Een mandje met appelen.

28-09-2014 (van Punt.nl)

Vorige week bij de supermarkt:

Het is altijd weer een klus om alles fatsoenlijk in de fietstassen te krijgen! Terwijl ik bezig was zag ik een man de winkel uitkomen, zijn armen vol met boodschappen. Het valt mij op dat mannen dat vaak doen... helemaal niet handig volgens mij, maar ja.... het zal wel met "stoer zijn" te maken hebben. Er rolde iets vanaf en ik hoorde hem zeggen: "O, mijn broccoli!" Ik kan het niet helpen, dat heb ik van mijn moeder geërfd, ik kan mijn lachen nooit inhouden! (Mijn moeder lachtte ooit eens om iemand en kreeg te horen: "Moet jij zo lachen meissie? Nou, lach dan maar schoon uit!"). 

Als ik dan toch iemand uitlach kan ik er maar beter rond voor uitkomen, dus ik zei: "Altijd leuk om te zien bij een ander!" "Nou, blij dat ik iemand gelukkig heb kunnen maken!" Zo ging het nog even over en weer en uiteindelijk wenste ik hem smakelijk eten.... met een grijns op mijn gezicht ging ik verder met inpakken, even verderop stonden al die tijd 2 vrouwen te praten die alles gehoord hadden.

Ik pakte een mandje met appels uit mijn winkelwagen en net voor ik hem in mijn fietstas zette gebeurde het.... er viel een appel af en rolde over straat tot voor de voeten van één van de vrouwen. De reactie was te verwachten: "Ja, dat krijg je ervan als je andere mensen uitlacht!" 

Mijn dag kon niet meer stuk... heerlijk!

Stop

13-08-2015

Weer was ik een paar dagen in Arnhem, nu korter.... ik kwam zondagmiddag om Geurtje haar verjaardag te vieren....  wat hebben we gelachen en lekker gegeten (barbecue) en vertrok dinsdag weer. Nog steeds zijn er dingen die ik in Arnhem wil doen, maar deze keer was daar niet zo veel tijd voor en de maandag viel al een beetje af. 

Tsja, de maandag......

..... Edwin ging naar zijn werk en ik besloot de vaatwasser aan te zetten. Ik dacht er goed bij na en wist dat ik dan niet kon stofzuigen, want dat vraagt daar teveel stroom, dus beloot ik rustig te ontbijten terwijl de vaatwasser draaide..... en daar hoort wat te drinken bij. Vlak nadat ik waterkoker aanzette ging hij weer uit en ik hoorde de vaatwasser ook niet meer..... nee hè...... ik controleerde de koelkast.... ik keek naar het niet-brandende lichtje van de vaatwasser.... het was duidelijk, er was een groep uitgeknald! Nou is dat in een normaal huis geen drama, maar in dat huis wel... de stoppenkast zit namelijk bij de bovenbuurvrouw en die was al weg (naar haar werk neem ik aan). OEPS! 
Snel Edwin bellen, die zal misschien net of bijna op zijn werk zijn, maar waarchijnlijk kan hij de telefoon nog wel opnemen! Dat lukte gelukkig.... maar ja, hij kon ook weinig doen..... we zouden verder communiceren per sms, want ik had geen laptop of iets dergelijks mee, alleen een oude Nokia om te bellen en sms-en.

Een verlengkabel kon ik daar niet vinden, maar de Praxis was dichtbij en een extra verlengsnoer is nooit weg, dus snel wat kleding aangetrokken (douchen komt later wel, als ik stink houden ze bij de Praxis hun neus maar dicht) en ik op zoek naar de Praxis.... die was snel gevonden, maar ging pas om 9 uur open.... nog ruim 20 minuten wachten.... maar even terug dan om even later voor de tweede keer daar te verschijnen.... snel een oranje verlengkabel gepakt, goed lang, zodat ik zeker wist dat ik genoeg had, zelfs als ik naar buren twee huizen verderop moest en weer terug naar het "noodgebied".... op die terugweg merkte ik pas dat ik al die tijd mijn shirt aachterstevoren aanhad (sorry Edwin, ik heb daar niet verteld dat ik bij jou hoorde hoor!!!). Koelkast van z'n plaats om bij de stekker te kunnen.... in het verlengssnoer steken en naar de kamer.... ik wist dat de dichtstbijzijnde contactdoos bij de keukengroep hoorde, dus ik ging wat verder..... pech, die hoorde ook bij de keukengroep. ZUCHT!

In de slaapkamer waren ook nog stopcontacten, maar overal zat wel wat in, behalve in een stekkerdoos achter zijn bed, daar was er nog eentje over, maar het leek mij niet verstandig om daar de koelkast op aan te sluiten. Ik wist niet welke stekker ik ergens uit mocht halen en wat er verder op die groep zat, want doordat de stroomvoorziening daar niet optimaal is, zijn er wat verlengsnoeren in gebruik om de boel wat beter te verdelen en ik weet natuurlijk niet hoe dat zit. Ondertussen zag ik door al dat sms-en de energie uit mijn telefoon stromen, dus de oplader gepakt en die aangesloten op de stekkerdoos achter het bed PFFFFF ..... uiteindelijk kwam Edwin met het idee om eens achter het luikje bij de computer te kijken..... daar was stroom die uit de kelder kwam (dat bedoel ik dus, de stroomvragende appatatuur moet daar goed verdeeld worden) en die kon ik geruiken. Ik vond een stekkerdoos, vol met stekkers.... KREUN, welke mag eruit? Het antwoord van Edwin was: "die het dichtst bij jou is"..... nou, daar had ik wat aan.... ik had die stekkerdoos naar mij toe geschoven en die lag horizontaal voor mij.... wat is dan de dichtstbijzijnde? Nou, het maakte niet zoveel uit volgens Edwin (die volgens mij het gek vond dat ik niet begreep wat de dichtstbijzijnde stekker was) in het ergste geval had ik geen tv meer (hm... geen ramp, maar geen laptop en geen tv is wel wat saai)..... ik trok er eentje uit, sloot de koelkast aan en VOILA, er brabdde licht in de koelkast.... HOERA! Ook de tv deed het gewoon! Mijn telefoon bleek niet op te laden.... ook dat nog.... met grof geweld duwde ik de adapter verder in de contactdoos.... PLOP...  dat werkte!

Nu was het wachten op de bovenbuuv..... maar ja, die was waarschijnlijk naar haar werk. Dan maar even winkelen, maar niet te lang, want stel dat ze vroeg thuiskomt en dan weer vertrekt.... dat zou een probleem zijn! 

Al vroeg was ik weer terug, ik had geen rust voordat alles weer goed was. Ik had beloofd de honden uit te laten voor de avond, maar ik wilde niet weg, ik wilde de bovenbuuv "opvangen". Tegen zes uur besloot ik dat die beesten toch echt wel aan een wandeling toe waren, maar niet te ver dan! 

Haar auto stond er nog niet toen ik terug kwam.... weer wachten.... en eindelijk kwam ze thuis, voordat ze de deur open had stond ik al bij haar (ik wilde niet dat ze net boven was als ik aanbelde, want dan blijft ze heen en weer lopen)... ik vertelde wie ik was en wat er aan de hand was.... "Oké, maar de stoppenkast zit hoog!" "Nou, dan hoop ik dat jij erbij kan!" "Ik denk het niet, maar ik heb een trap!" .... ik ging naar binnen en ze wees naar een kastje tegen het plafond..... hallo.... hoger kon niet! Buuv pakte een keukentrap en klom erop.... deurtje open... jakker, spinnen en hun webben.... er lag een Ikeaboekje op de grond, bezorgd door de post.... die bleek ideaal om spinnen te verjagen. Buuv wees op een ouderwetse stoppenkast "Dat zal hem zijn". "Ik denk het niet, het zal die helemaal bovenin zijn, want zo eentje heb ik er ook en Edwin heeft gezegd dat het zo'n zelfde is, dus als het goed is staat er één knopje anders!" Vanaf beneden kon ik echt niet zien of er eentje anders stond, maar buuv op de trap wel en haalde het "handeltje" over.... ik snel naar de keuken om te kijken en ja hoor BiNGO!!! Er was weer stroom!!! Hartelijk dank bovenbuuv!!!

De verhuurder zal dit vast niet lezen, maar beste verhuurder, dit is toch geen toestand? Wat nu als bovenbuuv met vakantie was? Was u dan gekomen beste verhuurder? En bent u wel altijd bereikbaar? Het is een leuk huis hoor, niet groot, maar voor Edwin groot genoeg, maar dit is natuurlijk heel onhandig!!! O ja, de thermostaat van de verwarming en de ketel zitten bij de achterbuuv..... handig hè? En ik geloof dat Edwin weer het water kan afsluiten..... het is dus wel belangrijk om de buren te vriend te houden, anders gebeuren er rare dingen!!!

Ik was opgelucht, het snoer kon ik weer oprollen, de stekker van de koelkast kon weer waar hij hoorde, koelkast weer op z'n plaats.... rust in de tent!!!

Eindelijk RUST! 

Nieuwsgierig Aagje

23-03-2017


Edwin werkt al een paar jaar via een uitzendbureau bij hetzelfde bedrijf, daarvoor had hij ergens anders jaarcontracten, maar ja, wettelijk moest hij eruit na een paar jaarcontracten..... in vaste dienst kom je niet zo eenvoudig. 

Waar hij nu werkt bevalt het hem prima, maar via een uitzendbureau kan je daar ook niet eeuwig blijven en vaste contracten begonnen ze niet aan, maar...... nu wel.... er konden er 10 (als ik het goed onthouden heb) in vaste dienst komen, er waren er veel die dat wel wilden.... dus met z'n allen solliciteren! Edwin was maandag aan de beurt en dinsdag zouden ze de uitslag horen. 

Dinsdag waren de managers erover aan het vergaderen, maar hij zag dat er via een beamer een bestand werd vertoond..... niet zichtbaar voor hem, hij was te klein (van wie zou hij dat hebben?).... maar.....aan het eind van de gang.... bij de koffiemachine (ook heel belangrijk) is een soort muurtje.... hij trok zich er aan omhoog om een glimp van de belangrijke informatie op te vangen (volgens zijn woorden)...... maar het was te ver, zelfs met zijn adelaarsogen lukte het hem niet om te lezen wat er stond.... teleurgesteld liet hij zich weer zakken.... zette zijn voet verkeerd neer..... en zwikte.....  daar lag hij .... naast de koffiemachine! 

Wie zijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen kan verkeerd terecht komen 

Enkel koelen en een verbandje aan laten leggen. Kreupel kwam hij weer op zijn werkplek.....  ik vermoed dat er flink gelachen is en dat al snel iedereen het wist. Maar goed, aan het werk en dan maar afwachten. 

's Middags kwam het bericht dat hij een vast contract krijgt! Hoera, een feestje.... maar dansen is er niet bij!

Buurvrouw Boterkoek

05-05-2017

Ineens dacht ik er weer aan..... de geweldige boterkoekjes van buurvrouw S.  Het moet tientallen jaren geleden zijn dat ik ze voor het laatst proefde. Buurvrouw S is nooit mijn buurvrouw geweest, maar wel de buurvrouw van mijn moeder. Buurvrouw had geen kinderen, maar er speelden wel eens buurkinderen, ook mijn moeder en die vond het altijd heerlijk om daar te zijn, want er mocht veel! Soms logeerde er een jongere zus van buurvrouw, dat was tante Ans en zij was nogal een kwajongen, dus dan was het helemaal feest. Ooit heb ik mijn naamgenote mogen ontmoeten en ik begrijp helemaal wat mijn moeder bedoelde..... tante Ans straalde nog steeds iets ondeugends uit en lachtte veel. De zussen kwamen uit Rotterdam en dat was te horen.... bij buurvrouw nog maar een beetje, want ze woonde hier al vele jaren, maar als zij praatte leek het door dat lichte accent nog vrolijker te klinken. 

Als mijn moeder jarig was kreeg zij een trommeltje zelfgebakken boterkoekjes van buurvrouw, vaak bracht haar man dat en één van ons bracht dan later het lege, schone trommeltje weer terug. Later kwam ze vaak gezellig even op visite als mijn moeder jarig was. Wij waren allemaal gek op haar boterkoek! Wat zou ik graag het recept hebben..... de zachte boterkoek met knapperige korst, keurig in ruitjes gesneden.... ik zie ze nog voor mij en het water loopt mij al in de mond. Het enige dat ik weet is dat het niet in de oven gebakken was, want zij had geen oven. 

Het was zo'n leuk mens, altijd lief en vrolijk. Ze was heel klein en had haar witte haar altijd in een soort knotje, maar dan niet met strak naar achteren getrokken haar, nee, het zat leuk! Ze droeg ook leuke kleren, wel altijd een jurk of rok, dat was in die tijd gebruikelijk, maar het was altijd vlot! Een leuke rits of een zakje maakten het soms net even leuker en het paste altijd perfect. Ze maakte het allemaal zelf, ze was heel handig met naald en draad. Ze had altijd potlood en papier bij zich en zag ze in een etalage een leuk kledingstuk dat schetste ze dat even op een papiertje en maakte het thuis na, vaak van een oude jas of zoiets. Geweldig!!! Als ik dan denk aan mijn opoe.... altijd donkere kleding, altijd een knot, een mond waar nog maar één tand in zat, groot en geel, maar een kunstgebit begon zij niet aan..... opa wilde dat wel, maar mocht het niet van haar. Wat een verschil met buurvrouw S, die altijd met haar tijd meeging en zich overal voor interesseerde.

Zij was al behoorlijk op leeftijd toen zij een keer binnenkwam in lange broek en haar haar kort met krullen! Zij vond een lange broek heerlijk in de winter en dat knotje had zij genoeg van gehad, het was tijd voor een leuk permanentje! Ze bleef vlot, heerlijk! 

Toen haar man stierf vond zij dat zij zichzelf niet mocht verwaarlozen en dekte daarom altijd keurig de tafel als zij ging eten.... niet alleen een hoekje van de tafel, niet in de keuken opscheppen, maar keurig de aardappelen en groente in schalen op een compleet gedekte tafel. Zij vond dat als je daarmee stopte dat het dan van kwaad tot erger ging. 

Zij zat eens te genieten van mooie muziek en ineens zei zij: "Wat heerlijk voor mijn man dat hij nu elke dag zulke mooie muziek kan horen in de hemel." Wat heerlijk om dat zo te kunnen voelen! 

Buurvrouw S volgde ook de voetbalwedstrijden en dan vooral Feijenoord. Niet alleen omdat zij uit Rotterdam kwam, maar een bekende voetballer van Feijenoord was haar neef, dat was natuurlijk een extra reden om het allemaal te volgen. 

Een heerlijk mens en haar boterkoek was de beste die ik ooit proefde! 

Weer wat geleerd!

19-05-2017

n de trein stond een Afrikaan met een djembé en een instrument dat ik nooit eerder zag. Ik vroeg hem ernaar en hij liet het mij zien en horen.... een Afrikaanse duimharp: een kalimba, gemaakt van een Afrikaanse (halve) kalebas. Ze worden ook wel eens van kokosnoot gemaakt vertelde hij, maar die zijn natuurlijk veel kleiner..... een kleinere klankkast, dus het zal minder mooi klinken. Hij vond het leuk er over te vertellen, hij vind het ook leuk als mensen er naar vragen. Hij vertelde dat hij workshops gaf aan kinderen. Bij het volgende station moest hij er al uit..... jammer.  

Ik zocht het op, maar vond kalimba's in vele vormen en maten, misschien is er geen vaste vorm voor of verschilt dat per land of worden ze hier nagemaakt op een simpeler manier, geen idee. Het viel mij op dat op de meeste plaatjes die ik vond de kalimba's er niet uitzagen alsof ze gemaakt waren van materiaal dat toevallig voorhanden was, ze waren minder bijzonder en ook minder onbekend! Mondharpen worden soms ook kalimba's genoemd. Weer wat geleerd. Een leuke ontmoeting!

Superdag

22-05-2017

Zondag vierde de Kaaskapel haar 25-jarig jubileum en ik zou meespelen. Het was natuurlijk wel handig om dan eerst even mee te repeteren, maar ja, ze repeteren gelijk met mijn eigen Gouwzeekapel en ik kan niet met één achterwerk op 2 feestjes dansen.

Afgelopen vrijdag lukte het toch, de ene kapel had vrij, dus ik ging naar de andere. Ik had de nummers die we moesten spelen al keurig in een aparte map gedaan, met uitzondering natuurlijk van de nummers die ik nog niet had..... vrijdag keek ik met mijn "buurman" mee en er zou voor gezorgd worden dat ik ze zondag had. Goed dat ik meerepeteerde, want zondag bleek "buurman" ziek te zijn en was ik de enige sax, dan is het toch wel fijn de nieuwe nummers al eens gerepeteerd te hebben, vooral als bij één nummer ik iets speel wat nogal opvalt. 

Het was mooi weer en ik besloot op de fiets te gaan. We moesten er al vroeg zijn en ik vertrok extra vroeg, zodat ik rustig aan kon doen als dat nodig was, mijn conditie is nog niet optimaal en wisselt per dag. We speelden op een mooie lokatie: "Het Strandbad, een caamping aan het IJsselmeer. Het was net even te vroeg voor de lunch voor ik vertrok, dus brood mee en tijd genoeg om dat onderweg op te eten, of als het goed ging het op het strandbad op te eten. Het ging goed, de bijna 10 kilometer ging in een redelijk tempo,snel genoeg om er lekker vroeg te zijn en langzaam genoeg om nog wel wat adem te hebben om saxofoon te kunnen spelen. Ze waren de boel nog aan het opbouwen (we speelden binnen) en ik vouwde wat lessenaars uit, kreeg mijn ontbrekende muziek en was er na een kopppie thee en mijn broodje klaar voor. Broer kwam ook, dus Monnickendam was weer goed vertegenwoordigd. Er waren ook optredens van een seniorenorkest, een tamboerkorps en een meezingkoor, maar de Kaaskapel opende de middag. Het ging goed, ook de nieuwe nummers (nee, niet/nooit foutloos, maar wel acceptabel). Er was een man met een grote camera die op zijn knieën voor mij ging zitten filmen....... nou vind ik het fijn als mannen voor mij op hun knieën vallen, maar tijdens het spelen leidt dat toch wel af! De man kreeg er geen genoeg van.... recht voor mij, opzij nog een keer..... hellup!

We speelden ook nog iets samen met tamboers en seniorenorkest, een mars die Edwin als ukkie graag hoorde voor het slapen gaan.... niet echt een slaapliedje en een lastig nummer om te zingen omdat er een drumsolo inzit maar ik deed mijn best door op mijn benen te drummen..... maar nu hoefde ik alleen maar sax te spelen en dankzij het seniorenorkest was ik nu niet alleen. "Ik speel het pas voor de tweede keer hoor" zei de man naast mij..... "O, ik ook!" antwoordde ik geheel naar waarheid. 

Terwijl het meezingkoor zong zat ik buiten aan een zonnig tafeltje gezellig te kletsen met twee andere muzikanten.... de één speelt ook bij "mijn" fantare en bij het seniorenorkest en ik ken haar al jaren..... Edwin zat toen hij een jaar of 5/6 was bij haar op een koortje en later viel hij in bij een orkest waar zij voor stond. De ander kende ik van de Kaaskapel en ook hij speelde mee in het seniorenorkest. Het was een heerlijk plekje daar.... aan het water in de zon, niet te warm en niet te koud.... perfect dus! 

Het was afgelopen, maar er volgde voor de Kaaskapellers nog een heerlijke barbecue. Geweldig. Ik heb drie keer opgeschept! Dat klinkt erger dan het was hoor, de eerste keer had ik het meest, maar geen overladen bord en bovendien had ik veel sla..... daarna weer veel sla en 1 stokje saté (die was echt heel lekker!!!), de patat was heel even op en dat haalde ik dus de derde keer, wat patat met veel sla! 

Rond halt 9 vertrok ik weer.... mijn fiets stond aan de andere kant van het hek (het fietsenrek binnen het hek stond vol), ik wist dat het hek waarschijnlijk op slot zat en ja hoor, dat klopte.... nou ja, dan maar omlopen, ik wist wel iemand die eerder die middag de sleutel had, maar vond het overdreven om hem te halen en ik wist ook niet of hij nog steeds die sleutel had....... maar ik had weer eens geluk, een andere man met sleutel had mij gezien en maakte het hek los..... superservice. 

Op m'n gemakkie fietste ik weer terug, 5 over 9 was ik weer thuis, ondertussen wel bekaf....... ik sliep snel. 

Een heerlijk dag! 

Hellup

30-05-2017

De eerste dag van de avondvierdaagse was afmattend door de verschrikkelijke hitte..... ik kan er niet tegen en dan 5 km. lopen is wat veel. De 10 km. had een aangepaste route i.v.m. mogelijk onweer..... heel slim lieten ze die 2X een vijfkilometerroute lopen waarbij ze dus tussendoor terugkwamen bij het startpunt en dan kon bekeken worden of die kans op onweer (nog) aanwezig was. De onweersbui in de vroege ochtend had weinig verkoeling gebracht. 

Ik had meer dan genoeg aan de 5...... na afloop plofte ik neer op een tuinstoel bij vriendin (ik liep met haar dochter, ze wonen dichtbij het startpunt en ik zet dan daar mijn fiets neer).... het was heerlijk koel in die tuin en ik dronk een paar flinke koppen thee en nog wat slokken van mijn verfrissende komkommerwater. Pfffff....... ik kwam een beetje bij!

Daarna naar huis, mijn natte (van het zweet)  kleding in een sopje, frisse douche en op tijd beneden om naar RVS te luisteren, een radioprogramma op maandagavond dat ik altijd via de computer volg en waarbij ik reageer op RVS-facebook.  Ik zat te luisteren, mijn ogen kon ik niet openhouden, mijn benen deden pijn... ik besloot een half uurtje te gaan liggen, niet slapen, alleen liggen luisteren. Het lukte, een half uurtje later was ik voldoende opgeknapt om het resterende deel van de uitzending weer bij mijn laptop te zitten. Daarna op de bank tv luisteren.... het duurde niet lang of ik sliep.......

....... "HÉ....SODEMIETER OP"  riep ik ineens een paar uur later en sprong slaperig overeind. Als ik zoiets roep is er wat aan de hand!

Mijn bamboe windgong bij de achterdeur (binnen) ging luidkeels tekeer. Ik kon daar maar één oorzaak voor bedenken: Er was iemand die de achterdeur open had gekregen en naar binnen wilde, vandaar mijn uitroep! Grote griezels, een inbreker.... er valt bij mij niet veel bijzonders te halen, maar blijkbaar wilde iemand dat toch met eigen ogen zien..... hij moest weg!!!! 

Ik ging er vanuit dat iemand die mij hoorde roepen gelijk de benen neemt, dus ik deed het gordijn open om de schade op te nemen...... de bamboe windgong maakte nog steeds geluid..... ik keek verbaasd en schoot in de lach..... de grote parasol die binnen bij mijn achterdeur achter het gordijn staat was omgevallen.... en tegen de windgong aangekomen..... pffffffffff. Nu maar hopen dat niemand mij gehoord heeft.... stel je voor dat iemand de politie belt....  misschien riep ik niet zo hard, ik sliep tenslotte nog half! Niks aan de hand dus! 

It was a nice day

10-06-2017

Zaterdag was dan de dag van het concert met de Amerikanen..... ik kan nu wel zeggen onze Amerikaanse vrienden, want wat hebben we het leuk gehad!!! 

Eerst het concert, oorspronkelijk was het plan om een paar nummers samen te spelen, maar omdat we geen gelegenheid hadden om van tevoren samen te oefenen werd dat maar één nummer. Zij waren met veel muzikanten en het was niet handig om er voor ons nog stoelen tussen te zetten.... besloten werd dat wij er vnl bij bleven staan, wel zoveel mogelijk bij muzikanten met hetzelfde instrument natuurlijk. Dat was voor de bugels simpel, want die hadden ze niet...... zij hadden klarinetten en daar hebben wij er maar één van (hoort eigenlijk niet in een fanfare, wel in een harmonie (die dus geen bugels heeft), maar we hebben er dus wel eentje, moet kunnen!)  Er waren twee altsaxen en wij hebben er ook twee, wij gingen er achter staan. Een aardige trombonist pakte mijn lessenaar met muziek aan en zette hem vast op z'n plaats, terwijl ik mijn weg zocht om er te komen. Ik speelde het niet echt goed, ik begon met bril, maar mijn muziek stond net even te ver weg, dus toch maar weer afgezet, maar dat moet dan ook weer wennen. Aan het eind moest iedereen even staan...... ik ben natuurlijk erg klein en de andere altsaxofoniste ook...... ik word wel vaker geplaagd als we moeten staan, er is altijd wel iemand die zegt dat ik  ook moet staan. ..... die Amerikanen maakten dezelfde grap...... wij moesten staan! Tsja, we zijn niet langer. Maar, terug hadden ze speciaal voor ons een doorgang gemaakt, zodat we niet meer om hoefden te lopen. Een trompettist had de lessenaar van mijn broer alvast wat hoger gezet, ze waren wel behulpzaam. 

Daarna waren de Amerikanen aan de beurt, zij speelden tot de pauze en wij konden lekker genieten. In het Amerikaanse orkest speelden twee Monnickendammers die al jaren in Amerika wonen, een oudlid van ons en één van haar zoons. Leuk om ze weer eens te zien. 

PAUZE

Daarna waren wij aan de beurt, tot mijn verbazing vroeg een Amerikaanse of zij mij moest helpen het podium op te komen hahaha.... gelukkig kan ik dat nog zelf! Wij speelden onze nummers, het klonk voor mij een beetje alsof ik alleen zat, dat is wel vaker in kerken, dat klinkt altijd wat anders. Lekker gespeeld en het was weer tijd om in te pakken. Even mijn spullen thuis brengen,  even iets aan mijn kleding veranderen en naar ons clubgebouw.... ondertussen ontdekte ik dat ik een oorbel verloren was...... jammer, maar gelukkig koop ik nooit dure oorbellen. 

In het clubgebouw waren de meeste Amerikanen al aanwezig, de rest kwam snel. We gingen samen eten. Ik had al met een antal mensen kennis gemaakt en daar leerde ik er nog meer kennen. Mijn naam vonden ze best wel moeilijk..... ja, die naam is ook erg snel gezegd, als ze gaan luisteren is het al voorbij..... ik spelde hem dus maar. Één van hen was jarig en ze hebben hem allerlei Nederlandse drankjes laten proeven (Jenever, Beerenburg etc.), hij kreeg van iemand stroopwafels en als ik het goed zag ook een zak drop. Er klonk muziek door de luidsprekers en spontaan begonnen Nederlanders en Amerikanen een gezamenlijke polonaise, door de deur naar buiten en door de andere deur weer naar binnen. Ik leerde een Amerikaan "Met drank meer klank".... een muzikantenuitspraak. Een ander leerde ik dat Monnickendammers Troeters zijn.......  moeilijk woord, maar het lukte! 

Mijn Engels heeft weer een flinke oppepper gekregen.... ik hoef zelden Engels te spreken.... nou ja, een toerist de weg wijzen, maar dat is simpel, veel meer dan left en right hoef ik meestal niet te zeggen. Nu was ik regelmatig met Amerikanen aan het praten, het went snel. Toch werd ik nog even op het verkeerde been gezet toen iemand naar de guestroom vroeg.... dom, ik wist natuurlijk wel dat ze de wc bedoelde, maar heel even nam ik het te letterlijk..... maar al snel drong het door en wees ik haar de weg. 

We hebben lekker gegeten...... niet ingewikkeld: Patat, kroketten, frikadellen, saté, appelmoes, sla en kaassoufflé's..... kies maar uit. Sla namen ze nauwelijks, pindasaus kenden ze niet, maar de kroketten en kaassoufflé's waren snel op en volgens mij de frikadellen ook (er werd snel voor aanvulling gezorgd). 

Hun bussen kwamen en ze moesten weg.......  veel hadden er nog geen zin in. We hebben ze uitgezwaaid....... en even later was één van de bussen weer terug..... iemand had een telefoon vergeten.... o nee, toch niet...... weer uitzwaaien. Het clubgebouw was snel opgeruimd, vele handen maken licht werk. 

Eigenlijk willen wij daar ook wel naartoe.... we zijn welkom, maar zo simpel is het niet..... een hele organisatie en niet goedkoop, dus eerst maar eens flink sparen!

Stuntelkampioen

21-06-2017

e hebt soms van die dagen......... 

Waarschijnlijk heb ik altijd gelijk gehad en is het niet goed om vroeg op te staan, daar zal het door komen! Vanmorgen om kwart voor 5 stond ik buiten al een oude houten tuintafel te schilderen, dat is geheel tegen mijn natuur en kan nooit gezond zijn, maar ja, de warmte dreef mij mijn bed uit en buiten was het heerlijk koel, zelf een tikkeltje te koud voor de kleding die ik aanhad, maar na al die warmte vond ik dat juist lekker! Daarna toch nog een uurtje geslapen hoor..... en 's middags weer een half uurtje, anders haalde ik de avond niet! 

Maar goed, het liep de rest van de dag dus niet volgens plan! Ik ging later die ochtend naar het clubgebouw om een tas met doppen op te halen die ik weg zou brengen...... ik gooide het over in een vuilniszak die ik meegenomen had..... geen beste kwaliteit, ik zag al twee gaten, maar gelukkig had ik nog een zak en deed die er omheen..... en stond het geheel even later in mijn fietstas te proppen..... ik had de zak nog niet dichtgedaan, want dan paste het beter in mijn tas, dan kon het zich simpeler voegen....... tsja...... ineens lagen er een stuk of 30 doppen op straat......ze rolden alle kanten op..... ik raapte alles weer op, in de zak ermee, zak dicht en klaar! Dat viel allemaal nog wel mee!

Even later was ik bij de supermarkt om verse broodjes te halen ...... heel overdreven pakte ik een winkelkar...... bij het terugzetten ging het mis..... auwwwwww....... mijn kleine teen kwam onder het wiel.... niet leuk! Thuis zag ik dat het een beetje bloedde.... en hij was nog behoorlijk gevoelig.... EHBO-tas erbij, even ontsmetten en dat avontuur was ook weer achter de rug.

Tijd voor een beker decaf....... het was niet de bedoeling dat ik dat over mij heen gooide!

's Middags haalde ik voor wat onkruid weg..... voor mijn auto zag ik een pluk die ik er even uit wilde trekken, er lag ook wat dor blad omheen, ik greep het onkruid...... en een hulstblad zat aan mijn duim vastgespiest....... ai.... weer ontsmetten, pleistertje erop.... dan maar wat anders doen..... er was vlak daarvoor een nieuwe container gebracht..... eentje voor o.a. plastic. Dat wordt een heel wagenpark voor de deur, maar goed, het is niet anders! Om hem herkenbaar te maken moesten er stickers op en op die grijze moest ook meteen een nieuwe, want de tulpensticker die erop zat (speciale containersticker) was niet weerbestendig.....nadat eerst de kleur verdween, was later ook de sticker zelf vrijwel verdwenen.  Keurig eerst de container gepoetst en netjes plakte ik er het één en ander op...... dat stond vrolijk en nu waren ze alle twee herkenbaar! Een windvlaag blies een stickervel weg....... ik er achteraan, steeds als ik het pakken wilde kwam er een nieuwe zucht wind..... verdikkeme...... nou zal ik hem hebben en ik wilde hem pakken, maar zag er alweer beweging in komen.... daarom sloeg ik snel richting stickervel.... en kwam erg hard met mijn middelvinger op straat..... owowowow..... auwwwww....... dat was niet goed.... nee, niet gebroken,,,,, maar een kneuzing is ook niet fijn.... het enige voordeel is dat ik nu gewoon mijn middelvinger mag opsteken, want veel meer kan ik er op dit moment niet mee doen.  Snel gekoeld en gelukkig werd het niet erg dik.....wel iets, daardoor kan ik hem niet helemaal buigen, maar het had erger gekund. Ik denk dat ik er tape of zoiets omdoe, dan krijgt hij rust, want onwillekeurig gebruik ik hem natuurlijk toch.... het is mijn linkerhand en ik ben links! Had ik maar 2 linkerhanden...... dan gebruikte ik gewoon die andere! Typen met één hand is ook niet ideaal, maar het gaat wel. Duim... middelvinger .... kleine teen..... ik vind het wel genoeg zo!

Gelukkig ben ik EHBO-er en heb ik een eigen (goed gevulde) EHBO-tas!

Sneeuw in juli

10-07-2017

Zondag zouden Edwin en Geurtje langskomen, ze zouden  hier lunchen, dus ik verwachtte ze einde van de ochtend. Om een uur of 11 kreeg ik een berichtje van Geurtje dat het wat later werd, want Edwin was nog thuis. Ze had het over een barbecue waar Edwin de vorige avond geweest was en dat het laat geworden was..... ik dacht dus dat zoonlief nog lekker lag te snurken..... maar het lag iets anders, hij was om 9 uur wakker geworden in een sneeuwlandschap!

Nog niet echt wakker knipperde hij eens met zijn ogen...... en nog eens en heel langzaam kwam het besef..... het was geen sneeuw, dat kan niet in juli in zijn slaapkamer..... één van de honden was blijkbaar in gevecht geweest met het dekbed en de veertjes lagen overal..... ook op rondzwervende kleding...... op kasten en in hoekjes, onder het bed..... echt overal! Veertjes op een sok..... hij zou ze er met de stofzuiger wel even afhalen, dat ging sneller..... hahahah, niet dus.... sok in de stofzuiger, dus de sok moest uit de stofzuiger geplukt worden (en dat ritueel is nog een paar keer op herhaling geweest hahaha.... sorry Edwin, te leuk om niet te vermelden!!!) Wel jammer dat je te slaperig was om een foto te maken van het sneeuwlandschap! 

Eindelijk was hij klaar en kon hij verder met de normale ochtendrituelen en vervolgens naar Geurtje en daarna richting Monnickendam. Door files en omleidingen werd het nog later, maar uiteindelijk zaten we dan toch samen te lunchen en werd het een heel gezellige middag. Lekker in de tuin onder de parasols was het goed uit te houden. Ik had koud komkommerwater gemaakt..... heerlijk! Eigenlijk moesten ze al vrij vroeg weg, maar er werd iets geregeld en toen konden ze hier 's avonds ook nog eten. 

Ik heb alvast "hotel Edwin" gereserveerd voor Geurtje haar verjaardag in augustus...... ik plak er een paar dagen aan vast.... kan niet lang, want vrijdags moet ik in Monnickendam zijn en de woensdag erop in Edam, maar daar tussenin kan ik wel een paar dagen weg.

Donkere wolken

11-07-2017

Hier zit ik dan..... het water druipt uit mijn haar, al mijn kleren hangen aan een droogrek, samen met mijn muziektas, saxofoontas, ketting en sax-nekkoord. Maar...... tijdens ons buitenconcert bleef het droog! 

Het was de hele middag erg donker, de wind was tamelijk koud, de voorspelling was: 's avonds regen vanuit het westen..... op de verschillende weersites leek het net te kunnen, de één gaf aan dat het om half 9 ging regenen, een ander zelfs pas om 10 uur...... dan zijn we al lang klaar! Om 5 uur begon de zon erdoor te komen, steeds vaker, steeds sterker...... 

Wat zou ik aantrekken.... zwart/grijs natuurlijk, maar een jurk zag ik nu niet zitten, dus een zwarte broek, zwart hemdshirt en een korte zwart/grijze blazer. Ik vertrok op de fiets, een man kwam naast mij fietsen en zei: "Ik vraag het niet en het gaat mij niets aan, maar het is wel VEEL! ",,, terwijl hij naar mijn fietstassen keek. Hij mocht het gerust weten: "Een saxofoon, een tas met muziek en een lessenaar!" "Een saxofoon... zozo... een saxofoon... ik weet eigenlijk niet goed wat het is"...."Een kromme toeter, zo één als Candy Dulfer heeft"... "Ja, die ken ik wel, maar ik weet niet hoe die saxofoon eruit ziet, ik dacht zo'n hele grote"... "Dat is een sousafoon.... bedacht door meneer Sousa en de sax is gemaakt door meneer Sax, Adolphe Sax" O, een Sousafoon, meneer Sousa hahaha, Sax.... Adolph nog wel".... "Maar het is geen Duitser hoor, het is een Belg".... " Weet u, ik hou niet van blaasinstrumenten". "Dat kan".  Ondertussen was ik op de plaats van bestemming, het grasveld bij het verzorgingstehuis, bij de vogelkooi.... de man fietste verder... wonderlijk gesprek.  Het was nog vroeg, er was nog niemand.... ik zocht een plekje voor mijn fiets waar niemand er last van kon hebben en deed al snel mijn blazer uit.... pffff..... warm, ik trek hem wel weer aan als we gaan spelen.  Af en toe een koude windvlaag.  Ik stond even met de koster van de kerk even verderop te praten... tijd zat..... na een tijdje liep ik terug naar het grasveld.... even later kwamen er meer en daar kwam mijn broer met een aanhanger vol stoelen. Allemaal even helpen..... klaar. 

Lessenaar en muziek uitpakken (had ik al keurig op volgorde "Ans heb je knijpers, ik ben de mijne vergeten".... "ik heb ook geen knijpers" ...... meestel heb ik er veel mee, maar deze keer was de keuze beperkt.... ondertussen vroeg nog iemand om knijpers....ik verdeelde het zo goed mogelijk.... toen gaf ik nog mijn briefje met de te spelen werken aan iemand en ik wilde mijn sax uitpakken..... de lessenaar voor de dirigent was er niet...... hij kreeg die van mijn broer..... maar die van mij is groter en zwaarder (en staat dus steviger) en hij heeft geen bladmuziek meer.... hij heeft het digitaal, maar zijn tablet moet natuurlijk wel stevig staan, dus we ruilden van lessenaar. Héhé. nu mijn sax.  We begonnen te spelen, het ging redelijk, bij mij wilde het niet, riet zat scheef, het was geen fijn riet, dus snel even verwisseld en toen ging het beter. Af en toe woei het stevig, we hadden de knijpers echt nodig, maar het is wel lastig omslaan. Het klink buiten ook anders, zeker als het waait, je hoort sommige instrumenten niet goed, andere juist weer beter.

Er kwamen donkere wolken aan...... erg donker..... we gingen net Robinson Crusoë spelen..... als we het maar droog houden en niet drijfnat het stuk van de schipbreuk hoeven te spelen..... het ging goed, we hebben alles kunnen spelen zonder nat te worden, het volledige programma! 

Inpakken, stoelen weer op de aanhanger, nog even met een toeschouwer praten, fietstassen inpakken... hé...... een paar spatjes..... gauw mijn spullen thuisbrengen (we konden nog naar het clubgebouw om wat te drinken, maar ik was af..... ik wilde naar huis en ik moest toch eerst mijn spullen wegbrengen, anders blijf ik in- en uitpakken). Onderweg ging het steeds harder regenen, als een verzopen kat kwam ik thuis..... nu wist ik zeker dat ik niet meer naar het clubgebouw ging, ik had het wel even gehad zo. Alles uit en op het droogrek..... morgen heb ik de sax weer nodig, op de kaasmarkt in Edam.... vorige week ging ik op de fiets, ik ben bang dat dat morgen niet gaat lukken, jammer. 

Van de fanfare heb ik nu vakantie, de kapel had vorige week al vakantie, vrijdag de laatste keer zwemmen, vandaag laatste keer vriendin op bezoek, donderdag andere vrienden voor de laatste keer (of ik ga daar heen, dat wisselt wel eens).... (dat zijn regelmatige bezoeken die ik in de vakantie altijd stop zet... ze mogen wel komen, maar ik wil geen vaste regelmaat!)......VAKANTIE!!!!!!

En nu ben ik GAAR! Ik ga slapen! 

Pech Onderweg

19-07-2017

Vandaag de derde kaasmarkt....het zou een warme dag worden met onweersbuien tot besluit (maar dat pas in de namiddag volgens de voorspelling), dus ik kon op de fiets. Nog even de achterband opgepompt, de fietstassenvolgeladen en daar ging ik... zoals altijd ruim op tijd. Ik wil mij niet hoeven haasten, er moet iets tegen kunnen zitten..... en datgebeurde dan ook!

Ik fiets altijd door Monnickendam, dat vind ik prettiger en is korter, als ik door het tunneltje onder de weg ga fiets ik eerst de verkeerde kant op, dus door Monnickendam en dan even verder bij Katwoude oversteken. Kort na die oversteek hoorde ik een harde tik.... ik kon het niet thuisbrengen en besloot af te stappen. Gelijk wilde mijn fiets niet meer voor of achteruit (met brute kracht kan bijna alles, maar hier liep duidelijk iets vast) ... de trappers zaten ook vast. Ik keek eens en zag niks raars.... vooruit duwen en weer terug, misschien schoot er iets los. Niet dus en ik begon te twijfelen...... doorfietsen was uitgesloten, maar terug viel ook niet mee, want fietsen ging niet maar lopend naar huis met een fiets waarvan het achterwiel niet meer draait met fietstassen vol met muziek en een saxofoon, flesjes drinken, een jack (voor alle zekerheid), trommeltje koek voor op de kaasmarkt, mijn hoedje, sjerp en rode zakdoek etc. ....... dat was ook niet te doen. ik kon dan wel eerst langs de fietsenmaker lopen, die was dichterbij, maar tegen de tijd dat ik daar zou zijn was de kaasmarkt al begonnewn ben ik bang. 

Daar kwam mijn reddende engel aanrennen...... Bert van Schalkwijk onderbrak zijn sportiviteiten om mij te helpen..... hij ontdekte dat er iets klem zat..... hij kon er slecht bij, maar het is hem gelukt...... een rugband van mijn saxofoontas zat ertussen, ik gebruik altijd zo'n riem om al mijn bagage vast te zetten, zodat het er net uit kiepert. Alles zat nog keurig vast.... het was de andere band..... pas toen ik verder fietste besefte ik dat het mijn eigen stomme schuld was geweest..... die riem was natuurlijk al die tijd los geweest en ik had niks gezien.... sukkel die ik ben! Ik was blij dat hij mij geholpen had, het was mij anders vast niet gelukt! 

Toch was ik nog vroeg in Edam. Even de spullen uitpakken, fiets wegzetten, potje thee halen aan de overkant, gelijk even mijn handen wassen, want die riem was natuurlijk vies geworden...... oeps, dan zal mijn helper nog viezere handen gehad hebben! 

Hoedje op, sjerp en rode zakdoek om, sokken aan, sax om en het feest kan weer beginnen! De speciale gast van vandaag was Glenn Helder. Hij bleek te kunnen trommelen..... daar was op gerekend en hij kreeg een trommel omgehangen...... hij mocht meedoen! Erg leuk! De foto's komen vanavond op facebook (ik heb nog geen oplossing voor het fotoprobleem hier). 

Terug scheen de zon, maar gelukkig niet al te fel.... de wind kwam steeds meer van voren. Om de één of andere onverklaarbare reden fiets ik terug vaak wel door de fietsertunnel......... dat had ik beter niet kunnen doen..... het kostte mij een natte broek!!!! De brug wordt bij warm weer gekoeld, dat is nodig omdat hij anders vaak niet meer dicht wil...... maar de straat stond wat hoog..... ik fietste er al met een wijde boog omheen, maar tot mijn knieën was ik toch nat.... en het lijkt mij geen kraanwater! 

Meteen weer alles in de was en toen ik beneden kwam was het echt donker buiten.... donker wolken.... zou dat onweer nu al komen? Het was kwart voor twee! Het viel mee, het werd weer wat lichter.

En nu ga ik languit op de bank met een flinke pot thee! 

30-07-2017 Het valt mij op.......

..... dat in kledingwinkels de kleding vaak niet meer op maat hangt! Natuurlijk snap ik best dat het vervelend is dat veel klanten de artikelen niet bij de juiste maat terughangen en dat het dus erg veel werk is om alles dan weer goed te hangen, maar toch vind ik dit lastig zoeken en geef ik het wat sneller op! 

......dat op kledingsites die ook korte maten verkopen vaak geen zoekfunctie is voor korte maten! Ik heb nou eenmaal geen gangbare maat, vooral broeken zijn een probleem.... de korte maten zijn mij ook te lang, maar dat is vaak nog te verhelpen met een zoom, bij normale maten is dat lastiger omdat ik de broek dan zo enorm moet verkorten dat het hele model eruit is..... vaak krijg ik dan ook te maken met smaller of wijder worden van de pijp, ook als het een broek met rechte pijpen heet te zijn.  Ik ben niet handig met naald en draad en met knippen knip ik altijd scheef (afwijking naar links), zelfs langs een lijntje (waarschijnlijk omdat ik links knip met een rechtshandige schaar.... na tientallen jaren met een rechtshandige schaar gewerkt te hebben kan ik met een linkshandige schaar helemaal niet knippen). Als ik bij elk broek moet kijken of ze die toevallig ook in een korte maat hebben duurt het wel erg lang. Bij een site waar ze die zoekfunctie wel hadden bleek de broek die ik wilde niet in korte maat te bestaan.... maar dat wist ik dus snel.... bij de meeste sites kan dit niet!

.....dat er vooral weinig capri's te koop zijn in een korte maat! Een capri hang vaak op mijn enkel of is net "hoog water". Ik wil wel eens een echte capri. Ik bestelde kort geleden een "korte maat capri"...... maar die bleek een gewone lengte te hebben.... viel als een lange broek. Er bungelde een prijskaartje aan waar "korte maat" op stond, maar op het ingenaaide label en een kartonnen laber dat om de band zat stond dat niet! Dus nog steeds heb ik geen echte capri! (ik koop bij voorkeur beneden de 20 euro en boven de 25 euro kijk ik niet eens.... maakt de keuze natuurlijk wel wat beperkter). Verkorten is juist bij een capri vaak lastig, want meestal hebben die onderaan een leuk randje, knoopjes, een ritsje, splitje of iets anders gezelligs.... dat valt dan weg (zoals ik bij lange broeken ook altijd al heb).

.....dat ik klein genoeg ben om met de wereldspelen voor kleine mensen mee te doen! Ik ben zelfs nog 3 cm. onder de maximale lengte! Ik heb wel ergens opgevangen dat de geringe langte dan het gevolg moet zijn van een groeistoornis. Als dat zo is vind ik dat niet aardig..... ben ik klein en dan is het nog niet goed genoeg! Val ik weer tussen wal en schip..... gelukkig kan ik goed zwemmen! 

....dat vrouwenvoetbal vroeger damesvoetbal heette! Niet belangrijk, maar het viel mij op!

Mijn trouwdag, een dag om mijn leven te overdenken

19-08-2017

Als ik mijn leven zo overdenk zie ik dat er toch wel veel is misgegaan..... kleine en grote tegenvallers. Natuurlijk loopt het bij niemand geheel volgens planning en er is ook veel goed gegaan! 

Laat ik maar bij het positieve beginnen: 

Deel 1: 

Ik ben geboren als nakomertje met 2 grote broers en groeide op in een gezellig gezin waar veel mocht en alles besproken kon worden. Er waren duidelijke regels, we wisten waar we aan toe waren. Mijn ouders waren best modern en dat kwam volgens mij vooral van mijn vader. Wij mochten bijvoorbeeld "jij" zeggen tegen onze ouders, nou..... mijn oudste broer is geboren in 1947 en dat was toen niet gebruikelijk. Opa Martis vond het maar niks en verbeterde ons steeds (nou ja, mijn broers, toen ik ging praten was hij er wel aan gewend). Tegen andere mensen moesten we wel netjes "u" zeggen, zo hoorde het! Echt alles was bespreekbaar, er waren wat dat betreft geen taboes! 

Wij gingen naar de openbare school, dat wilde mijn vader...... hij vond dat beter, geen verschillen..... een openbare school is voor iedereen! Dat viel bij opoe van der Horst niet echt goed..... we hoorden naar een fatsoenlijke christelijke school te gaan! "Nee" zei mijn vader dan "al die apartjes zijn nergens voor nodig!". Mijn moeder had zelf wel op de openbare school gezeten, maar ja, een oom zat in het schoolbestuur (en volgens mij was dat de oom die tevens de werkgever van mijn opa was), toen kon het dus wel, maar haar kleinkinderen moesten naar de christelijke school! Dat gebeurde dus niet, wij gingen naar de openbare! In de eerste klas kwam ik bij de juf die mijn moeder ook nog les had gegeven. 

Mijn broers waren pestkoppen, maar als het nodig was namen ze mij ook in bescherming en hielpen ze bijvoorbeeld bij het sparen van speldjes en later sleutelhangers, zij kwamen met de bijzonderste exemplaren thuis! 

Op school ging het goed, mijn cijfers waren prima en dat ging door tot en met de eerste klas MULO. 

Ik kwam als 16-jarige lange tijd in een ziekenhuis te liggen, maar had het daar zo geweldig.... ik denk daar nog altijd met veel plezier aan! Ik mocht mijn bed niet uit, maar de hoofdzuster liet hout halen, zette een andere patiënt (die zich begon te vervelen) aan het werk en zo kreeg ik een grote plank met opstaande rand...... ik kon in bed legpuzzels maken en die werden voor mij uit de conversatieruimte gehaald. Ik was daar de baby van de zaal...... de anderen waren bijna allemaal in de 70 en 80, maar zij vonden het heerlijk om mij te vertroetelen. Een verpleegster die mijn boeken zag ging in het weekend naar huis en nam andere delen van dezelfde serie voor mij mee! Ik had totaal geen eetlust, maar een zuster fluisterde in mijn oor dat ze gehoord had dat ik graag leverpastei lustte en dat had ze extra dik op mijn brood gesmeerd! Dat ik het (zeker als ontbijt) liever als een dun schraapseltje had doet er niet toe..... het was heel lief bedoeld! Ik raakte in die tijd mijn verlegenheid kwijt..... al had ik dat zelf nog niet door! Pas toen ik een jaar of zo later tegen wildvreemde mensen begon te praten en mijn moeder naderhand vroeg wie dat waren realiseerde ik het mij....... mijn moeder keek mij dan ook verbaasd aan toen ik zei dat ik die mensen niet kende. Hoera...... eindelijk! een beetje verlegen is niet erg, maar ik was meer mensenschuw en dat voelt niet goed, maar nu ging het beter!!!!

Mijn eerste baan was in een drogisterij, daar heb ik heel veel geleerd en ik had het daar goed. Als ik wit wegtrok omdat ik mij niet goed voelde mocht ik naar boven (waar de chef woonde) en ging daar even slapen op de bank! Toen de bedrijfsvereniging na ziekte een keer niet wilde uitbetalen kreeg ik toch mijn geld ("wij gaan er achteraan en proberen het alsnog terug te krijgen, maar we weten hoe ziek je was, dus jij krijgt je geld") 

Mijn tweede baan was bij het zwembad, ik verkocht de kaartjes, nam de telefoon op en deed wat administratief werk. Ook daar had ik het goed...... niet mijn droombaan, maar voor mijn gezondheid veel beter en het was daar zo gezellig dat ik er al snel niet meer weg wilde! Ik werkte er halve dagen.... ik knapte snel op. Soms moest ik extra werken, want er is wel eens iemand ziek of met vakantie.... dat werd dan na een tijdje toch teveel voor mij, maar ja..... ga nog maar even door! Mijn baas kwam de 'kassa' in met een plantje.... hij had gezien dat ik bekaf was en het niet lang meer zou redden..... hij vroeg mij het nog een paar dagen vol te houden, dan kwam de ander weer terug en zou ik een week vrij krijgen! Kijk, dat doet een mens goed! Ik heb dus altijd goede bazen gehad. 

Ik leerde Ed kennen en al snel hadden we verkering...... na twee jaar vonden we woonruimte in Purmerend en gingen trouwen. We hadden het goed samen, heel goed! We wilden graag kinderen en toen dat niet bleek te lukken kwam ik bij een heel lieve dokter terecht die echt heel erg zijn best voor ons deed. Het wonder gebeurde! Na diverse inderzoeken, operaties, hormoon- en andere pillen en een heerlijke zwangerschap zonder problemen werd Edwin geboren.... nu was ons geluk compleet..... nou ja, bijna compleet, want we wilden meer kinderen...... we wilden minimaal 2 kinderen (als dat mogelijk was), maar waarschijnlijk wilden we er wel meer (we begrepen dat we er pas echt over konden oordelen als we er eenmaal 2 hadden, maar we vermoedden dat wij 4 wel erg leuk zouden vinden..... in elk geval spraken we af dat ook als we het genoeg vonden we niet zouden schrikken als er toch nog een kind zou komen.... elk kind zou welkom zijn!). 

Toen we bijna twee jaar getrouwd waren lukte het ons een huurhuis in Monnickendam te vinden.... een huis met geweldig uitzicht... ik woon er nog steeds en ik zal er niet snel weg gaan! 

Ik heb veel lieve mensen om mij heen..... als het nodig is zijn er veel mensen die mij willen helpen!!!!!

Het is mij gelukt! Het is mij gelukt mijn kind in mijn eentje op te voeden, het is mij gelukt mijn leven snel op te pakken nadat Ed overleed! Het is mij gelukt gelukkig te zijn ondanks het gemis!  Mijn zoon is geweldig, echt! Altijd behulpzaam, altijd vrolijk, altijd stabiel! Hij maakt zich niet onnodig druk, als kind al niet..... was nooit zenuwachtig!  Hij begreep altijd veel en kwam vaak met gekke opmerkingen: "Lief hè die baby..... maar ja, daar heb je een vader voor nodig" "Moet je naar iemand op de tweede verdieping? Ik snap wat je bedoelt, maar het is de tweede verhoging! De tweede verdieping is een kelder!!" En kwaad: "In dat rekenboek staat dat zondag de eerste dag van de week is en dat kan niet! Zondag hoort bij het weekend en dat betekent weekEINDE en het kan niet tegelijk het begin en het einde zijn!" Heerlijk zo'n kind!

En dan ben ik nu toch gekomen aan de dingen die heel anders liepen dan ik zou willen:

Deel 2:

Als ukkepukkie was ik al vaak ziek en snel moe (en bij vermoeidheid kreeg/lrijg ik koorts)..... daarom halve dagen en soms om de dag naar de kleuterschool. Daardoor liep ik veel schoolfoto's mis...... het werd niet van tevoren gezegd, want anders had ik er waarschiijnlijk meer gehad, als ik niet echt ziek was had ik kunnen komen, maar ja...... ik was er wel als de foto's uitgedeeld werden! Toch heb ik nog wel een klassenfoto waar ik op sta..... nou ja...... ik ben maar nauwelijks zichtbaar omdat een ander kind voor mij zit! Toen ik kleuter was was mijn moeder zwanger..... mijn broertje (Kees) is tijdens de geboorte gestorven.... gestikt! Het eerste kindje van mijn ouders was slechts 2 dagen geworden..... mijn grote zus heette ook Ansje, ik werd later Ansje Maria.  Het was vooral voor mijn moeder een grote klap en ik kon merken dat zij het er altijd moeilijk mee had en op bepaalde momenten kwam dat naar boven...... als er een kleinkind geboren moest worden was zij heel ongerust..... zij kon er niet op vertrouwen dat het allemaal wel goed zou komen.... ze zei het niet, maar ik merkte het! 

Doordat ik vaak ziek was en verschrikkelijk mager moest ik aansterken.... de dokter vroeg mij of ik geklutste eieren lustte..... verlegen als ik was durfde ik niet te zeggen dat ik dat niet wist en knikte maar een beetje...... stomstomstom! Dagelijks moest ik een glas met geklutste eieren leeg slurpen..... ik griezel nog als ik er aan denk! Gelukkig werd dat na een tijdje weer afgeschaft en kreeg ik regelmatig biefstuk.... eigenlijk te duur, dus alleen ik kreeg biefstuk...... maar ik lustte  het nooit op, ik had nooit trek in eten. Mijn broers vroegen regelmatig : "lust je niet meer?" .....  de één traag, de ander graag! 

In de tweede klas MULO ging ik ineens slechte cijfers halen. Omdat ik heel veel nieuwe leraren gekregen had en er daar eentje bij zat die mij het leven zuur maakte dacht ik dat dat de oorzaak was.... het zal zeker van invloed geweest zijn, maar het was niet het enige. Hij vond het nodig om dagelijks de hele klas te laten weten dat ik mijn best niet deed, niet oplette etc. en die mij elke les voor de klas liet komen om een Engels verhaal na te vertellen, terwijl hij wist dat ik dat niet kon, ik kon zijn monotoon voorgelezen verhaal niet volgen, het was één brei van klanken.... maar ik moest voor de klas komen want dan zou ik mijn cijfer op kunnen halen! Onzin... ik had teveel onvoldoendes om het te kunnen ophalen.... ik had het toen niet door, maar het was pure treiterij! Had ik een onvoldoende voor een reptitie dan brulde hij door de klas dat hij mij een halve punt had gegeven voor de moeite, want een nul was zo zielig. Ik kreeg ook Nederlands van hem.... dat leverde vrijwel altijd een voldoende op, maar dan brulde hij door de klas dat hij zo blij was dat hij eindelijk eens een voldoende voor mij in zijn boekje kon schrijven..... brrrrr..... enge en nare man!!!!! Ik besteedde bijna al mijn tijd aan Engels.... in de hoop hem te kunnen bewijzen dat ik wel mijn best deed..... het is mij nooit gelukt. 

Er was een extra probleem op school..... de mammoetwet! Ik mocht niet blijven zitten! Dat was lastig, want dat was eigenlijk wel nodig, maar nee, ik moest door naar de derde....... dat werd natuurlijk niks en ik kreeg uiteindelijk de keuze: Van school af of terug naar de eerste klas! Dat laatste zag ik echt niet zitten..... helemaal overnieuw beginnen, dus nog 4 jaar met die leraar opgescheept zitten?  Dankzij die man had ik een verschrikkelijke hekel aan school gekregen! Ik ging dus van school.... jammer, maar op dat moment de beste keuze!

Ik ging werken, maar werd ziek..... goed ziek! Wekenlang thuis met hoge koorts, uiteindelijk werd ik met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht waar ik ruim 5 weken gebleven ben. De eerste nacht sliep ik in de badkamer wegens plaatsgebrek. Ik bleek iets aan mijn lever te hebben, de preciese oorzaak wisten ze niet zeker..... dat waren vermoedens, dat het mijn lever was was zeker, maar wat er dan mee aan de hand was was minder duidelijk. Er werd naar mijn schoolresultaten gevraagd...... ik vertelde dat het ineens niet meer ging.... er werd instemmend geknikt...... dat hoorde er wel bij, ik had er al jaren mee rondgelopen. Het trieste vind ik nog steeds dat ik toen aan die leraar dacht (was hij er maar bij, dan zou hij eindelijk begrijpen dat ik echt wel mijn best deed!). Daarna nog een paar maanden thuis om aan te sterken en ik mocht weer aan de slag. Ik wilde drogiste worden, ik vond het werk in de drogisterij heerlijk en vooral de medicijnenkant interesserde mij...... helaas redde ik het werk niet, te vaak ziek, te vaak bekaf.... ik moest stoppen! 6 jaar later ging mijn lever weer moeilijk doen..... minder heftig, maar toch weer mijn lever.

In het zwembad ging het beter...... toen ik trouwde waren die halve dagen nog teveel en het lukte mij te minderen.... en nog eens.... tot ik alleen de zaterdag nog werkte! Veel later ging dat ook niet meer..... ik was ondertussen weduwe, ik had een kind dat in die tijd veel ziek was en met mijn ouders ging het ook niet goed, dus daar ging ik dagelijks naartoe. Ik ben toen helemaal gestopt met werken.... dat was goed..... het was nodig! 

Het duurde erg lang voor ik een kind kreeg, daar had ik het best moeilijk mee. Een begripvolle man die ook graag kinderen wilde en een supergyneacoloog deden mij veel goed! 

Helaas werd Ed ziek toen Edwin bijna 7 maanden was en overleed 10 maanden later...... als ik dat van tevoren geweten had zou ik gedacht hebben dat ik het nooit aan zou kunnen, maar als het moet kan er veel en met een positieve instelling kom je verder..... extra opletten op de mooie dingen in het leven bleek bij mij goed te werken! niet het verdiet wegstoppen, maar een tegenhanger zoeken!

Mijn vader was al lang ziek, niet als zijn moeder en oom kreeg hij Parkinson..... lichamelijk en geestelijk tekelde hij af..... herkende mijn moeder niet meer..... viel veel, ellende alom. Mijn moeder had een slechte heup, maar wilde geen operatie, ze wilde voor mijn vader blijven zorgen. Dat ging na jaren echt niet meer, dus mijn vader ging naar een verpleeghuis en mijn moeder naar het ziekenhuis. Daarna moest zij revalideren..... een verpleeghuis was gangbaar, maar dan zou zij bij mijn vader op de afdeling komen..... die viel veel en hij liep weg..... dat ging niet! Ik laadde mijn auto vol met speelgoed e.d. en trok een paar maanden bij haar in. In die tijd werd Edwin op een ochtend wakker met een gigantische bloedvlek op zijn laken.... waarschijnlijk uit zijn mond. Naar de dokter dan maar...... die maakte er niet veel van..... maar maakte zich wel zorgen dat het kind zo traag was en stuurde mij naar een kinderarts met hem..... (daar had ik anders nog even mee gewacht).... daar kwam niks bijzonders uit, maar ondertussen werd hij sneller.... want hij ging beter eten (direct nadat we naar de huisarts geweest waren), het werd niet meteen een goede eter, maar wel veel beter.... en hij kreeg duidelijk meer energie, hij werd veel minder traag! Zijn motoriek vond ik al lange tijd niet goed, maar ik was de enige die het zag.... tot in groep 4 het schrijven nog steeds moeilijk ging.... hij kreeg therapie en dat heeft veel verbeterd, vooral de grove motoriek.  

Een half jaar na Ed overleed mijn nichtje van 13. Zij was meer een dochter voor mij, zij was hier altijd en pastte veel op Edwin.... het was een ongeluk op haar eigen kamertje. Vreselijk! 

Mijn vader overleed, mijn moeder vond het leven niet leuk meer...... regelmatig zei zij mij dat ze hoopte de volgende dag niet wakker te worden. Ze werd dement, zij belde mij constant (steeds met hetzelfde verhaal) en ik ging er vaak naartoe..... zij kon eigenlijk al lang niet meer alleen, maar het valt niet mee om iemand in het bejaardenhuis te krijgen als het thuis niet meer kan. Toen ik een keer echt wanhopig was en belde wanneer ze aan de beurt was begon ik te huilen, ik was af.... de noodzaak werd gezien en ze mocht naar de ziekenkamer..... daar werd het al snel duidelijk dat zij echt niet alleen kon en ze zochten een kamer voor haar. Na verloop van tijd ging zij zo achteruit dat ze meteen naar een verpleeghuis moest..... daar heeft ze nog 8 dagen geleefd. Toen ze overleed waren mijn broers en ik onbereikbaar...... Edwin en ik waren naar een crematie in Friesland, broer Jan was in Limburg en België en werd op een telefoon gebeld die hij niet bij zich had en broer Mart was de hele dag op het voetbalveld..... een rare situatie. Voor mijn moeder was het goed..... wij gunden haar haar dood..... ze had rust! Mijn vader overleed toen hij 69 was...nog te jong, maar al zo lang ziek dat het voor hem goed was! Mijn oudste broer overleed 5 jaar geleden op 64-jarige leeftijd. 

Ondertussen was ook mijn schoonvader overleden..... ik had altijd problemen met hem.... mijn schoonmoeder was wel lief, maar overleed toen Edwin 8 maanden was. Schoonpa was erg egocentrisch.... de wereld draaide om hem en zoals hij het wilde moest het gebeuren..... daar word ik altijd erg dwars van.... ik kan er niet tegen! Na zijn overlijden werd zijn laatste streek duidelijk..... hij had Edwin onterfd. Zijn enige kleinkind.... zijn zoon leefde niet meer, dit was alles wat hij had, maar hij vermaakte alles aan een goed doel. Dat mag niet en uiteindelijk heeft Edwin toch nog zijn wettelijk deel gekregen..... dankzij de notaris die met klem aanraade het testament aan te vechten. Wetende dat oma Edwin juist alles had gegund besloot hij (nadat ik hem daarin steunde) het inderdaad aan te vechten. Een rare tijd. Over mijn schpoonvader kan ik een boek vol schrijven, maar dat doe ik maar niet. 

Ik had dus graag meer kinderen gewild, maar ook leek het mij heerlijk een stel kleinkinderen te hebben. Ook dat laatste is niet gelukt..... maar ik wist natuurlijk dat dat met één kind ook een kleinere kans heeft. Ik ben een beetje stiefoma van een dertienjarige, want Edwin zijn vriendin heeft een zoon. Ze wonen niet samen, maar hebben het goed samen, daar ben ik heel blij om. 

Ik ben nu mijn halve leven weduwe.....  ik ben 62 en daarvan 31 jaar alleen..... vandaag is het 39 jaar geleden dat ik trouwde....  als ik terug kijk op mijn leven overheerst toch het mooie! Ik kan terugkijken op ee geweldige tijd met Ed..... liever kort en goed dan lang en slecht!! Geluk zit toch voor een heel belangrijk deel in jezelf.... je moet het zelf zoeken.... het ongeluk komt vanzelf wel, daar hoef je niet naar op zoek te gaan! Door alle mooie dingen kan ik de nare dingen beter aan, daardoor kan ik echt wel zeggen dat ik gelukkig ben!!!!!  Niemand zit het altijd mee in het leven, iedereen kent tegenslag, de één wat meer dan de ander, of wat eerder in het leven, maar niemand komt ongeschonden uit de strijd. Het één is niet erger dan het ander..... ieder voelt zijn eigen verdriet en gaat er op zijn eigen manier mee om. Toch wil ik anderen aanraden niet in hun verdriet te blijven hangen..... het leven gaat door.... verstop het verdriet niet, maar ga op zoek naar wat wel goed is, leer van de mooie dingen te genieten! Het leven is zon en schaduw..... blijf niet steeds in de schaduw zitten, maar zoek ook de zon eens op en ga pas in de schaduw zitten als de zon al te fel is! 

Natuurlijk zijn er nog veel meer goede en nare dingen in mijn leven geweest, maar ik heb vnl. de belangrijkste dingen beschreven, de dingen die direct van invloed waren op mijn leven! 

Mijn trouwdag is toch nog steeds iets om met plezier aan terug te denken...... dus vandaag iets lekkers bij de thee! En voor vanavond heb ik een heerlijk knoflookkaasje en pikante augurken (gisteren op de streekwarenmarkt gekocht).

Zoel de hypercorrecties

06-09-2017

Nog slaperig drink ik mijn kopje kofje, aan mijn voeten doet mijn pupje een tukje. Ik kijk naar het kleine aquarium waar alleen maar gupjes in zwemmen. Ik denk aan mijn treinrit van gisteren, ik raakte in gesprek met een beeldhouder, hij vertelde dat het niet meeviel om een knappe prijs voor zijn beelden te krijgen.... nou ja, dat is verder mijn pakje-aan niet. Het was een gezellige dagje geworden, even winkelen, ik bezocht musea's en ging af en toe even zitten om wat te eten of te drinken, ik bezocht zo wel drie cafetaria. Het werd nog wel even spannend toen er een vechtpartij uitbrak terwijl ik een broodje zat te eten. Het ontstond nadat een onbehouden kerel schreeuwend binnenkwam en vervelend ging doen. Andere mensen grepen in en weldra was het een massale vechtpartij. 

Ik ben van plan om binnenkort eens naar de bioschoop te gaan, er draait een film over een turner die erg goed is op de brug met ongelijke liggers, het schijnt een erg goede film te zijn. Zelf ben ik niet zo'n gymnast, geef mijn porsje maar aan Fikje.  

Vorige week was ik jarig, mijn kaarten hangen nog aan de deur, gezellig! Lief dat zoveel mensen eraan gedacht hebben, al zitten er wel wat oudbollige kaarten bij, maar dat vind ik niet erg, het gaat om het gebaar. 

Ik heb nog niet veel zin om aan de slag te gaan, ik ga maar even tv kijken, het journaal. Hm, ik zie daar een burgermeester van één of andere grote plaats, wat een burgerlijke man!

Winterberg

03-10-2017

Vrijdag de 29ste was het eindelijk zover...... we gingen met de Gouwzeekapel en aanhang (partners en fans) naar Duitsland. Vertrek 7.50 uur van ons clubgebouw (het werd iets later) en dan nog even langs Oostzaan om de rest op te halen.  

Een paar gingen met eigen vervoer (altijd jammer, maar er kunnen goede redenen voor zijn en bovendien kan een auto daar ook voordelen hebben, stel dat er iemand naar een dokter gebracht moet worden....) maar de meesten stapten in de bus met onze eigen chauffeur (echtgenoot van onze accordeonniste) Veel bagage voor die paar dagen, want de instrumenten moesten mee, lessenaar, alle muziekboeken, kapelkleding/schoenen, een muziekjack voor als het te koud was als we buiten moesten spelen, een spijkerbroek ook voor als we buiten speelden ...... dan is de koffer al behoorlijk vol! Ik koos voor een grote koffer, zodat lessenaar (ingevouwd nog 75 cm.) en muziektas er ook in konden, dan had ik alleen koffer en instrument..... en (op verzoek) mijn EHBO-tas en natuurlijk mijn schoudertas. Een dag eerder had ik dat al naar ons clubgebouw gebracht, zodat ik 's morgens er lopend naartoe kon gaan (1,65 km.), had ik alvast wat beweging gehad! 

Nog even controleren.... paspoort, pinpas/geld, glucosemeter, flesje water (ook voor medicijnen en ik drink geen zoete dranken), kleine appeltjes, verpakte stukjes kaas, nootjes en gedroogd fruit voor de tussenmaaltijden en bij hypo's..... .... als je met een groep bent is het altijd wat moeilijker om op tijd en de juiste dingen te eten, even iets halen bij de supermarkt zal misschien weinig van komen, want we hebben een druk programma, wel erg leuk allemaal, maar juist vanwege de optredens is er niet veel speling, er zijn wel mogelijkheden, maar ik wil ook niet te veel afwijken van de groep.... als er besloten wordt iets samen te doen dan zal ik mij meestal aansluiten.... met eten wijk ik toch al af (alleen volkorenproducten, geen suiker, weinig zout als dat mogelijk is en tussendoor eten... ik hoopte dus dat dat zou lukken), dan is het dus handig als ik zelf al iets bij mij heb... mijn schoudertas was dus behoorlijk vol.

Een koffie/thee-stop was er natuurlijk ook... ik was als laatste aan de beurt en kereeg een gigakop thee met een theezkje van het formaat hoofdkussen (oké iets overdreven). .... dat kreeg ik natuurlijk nooit op tijd op!  

De volgende stop was in het Duitse Soest.... daar was een lunch besteld voor ons en die was geweldig. Tijd om daar verder rond te kijken hadden we niet meer, maar we gingen via mooie slingerwegen verder door het in herfstkleuren versioerde mooie Sauerland. 

In Winterberg werden we welkom geheten met een welkomstdrankje en na een geweldig diner vertokken veel van ons voor een fakkeltocht. Daar werd van alles over de omgeving verteld, maar het was een zware tocht voor mij (gelukkig waren er meer die het zwaar hadden). Het was erg veel klimmen over hobbelige grindpaden, er zat één heel lange klim bij...... terug kon niet meer, ik zou in het donker nooit de weg meer weten en bovendien zou ik dan wel wat meer dalen dan klimmen, maar eenvoudig zou dat ook niet zijn.... het ergste hadden we al gehad!!! Het was mooi, maar ik dreef in mijn eigen zweet.... probeerde met de schoolslag mijn hoofd boven water te houden.... pfffff.... in het hotel snel even douchen en kapelkleding aan en op zoek naar de anderen voor een kort optreden in het hotel. Ze zaten al klaar! Daarna nog gezellgi wat gedronken en naar bed. De volgende ochtend weer vroeg op, want we ontbeten om half 9 en dan is het handiger als ik al een tijdje wakker ben en alles rustig aan kan doen en misschien nog tijd heb om een rondje te lopen. Het ontbijtbuffet was geweldig, ik hield het beperkt (elke dag) tot een klein schaaltje yoghurt met musli en/of allerlei zaadjes en vers fruit..... en een heerlijk broodje kaas! Minder durfde ik niet te nemen, want het was toch maar afwachten wanneer we weer konden eten (ik had wel iets bij mij omdat ik ook tussendoor moet eten). We gingen spelen op het marktplein...... het werd heel gezellig met enthousiast publiek. Daarna hadden we tijd om nog even rond te kijken en te lunchen. Het weer viel mee... beter dan de voorspelling was!!!!  Ik ging gezellig op een terrasje een tosti eten en wat drinken en daarna nog wat winkelen.

Daarna stapten we weer in de bus voor een bezoek aan een leisteengrot (weer via prachtige slingerwegen) . De rondleiding was erg interessant, veel geleerd over leisteen.  

Toen we buiten kwamen regende het een beetje.... nou ja, we gingen toch terug naar het hotel. 

Het diner was dit keer een buffet..... heerlijk.... ruime keuze .... super. Daarna een wat langer optreden in het hotel. Ik ging bijtijds naar mijn kamer en was al in diepe slaap toen mijn "slapie" terugkwam...... ik heb haar niet gehoord. 

Na weer een heerlijk ontbijt stapten we weer in de bus voor een mooie rit naar de Hennesee, waar we op een boot stapten, na de koffie/thee met appeltaart (ik was van plan om geen gebak te nemen, maar echt, hij knipoogde naar mij... ik kon de verleiding niet weerstaan....ook omdat ik (nog) geen thee had was een hap fris appelgebak wel erg verleidelijk!). Ik had geen tijd om mijn thee op te drinken (maar de appeltaart zat erin :D ), want we moesten optreden achter op de boot, heerlijk buiten. Natuurlijk heb ik van de rondvaart niet heel veel meegekregen, maar het was erg leuk, het publiek waardeerde het, de zon scheen uit een stralend blauwe lucht, het was super! 

Weer in het hotel hadden we "vrij" . Veel gingen een wandeling maken.... een lange wandeling! Ik had geleerd van de fakkeltocht, dus besloot niet mee te gaan.... dan bleek achteraf een goede beslissing, ik had de groep waarschijnlijk alleen maar opgehouden! Ik begreep dat het heftiger was dan de fakkeltocht. 

Ik ging zwemmen.... heerlijk! Een klein zwembad, een buitenbad met water van ruim 30 graden. Eerst was ik zelfs helemaal alleen daar, later kwamen er meer. Lekker in het zonnetje, maar het begon wel te betrekken. Na het zwemmen besloot ik zelf te gaan wandelen..... ik zag een pas steil omhoog en ging naar boven..... in eigen tempo. Ik kwam uiteindelijk bij de skischans waar ik een cappuccino gestelde..... het was wat frisser geworden, maar ik zat daar heerlijk.... mijn drinken stond er net toen onze wandelaars met verhitte hoofden de hoek om kwamen.... hahaha..... dat was wel heel toevallig. De meesten gingen nog even naar boven daar..... brrrr. zo hoog, ik bleef wel beneden. Daarna ging de ene groep nog wat drinken en ik ging met de anderen mee terug naar het hotel.  Even opfrissen en naar de bar. Om 7 uur het diner dat deze keer heel sjiek was...... 4 gangen (we hadden de keuze al doorgegeven) en heel mooi gedekt met kaarsen/ Het personeel liep in extra mooie kleding..... het was weer geweldig, heerlijk!!!! Ik had gekozen voor makreel vooraf, daarna kippensoep, als hoofdgerecht snoekbaars en toe een kaasplankje. 

Er was die avond een quiz in de bar..... ik deed mee..... ik werd derde, een andere Monnickendammer 3de en één van onze bugelspelers werd eerste...... jaja, muziek is goed voor het brein! We bleven nog lang zitten..... één van de serveersters zat steeds vol gekkigheid.... dat kunnen wij wel waarderen! Ik lag geloof ik om 1 uur in bed...... sliep snel, maar werd om een uur of vier wakker en kon niet meer slapen.  

Ons laatste ontbijt daar...... het regende toen we de bus instapten...... op naar Nederland..... maar niet rechtstreeks..... we gingen eerst naar een druipsteengrot bij een wildpark! De wandeling naar de ingang van de grot was al pittig, want het laatste stuk was wel erg steil omhoog en nog een trap er achteraan, maar de grot was geweldig. Een zeer duidelijk sprekende gisd. Wel ook weer klimmen en dalen en trappen en één trap vond ik doodeng omdat ik aan één kant de afgrond wist.... ik keek dus strak omhoog, durfde nieet eens naar de treden te kijken.... ik taste met mijn voet voorzichtig de treden af voor ik de volgende stap zette... gelukkig wel aan twee kanten een leuning.  Daarna het wildpark in...., het was ondertussen droog geworden. We hadden geen tijd om alles te zien, maar wat we zagen was erg mooi! Precies op tijd weer bij de bus en we vertrokken! Onderweg nog een koffie/theestop waar ik buiten ging zitten (ik was de enige van onze groep), heerlijk in de zon (korte mouwen) af en toe een frisse wind, cappuccino voor mijn neus.... heerlijk om even bij te komen!!!!!

Onderweg nog wel wat regen gehad, maar niet veel! 

Ik geloof dat we tegen 7 uur weer bij ons clubgebouw waren..... spullen naar binnen brengen.... ik zou even wachten op iemand die meteen de auto haalde en ondertussen zette ik koffie voor de (super-)chauffeur en zijn vrouw, die waren nog lang niet thuis en hij mocht volgens de rijtijdenwet niet direct terug (dat was net teveel bij elkaar). Daarna naar huis gewandeld en de auto opgehaald om mijn spullen ook thuis te brengen..... omn 8 uur was ik dan echt thuis!!!! 

Moe maar voldaan, wat was het mooi, wat hebben we gelachen, heerlijk gespeeld, sportief geweest, veel gezien en wat troffen we het met het weer.....  ik wil terug!!!!!! 

Tranendal

07-10-2017

Daarnet las ik dat in tranen een stofje zit waarmee energie opgewekt kan worden (opgewekte tranen dus).

Het schijnt maar weinig te zijn en er wordt nagedacht over mogelijke toepassingen. 

Nou...... dan ben ik dus één grote energiebom, ik spat uit elkaar van energie, want ik huil veel.... veel te veel! 

Ik huil van geluk, van verdriet, van ontroering, van vermoeidheid (en dan kan ik die energie dus goed gebruien), van woede, van teleurstelling, van schrik, van angst, van het lachen, van schaamte ........ eigenlijk dus overal om. Zelfs als ik terugdenk aan momenten waarop de tranen mij over de wangen stroomden begin ik weer! Als een ander huilt huil ik mee (gelukkig heb ik dat ook met lachen, als een ander lacht lach ik mee).... zet mij bij een begrafenis van een wildvreemde en zodra er één begint te huilen doe ik mee.... als iemand mij dan zou zeggen dat de overledene mij waarschijnlijk erg dierbaar was, zou ik niet durven te bekennen dat ik die persoon nooit gekend hebt!  Als ik om niks begin te huilen (vaak bij vermoeidheid, dan ik "Boe" roepen voor mij al voldoende om voor een overstroming te zorgen) dan vind ik dat zelf zo gek dat ik tegelijkertijd begin te lachen..... "Jantje lacht, Jantje  huilt!"

Raar toch? Ik vond het vaak vervelend, maar nu ik weet dat de energie naar buiten stroomt kijk ik er toch anders tegenaan!  Nu maar hopen dat ik niet nog harder ga huilen omdat er kostbare energie verloren gaat! 

Zeg het met bloemen

09-10-2017

Bloemen houden van mensen zeggen ze, maar bloemen lijken ook vaak op mensen.... of anderom!

Sommige mensen zijn schuchter als een roos in de knop, maar ineens kunnen ze helemaal open bloeien. 

Anderen zijn zo verlegen dat ze hun kopje laten hangen zoals het lelietje van Dalen...... het lieve bloempje heeft niet door hoe mooi het is en hoe heerlijk ze ruikt. 

Het vergeetmenietje hunkert naar aandacht, maar is eigenlijk niet zo heel opvallend. 

De zonnebloem is mooi en sterk, daar voel je je veilig bij.

Duizendschonen overdrijven..... zo mooi als ze zelf denken zijn ze nou ook weer niet, al denken ze dat iedereen ze prachtig vind. Best een leuk bloemetje om te zien, maar niet meer dan dat! 

De margriet staat er fier bij,..... kijk mij eens mooi zijn...... duidelijk aanwezig! 

De distel is duidelijk..... mooi, maar gevaarlijk.... stekelig!

Het kruidje-roer-mij-niet is ook duidelijk..... kom niet aan mij! 

De klaproos is een dartel kind en waait mee met elke wind.

Narcissen zijn duidelijk narcistisch, ze staan daar hooghartig mooi te zijn..... kijk mij eens, ik ben de beste van allemaal! 

Gerbera's zijn mooi en teer..... ze zijn snel geknakt, dus voorzichtig behandelen.

Sommige mensen zijn als een heel boeket, die hebben vele kanten, niet altijd even fijn..... doen zich soms voor als de rozen en margrieten in het boeket, maar soms zit er ook een distel tussen..... het venijn komt van binnenuit!

Reünie

14-10-2017
Nadat ik vanmorgen eerst moest repeteren met de Pietenband haaste ik mij naar het terras waar ik met neven en nichten zou lunchen.

Zo leuk, uit heel Nederland (Zeeland, Utrecht, Noord-Holland en Friesland) kwamen familieleden om even met elkaar te lunchen. De oudste (uit Friesland) is zondag 87 geworden en 2 van zijn dochters hadden hem gebracht en natuurlijk bleven die ook gezellig bij de lunch.... ook leuk om hun weer eens te zien! Het was heerlijk weer en het eten was geweldig! We zaten daar gezellig te kletsen en te lachen toen ik ineens wel erg veel geel zag..... 5 politieagenten stonden ineens vlakbij ons en heel rustig en snel werd er iemand op de grond gewerk.... het ging zo snel...... we keken verbaasd toe. De man op de grond liep daar al een tijdje rond.... ik had hem gezien, maar het was bij mij niet doorgedrongen.... ik dacht dat hij daar werkte of zo...... stond steeds bij de kast met servetten e.d. ..... liet volgens mij bestek vallen en ik hoorde een keer glas vallen..... ik dacht toen wel "nou, die is lekker bezig", maar lette er verder niet op. Anderen hadden gezien dat hij een mes gepakt had en dat vreemd vasthield.... dat was tot mij allemaal niet doorgedrongen..... al meen ik mij wel te herinneren dat ik een (scherp) mes gezien had. Hij scheen ook steeds te bellen.

Maar goed, iemand had de politie gebeld en die namen het duidelijk serieus.......  zo ineens stonden er vijf agenten om hem heen en vakkundig werd de man naar de grond gewerkt. Heel rustig.... geen geschreeuw... nou ja, nauwelijks, er werd wel iets geroepen, maar het ging zo rustig allemaal dat iedereen gewoon bleef zitten.... ik nam nog een slok thee.  Volgens mij hadden die agenten dit vaker gedaan...... zo goed op elkaar ingespeeld, zo snel en toch rustig....... daarna even op de grond houden.... hij was rustig en mocht gaan staan (terwijl ze hem vasthielden natuurlijk) en namen hem mee naar de steeg naast het restaurant..... een politieauto kwam voorrijden en rustig werd hij daar in gezet. Er bleken meer politieauto's te zijn.... ik kreeg de indruk dat ze hem aardig ingesloten hadden als hij er vandoor gegaan was... volgens mij kon hij geen kant op. 

En zo was het weer voorbij. Binnen was nog wel veel politie..... dat zag ik toen ik wilde betalen. 

Maar goed, het was een leuke dag en om niet al te plotseling te stoppen gingen we met een groepje nog even met iemand mee die dichtbij mijn huis woont......  nog even koffie en thee gedronken en nagepraat..... en naar huis!  

Herinneringen

10-10-2017

Na 2 verjaardagen en een reünielunch zijn er weer heel wat herinneringen opgehaald. Met mijn broer vooral herineringen aan mijn vader die vol kattenkwaad zat. Het voetballen van pa en mijn broers in ons kleine huis (nu de souvenierwinkel naasr de VVV) en de theepot die daarbij sneuvelde. De grote scherven zette pa keurig in elkaar en het wachten was op ma..... ze kwam thuis, zette water en en pakte de theepot...... alleen het oor hield zij in haar handen, de rest stortte in elkaar....... en pa: "Nou Wil, wat doe je nou met die mpooie theepot?"....... moeder was ook niet gek en wist gelijk dat er een voetbal tegenaan gekomen was. 

De familie had het er over dat alles kon bij tante Wil...... iemand hier hield een feestje, veel familie woonde te ver weg om 's avonds nog naar huis te kunnen en dus sliepen die allemaal bij ons..... op de grond! Het schijnt een gezellige boel geweest te zijn..... ik weet er zelf niet van.... als ik er al was dan was ik te klein om dat nog te weten. 

Een nichtje dat vroeger vaak bij ons was en wel eens op mij paste...... bij thuiskomst van mijn ouders vertelde ze trots dat ze een speelpakje voor mij had gemaakt van "die ouwe lap" die op zolder hing. Het bleek mijn moeders beste jurk te zijn. 

Natuurlijk werd er ook weer gelachen om het verhaal van mijn vader die deur het keukenraam van onbekende mensen kroop (i.p.v. bij mijn broer....dit verhaal is eeerder geplaatst)

Bij de reünie kwam het verhaal van een nichtje dat meeging op vakanite. Wij gingen nooit op vakantie, maar die keer huurden wij een huisje op de Veluwe. Nichtje kreeg van haar moeder wat eetwerk mee in blikken......  en 's avonds in bed zei ze tegen mij.... "Ga eens kijken of ze niet alles zonder ons opeten!" Zij schaamt zich er nog voor.... net als voor het andere voorval daar: ..... het was de hele week slecht weer en de regen druppelde door de vele gaten in het dak naar binnen......overal stonden emmers en pannen om het water op te vangen. Het was koud! Mijn moeder vond dat pa wel iets extra's verdiende en kocht een klein flesje vieux, daar kon hij van doorwarmen. Hij dronk dat met veel suiker, wat hij er langzaam uitlepelde, dat was genieten! Nichtje was net verhuisd naar een mooi nieuw huis en mijn moeder zei dat zij dat ook wel zou willen, waarop nichtje de onvergetelijke woorden sprak: "Nou, als Ome Cor niet zo dronk zou u ook een huis kunnen kopen!" Het werd een wonderlijke vakantie...... waarbij we ook nog 's nachts inbrekers aan de deur hadden..... mijn moeder sliep in de kamer (mijn nchtje en ik in het bed in de ene slaapkamer, mijn vader en broers in de andere)........ en zag de deurkruk bewegen..... zij wilde geen paniek zaaien en pakte haar zaklantaarn en scheen naar buiten.... het was duidelijk, er was iemand wakker en de inbrekers dropen af..... de volgende ochtend bleek bij veel huisjes te zijn ingebroken. 

Met broer kwam natuurlijk het beroemde knakworstverhaal weer boven: Er was een blikje knakwordt en pa en broers hadden daar wel trek in.... het mocht van ma...... maar ja, hoe verdeel je 8 knakworstjes met 3 man? Broer Mart wist het..... hij kwam de kamer in en riep: "Wie wil er 2 knakworsten?" Jan stak meteen zijn vinger op "Ja ik!" "Mooi, dan hebben wij er 3!"

En dan die keer dat ik met pa door Monnickendam liep en pa ergens aanbelde en tegen mij zei "en nu rennen!" Ik had een hekel aan belletjetrek, gevolg van die keer dat ik aanbelde bij iemand die slecht ter been was en haar man ons kwam vertellen hoe moeilijk het voor haar was om bij de voordeur te komen. Maar goed, ik ging er als een haas vandoor.... rare vader die belletjetrek deed..... ik mopperde inwendig al.... maar vroeg mij af waar hij bleef, want hij kon best hard lopen..... ik keek om en zag hem daar praten met de bewoners..... hij moest er gewoon zijn !!! Toen werd ik nog veel kwader. 

Toen mijn moeders moeder (opoe van der Horst) wat ouder werd werd haar verjaardag vaak bij ons thuis gevierd..... mijn moeder had 3 broers en 3 zussen en die hadden samen heel wat kinderen!!!! Hoewel die er niet altijd allemaal waren, was dat toch een flinke groep en dan nog de andere familie en de kennissen..... het kon allemaal (we woonden toen ondertussen wel in een eengezinswoning). Als er een familielid om wat voor reden dan ook niet goed in zijn of haar vel zat stond er een bed voor die persoon klaar..... ook dat kon! 

Mijn wandelingen laat op de avond met pa waren ook altijd leuk. Ik werkte bij het zwembad, in de kassa en moest als ik 's avonds werkte de geldcassette naar de kluis brengen...... dat vonden pa en ma niet zo'n  fijn idee, maar pa had wel zin in een wandeling (ik had wel door waarom, maar vond het wel gezellig) en zo gingen we samen regelmatig naar de bank 's avonds laat. Er gebeurde regelmatig wat! We keken in de etalage bij de juwelier en net toen ik iets aan wilde wijzen dat ik mooi vond ging het alarm af en wij er vandoor! Bij een kledingzaak even in de etalage kijken...... toen de speeltoren 12 uur sloeg zag ik uit een ooghoek de etalagepop die in een stoel zat opstaan en weglopen!"...... het was de moeder van de eigenaar..... ik vermoed dat ze niet kon slapen en daarom maar even daar was gaan zitten. We ontdekten een brand op de vuilnisbelt en zochten een telefooncel op om de brandweer te bellen. Ook een keer stormde het hard en omdat er veel dakpannen van de daken woeien liepen we waar het mogelijk was op afstand van de woningen. Op de terugweg bij de hefbrug aangekomen zagen we dat één van de slagbomen naar beneden was gewaaid.... wij wilden de brugwachter waarschuwen, maar die bleek niet thuis te zijn, zijn kinderen probeerden hem al te bereiken...... het was gevaarlijk, want bij die brug gingen auto's met een haakse bocht de hoek om en daar was die slagboom al.... van tevoren viel het niet op, alleen voor de mensen die Monnickendam uit gingen. Pa en ik hebben dus de wacht gehouden bij die slagboom en waarschuwden de automobilisten .... totdat er hulp was en wij naar huis konden. Het was nooit saai! 

Ook leuk waren de Nootkreetavonden.... de Nootkreet was ons clubblad (Noot met een T, want het ging om muzieknoten). Het blad was een groot succes.... niet alleen bij onze muzikanten, maar ook bij vele andere Monnickendammers.... ik geloof dat we meer dan 600 abonnees hadden op het laatst. Jarenlang werd dat blad bij ons thuis gemaakt..... pa en oudste broer schreven veel van de verhalen (ook anderen, maar zij schreven veel), broer Mart tekende, het stencillen (toen nog met de hand) was in de huiskamer en dan moest het nog geniet worden. Met dat stecillen kwamen ook veel blanco bladen mee en dat moest dus ook uitgezocht worden. De kamer zat dan vol met helpers en wijzelf en overal kwamen we stencilinkt tegen. Op een keer was er weer een hele ploeg aanwezig...... ook mijn oma zat er want die was bij ons in huis.... zij wist het allemaal niet zo goed meer en deed daarom wel eens vreemde dingen, zoals haar rok helemaal tot boven aan toe oprollen en dan weer glad strijken. Mijn toekomstige schoonzus was er met een hoofd vol krulspelden, broer Jan had griep en zat in zijn kamerjas met zijn voeten in een bak heet water.... en toen ging de bel..... iemand kwam langs voor een enquête en mijn vader liet haar binnen.... vroeg nog wel even of het lang duurde... "een kwartiertje" was het antwoord...."O dat is lang genoeg om de griep van mijn zoon over te nemen!" Naar mijn idee deinsde ze van schrik terug toen de kamerdeur open ging, want het was natuurlijk een gigantische chaos. De vragen bleken over apparatuur te gaan: "Heeft u een bandrecorder?" "Ja, die heb ik!" "Heeft u die ter vervanging aangeschaft of is het uw eerste?" "Nou, onze papegaai was dood en toen...." Ja hoor, dat was zo ongeveer het startsein voor de anderen om mee te doen.... iedereen bemoeide zich met de antwoorden en toen het klaar was vertrok de enquetrice zo snel dat ze haar papieren vergat mee te nemen..... wat hebben we gelachen die avond. Net als die keer toen iemand van de hulptroepen de deur opendeed toen er gebeld werd. Er stapte een meisje binnen, deed in de gang haar schoenen uit, stapte de kamer in en zei dat ze wel een kop koffie lustte. Wij dachten dat het een vriendin was van degene (ook een Jan) die haar had binnengelaten, maar hij dacht dat het een kennis van ons was. Haar wonderlijke verhalen dat ze wijwater voor ons mee zou nemen uit Lourdes en dat ze al meerdere keren levendig dood was geweest verbaasden ons wel en wij gebaarden: "Jan... wie is dat?"  "Weten jullie dat dan niet?"...... we lagen in een deuk en de "nieuwe vriendin" wilde niet weg. Een oom en tante kwamen langs en herkenden haar.... ze woonde in hun woonplaats en ze boden haar een lift aan..... ze wilde niet mee: "Ik zit hier goed!" ..... uiteindelijk is het gelukt haar mee te krijgen..... had ik al gezegd dat het bij ons nooit saai was? 

Van ons gezin zijn alleen broer Jan en ik nog over...... maar we hebben herinneringen genoeg, onuitputtelijk!