Na 2 verjaardagen en een reünielunch zijn er weer heel wat herinneringen opgehaald. Met mijn broer vooral herineringen aan mijn vader die vol kattenkwaad zat. Het voetballen van pa en mijn broers in ons kleine huis (nu de souvenierwinkel naasr de VVV) en de theepot die daarbij sneuvelde. De grote scherven zette pa keurig in elkaar en het wachten was op ma..... ze kwam thuis, zette water en en pakte de theepot...... alleen het oor hield zij in haar handen, de rest stortte in elkaar....... en pa: "Nou Wil, wat doe je nou met die mpooie theepot?"....... moeder was ook niet gek en wist gelijk dat er een voetbal tegenaan gekomen was.
De familie had het er over dat alles kon bij tante Wil...... iemand hier hield een feestje, veel familie woonde te ver weg om 's avonds nog naar huis te kunnen en dus sliepen die allemaal bij ons..... op de grond! Het schijnt een gezellige boel geweest te zijn..... ik weet er zelf niet van.... als ik er al was dan was ik te klein om dat nog te weten.
Een nichtje dat vroeger vaak bij ons was en wel eens op mij paste...... bij thuiskomst van mijn ouders vertelde ze trots dat ze een speelpakje voor mij had gemaakt van "die ouwe lap" die op zolder hing. Het bleek mijn moeders beste jurk te zijn.
Natuurlijk werd er ook weer gelachen om het verhaal van mijn vader die deur het keukenraam van onbekende mensen kroop (i.p.v. bij mijn broer....dit verhaal is eeerder geplaatst)
Bij de reünie kwam het verhaal van een nichtje dat meeging op vakanite. Wij gingen nooit op vakantie, maar die keer huurden wij een huisje op de Veluwe. Nichtje kreeg van haar moeder wat eetwerk mee in blikken...... en 's avonds in bed zei ze tegen mij.... "Ga eens kijken of ze niet alles zonder ons opeten!" Zij schaamt zich er nog voor.... net als voor het andere voorval daar: ..... het was de hele week slecht weer en de regen druppelde door de vele gaten in het dak naar binnen......overal stonden emmers en pannen om het water op te vangen. Het was koud! Mijn moeder vond dat pa wel iets extra's verdiende en kocht een klein flesje vieux, daar kon hij van doorwarmen. Hij dronk dat met veel suiker, wat hij er langzaam uitlepelde, dat was genieten! Nichtje was net verhuisd naar een mooi nieuw huis en mijn moeder zei dat zij dat ook wel zou willen, waarop nichtje de onvergetelijke woorden sprak: "Nou, als Ome Cor niet zo dronk zou u ook een huis kunnen kopen!" Het werd een wonderlijke vakantie...... waarbij we ook nog 's nachts inbrekers aan de deur hadden..... mijn moeder sliep in de kamer (mijn nchtje en ik in het bed in de ene slaapkamer, mijn vader en broers in de andere)........ en zag de deurkruk bewegen..... zij wilde geen paniek zaaien en pakte haar zaklantaarn en scheen naar buiten.... het was duidelijk, er was iemand wakker en de inbrekers dropen af..... de volgende ochtend bleek bij veel huisjes te zijn ingebroken.
Met broer kwam natuurlijk het beroemde knakworstverhaal weer boven: Er was een blikje knakwordt en pa en broers hadden daar wel trek in.... het mocht van ma...... maar ja, hoe verdeel je 8 knakworstjes met 3 man? Broer Mart wist het..... hij kwam de kamer in en riep: "Wie wil er 2 knakworsten?" Jan stak meteen zijn vinger op "Ja ik!" "Mooi, dan hebben wij er 3!"
En dan die keer dat ik met pa door Monnickendam liep en pa ergens aanbelde en tegen mij zei "en nu rennen!" Ik had een hekel aan belletjetrek, gevolg van die keer dat ik aanbelde bij iemand die slecht ter been was en haar man ons kwam vertellen hoe moeilijk het voor haar was om bij de voordeur te komen. Maar goed, ik ging er als een haas vandoor.... rare vader die belletjetrek deed..... ik mopperde inwendig al.... maar vroeg mij af waar hij bleef, want hij kon best hard lopen..... ik keek om en zag hem daar praten met de bewoners..... hij moest er gewoon zijn !!! Toen werd ik nog veel kwader.
Toen mijn moeders moeder (opoe van der Horst) wat ouder werd werd haar verjaardag vaak bij ons thuis gevierd..... mijn moeder had 3 broers en 3 zussen en die hadden samen heel wat kinderen!!!! Hoewel die er niet altijd allemaal waren, was dat toch een flinke groep en dan nog de andere familie en de kennissen..... het kon allemaal (we woonden toen ondertussen wel in een eengezinswoning). Als er een familielid om wat voor reden dan ook niet goed in zijn of haar vel zat stond er een bed voor die persoon klaar..... ook dat kon!
Mijn wandelingen laat op de avond met pa waren ook altijd leuk. Ik werkte bij het zwembad, in de kassa en moest als ik 's avonds werkte de geldcassette naar de kluis brengen...... dat vonden pa en ma niet zo'n fijn idee, maar pa had wel zin in een wandeling (ik had wel door waarom, maar vond het wel gezellig) en zo gingen we samen regelmatig naar de bank 's avonds laat. Er gebeurde regelmatig wat! We keken in de etalage bij de juwelier en net toen ik iets aan wilde wijzen dat ik mooi vond ging het alarm af en wij er vandoor! Bij een kledingzaak even in de etalage kijken...... toen de speeltoren 12 uur sloeg zag ik uit een ooghoek de etalagepop die in een stoel zat opstaan en weglopen!"...... het was de moeder van de eigenaar..... ik vermoed dat ze niet kon slapen en daarom maar even daar was gaan zitten. We ontdekten een brand op de vuilnisbelt en zochten een telefooncel op om de brandweer te bellen. Ook een keer stormde het hard en omdat er veel dakpannen van de daken woeien liepen we waar het mogelijk was op afstand van de woningen. Op de terugweg bij de hefbrug aangekomen zagen we dat één van de slagbomen naar beneden was gewaaid.... wij wilden de brugwachter waarschuwen, maar die bleek niet thuis te zijn, zijn kinderen probeerden hem al te bereiken...... het was gevaarlijk, want bij die brug gingen auto's met een haakse bocht de hoek om en daar was die slagboom al.... van tevoren viel het niet op, alleen voor de mensen die Monnickendam uit gingen. Pa en ik hebben dus de wacht gehouden bij die slagboom en waarschuwden de automobilisten .... totdat er hulp was en wij naar huis konden. Het was nooit saai!
Ook leuk waren de Nootkreetavonden.... de Nootkreet was ons clubblad (Noot met een T, want het ging om muzieknoten). Het blad was een groot succes.... niet alleen bij onze muzikanten, maar ook bij vele andere Monnickendammers.... ik geloof dat we meer dan 600 abonnees hadden op het laatst. Jarenlang werd dat blad bij ons thuis gemaakt..... pa en oudste broer schreven veel van de verhalen (ook anderen, maar zij schreven veel), broer Mart tekende, het stencillen (toen nog met de hand) was in de huiskamer en dan moest het nog geniet worden. Met dat stecillen kwamen ook veel blanco bladen mee en dat moest dus ook uitgezocht worden. De kamer zat dan vol met helpers en wijzelf en overal kwamen we stencilinkt tegen. Op een keer was er weer een hele ploeg aanwezig...... ook mijn oma zat er want die was bij ons in huis.... zij wist het allemaal niet zo goed meer en deed daarom wel eens vreemde dingen, zoals haar rok helemaal tot boven aan toe oprollen en dan weer glad strijken. Mijn toekomstige schoonzus was er met een hoofd vol krulspelden, broer Jan had griep en zat in zijn kamerjas met zijn voeten in een bak heet water.... en toen ging de bel..... iemand kwam langs voor een enquête en mijn vader liet haar binnen.... vroeg nog wel even of het lang duurde... "een kwartiertje" was het antwoord...."O dat is lang genoeg om de griep van mijn zoon over te nemen!" Naar mijn idee deinsde ze van schrik terug toen de kamerdeur open ging, want het was natuurlijk een gigantische chaos. De vragen bleken over apparatuur te gaan: "Heeft u een bandrecorder?" "Ja, die heb ik!" "Heeft u die ter vervanging aangeschaft of is het uw eerste?" "Nou, onze papegaai was dood en toen...." Ja hoor, dat was zo ongeveer het startsein voor de anderen om mee te doen.... iedereen bemoeide zich met de antwoorden en toen het klaar was vertrok de enquetrice zo snel dat ze haar papieren vergat mee te nemen..... wat hebben we gelachen die avond. Net als die keer toen iemand van de hulptroepen de deur opendeed toen er gebeld werd. Er stapte een meisje binnen, deed in de gang haar schoenen uit, stapte de kamer in en zei dat ze wel een kop koffie lustte. Wij dachten dat het een vriendin was van degene (ook een Jan) die haar had binnengelaten, maar hij dacht dat het een kennis van ons was. Haar wonderlijke verhalen dat ze wijwater voor ons mee zou nemen uit Lourdes en dat ze al meerdere keren levendig dood was geweest verbaasden ons wel en wij gebaarden: "Jan... wie is dat?" "Weten jullie dat dan niet?"...... we lagen in een deuk en de "nieuwe vriendin" wilde niet weg. Een oom en tante kwamen langs en herkenden haar.... ze woonde in hun woonplaats en ze boden haar een lift aan..... ze wilde niet mee: "Ik zit hier goed!" ..... uiteindelijk is het gelukt haar mee te krijgen..... had ik al gezegd dat het bij ons nooit saai was?
Van ons gezin zijn alleen broer Jan en ik nog over...... maar we hebben herinneringen genoeg, onuitputtelijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten