Als ik mijn leven zo overdenk zie ik dat er toch wel veel is misgegaan..... kleine en grote tegenvallers. Natuurlijk loopt het bij niemand geheel volgens planning en er is ook veel goed gegaan!
Laat ik maar bij het positieve beginnen:
Deel 1:
Ik ben geboren als nakomertje met 2 grote broers en groeide op in een gezellig gezin waar veel mocht en alles besproken kon worden. Er waren duidelijke regels, we wisten waar we aan toe waren. Mijn ouders waren best modern en dat kwam volgens mij vooral van mijn vader. Wij mochten bijvoorbeeld "jij" zeggen tegen onze ouders, nou..... mijn oudste broer is geboren in 1947 en dat was toen niet gebruikelijk. Opa Martis vond het maar niks en verbeterde ons steeds (nou ja, mijn broers, toen ik ging praten was hij er wel aan gewend). Tegen andere mensen moesten we wel netjes "u" zeggen, zo hoorde het! Echt alles was bespreekbaar, er waren wat dat betreft geen taboes!
Wij gingen naar de openbare school, dat wilde mijn vader...... hij vond dat beter, geen verschillen..... een openbare school is voor iedereen! Dat viel bij opoe van der Horst niet echt goed..... we hoorden naar een fatsoenlijke christelijke school te gaan! "Nee" zei mijn vader dan "al die apartjes zijn nergens voor nodig!". Mijn moeder had zelf wel op de openbare school gezeten, maar ja, een oom zat in het schoolbestuur (en volgens mij was dat de oom die tevens de werkgever van mijn opa was), toen kon het dus wel, maar haar kleinkinderen moesten naar de christelijke school! Dat gebeurde dus niet, wij gingen naar de openbare! In de eerste klas kwam ik bij de juf die mijn moeder ook nog les had gegeven.
Mijn broers waren pestkoppen, maar als het nodig was namen ze mij ook in bescherming en hielpen ze bijvoorbeeld bij het sparen van speldjes en later sleutelhangers, zij kwamen met de bijzonderste exemplaren thuis!
Op school ging het goed, mijn cijfers waren prima en dat ging door tot en met de eerste klas MULO.
Ik kwam als 16-jarige lange tijd in een ziekenhuis te liggen, maar had het daar zo geweldig.... ik denk daar nog altijd met veel plezier aan! Ik mocht mijn bed niet uit, maar de hoofdzuster liet hout halen, zette een andere patiënt (die zich begon te vervelen) aan het werk en zo kreeg ik een grote plank met opstaande rand...... ik kon in bed legpuzzels maken en die werden voor mij uit de conversatieruimte gehaald. Ik was daar de baby van de zaal...... de anderen waren bijna allemaal in de 70 en 80, maar zij vonden het heerlijk om mij te vertroetelen. Een verpleegster die mijn boeken zag ging in het weekend naar huis en nam andere delen van dezelfde serie voor mij mee! Ik had totaal geen eetlust, maar een zuster fluisterde in mijn oor dat ze gehoord had dat ik graag leverpastei lustte en dat had ze extra dik op mijn brood gesmeerd! Dat ik het (zeker als ontbijt) liever als een dun schraapseltje had doet er niet toe..... het was heel lief bedoeld! Ik raakte in die tijd mijn verlegenheid kwijt..... al had ik dat zelf nog niet door! Pas toen ik een jaar of zo later tegen wildvreemde mensen begon te praten en mijn moeder naderhand vroeg wie dat waren realiseerde ik het mij....... mijn moeder keek mij dan ook verbaasd aan toen ik zei dat ik die mensen niet kende. Hoera...... eindelijk! een beetje verlegen is niet erg, maar ik was meer mensenschuw en dat voelt niet goed, maar nu ging het beter!!!!
Mijn eerste baan was in een drogisterij, daar heb ik heel veel geleerd en ik had het daar goed. Als ik wit wegtrok omdat ik mij niet goed voelde mocht ik naar boven (waar de chef woonde) en ging daar even slapen op de bank! Toen de bedrijfsvereniging na ziekte een keer niet wilde uitbetalen kreeg ik toch mijn geld ("wij gaan er achteraan en proberen het alsnog terug te krijgen, maar we weten hoe ziek je was, dus jij krijgt je geld")
Mijn tweede baan was bij het zwembad, ik verkocht de kaartjes, nam de telefoon op en deed wat administratief werk. Ook daar had ik het goed...... niet mijn droombaan, maar voor mijn gezondheid veel beter en het was daar zo gezellig dat ik er al snel niet meer weg wilde! Ik werkte er halve dagen.... ik knapte snel op. Soms moest ik extra werken, want er is wel eens iemand ziek of met vakantie.... dat werd dan na een tijdje toch teveel voor mij, maar ja..... ga nog maar even door! Mijn baas kwam de 'kassa' in met een plantje.... hij had gezien dat ik bekaf was en het niet lang meer zou redden..... hij vroeg mij het nog een paar dagen vol te houden, dan kwam de ander weer terug en zou ik een week vrij krijgen! Kijk, dat doet een mens goed! Ik heb dus altijd goede bazen gehad.
Ik leerde Ed kennen en al snel hadden we verkering...... na twee jaar vonden we woonruimte in Purmerend en gingen trouwen. We hadden het goed samen, heel goed! We wilden graag kinderen en toen dat niet bleek te lukken kwam ik bij een heel lieve dokter terecht die echt heel erg zijn best voor ons deed. Het wonder gebeurde! Na diverse inderzoeken, operaties, hormoon- en andere pillen en een heerlijke zwangerschap zonder problemen werd Edwin geboren.... nu was ons geluk compleet..... nou ja, bijna compleet, want we wilden meer kinderen...... we wilden minimaal 2 kinderen (als dat mogelijk was), maar waarschijnlijk wilden we er wel meer (we begrepen dat we er pas echt over konden oordelen als we er eenmaal 2 hadden, maar we vermoedden dat wij 4 wel erg leuk zouden vinden..... in elk geval spraken we af dat ook als we het genoeg vonden we niet zouden schrikken als er toch nog een kind zou komen.... elk kind zou welkom zijn!).
Toen we bijna twee jaar getrouwd waren lukte het ons een huurhuis in Monnickendam te vinden.... een huis met geweldig uitzicht... ik woon er nog steeds en ik zal er niet snel weg gaan!
Ik heb veel lieve mensen om mij heen..... als het nodig is zijn er veel mensen die mij willen helpen!!!!!
Het is mij gelukt! Het is mij gelukt mijn kind in mijn eentje op te voeden, het is mij gelukt mijn leven snel op te pakken nadat Ed overleed! Het is mij gelukt gelukkig te zijn ondanks het gemis! Mijn zoon is geweldig, echt! Altijd behulpzaam, altijd vrolijk, altijd stabiel! Hij maakt zich niet onnodig druk, als kind al niet..... was nooit zenuwachtig! Hij begreep altijd veel en kwam vaak met gekke opmerkingen: "Lief hè die baby..... maar ja, daar heb je een vader voor nodig" "Moet je naar iemand op de tweede verdieping? Ik snap wat je bedoelt, maar het is de tweede verhoging! De tweede verdieping is een kelder!!" En kwaad: "In dat rekenboek staat dat zondag de eerste dag van de week is en dat kan niet! Zondag hoort bij het weekend en dat betekent weekEINDE en het kan niet tegelijk het begin en het einde zijn!" Heerlijk zo'n kind!
En dan ben ik nu toch gekomen aan de dingen die heel anders liepen dan ik zou willen:
Deel 2:
Als ukkepukkie was ik al vaak ziek en snel moe (en bij vermoeidheid kreeg/lrijg ik koorts)..... daarom halve dagen en soms om de dag naar de kleuterschool. Daardoor liep ik veel schoolfoto's mis...... het werd niet van tevoren gezegd, want anders had ik er waarschiijnlijk meer gehad, als ik niet echt ziek was had ik kunnen komen, maar ja...... ik was er wel als de foto's uitgedeeld werden! Toch heb ik nog wel een klassenfoto waar ik op sta..... nou ja...... ik ben maar nauwelijks zichtbaar omdat een ander kind voor mij zit! Toen ik kleuter was was mijn moeder zwanger..... mijn broertje (Kees) is tijdens de geboorte gestorven.... gestikt! Het eerste kindje van mijn ouders was slechts 2 dagen geworden..... mijn grote zus heette ook Ansje, ik werd later Ansje Maria. Het was vooral voor mijn moeder een grote klap en ik kon merken dat zij het er altijd moeilijk mee had en op bepaalde momenten kwam dat naar boven...... als er een kleinkind geboren moest worden was zij heel ongerust..... zij kon er niet op vertrouwen dat het allemaal wel goed zou komen.... ze zei het niet, maar ik merkte het!
Doordat ik vaak ziek was en verschrikkelijk mager moest ik aansterken.... de dokter vroeg mij of ik geklutste eieren lustte..... verlegen als ik was durfde ik niet te zeggen dat ik dat niet wist en knikte maar een beetje...... stomstomstom! Dagelijks moest ik een glas met geklutste eieren leeg slurpen..... ik griezel nog als ik er aan denk! Gelukkig werd dat na een tijdje weer afgeschaft en kreeg ik regelmatig biefstuk.... eigenlijk te duur, dus alleen ik kreeg biefstuk...... maar ik lustte het nooit op, ik had nooit trek in eten. Mijn broers vroegen regelmatig : "lust je niet meer?" ..... de één traag, de ander graag!
In de tweede klas MULO ging ik ineens slechte cijfers halen. Omdat ik heel veel nieuwe leraren gekregen had en er daar eentje bij zat die mij het leven zuur maakte dacht ik dat dat de oorzaak was.... het zal zeker van invloed geweest zijn, maar het was niet het enige. Hij vond het nodig om dagelijks de hele klas te laten weten dat ik mijn best niet deed, niet oplette etc. en die mij elke les voor de klas liet komen om een Engels verhaal na te vertellen, terwijl hij wist dat ik dat niet kon, ik kon zijn monotoon voorgelezen verhaal niet volgen, het was één brei van klanken.... maar ik moest voor de klas komen want dan zou ik mijn cijfer op kunnen halen! Onzin... ik had teveel onvoldoendes om het te kunnen ophalen.... ik had het toen niet door, maar het was pure treiterij! Had ik een onvoldoende voor een reptitie dan brulde hij door de klas dat hij mij een halve punt had gegeven voor de moeite, want een nul was zo zielig. Ik kreeg ook Nederlands van hem.... dat leverde vrijwel altijd een voldoende op, maar dan brulde hij door de klas dat hij zo blij was dat hij eindelijk eens een voldoende voor mij in zijn boekje kon schrijven..... brrrrr..... enge en nare man!!!!! Ik besteedde bijna al mijn tijd aan Engels.... in de hoop hem te kunnen bewijzen dat ik wel mijn best deed..... het is mij nooit gelukt.
Er was een extra probleem op school..... de mammoetwet! Ik mocht niet blijven zitten! Dat was lastig, want dat was eigenlijk wel nodig, maar nee, ik moest door naar de derde....... dat werd natuurlijk niks en ik kreeg uiteindelijk de keuze: Van school af of terug naar de eerste klas! Dat laatste zag ik echt niet zitten..... helemaal overnieuw beginnen, dus nog 4 jaar met die leraar opgescheept zitten? Dankzij die man had ik een verschrikkelijke hekel aan school gekregen! Ik ging dus van school.... jammer, maar op dat moment de beste keuze!
Ik ging werken, maar werd ziek..... goed ziek! Wekenlang thuis met hoge koorts, uiteindelijk werd ik met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht waar ik ruim 5 weken gebleven ben. De eerste nacht sliep ik in de badkamer wegens plaatsgebrek. Ik bleek iets aan mijn lever te hebben, de preciese oorzaak wisten ze niet zeker..... dat waren vermoedens, dat het mijn lever was was zeker, maar wat er dan mee aan de hand was was minder duidelijk. Er werd naar mijn schoolresultaten gevraagd...... ik vertelde dat het ineens niet meer ging.... er werd instemmend geknikt...... dat hoorde er wel bij, ik had er al jaren mee rondgelopen. Het trieste vind ik nog steeds dat ik toen aan die leraar dacht (was hij er maar bij, dan zou hij eindelijk begrijpen dat ik echt wel mijn best deed!). Daarna nog een paar maanden thuis om aan te sterken en ik mocht weer aan de slag. Ik wilde drogiste worden, ik vond het werk in de drogisterij heerlijk en vooral de medicijnenkant interesserde mij...... helaas redde ik het werk niet, te vaak ziek, te vaak bekaf.... ik moest stoppen! 6 jaar later ging mijn lever weer moeilijk doen..... minder heftig, maar toch weer mijn lever.
In het zwembad ging het beter...... toen ik trouwde waren die halve dagen nog teveel en het lukte mij te minderen.... en nog eens.... tot ik alleen de zaterdag nog werkte! Veel later ging dat ook niet meer..... ik was ondertussen weduwe, ik had een kind dat in die tijd veel ziek was en met mijn ouders ging het ook niet goed, dus daar ging ik dagelijks naartoe. Ik ben toen helemaal gestopt met werken.... dat was goed..... het was nodig!
Het duurde erg lang voor ik een kind kreeg, daar had ik het best moeilijk mee. Een begripvolle man die ook graag kinderen wilde en een supergyneacoloog deden mij veel goed!
Helaas werd Ed ziek toen Edwin bijna 7 maanden was en overleed 10 maanden later...... als ik dat van tevoren geweten had zou ik gedacht hebben dat ik het nooit aan zou kunnen, maar als het moet kan er veel en met een positieve instelling kom je verder..... extra opletten op de mooie dingen in het leven bleek bij mij goed te werken! niet het verdiet wegstoppen, maar een tegenhanger zoeken!
Mijn vader was al lang ziek, niet als zijn moeder en oom kreeg hij Parkinson..... lichamelijk en geestelijk tekelde hij af..... herkende mijn moeder niet meer..... viel veel, ellende alom. Mijn moeder had een slechte heup, maar wilde geen operatie, ze wilde voor mijn vader blijven zorgen. Dat ging na jaren echt niet meer, dus mijn vader ging naar een verpleeghuis en mijn moeder naar het ziekenhuis. Daarna moest zij revalideren..... een verpleeghuis was gangbaar, maar dan zou zij bij mijn vader op de afdeling komen..... die viel veel en hij liep weg..... dat ging niet! Ik laadde mijn auto vol met speelgoed e.d. en trok een paar maanden bij haar in. In die tijd werd Edwin op een ochtend wakker met een gigantische bloedvlek op zijn laken.... waarschijnlijk uit zijn mond. Naar de dokter dan maar...... die maakte er niet veel van..... maar maakte zich wel zorgen dat het kind zo traag was en stuurde mij naar een kinderarts met hem..... (daar had ik anders nog even mee gewacht).... daar kwam niks bijzonders uit, maar ondertussen werd hij sneller.... want hij ging beter eten (direct nadat we naar de huisarts geweest waren), het werd niet meteen een goede eter, maar wel veel beter.... en hij kreeg duidelijk meer energie, hij werd veel minder traag! Zijn motoriek vond ik al lange tijd niet goed, maar ik was de enige die het zag.... tot in groep 4 het schrijven nog steeds moeilijk ging.... hij kreeg therapie en dat heeft veel verbeterd, vooral de grove motoriek.
Een half jaar na Ed overleed mijn nichtje van 13. Zij was meer een dochter voor mij, zij was hier altijd en pastte veel op Edwin.... het was een ongeluk op haar eigen kamertje. Vreselijk!
Mijn vader overleed, mijn moeder vond het leven niet leuk meer...... regelmatig zei zij mij dat ze hoopte de volgende dag niet wakker te worden. Ze werd dement, zij belde mij constant (steeds met hetzelfde verhaal) en ik ging er vaak naartoe..... zij kon eigenlijk al lang niet meer alleen, maar het valt niet mee om iemand in het bejaardenhuis te krijgen als het thuis niet meer kan. Toen ik een keer echt wanhopig was en belde wanneer ze aan de beurt was begon ik te huilen, ik was af.... de noodzaak werd gezien en ze mocht naar de ziekenkamer..... daar werd het al snel duidelijk dat zij echt niet alleen kon en ze zochten een kamer voor haar. Na verloop van tijd ging zij zo achteruit dat ze meteen naar een verpleeghuis moest..... daar heeft ze nog 8 dagen geleefd. Toen ze overleed waren mijn broers en ik onbereikbaar...... Edwin en ik waren naar een crematie in Friesland, broer Jan was in Limburg en België en werd op een telefoon gebeld die hij niet bij zich had en broer Mart was de hele dag op het voetbalveld..... een rare situatie. Voor mijn moeder was het goed..... wij gunden haar haar dood..... ze had rust! Mijn vader overleed toen hij 69 was...nog te jong, maar al zo lang ziek dat het voor hem goed was! Mijn oudste broer overleed 5 jaar geleden op 64-jarige leeftijd.
Ondertussen was ook mijn schoonvader overleden..... ik had altijd problemen met hem.... mijn schoonmoeder was wel lief, maar overleed toen Edwin 8 maanden was. Schoonpa was erg egocentrisch.... de wereld draaide om hem en zoals hij het wilde moest het gebeuren..... daar word ik altijd erg dwars van.... ik kan er niet tegen! Na zijn overlijden werd zijn laatste streek duidelijk..... hij had Edwin onterfd. Zijn enige kleinkind.... zijn zoon leefde niet meer, dit was alles wat hij had, maar hij vermaakte alles aan een goed doel. Dat mag niet en uiteindelijk heeft Edwin toch nog zijn wettelijk deel gekregen..... dankzij de notaris die met klem aanraade het testament aan te vechten. Wetende dat oma Edwin juist alles had gegund besloot hij (nadat ik hem daarin steunde) het inderdaad aan te vechten. Een rare tijd. Over mijn schpoonvader kan ik een boek vol schrijven, maar dat doe ik maar niet.
Ik had dus graag meer kinderen gewild, maar ook leek het mij heerlijk een stel kleinkinderen te hebben. Ook dat laatste is niet gelukt..... maar ik wist natuurlijk dat dat met één kind ook een kleinere kans heeft. Ik ben een beetje stiefoma van een dertienjarige, want Edwin zijn vriendin heeft een zoon. Ze wonen niet samen, maar hebben het goed samen, daar ben ik heel blij om.
Ik ben nu mijn halve leven weduwe..... ik ben 62 en daarvan 31 jaar alleen..... vandaag is het 39 jaar geleden dat ik trouwde.... als ik terug kijk op mijn leven overheerst toch het mooie! Ik kan terugkijken op ee geweldige tijd met Ed..... liever kort en goed dan lang en slecht!! Geluk zit toch voor een heel belangrijk deel in jezelf.... je moet het zelf zoeken.... het ongeluk komt vanzelf wel, daar hoef je niet naar op zoek te gaan! Door alle mooie dingen kan ik de nare dingen beter aan, daardoor kan ik echt wel zeggen dat ik gelukkig ben!!!!! Niemand zit het altijd mee in het leven, iedereen kent tegenslag, de één wat meer dan de ander, of wat eerder in het leven, maar niemand komt ongeschonden uit de strijd. Het één is niet erger dan het ander..... ieder voelt zijn eigen verdriet en gaat er op zijn eigen manier mee om. Toch wil ik anderen aanraden niet in hun verdriet te blijven hangen..... het leven gaat door.... verstop het verdriet niet, maar ga op zoek naar wat wel goed is, leer van de mooie dingen te genieten! Het leven is zon en schaduw..... blijf niet steeds in de schaduw zitten, maar zoek ook de zon eens op en ga pas in de schaduw zitten als de zon al te fel is!
Natuurlijk zijn er nog veel meer goede en nare dingen in mijn leven geweest, maar ik heb vnl. de belangrijkste dingen beschreven, de dingen die direct van invloed waren op mijn leven!
Mijn trouwdag is toch nog steeds iets om met plezier aan terug te denken...... dus vandaag iets lekkers bij de thee! En voor vanavond heb ik een heerlijk knoflookkaasje en pikante augurken (gisteren op de streekwarenmarkt gekocht).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten