Zaterdag was dan de dag van het concert met de Amerikanen..... ik kan nu wel zeggen onze Amerikaanse vrienden, want wat hebben we het leuk gehad!!!
Eerst het concert, oorspronkelijk was het plan om een paar nummers samen te spelen, maar omdat we geen gelegenheid hadden om van tevoren samen te oefenen werd dat maar één nummer. Zij waren met veel muzikanten en het was niet handig om er voor ons nog stoelen tussen te zetten.... besloten werd dat wij er vnl bij bleven staan, wel zoveel mogelijk bij muzikanten met hetzelfde instrument natuurlijk. Dat was voor de bugels simpel, want die hadden ze niet...... zij hadden klarinetten en daar hebben wij er maar één van (hoort eigenlijk niet in een fanfare, wel in een harmonie (die dus geen bugels heeft), maar we hebben er dus wel eentje, moet kunnen!) Er waren twee altsaxen en wij hebben er ook twee, wij gingen er achter staan. Een aardige trombonist pakte mijn lessenaar met muziek aan en zette hem vast op z'n plaats, terwijl ik mijn weg zocht om er te komen. Ik speelde het niet echt goed, ik begon met bril, maar mijn muziek stond net even te ver weg, dus toch maar weer afgezet, maar dat moet dan ook weer wennen. Aan het eind moest iedereen even staan...... ik ben natuurlijk erg klein en de andere altsaxofoniste ook...... ik word wel vaker geplaagd als we moeten staan, er is altijd wel iemand die zegt dat ik ook moet staan. ..... die Amerikanen maakten dezelfde grap...... wij moesten staan! Tsja, we zijn niet langer. Maar, terug hadden ze speciaal voor ons een doorgang gemaakt, zodat we niet meer om hoefden te lopen. Een trompettist had de lessenaar van mijn broer alvast wat hoger gezet, ze waren wel behulpzaam.
Daarna waren de Amerikanen aan de beurt, zij speelden tot de pauze en wij konden lekker genieten. In het Amerikaanse orkest speelden twee Monnickendammers die al jaren in Amerika wonen, een oudlid van ons en één van haar zoons. Leuk om ze weer eens te zien.
PAUZE
Daarna waren wij aan de beurt, tot mijn verbazing vroeg een Amerikaanse of zij mij moest helpen het podium op te komen hahaha.... gelukkig kan ik dat nog zelf! Wij speelden onze nummers, het klonk voor mij een beetje alsof ik alleen zat, dat is wel vaker in kerken, dat klinkt altijd wat anders. Lekker gespeeld en het was weer tijd om in te pakken. Even mijn spullen thuis brengen, even iets aan mijn kleding veranderen en naar ons clubgebouw.... ondertussen ontdekte ik dat ik een oorbel verloren was...... jammer, maar gelukkig koop ik nooit dure oorbellen.
In het clubgebouw waren de meeste Amerikanen al aanwezig, de rest kwam snel. We gingen samen eten. Ik had al met een antal mensen kennis gemaakt en daar leerde ik er nog meer kennen. Mijn naam vonden ze best wel moeilijk..... ja, die naam is ook erg snel gezegd, als ze gaan luisteren is het al voorbij..... ik spelde hem dus maar. Één van hen was jarig en ze hebben hem allerlei Nederlandse drankjes laten proeven (Jenever, Beerenburg etc.), hij kreeg van iemand stroopwafels en als ik het goed zag ook een zak drop. Er klonk muziek door de luidsprekers en spontaan begonnen Nederlanders en Amerikanen een gezamenlijke polonaise, door de deur naar buiten en door de andere deur weer naar binnen. Ik leerde een Amerikaan "Met drank meer klank".... een muzikantenuitspraak. Een ander leerde ik dat Monnickendammers Troeters zijn....... moeilijk woord, maar het lukte!
Mijn Engels heeft weer een flinke oppepper gekregen.... ik hoef zelden Engels te spreken.... nou ja, een toerist de weg wijzen, maar dat is simpel, veel meer dan left en right hoef ik meestal niet te zeggen. Nu was ik regelmatig met Amerikanen aan het praten, het went snel. Toch werd ik nog even op het verkeerde been gezet toen iemand naar de guestroom vroeg.... dom, ik wist natuurlijk wel dat ze de wc bedoelde, maar heel even nam ik het te letterlijk..... maar al snel drong het door en wees ik haar de weg.
We hebben lekker gegeten...... niet ingewikkeld: Patat, kroketten, frikadellen, saté, appelmoes, sla en kaassoufflé's..... kies maar uit. Sla namen ze nauwelijks, pindasaus kenden ze niet, maar de kroketten en kaassoufflé's waren snel op en volgens mij de frikadellen ook (er werd snel voor aanvulling gezorgd).
Hun bussen kwamen en ze moesten weg....... veel hadden er nog geen zin in. We hebben ze uitgezwaaid....... en even later was één van de bussen weer terug..... iemand had een telefoon vergeten.... o nee, toch niet...... weer uitzwaaien. Het clubgebouw was snel opgeruimd, vele handen maken licht werk.
Eigenlijk willen wij daar ook wel naartoe.... we zijn welkom, maar zo simpel is het niet..... een hele organisatie en niet goedkoop, dus eerst maar eens flink sparen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten