Daarnet las ik dat in tranen een stofje zit waarmee energie opgewekt kan worden (opgewekte tranen dus).
Het schijnt maar weinig te zijn en er wordt nagedacht over mogelijke toepassingen.
Nou...... dan ben ik dus één grote energiebom, ik spat uit elkaar van energie, want ik huil veel.... veel te veel!
Ik huil van geluk, van verdriet, van ontroering, van vermoeidheid (en dan kan ik die energie dus goed gebruien), van woede, van teleurstelling, van schrik, van angst, van het lachen, van schaamte ........ eigenlijk dus overal om. Zelfs als ik terugdenk aan momenten waarop de tranen mij over de wangen stroomden begin ik weer! Als een ander huilt huil ik mee (gelukkig heb ik dat ook met lachen, als een ander lacht lach ik mee).... zet mij bij een begrafenis van een wildvreemde en zodra er één begint te huilen doe ik mee.... als iemand mij dan zou zeggen dat de overledene mij waarschijnlijk erg dierbaar was, zou ik niet durven te bekennen dat ik die persoon nooit gekend hebt! Als ik om niks begin te huilen (vaak bij vermoeidheid, dan ik "Boe" roepen voor mij al voldoende om voor een overstroming te zorgen) dan vind ik dat zelf zo gek dat ik tegelijkertijd begin te lachen..... "Jantje lacht, Jantje huilt!"
Raar toch? Ik vond het vaak vervelend, maar nu ik weet dat de energie naar buiten stroomt kijk ik er toch anders tegenaan! Nu maar hopen dat ik niet nog harder ga huilen omdat er kostbare energie verloren gaat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten