Peter

 Ja, zo heette mijn hond, mijn eigen hond!

Bijna jarig, mijn elfde verjaardag .... en iedereen deed geheimzinnig! 
Dat ging vast over mijn cadeau, ik was razend nieuwsgierig. Het was nog niet in huis wist ik en ik vroeg of ik het mocht zien als ze het hadden. "Dat zal wel moeten" zei oudste broer en ik begreep er steeds minder van want waarom zou dat moeten? Hoe groot moest het wel niet zijn om het niet te kunnen verbergen? 

Volgens mij een dag voor mijn verjaardag kwam een neef met zijn auto voorrijden en ik mocht mee, samen met mijn vader. We gingen een hond ophalen, voor mijn verjaardag!
Geweldig.... mijn grootste wens! Nooit verwacht want mijn ouders wilden geen hond. 
Op straat wilde ik elke hond aaien..... ik was er gek op, dus geen wonder dat ik in de 7de hemel was. 

We reden via de Schellingwouder brug naar Amsterdam.... de brug stond open..... en toen we weer rijden mochten startte de auto niet meer. Het was er loeidruk, er werd getoeterd.... neef was opgelucht toen hij eindelijk weer verder kon rijden. 
Even later zag ik mijn hond.... de mensen waar hij was hadden hem in Spanje een beetje verzorgd en te eten gegeven... het was een zwerver en ze vonden hem zo lief dat ze besloten hem mee te smokkelen. Thuis gekomen bleek dat deze hond en hun eigen hond niet goed met elkaar overweg konden, dus werd er een nieuw baasje gezocht .... en nu was hij voor mij. Omdat hij uit Spanje kwam hadden ze hem Pedro genoemd.... best een leuke naam maar ik wilde zo graag zelf een naam bedenken. Hij was al aan de naam Pedro gewend, dus het moest dezelfde klank hebben en zo werd het Peter. 
Een eigenwijs beest maar erg lief. Voor andere kinderen was hij niet echt lief..... hij leek een beetje bang voor kinderen te zijn, geen idee wat hij al meegemaakt had. Als ik hem aan de lijn uitliet wilde hij met elke hond die hij tegenkwam vechten... hoe groter hoe beter.... daar werd ik niet blij van. 
Maar.... toen er een klein neefje werd geboren (het eerste kleinkind van mijn ouders) bewaakte hij het kind en viel hij bijna een tante aan die in de kinderwagen wilde kijken.

Hij liep graag weg, hield van de vrijheid. In huis was hij heel gehoorzaam, buiten niet. Maar het probleem was dat iemand een keer had gezien dat hij achter schapen aanrende ... het was toen goed afgelopen, maar dat kon echt niet. Hij kwam altijd wel weer terug, maar soms duurde dat lang.... dus ik ging op zoek, ik was de enige die hem te pakken kon krijgen en sinds we wisten dat hij achter schapen aanging moest hij zo snel mogelijk gevonden worden. Dat ging niet zo eenvoudig, want hij ging er vandoor zodra hij mij zag, ik moest hem dus ongezien benaderen.... en dan... hebbes! Ik was een keer vergeten zijn riem mee te nemen.... dus dan maar dragen... wel zwaar.... gebukt lopen en zijn halsband vasthouden... ook geen succes. Eindelijk was ik thuis.... ik deed de achterdeur open, zette hem neer in de keuken en hij rende de voordeur weer uit. Mijn moeder dacht dat het wel lekker was om de voordeur even open te zetten met dat warme weer, Peter was er toch niet, dus het kon wel .... ik was witheet! 

Hij kwam een keer onder het bloed thuis.... een groot gat in zijn nek... iemand had gezien dat een herder hem in zijn nekvel had gepakt en rondslingerde. Dierenarts erbij.... want daar moest wel iets aan gedaan worden. Hij lag voor Pampus in zijn mand..... lange tijd.... pas na een dag of twee stond hij moeizaam op, strompelde naar de achterdeur en zodra ik de deur opendeed stond hij te plassen.... er kwam geen eind aan. Al die tijd had hij het opgehouden!

Later rende hij een keer de deur uit en rende zo onder een auto.... een buurman bood aan ons naar een dierenarts te brengen.... in zijn net nieuwe auto! Snel een deken om Peter heen, zo werd ook het bloed opgevangen.  En weer redde hij het. 
Als we kwaad op hem waren kroop hij onder de bank..... en dat werd zijn strafplek. Mijn moeder vond dat zielig en voerde hem stukjes cake e.d. 

Hij pikte nooit eten.... dat was wel mooi. Toch.... één keer kon hij het glas melk van mijn vader waarschijnlijk niet weerstaan.... het glas was leeg en was omgevallen.... en Peter was nergens te zien. Jawel... hij was maar vast onder de bank gekropen! 
Mijn neefjes noemden mijn moeder 'oma Peter'...  ook leuk.

Ik heb hem ongeveer 11 jaar gehad..... toen kwam er een periode dat hij steeds gilde van de pijn en door zijn pootjes zakte.... na een spuitje van de dierenarts liep hij dan een tijdje gewoon weer rond. Maar het kwam steeds vaker.... zielig, we besloten een eind aan zijn lijden te maken. Moeilijk, maar voor hem echt het beste.  Peter.... het mooiste cadeau dat ik ooit kreeg! 

Toch wil ik zelf geen hond.... hoe leuk ik honden ook vind. Doordat ik alleen ben is het erg lastig als ik weer eens ziek ben... hij moet toch uitgelaten worden.  Slecht weer..... ik kan het op niemand afschuiven. Bij Edwin logeren of ergens anders.... hond kan niet altijd overal mee naartoe.  
Nee, het lijkt mij niet verstandig om een hond te nemen. Ik heb meerdere keren tijdens vakanties op andere honden gepast en eentje is hier al meerdere keren geweest.... maar ik ben toch ook weer blij als ze weer thuis zijn. Ik mis ze, maar ik ben ook blij dat ik ze niet meer hoef uit te laten e.d. 
Ik was ook gek op de honden van Edwin ..... lange tijd vind ik het vreemd als ik daar binnenkwam en er kwam geen hond naar mij toe. Het laatste rondje lopen met de honden samen met Edwin mis ik ook, maar de keren dat ik ze alleen uitliet mis ik niet. 2 honden tegelijk is toch al lastig. Als ik een groot huis zou hebben met een flink stuk grond er omheen waar honden lekker kunnen rondrennen dan zou ik wel graag weer een hond willen hebben, maar nu niet.  Ik vind ook dat een hond ruimte moet hebben om te kunnen rennen, niet alleen tijdens het uitlaten, daarom is het mooi als er buiten genoeg ruimte is waar ze altijd kunnen rondrennen.