En opoe gaat nog steeds digitaal

19-10-2017
Soms komt er zomaar ineens een verhaal in mij op.... meestal kinderverhalen die ik op een aparte site zet. Een tijd lang kwamen er geen verhalen, met zoiets is het hollen of stilstaan. Nu ineens kwam er een verhaal, maar ik vond het niet echt een kinderverhaal.... toch schreef ik het op:

Een narcistisch narcisje stond vrolijk geel te zijn in het veld met blauwe korenbloemen. Ze had een oogje op die ene stoere korenbloem, die was van haar, ze zou zorgen dat ze hem kreeg! Zij gooide al haar charmes in de strijd..... koketteerde met zijn broers..... o, wat was zij aardig. De stoere korenbloem trapte erin, ja, ze was charmant en bewoog zich elegant, hij wilde haar wel. Ze besloten samen verder te gaan..... ineens was ze niet meer zo aardig tegen de broers...... niks konden zij goed doen.... heel wonderlijk! Nou ja, eigenlijk was het niet zo wonderlijk, want het was niet zomaar een narcis, maar een narcistisch narcisje en die zijn erg goed in het manipuleren. Zij zei tegen haar stoere bink regelmatig dat ze zijn broers niet zo geslaagd vond en de stoere korenbloem vond zijn broers ineens ook minder aardig. Zo weekte zij hem los van zijn familie. Hij had er geen erg in, had alleen maar oog voor zijn lieve narcisje... die helemaal niet zo lief was. Zij vertelde hem hoe hij zich diende te gedragen..... "nee..... niet met de oostenwind meewaaien, alleen met noordenwind! Nee, niet die kleine klaproos ondersteunen, nergens voor nodig! En je doet dit verkeerd en je doet dat verkeerd..... nee, je bent helemaal niet zo goed....."
De stoere zelfverzekerde korenbloem gedroeg zich als een zeer gehoorzame schooljongen..... deed alles om het het narcisje naar de zin te maken en zij werd alleen maar narriger... hij mocht steeds minder, maar moest steeds meer.... hij had geen eigen wil meer en werd steeds onzekerder. Nog steeds had hij niks door...... hij dacht dat het aan hem lag.... daar zorgde zij wel voor.
Tot.... op een dag..... er een kind langskwam en de opvallende narcis afplukte en er huppelend mee wegging, dat krijg je als je altijd probeert op te vallen, dan wordt je geplukt! Het narcisje schreeuwde het uit, maar het kind hoorde niet dat zij tekeer ging.
Die arme korenbloem..... zonder narcisje was hij nergens meer...... wat moest hij nu? Narcisje vertelde altijd wat hij wel en niet mocht..... zelf wist hij het niet meer, hij was zijn eigen stoere ik verloren! De broers die lange tijd niet goed genoeg waren in zijn ogen (maar dat kwam omdat hij door haar ogen keek) hielpen hem.... zij steunden hem en al snel voelde het vertrek van het narcistische narcisje als een opluchting! Hij kon zichzelf weer zijn..... hij fleurde weer helemaal op, was mooier blauw dan ooit tevoren. Wat was hij doof en blind geweest.... maar nu had hij nog een heel korenbloemblauw leven voor zich.