Zomertijd.

Heerlijk vind ik het....zomer- en wintertijd.  Komend weekend gaat het weer in, lekker weer langere avonden! Oké, een uurtje slaap minder, maar ach..... daar kom ik ook wel weer overheen en in het najaar krijg ik een uurtje extra!.
Ik weet dat veel mensen het vreselijk vinden....... ik vraag mij af hoe ze dat dan doen met verre vakanties.... dan heb je een groter verschil en dan twee keer in korte tijd, lijkt mij veel beroerder als je zo slecht tegen het tijdsverschil van slechts 1 uur kan. Maar iemand vertelde mij dat dat anders is. Dat geloof ik dan maar, al snap ik het niet echt.
Maar goed, ik ben bang dat het toch afgeschaft gaat worden en dat zou ik vreselijk vinden...... eerder donker 's avonds en hoogzomer om een uur of 3 half 4 's nachts al licht....... tijdens een hittegolf helemaal vreselijk, want dan is het vroeger al smoorwarm. 
Eerlijk gezegd denk ik dat veel mensen die nu klagen over zomer- en wintertijd en toch tegen vinden vallen als ze in de zomer niet meer die lange avonden hebben........ maar bij deze kondig ik voor die mensen een verbod op klagen af! Ik mag wel klagen (heerlijk), want ik heb nooit afschaffing gewild!

Dokter, wat zegt u nu?

Vandaag moest ik naar de huisarts, gewoon voor controle. Vorig week was al bloed afgenomen en vandaag was het vervolg. Ik had er zo verschrikkelijk geen zin in! Echt, het lijkt wel met de keer erger te worden. Komt misschien ook omdat het nu niet altijd meer goed is......en deze keer verwachtte ik dat mijn suiker te hoog zou zijn......en ik had mijn nieuwe huisarts nog niet eerder ontmoet....had eigenlijk wel al gemoeten, maar ik had eerder een afspraak uitgesteld (met een goede reden) en daardoor kende ik hem nog niet. Met de vorige kon ik altijd goed opschieten, over het algemeen kan ik wel goed met mensen opschieten, maar bij een huisarts vind ik het wel erg belangrijk dat het goed voelt!  Ik zat mijzelf blijkbaar flink op te jutten, want mijn hart klopte in mijn keel.....en of ik nou al tegen mijzelf zei dat ik mijzelf niet zo moest aanstellen, het stopte niet! Dit had ik nog nooit gehad....een beetje ertegenop zien is niet gek, maar dit.....abnormaal!

 We zaten daar een tijdje te praten en inderdaad bleek mijn suiker te hoog..... hij zei: "Daar moet wat aan gedaan worden, want je wil toch niet de laatste 10 jaar van je leven allerlei klachten hebben". Ik keek hem eens aan...."Is dat niet wat erg dramatisch? De laatste 10 jaar van mijn leven?" hij keek eerst verbaasd en toen een beetje verschrikt en haastte zich om te zeggen dat hij niet bedoelde vanaf nu, maar later, ooit.
Ik schoot in de lach...... ik heb altijd van die rare dingen.....ooit zei een tandartsassistente terwijl zij de lamp een stukje wegdraaide: "Zo, even het licht uit uw ogen halen..." Ook toen vroeg ik of ze dat niet wat overdreven vond, het licht uit mijn ogen halen..... eerst keek zij mij niet begrijpend aan, maar even later kregen we met z'n allen de slappe lach.

Maar goed, ik zei tegen mijn huisarts dat ik steeds meer tegen al die controles ging opzien en dat daarom mijn bloeddruk wel hoog zou zijn en hij antwoordde dat het dan nu nog erger was omdat ik bij een strenge dokter was. Nou, na meting bleek dat het klopte....veel te hoog! Zijn reactie: "Ik heb echt een slechte invloed op je. Over 3 weken opnieuw laten meten"....ik weet zeker dat het dan beter is......het is meestal goed, op een enkele uitschieter na, maar ik heb al een keer een 24-uursmeter gehad en een keer een week lang 2xdaags gemeten..... beide keren bleek het toen prima te zijn..... bloeddruk kan nou eenmaal zomaar ineens omhoog schieten bij inspanning of stress.

Overigens een prima huisarts..... voor zover ik kan beoordelen natuurlijk, maar hij komt goed over en ik heb de indruk dat hij veel door heeft...... alsof hij gedachten kan lezen (nou ja, dat is ook weer overdreven, maar hij begrijpt veel)! 

Topavond

Gisteravond was dan ons voorjaarsconcert en het werd een groot succes. Het programma was gevarieerd, serieuze muziek, maar ook veel meezingers en wat geks. Dit jaar was er een koor en dat zong mee met de fanfare en met het slagwerk en ze hadden ook nummers zonder ons. Ze hebben zelf een paar goede muzikanten, maat een drummer van ons hielp mee en bij de Beatles en Elvisnummers die ze zongen vormde zich achterin een extra koor van Olympialeden, ze hadden een map met tekst bemachtigd en zongen uit volle borst mee..... zomaar ineens 5 extra koorleden waarvan 4 mannen.... leuk. Bij een onbekend Beatlesnummer zochten ze de hele map door, ze konden het niet vinden..... maar bij het volgend nummer waren ze er weer bij. De achterste koorleden staan op een krukje en daar stonden zij weer achter, maar ze wisten zowaar nog krukjes te bemachtigen ook, waardoor ze extra duidelijk aanwezig waren. Ze kregen er een tekstmap bij.... dat was handiger..... ze werden dus gewoon opgenomen in het koor.

opleidingsorkest

De Lege Krattenwals werd gespeeld, waarbij alle slagwerkers met lege bierkratten (nou ja, de flesjes zaten er wel in, maar die waren leeg) binnenkwamen en keurig in de maat meededen. Het jongste lid had een minibierkratje, heel leuk.
Het laatste nummer was ook een succes...een Amsterdamse medley samen met het koor en iedereen mocht meezingen. Heel bekende nummers, mensen zingen graag mee, dat werkt altijd.

Fanfare/Koor/Slagwerk

Jammer dat er te weinig ruimte was......ik zat veel verder naar achteren dan normaal, hoorde ook heel andere instrumenten van dichtbij, maar vooral....ik zat bijna bovenop de pauken. gelukkig lukte het om 10 cm. op te schuiven, toen voelde ik de trillingen ervan niet meer.
We speelden o.a. muziek van Morricone en meteen lieten een paar leden van het koor weten dat ze dat erg mooi vonden....altijd leuk zo'n spontane reactie. Zelf vind ik dat erg prettige muziek om te spelen!

 Bij het opleidingsorkest zat ik verder naar voren, nog wel dichtbij de pauken, maar iets gunstiger. Het verplaatsen van die plaats naar mijn plaats in de fanfare viel niet niet mee, met lessenaar en instrument er tussendoor wurmen...niet handig. De schuiftrombonisten hadden een ander probleem, geen schuifruimte.......dat was echt zoeken naar een plek waar ze konden schuiven....zo kon het dus gebeuren dat iemand ineens vlak naast zich een schuif voorbij zag komen.....lukte net tussen 2 stoelen door.  Het was dus behelpen, maar we hebben heel veel gelachen en ook nog goed gespeeld!!

Na afloop speelde de Gouwzeekapel, voor mij dus eerst opleidingsorkest, daarna fanfare en toen de kapel.... gelukkig speelden we niet alles achter elkaar, maar werd er steeds gewisseld tussen fanfare, koor en slagwerk....dus er waren rustpunten, want het was wel erg veel. Maar na al dat blazen mocht ik uitblazen.  Edwin was er voor de belichting (er is niet veel apparatuur, maar goed, roeien met de riemen die je hebt!)

Na afloop kwam er een vrouw naar mij toe om te vertellen dat zij de hele avond zo ontzettend genoten had.....zij bedankte mij meerdere malen...... toen zij later naar huis ging kwam zij mij nog eens bedanken!

 Thuis even samen de honden uitgelaten en lekker lang gekletst, ouderwets gezellig!


Heerlijk om hem weer eens een nachtje hier te hebben. Na een laat ontbijt vertrok zoonlief weer naar Arnhem.

Het Concert

Vanavond, om half 8 in de opstandingskerk een concert van Olympia/Con Brio (fanfare, slagwerk, melodisch slagwerk, opleidingsorkest en Gouwzeekapel...ik hoop dat ik niemand vergeet...) mmv van de Happy Flower Singers in de Opstandingskerk aan de Graaf Willemlaan in Monnickendam.
Het wordt een zeer gevarieerd concert!

Gezellig, Vrolijk, Mooi, Gek....alles komt aan bod!


Entree Gratis.
Donateur worden is aardig (een vriendje voor een tientje)....niet verplicht!

Rommelpech

Een tijd geleden wilde ik naar een rommelmarkt (die is 1x per 3 maanden) om spulletjes te verkopen.......ik had mij opgegeven en 2 dagen van tevoren haalde ik alles beneden en maakte prijskaartjes....toen ging de telefoon met de mededeling dat het niet door ging. Volgens mij is dat daarna nog eens gebeurd, maar in elk geval, toen ik mij de laatste keer daar opgaf werd het een week verzet, wat mij dan weer niet uitkwam.
Ik ging op zoek naar een andere, dit was niet leuk meer! Ik wilde niet te ver weg en niet te duur....ik vond het in Purmerend.....eenvoudig te vinden, mooie plek, 1 euro kostte het, dat was te doen. In oktober ging ik en ook Edwin en Geurtje gingen mee.....ik verkocht net iets meer dan niks en Geurtje en Edwin iets meer, maar ook dat was niet genoeg om een spaarvarken te spekken.  Zij hadden natuurlijk nog een flinke reis uit Arnhem vandaan, voor mij lag het anders en ik vond het er wel gezellig.  Ik wilde vaker maar in november kon ik niet, geen idee of er in december een markt was, maar toen zat ik in Arnhem, dus ik zou toch niet kunnen. Januari  was onzeker omdat ik toen ook in Arnhem zat en niet van tevoren wist hoe lang.....in februari kwam het ook slecht uit, maar in maart zou ik echt gaan!!! 30 maart!  Vorige week mailde ik om mij op te geven en al snel kreeg ik een telefoontje dat het niet zeker was dat het doorging. Daar was een goede reden voor en ze was nog op zoek naar een vervangster, maar ik zou het deze week horen. Ik wist al dat het in april op Koningsdag viel  en dan zou het niet doorgaan, dus ik hoopte op deze maand, anders werd het pas in mei
Donderdag kwam het telefoontje....het gaat zeker tot september niet door!!! Ik begin mij nu toch af te vragen wat die rommelmarkten tegen mij hebben, dit is echt niet leuk meer!
Er is er nog één in Purmerend, zelfde organisatie, die gaat wel door..... aan de andere kant van Purmerend (paar kilometer verder) in een wijk waar ik totaal onbekend ben..... hm.....eerst maar eens kijken waar dat dan is.
Natuurlijk zijn er meer rommelmarkten, maar ik wil dichtbij en goedkoop..... dan is het ook niet erg als ik niks verkoop.
En ja, ik kan het naar de kringloop brengen, of in de container gooien etc., maar ik wil het verkopen op de rommelmarkt! Blijft voorlopig koningsdag over..... maar dat is toch anders....als ik dat doe neem ik maar een deel mee...... ik zie nog wel.

Gisteren

De verkiezingen zijn weer achter de rug, ik vond het weer moeilijk. Ik stem altijd, maar beslis meestal pas op het laatste moment wat het gaat worden. De waterschapsverkiezingen vind ik nog belangrijker, maar daar weet ik nog minder van, dus ik ben flink aan het zoeken geweest op internet naar programma's en stemwijzers. 

De FvD heeft het goed gedaan, niet dankzij mij! Als ik Thierry Baudet zie heb ik altijd het gevoel dat ik naar een toneelstukje zit te kijken, alsof het allemaal niet echt is. Ook Theo Hiddema geeft mij dat gevoel, eng.  Met veel dingen ben ik het ook niet met hen eens, juist op punten die ik wel belangrijk vind, dus die viel meteen af, net als Wilders/PVV.  Nou is er geen enkele partij waar ik het helemaal mee eens ben hoor, maar een paar partijen ben ik het dus helemaal NIET mee eens en dat is dan reden genoeg om te gaan stemmen, als tegenhanger van die partijen. Als ik het helemaal niet meer weet dan kies ik voor een partij die (nog) niet veel te vertellen heeft, maar waar ook niet veel rare dingen van te verwachten zijn.

Ik was deze keer niet naar mijn eigen stemlokaal gegaan, ik wilde een stuk wandelen en dat bracht mij ergens anders. Eigenlijk had ik teveel gelopen....het was niet eens zo ver, maar gisteren kostte het moeite. Ik had eerder terug kunnen gaan, maar hoopte dat ik even over een dood punt heen moest....dat lukte dus niet. Daarom ben ik na het stemmen ergens een kop thee gaan drinken...daar heb ik lang gezeten, waarna ik weer fut genoeg had om via de kortste weg terug te gaan.

's Avonds heb ik niet veel meer meegekregen van de exitpolls en uitslagen....ik viel in slaap en werd om half 1 wakker......oeps.....ik moet voor ik ga slapen altijd wat eten, maar dat ging niet meer.....vandaag om half 9 bloedprikken en dan moet ik 8 uren nuchter zijn...... ik moest het doen met wat water en meer niet! Maar ook het niet eten beïnvloedt de uitslag en in mijn geval meestal ongunstig....nou ja, daar kan ik nu niets meer aan doen.

Positief en lief!

Vorig jaar zette ik (bijna) elke dag iets op mijn facebook waar ik blij van werd.  Ik zie veel negatieve dingen op facebook en vond dat een leuke tegenhanger. Na een jaar stopte ik ermee, niet omdat ik niet dagelijks blije momenten heb, maar de kans was groot dat ik wel erg veel in herhalingen zou vervallen, want nog steeds kan ik blij worden van een madeliefje in het gras en natuurlijk van een lief gebaar van anderen, van een mooie zonsondergang en soms zelfs van een regenbui....... dat hoef ik niet elke keer te plaatsen.  Misschien volgend jaar weer, maar nu even stoppen, anders werkt het niet meer!

Vrijdag was ik in ons clubgebouw en zag een tas hangen waar ik blij van werd! Ik maakte er een foto van en zette hem op facebook en schreef er bij dat die tas echt iet voor mij was, zo'n positieve tekst.....geweldig!

Dinsdag was ik weer in ons clubgebouw en één van onze leden kwam naar mij toe: "Jij vond die tas toch zo leuk? Die is van ons, maar we hebben tassen genoeg, je mag hem wel hebben!"

Als ik het mij goed herinner vroeg ik of zij gek was, terwijl ik toch heel zeker weet dat zij dat niet is, maar ja, ik bedoelde dat natuurlijk niet negatief 😏. Zij verzekerde mij dat ik hem echt mocht hebben en dat vond ik natuurlijk super. Blij liet ik later de tas zien aan iedereen die het maar zien wilde! Geweldige tekst!! Misschien ga ik de tas nog wat opvrolijken  met fleurige bloemen of harten of zoiets, even over nadenken wat het leukste is.



Bedankt Iris!

Herinneringen

Lang geleden, ik woonde nog bij mijn ouders en had nog niet eens verkering, kocht ik een keer een supermes! Vlijmscherp was het, dat was eens wat anders dan die messen die mijn moeder in de keuken had, deze bewaarde ik vast voor mijn uitzet!

Trots kwam ik er mee thuis en mijn vader wilde direct uitproberen of het echt zo goed was en pakte een stuk spek met zwoerd en ging daar mee aan tafel zitten om een plakje eraf te snijden!

Nou echt, het mes was geweldig!!! Het sneed met het grootste gemak door het spek, het zwoerd, het aluminiumfolie en............... en het geborduurde kersttafelkleed van mijn moeder!

Vele uren had ze daaraan gewerkt en nu zat er een gat in!!

Geschrokken keken we elkaar aan. 

Mijn moeder was niet thuis, dus we konden even nadenken en mijn vader vond de oplossing!

Hoewel hij nog nooit naald en draad in handen had gehad, borduurde hij een extra hulstblaadje over het gat heen, aan de achterkant een pleister om het geheel een beetje bij elkaar te houden en stevigheid te geven!

Het was  minder mooi geborduurd dan de rest van het kleed, maar het was toch heel knap gedaan en het viel niet zo snel op.

Het duurde daarom lang voor mijn moeder het doorhad (ze zag die pleister aan de achterkant) en toen wist ze niet of ze kwaad moest worden of lachen! 

Later kon ze er in elk geval om lachen en vaak heeft ze het verhaal verteld!

Nog een oude van Punt: Slim

09-04-2009

Een kennis van mij had iets heel slims bedacht! 

Hij sloot een flinke schemerlamp aan op een lichtgevoelige schakelaar, dat zou handig zijn, dan hoefde hij nooit meer in het donker te zitten.......dacht hij!

De eerste de beste avond dat hij dat ding had, zat hij te wachten tot het donker werd......ja hoor, hij floepte aan.....en weer uit.......en weer aan....enz.

Tsja, als je zoiets doet, moet je wel zorgen dat het licht van de lamp niet op de lichtsensor valt!!

 

Het wordt donker, sensor ziet dat en de lamp springt aan, sensor ziet licht en de lamp gaat uit, sensor ziet weer dat het donker is en.... nou ja, je begrijpt het wel! 

Hèhè..ik ben er....

Vanmorgen hadden we een extra repetitie met het opleidingsorkest......gelukkig niet zo vroeg, want 's morgens krijg ik er niet veel geluid uit.  De wind was nog steeds niet uitgeblazen, maar het was droog met af en toe een zonnetje. Het zag er wel naar uit dat we af en toe nog een buitje konden verwachten, maar goed, als ik maar droog blijf op de heenweg ben ik wel tevreden! Natuurlijk ging ik gewoon met de fiets ondanks de storm, zoals meestal (behalve afgelopen vrijdag, toen nam ik ook flink wat oud papier mee, het regende flink en ik moest er al vroeg zijn omdat ik eerst de frituurpan moest schoonmaken). Het is ongeveer 2 kilometer fietsen, er zijn vele routes mogelijk, geen idee wat de kortste is. Ik laadde mijn fietstassen in..... een andere tas voor mijn muziek omdat ik minder mee te nemen had....maar ja.....nu had ik geen bril mee, die zit in de dinsdagtas!  Dat is lastig, want ik zie de lijntjes dubbel en met een bril heb ik daar minder last van....... en dan heb ik ook nog een nummer dat dubbelgeschreven is (2 partijen op één notenbalk, soms onder elkaar geschreven, maar soms door elkaar!)...... het ging dus niet aldoor goed en ik weet dat het vaak erger wordt als ik langer tuur.....dus telkens als ik rust had of een stukje uit mijn hoofd kon spelen keek ik de zaal rond, even mijn ogen van het papier halen (jakkes, dat zie ik nu wel letterlijk in gedachten, ogen die vastgekleefd aan het papier zitten). ...maar het hielp wel een beetje.
Uiteindelijk ging het nog redelijk, niet alles, maar ja....ik had een goed excuus.
We gingen gelukkig niet zo lang door, maar het was wel even goed zo kort voor het concert.
Met z'n drieën fietsten we weer terug..... nog even kletsen onderweg...... maar o, wat een wind..... puf, hijg....."Leef je nog?" werd mij gevraagd....nou, klimmen en wind is een lastige combinatie. De wind was wel iets minder dan van de week, maar toch..... op sommige plekken kregen we ineens de volle laag. Nee, ik heb geen elektrische fiets en die wil ik ook niet!!! Daar zijn meerdere redenen voor: Ik ga er niet meer door fietsen, dus als ik hetzelfde blijf doen bouw ik geen of minder conditie op.... of ik breek het zelfs af.  Dan was dit ritje eenvoudiger geweest, maar had ik minder mijn best hoeven doen!  Een tweede reden is dat ik te klein ben....ik kan niet bij de grond, dus moet er vanaf springen als ik rem..... bij een elektrische fiets wordt vaak meer snelheid gemaakt en dat vind ik dan gevaarlijker voor mij bij een plotselinge stop. Op maat laten maken is mij veel te duur en dan ben ik gelijk bij de derde reden....een elektrische fiets is duurder (sowieso kan mijn ouwe fits nog jaren mee, dus elke fiets die ik nu aanschaf betekent onnodig kosten maken).... niet alleen in aanschaf duurder, maar ook in onderhoud. Schade als de fiets omvalt kan ernstiger zijn dan bij een gewone fiets en natuurlijk komen er stroomkosten bij, al zal dat niet veel zijn.
Meestal fiets ik alleen, dus tempo mag ik zelf bepalen! Mijn fietsmaatjes van vandaag hebben ook allebei een gewone fiets, ze zijn wel allebei een stuk jonger en één van beiden sport regelmatig, dus zeker die laatste  zal zijn tempo aan mij aangepast hebben, maar goed, halverwege scheidden onze wegen zich, dus geen probleem.
Nu staat mijn haar nog op storm...... er is echt niks meer mee te beginnen, maar donderdag mag ik naar de kapster!
Thuis ook meteen actief..... de stofzuiger gevoerd, vloer gedweild.....nu even zitten, later verder!

Spin

Eerder geplaatst op Punt op 10-08-2018

De vrouwtjesspin spint haar web op echt ingenieuze wijze, 

en spint haar man terloops zo in dat haren ter berge rijzen.

Nu is zij klaar

Hij is van HAAR!

De vrouwtjesspin heeft nu haar zin en begint te commanderen

Haar man, weg van vrienden en de rest begon het snel te leren

Gehoorzaamt braaf 

hij is haar slaaf

De vrouwtjesspin heeft nu haar arme man volledig in haar macht

maar hij heeft het totaal niet door en doet wat zij van hem verwacht

De vrouwtjesspin

heeft nu haar zin

Die arme man, zijn zelfverzekerdheid is totaal verdwenen,

Hij is willoos geworden van zijn kruin tot aan zijn  tenen

Wordt wakker man!

Nu het nog kan!

De gemene vrouwtjesspin begon zich stierlijk te vervelen

Zo'n saaie man... voor haar te braaf, hij was niet meer te bespelen

Hij moest maar weg

Donder op zeg!

De vrouwtjesspin begon met rondstrooien van valse geruchten

Hij was een bruut en deugde niet, zij kon hem niet zien of luchten.

Zoals verwacht 

werd hij veracht

De arme man was gebroken, men had medelijden met haar

Zij was zo zielig, zij zou niet liegen, die verhalen zijn waar.

Zij had haar zin.

hij stortte in.

Wat een woei

Deze week ben ik kampioen stilstaan op de fiets...... en fietsen zonder de trappers te gebruiken!
Echt, er is niet normaal te fietsen met deze wind. In mijn tuin liggen alle tuinmeubelen om..... de tafel hield het lang vol, maar vloog gisteren ook even de lucht in. Ik heb nog geen vliegende tapijten gezien, maar ik kijk nergens meer van op!

Wandelen in de wind vind ik wel lekker, maar niet als het zo erg is dat de dakpannen mij om de oren vliegen....wandelen met helm op zie ik niet zo zitten.  Regen en hagel maken het erg guur, maar de zon komt er aan, nog een paar dagen!

Vandaag voelde ik mij bij de supermarkt ineens heel belangrijk..... de kassier had mij al vriendelijk begroet, maar toen zijn collega het kwam overnemen kreeg ik daar zelfs een hand van terwijl hij vriendelijk vroeg hoe het met mij ging (geen verandering sinds donderdagavond WJ).
😁😂😃😄

Opruimen

Ja, ik zal er echt aan moeten geloven..... steeds onderneem ik een poging en ben ik spulletjes aan het sorteren (het wordt bij mij eerst altijd erger omdat ik dan echt grondig begin!), maar dan is er weer iets waardoor ik stoppen moet...... dat kan van alles zijn, meerdere keren had ik dat iemand dan iets van mij lenen wilde wat achter de berg rommel lag, iemand van de woningbouwvereniging wilde mijn huis zien, de verwarmingsketel moet nagekeken worden etc.  De uitgeleende spullen krijg ik dan meestal weer terug op een moment dat ik weer niet eenvoudig bij de plek kan komen waar het naartoe moet, dus zet maar neer. Periodes dat ik weinig thuis ben zorgen vaak ook voor extra chaos en de laatste paar jaren heb ik ontzettend veel kleding gehad van verschillende mensen die flink afgevallen waren. Daar was ik heel blij mee, maar ik had er nog geen plek voor, kasten waren vol. Dan maar dingen weg doen gaat niet gebeuren, er is meer reden voor nodig om iets weg te doen!
Dus overal stapels met kleding! Naar een rommelmarkt geweest en niks verkocht.... waar moet ik die spullen dan zolang laten? Want ik probeer het zeker nog een keer.

Vorig jaar kreeg ik bericht dat ik van de woningbouwvereniging een nieuwe wc en badkamer kan krijgen. De wc hadden wij ooit zelf opgeknapt.....jaaaaaaaren geleden, dus wel oud, maar naar mijn zin. Oké, de leidingen e.d. zijn niet netjes weggewerkt zoals het tegenwoordig gebeurt, maar de vloertegeltjes lopen door naar mijn kleine gang, dus geen drempel of struikelrandje en dat zal anders zijn als ik het laat vernieuwen. Saaie tegels en natuurlijk komt dat niet op één hoogte met de tegeltjes van de gang en is bovendien zo totaal anders dat ik dat bij elkaar niet mooi vind. Nu kleurt in de wc alles bij elkaar, dan niet meer, dus die wilde ik niet.....maar wel de badkamer..... die zit vol met gaten omdat de vorige bewoners verwarming en wc hadden verplaatst, die kan alleen maar opknappen, ook met saaie witte tegels op de wand (ze zijn nu net niet echt wit). De granieten vloer gaat er dan uit en dat kan ook alleen maar opknappen. Voor 40 euro bijbetaling krijg ik een rand met lichtgrijzze tegels erin. De bijbetaling voor een thermostaatkraan vond ik teveel, dat geld gebruik ik liever voor belangrijker dingen. 

Ik had er vorig jaar niet op gereageerd omdat ik toen net met mijn darmonderzoek zat, geen moment om afspraken te gaan maken voor dingen die niet even in een paar uur klaar zijn.  Ik was van plan om dit jaar te bellen, maar dan eerst vast wat opruimen.....toen ik wekenlang in Arnhem was kwam er iemand van het bedrijf dat het moet doen aan de deur en gooide een briefje door de brievenbus me de vraag of ik wilde bellen voor een afspraak voor inspectie. Pffff. net thuis vond ik dat...even wachten.... maar hij belde zelf al en wilde snel komen...ik wist het een week uit te stellen en haalde alvast heel veel uit de badkamer (nu viel mij pas op hoeveel kastjes en rekken ik er heb staan...en alles vol! En wat heb ik veel handdoeken en badlakens!!! Het zitbad wilde ik eruit hebben, want daaronder moest ik nodig even schoonmaken, ik zou mij doodschamen als die man dat even opzij zou zetten .... dus dat moest schoon. Geen tijd om netjes op te ruimen, gooi maar in de slaapkamers, deur dicht, hij kan komen!

Dat verliep prima en daarna ging ik aan de slag..... ik had het natuurlijk weer eens erger gemaakt doordat ik zo snel wilde opruimen, maar nu ging ik keurig alles sorteren..... een week later telefoon (toen ik visite had), weer iemand van dat bedrijf die langs wilde komen.........pffff, nee!!! Maar ja, toch afgesproken, de volgende dag al, dat werden dus 2 verloren opruimdagen, want weer moest alles snel opzij. En ze wilden 14 maart al beginnen.....meteen zei ik dat dat te snel was.

Ze kwamen met z'n tweeën (weer mensen met schoenen in de badkamer grrrr)..... en met de verheugende mededeling: Het kan later....18 maart! Nou, dat helpt niet..... maar na flink praten wordt het eind april, dan heb ik even de tijd! Nog geen bevestiging, maar goed, ze kunnen er nu gewoon nog niet in.

Ineens zei één van de mannen dat de wc beneden ook moest. Dat was de afspraak niet....maar dat scheen te moeten, alles of niks, er viel niet tegen te praten. Ik hakte de knoop door: "Dan maar niks, laat die badkamer maar zitten! Het hoeft van mij niet meer!!!" Na enig heen en weer praten scheen ik een uitzondering te mogen zijn (er zijn meer mensen die niet allebei willen weet ik, dus grote onzin!!!)

Woensdags ging ik weer verder met opruimen en sorteren..... en ik vond een brief in de brievenbus....er zou iemand een afspraak maken om langs te komen voor asbestinspectie, die zou dan binnen foto's maken......HELLUP, niet weer! 

Onzin, ze hebben al meer huizen gehad hier...... als die andere huizen geen asbest hebben, zouden ze dan stiekem in mijn huis wel asbest gestopt hebben?  Van een buurvrouw hoorde ik dat zij de brief ook gekregen had, maar er was niemand geweest....gelukkig, misschien viel het mee!

Nu ben ik dus aan het ruimen en er zijn zelfs dingen weggegaan, ik heb meer dingen om op een rommelmarkt te verkopen en het ruimt al een beetje! Niet overal natuurlijk, want de dingen uit de badkamer moeten toch ergens heen....ook de overloop moet leeg, ze moet bij de meterkast kunnen (ik hebben een raar gangetje, met de meterkast op een onmogelijke plek, dus daar staat altijd van alles voor). Mijn nieuwe lieve buurvrouw van verderop die ik al heeeeeel lang ken stelt haar schuur ter beschikking, zolang haar fiets er maar in kan. Daar gaan plastic bakken met deksel naartoe en kastjes van kunststof..... en misschien zelfs het zitbad. Allemaal dingen die goed te verslepen zijn..... de zwaardere dingen (zoals boekenkasten plus inhoud van de overloop) gaan naar de slaapkamers.

Voorlopig hoef ik mij niet te vervelen....afgelopen dagen niet veel gedaan omdat ik niet fit was, dus nu maar even een tandje lager!

Kareltje

31-07-2009

Lang geleden (ja, opoe vertelt), toen "ter Meulenpost" nog bestond, had ik een keer een paar plantjes voor de tuin besteld. "ter Meulen" verkocht van alles en nog wat, vaak heel leuke dingen voor weinig geld en die keer hadden ze dus plantjes voor de tuin!

 Ik vermoed dat ik ze vooral gekocht heb omdat ik de naam zo leuk vond: Kruipend Kareltje!

Ik plantte ze in de tuin bij mijn ouders (want daar woonde ik nog) en zag Kareltje heel langzaam kruipen. 

Er kwamen zelfs blauwe bloemetjes in, maar erg opvallend waren de plantjes niet, de groeispurt kwam maar niet.

Net als ik was mijn moeder geen enthousiast tuinierster en ook de overige gezinsleden konden hun geluk niet vinden in het wroeten in de modder.

Mijn moeder was eigenlijk de enige die zich toch wel ergerde aan onkruid, de anderen vonden onkruid best wel mooi.

Op een keer kon ma het echt niet langer aanzien en omdat niemand van plan was iets aan die tuin te doen, deed zij het zelf maar.

's Avonds vertelde zij trots wat zij allemaal had gedaan: "Al het onkruid is weg, er zat ook van dat rare blauwe spul in, dat heb ik er ook helemaal uit!"

Ik keek haar verschrikt aan: "NEE, niet mijn kruipend Kareltje!!!!" en ik rende naar buiten, nagestaard door mijn moeder, die ernstig aan mijn verstandelijke vermogens begon te twijfelen, zij kende geen Kareltje en al helemaal geen Kareltje dat zich blijkbaar slechts kruipend kon verplaatsen en wat deed die vent in onze tuin?

Buiten gekomen keek ik naar de lege plek...... daar had Kareltje zijn eerste kruippogingen gedaan, nooit zou ik Kareltje zien opgroeien tot een volwassen Karel, snik.
Later ben ik dergelijke plantjes nog wel eens tegengekomen, maar niemand heeft ooit van kruipend Kareltje gehoord en ook bij Google is hij niet bekend, dus ik vermoed dat meneer ter Meulen die naam zelf heeft bedacht!

 

Jongetje

10-09-2009

Van de week ging ik even naar de supermarkt en toen ik met mijn boodschappen naar mijn fiets liep riep een klein jongetje mij al van een flinke afstand toe dat hij niet met vreemde mensen meeging. Hm, zou hij mij vreemd vinden? 

"Mijn moeder heeft gezegd dat ik dat niet mag".

Natuurlijk gaf ik zijn moeder gelijk en ondertussen was ik bij mijn fiets gearriveerd, waar ik probeerde hoe het beste alle boodschappen mee te krijgen.

"Wat heb je lang werk zeg!" riep het jongetje, "Ben je er nu nog?" Nou, dat ging lekker hahaha, wat een kind. 

Het was een gezellige kletser, van alles vertelde hij mij. 

Ik begrijp heel goed dat zijn moeder hem extra op het hart gedrukt heeft om niet met vreemden mee te gaan, want dit knulletje was erg vrij en zou volgens mij zonder die waarschuwing met iedereen meegaan! 

Jakkes!!

12-09-09

Ik ben een teut, ik weet het, maar elk elk jaar als ik bericht krijg dat ik de watermeterstanden op moet nemen denk ik: "JAKKES".

Die meter zit onder een luik achter de voordeur, gelukkig wel in een afgesloten bak, dat wel, maar toch......dat ding zit altijd vol met van die dikke vieze vette spinnenwebben!!!

En waar spinnenwebben zijn.........

Bovendien zit die meter erg laag! Als ik dat klepje met mijn handen wil openmaken om de stand te kunnen zien hang ik met mijn hele hoofd in die bak, want ik heb korte armen.

Daarom heb ik een speciale techniek ontwikkeld om het te kunnen doen, want ja, Edwin is al een paar jaar de deur uit (die vond het nooit erg en deed het altijd voor mij), dus ik zal het echt zelf moeten doen! (Edwin was hier kortgeleden, maar dat kaartje kwam een dag later, dat was nou jammer)

Allereerst de mat weg en dan kom ik bij het luik, een metalen luik met een gat erin om je vinger door te steken. Nou, dat vind ik al niks!! Er kan wel net een grote vieze dikke spin naast dat gat zitten, ik moet er niet aan denken dat ik daar mijn vinger bovenop zet en als ik het luik opendoe, kruipt ie misschien wel heel snel naar mij toe! Dus met een plastic handschoen om mijn hand doe ik dat luik open (dan is een spin een heel klein beetje minder erg) en ondertussen houd ik met mijn andere hand de stofzuigerstang in de aanslag!!!

Luik gaat open, snel kijken of er spinnen zijn die opgezogen moeten worden en dan met diezelfde stogzuigerstang zuig ik het klepje open!!!! Dat werkt echt!!!

Snel de meterstand noteren en de hele handel weer dichtgooien en douchen om het stof van mij af te spoelen.

Achteraf moet ik altijd wel lachen om dat gedoe, zou ik nou de enige zijn die dat zo erg vindt?

Handig!

16-05-2010

Als ik 's avonds laat ga wandelen, neem ik gewoonlijk mijn gsm mee, je weet nooit waar het goed voor is!!! Stel je voor dat ik struikel en gewond op de grond blijf liggen, of dat ik wordt overvallen of een vechtpartij zie, of dat er brand uitbreekt net waar ik loop of de waterleiding springt, of een auto vliegt over de kop of..of...of......

Het is dus gewoon veiliger om dat ding mee te nemen!!!

Zaterdagavond stak ik mijn gsm nog even snel in mijn zak voordat ik vertrok, eerst een stukje fietsen en toen een kleine wandeling!

Teruggekomen keek ik nog even tv (die had ik aan laten staan) maar na een tijdje hoorde ik knallen buiten.

Het leek wel of er geschoten werd.....nee, dat zal wel niet.....het zal wel vuurwerk zijn! 

Wel wat laat voor vuurwerk (het was ondertussen half twee), maar toch waarschijnlijker dan schieten!!

Even de tv zachter zetten, dan herken ik het geluid misschien beter.......hé, waar is de afstandsbediening? 

Dat gebeurt mij wel eens vaker, dan kijk ik er gewoon overheen! Maar ik kon hem nu echt niet vinden en het knallen was ondertussen al gestopt.

Nou ja, dan is die afstandsbediening ook niet zo belangrijk meer, die komt vanzelf wel weer tevoorschijn.

Het viel mij wel op dat ik mijn gsm alweer zo keurig op zijn plek had gelegd, hm...soms ben ik dus toch wel netjes.

Ik kon mij alleen niet herinneren dat ik dat gedaan had, maar ach, opoe wordt een daggie ouder, dan vergeet je wel eens wat en bovendien is dit een steeds terugkerende handeling, dus dan denk je daar verder niet bij na!

 

Ineens kreeg ik een ingeving........liep naar de gang......pakte mijn jas.......en viste uit mijn jaszak de afstandsbediening!!!! Ja, lekker veilig, je weet nooit waar zo'n ding goed voor is onderweg!! 

Eerlijk

23-06-2010

Jaren geleden werd mij gevraagd voor iemand boodschappen te doen, ik moest een wereldontvanger halen. Dat gebeurde, het ding bleek 138 gulden  te kosten, ik zocht nog een paar kleine dingetjes uit en ging naar de kassa.

Toen ik daar nog geen 50 gulden  hoefde te betalen riep ik meteen dat dat niet klopte.

Het kwam goed, ik betaalde het juiste bedrag en ging vervolgens met de bon naar de klantenservice om het garantiebewijs op te halen. 

Bij de "opdrachtgever" aangekomen vertelde ik het verhaal natuurlijk en hij werd een beetje boos, want ik had niks moeten zeggen, dan was het lekker goedkoop geweest!!!

Ik legde hem uit dat ik zo niet in elkaar zit, ik hou van eerlijkheid,  ik zeg het ook als ze teveel rekenen, dus zeg ik het ook als mij te weinig berekend wordt!

Nou, hij vond het maar niks en toen riep ik dat ik anders geen garantiebewijs had kunnen krijgen, want bij de klantenservice zou het echt wel opgevallen zijn dat het niet klopte.

"Dat maakt niet uit, er zal echt niks mee zijn en nou ben ik 100 gulden duurder uit!"

Er viel dus niet tegen te praten, hij vond mij stom en ik vond hem onredelijk en oneerlijk!!!

De volgende dag belde hij op: "Uhh, de wereldontvanger doet het niet, wil je er mee terug naar de winkel?"

Hahahaha, toen kon hij niet meer ontkennen dat eerlijkheid toch loont en natuurlijk wreef ik hem duidelijk onder zijn neus dat hij 38 gulden kwijt was geweest als ik niet eerlijk was geweest!

Het kostte hem wel moeite, want toegeven lag niet echt in zijn aard, maar ik kreeg min of meer toch gelijk van hem. 

Malloten

11-07-2010

Soms heb ik wel eens het idee dat ik een ingebouwd magneetje voor malloten heb, echt waar!

Om de één of andere reden schijn ik malloten aan te trekken!

Dat is niet erg hoor, het is zelfs regelmatig om te lachen!!

Vrijdagavond bijv. in de kerk waar ik naar een concert ging luisteren: Er kwamen mensen naast mij zitten die ik niet kende. Na wat gebruikelijke opmerkingen over en weer (zoals: "Leuk hè?"  "Ja, ik ga wel vaker") begon het concert. Tussen een paar nummers in wees de man naast mij in het programma en zei tegen mij: "Kijk, het Zwanenmeer, gaat u balletten?" Verstond ik dat nou goed??? Hij leek op antwoord te wachten, dus ik zei:  "Ik balletten? Nou, dat zal dan wel meer de stervende zwaan worden!" 

 

Gisteren na afloop van het meezingkorenfestival (was weer errug gezellig en de zoute haring smaakte weer best) ging ik nog even zitten op een bankje aan het water (Suzanne neemt je meeheee, naar een bankje aan het water, lalalalalalaaa, maar nee, Suzanne was er niet..........hm, waarschijnlijk ben ik zelf een malloot en soort zoekt soort). Na een tijdje werd het wat rustiger, maar ik bleef, het was daar zo heerlijk, de zon had zijn grootste kracht verloren en er stond een lekker frisse wind!

Ik stond even op, een mens moet af en toe toch even de benen strekken nietwaar?

Op dat moment kwam er een man aanlopen en blijf bij mij staan likken aan een ijsje (Sinds we aan de haven een ijssalon hebben is half Monnickendam verslaafd aan dat ijs). Hij keek mij aan en ik zei: "Lekker hè?" 

Nou, en zo begon het, we raakten aan de praat en ik weet nu zo ongeveer zijn hele levensloop en hij vertelde dat hij net zijn vrouw naar Schiphol had gebracht (dit meld ik maar even voor de mensen die hier gelijk al een nieuwe liefde in zien, nee, nee, nee, maar ook zonder die vrouw zou het niet mijn nieuwe liefde zijn!!! Best vermoeiend dat andere mensen altijd in elke man waar ik over of mee praat een nieuwe liefde zien, zucht).

Hij was zeker niet onaardig, maar ik vond hem ook wel wat wonderlijk!

Ineens zag ik mijn oudste broer aan komen lopen: "Heeee, hallo". De man groette hem ook, op een manier alsof hij hem kende (zou kunnen natuurlijk, hij woont in de buurt) en stelde mij aan hem voor: "Dit is mijn vriendin!" Mijn broer liet niks merken en zei droog: "En het is mijn zuster!"  Daar leek die man ook niet van te schrikken en hij ging nog even door, waarop mijn broer hem meldde dat daar wel eerst binnen de familie over gestemd moest worden en hij hield zijn fotocamera omhoog met de mededeling dat hij dan maar eerst even een foto van hem zou maken. De man liep snel om de brugleuning heen, kwam naast mij staan (daarvoor zat er dus nog een brugleuning tussen ons in) en meldde mijn broer waar hij moest gaan staan om de beste foto van ons te maken.

Na nog een tijdje praten had ik er genoeg van, ik vertrok om nog een stukje te gaan fietsen en even lekker langs de dijk uit te waaien.  

Deodorantschuim

13-07-2010

Maandagochtend stond ik klaar om naar het clubgebouw te gaan. Het was weer van dat vieze klamme weer en ik bedacht dat ik maar even wat extra deo moest spuiten voor ik de deur uitging, dat geeft toch een wat frisser gevoel, want hoewel ik net onder de douche vandaan kwam was ik alweer aan een opfrissertje toe.

Net toen ik naar boven wilde gaan viel mijn oog op een klein busje van Nivea, dat had ik ergens bij cadeau gehad. Het was voor heren, maar wat maakt dat nu uit, fris is fris en ik pakte het busje. Hm, vreemde spuitmond, zal wel stoer zijn, het is tenslotte voor mannen. 

Ik spoot en voelde geen verfrissende deodorant, ik dacht dat hij niet goed spoot, keek eens en schoot in de lach (maar o wat was ik blij dat er geen schilders voor de ramen stonden), want onder mijn arm zag ik een flinke dot lichtgroen scheerschuim!!!!!

Tegen de tijd dat ik dat weggewassen had was ik weer behoorlijk opgefrist!!!

"Even" naar de tandarts

22-09-2010

Woensdagochtend moest ik even naar de tandarts, niks bijzonders, gewoon voor controle. 

Kwart over negen ging ik de deur uit en mooi op tijd kwam ik daar aan. 

Ik heb een tandarts die altijd keurig op tijd werkt, meer dan enkele minuten te laat is het nooit, tenzij er een spoedgeval tussendoor gekomen is natuurlijk, maar dan wordt dat direct bij binnenkomst al gemeld en dan kan je kiezen tussen wachten of een nieuwe afspraak maken. Als je voor wachten kiest wordt er steeds gemeld hoelang het naar verwachting nog gaat duren, goed geregeld dus!

Het is er altijd wel gezellig, ik heb een erg aardige tandarts, volgens mij heeft ze wel plezier in haar werk.

Alles was in orde ik ben weer helemaal door de APK en mag over een half jaar weer terugkomen.

Daarna ga ik meestal (en nu dus ook) even een kop thee drinken bij mijn broer op kantoor, dat is ongeveer 15 seconden lopen!!!

Lekker even de tandartssmaak wegspoelen! 

Daarna wilde ik boodschappen doen en om wat langer van het heerlijke najaarszonnetje te kunnen genieten fietste ik met een kleine omweg naar het winkelcentrum(pje).

Ik was vlakbij, wilde net de hoek omgaan, toen ik recht vooruit iets zag wat niet goed was: Een bejaarde vrouw lag op de grond, haar rollator lag ernaast, ze hield haar hond vast en er zat een meisje bij dat voorzichtig haar jas onder het hoofd van die mevrouw schoof.

Gauw kijken of ik helpen kan! Het meisje (dat op weg was naar haar werk) had gehoord dat de mevrouw viel en was er snel naar toe gegaan. Ze bleek op haar achterhoofd gevallen te zijn, een flinke klap waarschijnlijk en we besloten dat ze maar beter even kon blijven liggen en belden 112: "Ja, ze is wel aanspreekbaar, nee ze heeft geen hoofdwond, ja ze is op leeftijd, nee ze weet niet precies wat er gebeurd is".  

Er zou een ambulance gestuurd worden. Ondertussen had ik haar bril opgeraapt, die wilde ze weer op. Het hondje mocht ik ook vasthouden, het beestje vond het allemaal prima.

Al snel kwam er een politiewagen, de agente kwam erbij, vroeg het één ander aan die mevrouw en aan ons. Ik meldde maar even dat de hond die ik vast had ook van haar was.

Voorzichtig hielp ze de mevrouw een stukje overeind en liet haar (ondersteunend) zittten.

Haar adres wist ze niet meer, maar ze was op weg naar haar zus, die woonde er vlakbij.

"In deze straat?" en ik noemde de straatnaam. "Nee, daar niet, maar wel hier vlakbij". 

Ineens wist ze wel haar eigen straatnaam, maar nog geen nummer. Welke dag het was....ze had geen idee.  Haar naam en geboortedatum hoefde ze niet over na te denken, dat kwam er vlot uit, maar die rollator........nee, die was niet van haar......echt niet. Ze keek er nog eens nadenkend naar: "Nee hoor, die is niet van mij, ik liet gewoon mijn hondje uit".

Een tweede politie-auto met twee agenten arriveerde en vlak daarna kwam de ambu.

Ze had ondertussen een flinke buil op haar achterhoofd en ze wilden haar in de ambulance verder onderzoeken. 

Ineens wist ze wel haar adres weer, dat was wel handig en ze vertelde dat ze daar alleen woonde. Ik kende haar ook niet, ik had wel het idee dat ik haar moest kennen, maar ik kwam er niet uit, ik kon dus ook verder niks melden.

Maar wat moest er met de hond evt. gebeuren?  Ik zei dat ik die wel mee naar huis wilde nemen als dat nodig was en gelijk werden al mijn gegevens genoteerd en moest ik mij legitimeren: "Sorry voor de foto hoor, ik heb een fatsoenlijke foto ingeleverd, maar op mijn rijbewijs ziet het eruit als een lichte vlek!"

De hond, die er steeds rustig bijgestaan had, vond het niet leuk dat hij zijn vrouwtje niet meer zag en wilde naar de ambulance toe. Daar lag zijn vrouwtje en ze wilden haar meenemen ter observatie, hij begon flink aan de riem te trekken.

Een agent kwam mij melden dat ze het adres van haar zus hadden en zou daar even naar toe gaan: "Dus blijf nog even wachten met de hond, misschien kan hij daar naartoe". 

De zus bleek toch wel in dezelfde straat te wonen en kwam even later met de agent mee en de zussen praatten even met elkaar voordat de ambulance wegreed.

De zuster nam de rollator mee en oom agent liep er met de hond achteraan, de zus kon wel voor de hond zorgen.
Alles goed geregeld en waarschijnlijk valt het met die mevrouw ook wel mee, maar het is toch beter dat ze even goed nagekeken wordt.

Daarna heb ik toch nog maar even de supermarkt met een bezoek vereerd en tegen een uur of twaalf was ik weer thuis, een rare ochtend!!

Hellup

07-10-2010

In de auto, bijna thuis, op enkele meters van mijn straat, zag ik ineens een spin vlak bij mijn hoofd! 

En ik ben bang voor spinnen!!

Ja, ik weet het, ze zijn misschien nog veel banger voor mij (en terecht, want ik moet bekennen dat ik ze niet altijd vriendelijk behandel!!), maar ik kan er niks aan doen, als ik zo'n griezelige kruiper zie wil ik het liefst wegrennen!!!

Het was gelukkig niet een spin van nachtmerrieformaat, maar het was toch ook geen ukkepukkie!!
Ik was bijna thuis en hield het beest goed in de gaten, voor zover de verkeersveiligheid dat toeliet natuurlijk! Hij kroop en af en toe liet hij zich een klein stukje vallen.... ieks.

In mijn straat aangekomen stuurde ik mijn autootje direct een parkeerplaats op.......... ...... .... ........ om vervolgens te ontdekken dat hij weg was!!!

Echt waar, ik stapte uit en schudde eens flink aan mijn kleren (het regende, dus mijn jas hield ik toch maar aan), maar hij kwam niet te voorschijn.

Ik zocht in mijn auto, maar de gluiperd bleek onvindbaar te zijn.

Dan maar weer instappen, maar ik keek toch wat schichtig om mij heen en reed de laatste 50 meter naar huis. 

Daar zocht ik weer en in de gang trok ik mijn jas uit, die ik vervolgens stevig uitklopte, over de drempel natuurlijk, ik wilde die onverlaat niet in huis (Edwin zegt dan: "Wie geen huur betaalt. die moet eruit" en de held brengt zo'n harig geval dan naar buiten, gewoon in zijn hand!!).

Het achtpotig gevaarte liet zich niet meer zien en ik moest naar Purmerend..... met de auto!

De hele weg schrok van alles wat ik vanuit een ooghoek zag bewegen (het regende, dus er viel wel eens een spatje op het raam "Hu, daar is ie") en dacht ik steeds dat ik hem voelde kriebelen , bij elke zweetdruppel (angstzweet?) dacht ik dat de griezel over mijn gezicht liep, elk haartje dat kriebelde voelde als een spin en alleen door de gedachte aan het beest begon alles te kriebelen.

Hij/zij heeft zich niet meer laten zien, maar ik zal de komende tijd toch niet zo rustig in mijn auto zitten. 

Sna is woetsk

27-10-2010

Veel mensen weten het al: Ik word ook wel eens Sna genoemd.

Dat komt zo: In mijn kleutertijd wilde ik mijn naam helemaal zelf ergens op schrijven en vroeg mijn broers om hulp, want ik had dat nog niet geleerd natuurlijk.

Één van mijn broers schreef mijn naam op een briefje en heel precies tekende ik dat na.....dacht ik!

Ik maakte inderdaad dezelfde bewegingen als mijn broer, maar daardat ik het met mijn linkerhand deed, stond het in spiegelbeeld!!! (Iets dat linkshandigen vaker doen).

Dat vonden mijn broers natuurlijk prachtig: "Hahaha, er staat Sna...Snaatje, Snaatje!"

Ik was witheet, want ik had precies gedaan wat mijn broer deed, dus er stond geen Sna en ik heette geen Sna!

De ellende was dat als ik kwaad was, dat ik dan omhoog sprong en mij vervolgens plat om mijn billen op de grond vallen (en dat vonden Matthijs (Mart) en Jan natuurlijk prachtig). Dat ging vanzelf als ik kwaad was.... ......totdat ik daarbij bovenop mijn pas aangeschafte zonnebril van 25 cent sprong, die dat geweld natuurlijk niet overleefde, sinds die tijd hield ik mij in en hield het bij verbaal geweld.

Jarenlang hebben zij mij met Sna geplaagd, maar geleidlijk aan verdween het.

Een paar jaar geleden vertelde mijn jongste broer dat verhaal op de muziekvereniging aan iemand en die jongen vond dat zo mooi, dat hij mij sinds die avond Sna noemt! Een paar leeftijdsgenoten hebben dat van hem overgenomen, dus regelmatig word ik weer Sna genoemd, maar ik word er nu niet kwaad meer om!

 

Als ukkie was ik dus duidelijk een driftkikkertje, tot grote vreugde van mijn broers, want het was volgens mij een hobby van dat stel om mij kwaad te maken!

Natuurlijk waren er ook wel momenten dat ze "normaal" deden, maar ik heb vooral de plaagmomenten onthouden en vooral mijn oudste broer was een pestkop.

Op een dag wist mijn oudste broer iets heel interessants te vertellen, hij wist een Russisch woord!

Dat wilde ik ook wel leren en hij vertelde dat het Russische woord voor kwaad "woetsk" was.  Beide broers vertelden dat ik dus voortaan "ik ben woetsk" moest zeggen als ik kwaad was.

Dat moment kwam al snel, nadat zij mij weer eens aan het plagen waren riep ik nijdig: "IK BEN WOETSK!!!", waarna de gebroeders gillend van het lachen over de grond rolden, wat mij natuurlijk nog veel kwader maakte en waardoor ik bleef roepen dat ik woetsk was.

 

Er kwam een tijd dat ik door had dat kwaad worden om geplaag niet hielp en dat ik beter kon meelachen! In het begin was het nog lachen als een boer met kiespijn, maar geleidelijk aan werd het echt lachen en lukte het steeds vaker om terug te plagen!

Wat een week!

17-11-2010

De week is nog maar net begonnen, maar er is al van alles raar gegaan!

 

Het begon maandagmorgen vroeg, om een uur of 8. 

De telefoon ging, ik nam op en hoorde zoiets als: "Mebp".

"Met wie??"
"Bp"

Gelukkig praate hij na de derde keer "Bp" verder en herkende ik zijn stem: "Oooo BOB, wat leuk!" Ja, zo vroeg zijn mijn oren blijkbaar nog niet helemaal open. 

 

Dinsdagochtend ging ik even naar Volendam, ik moest naar Blokker en nog een paar winkels. Het belangrijkste had ik gehad en ik keek nog even verder. Ik had geen horloge om en moest 's middags nog weg, dus toen ik bij Zeeman een bekende zag met wie ik even stond te praten vroeg ik haar naar de tijd. Oooo, tijd genoeg, ik kon ook nog wel naar de supermarkt. 

We praatten nog even, ik liep naar mijn auto en reed het parkeerterrein af......uh...ik zou toch nog naar de supermarkt?..... Dan maar aan de andere kant het parkeerterrein weer op! Geen idee of iemand het gezien heeft, maar het zal vast een raar gezicht geweest zijn.

 

's Avonds naar de muziek, ik kom binnen, doe het licht aan, wil mijn spullen vast klaar zetten en heeeee, dat is de verkeerde sax! Dit is mijn "straatsax", die gebruik ik buiten omdat hij een stuk lichter is.

Op zich niks mis mee (al speelt die ander beter),  maar ik wist dat ik geen goed riet in die koffer had zitten, dus toch maar naar huis om die andere te halen!

Lekker gerepeteerd, na afloop bleven we met een klein groepje over en ik verwachtte dat het niet zo heel laat zou worden. Het was ietsje vroeger dan anders, maar doordat ik buiten nog met iemand na bleef praten, reed ik toch pas na 12 uur naar huis (dat kwam ook omdat ik nog even terug moest omdat ik mijn jas binnen had laten hangen).

Het was flink mistig, mijn ramen waren toch wel iets teveel beslagen, dus: Uitstappen en schoonmaken.

Eindelijk was ik dan echt op weg naar huis. Toch wel vervelend als het mistig is, er viel best te rijden, maar ik ben dan toch meer bezig met de weg voor mij dan anders, ik heb minder door wat er achter mij gebeurt.

Ik merkte dat een auto achter mij knipperde....hm...misschien een bekende.

Nog eens knipperen...en nog eens.....eens kijken...ja, mijn lichten branden en volgens mij is verder ook alles in orde....het lijkt wel een taxi, er brand een rood lampje op zijn dak. Nou, ik ga voor een wildvreemde echt niet zomaar midden in de nacht stoppen!!!

Hij bleef knipperen en ging achter mij de bocht om. Nou, dan moet ik hem misschien toch maar aan de kant zetten en deed ondertussen snel mijn deur op slot. De auto achter mij stopte ook en nu zag ik wat er op het rode lampje stond: "Politie...Stop". OEI! De laatste keer dat ik op die manier aangehouden werd is een jaar of 20 geleden en toen was dat bord veeeeel groter, ik wist niet dat die dingen tegenwoordig zo klein waren.  Ik stapte uit en oom agent kwam er net aanlopen. Verbaasd vroeg ik: "Deed ik iets verkeerd?" "Nee hoor, we willen u gewoon even controleren"

Gelukkig, ik was mij ook geen kwaad bewust, maar ja, je weet maar nooit! 

Hij vertelde dat ie al eerder had geknipperd dat ik mijn auto om de hoek moest zetten, maar dat ik daar niet op reageerde. Tsja, ik vond dat lampje veel te klein en ik zei hem dat ik mij afvroeg waarom een taxi steeds aan het knipperen was. Als het niet mistig was geweest zou ik waarschijnlijk eerder gezien hebben dat het politie was.

Ik moest mijn rijbewijs laten zien, gelukkig scheen hij even bij, want ik heb van alles in mijn tas zitten, schijnt een vrouwenkwaaltje te zijn!  Na enig gegraaf kwam mijn portemonnee tevoorschijn en kon ik mijn rijbewijs eruit vissen.

Mijn gegevens werden nagetrokken, evenals mijn kenteken en van tante agent moest ik even blazen. Ik drink geen druppel alcohol, dus dat was geen probleem. 

Ook voor de rest was ik niet bang, ik word nergens voor gezocht en heb geen openstaande boetes (ik heb er maar één keer één gehad, dat was die vorige keer toen ik werd aangehouden, een jaar of twintig geleden dus).  

"Code 1000"  klonk het, ja die kende ik nog uit de tijd dat ik een scanner had, niks aan de hand dus! 

Ik praatte nog even met hem over de scanner en het nieuwere systeem C2000. Echt jammer dat mijn ouwe scanner onbruikbaar is geworden. 

Ik mocht weer instappen en reed de laatste paar honderd meter naar huis.

Woensdag naar de oogarts, zou dat wel normaal gaan?  

Ooit...

24-11-2010

Lang geleden, ongeveer een week nadat ik 16 geworden was, werd ik ziek.

Nou ja, dat kan natuurlijk, ik was wel vaker ziek!

Sterker nog, ik deed mee met alles wat er maar heerste, ik was blijkbaar heel solidair met andere zieke mensen.

Griep, kan gebeuren. Maar het duurde wel lang en de koorts werd wel erg hoog, dus toch maar een dokter erbij: "Zware griep" 

Oké, gaat wel weer over, maar het ging niet over, het werd erger. De koorts werd zo hoog, dat ik een raar antwoord kreeg als ik ernaar vroeg, want ze wilden mij niet laten schrikken. 

Ik had dat wel door natuurlijk, ik begreep echt wel dat als mijn vader "325 graden" of '80 graden onder nul"  zei dat het zo hoog was dat hij de werkelijke temperatuur niet wilde zeggen. 

Mijn eetlust, die toch al niet geweldig was, verdween helemaal, ik kreeg er niks meer in, hoe graag ik ook wilde, ik ben eens een hele dag bezig geweest een halve lange vinger weg te krijgen. 

Uit pure wanhoop kocht mijn vader een grote mand met snoep, in de hoop dat ik daar dan iets van zou eten,  alles beter dan helemaal niks (en daar was de huisarts het helemaal mee eens), maar het werkte niet, ik werd al beroerd bij het idee.

Na de tijdje meldde de dokter: "Hardnekkige griep".

Ik kreeg allerlei medicijnen om de koorts te laten zakken, maar niks hielp. De huisarts kwam dagelijks, zelfs in zijn vrije weekend om te proberen met spuiten penicilline de koorts te laten zakken, maar het was geen succes.

Toen vond hij dat het geen griep meer kon zijn en stuurde iemand langs om bloed af te nemen. Niet lang daarna stond hij ineens naast mijn bed (hij was met een loper binnengekomen) en vertelde: "De uitslag van het bloed is binnen en de ziekenwagen is onderweg". Oei, dat was schrikken!

Even later kwam de ambulance en die broeders praatten wel heel kinderlijk tegen mij, later bleek dat ze mij een jaar of 6 jonger ingeschat hadden en ze wilden mij ook regelrecht naar de kinderafdeling brengen (die tot 14 jaar was). Toen ze tot hun verbazing hoorden dat ik 16 was, praatten ze ineens heel anders tegen mij.

Ik kwam in de badkamer te liggen, want er was nog even geen plaats voor mij. 

Visite mocht op een randje op het bad zitten!

De volgende dag kwam ik op een 8-persoons-zaal te liggen, met (vooral in mijn ogen) allemaal oude mensen, vooral 70-ers en 80-ers.

Ik heb daar 5 1/2 week gelegen, een tijd van heel veel onderzoeken, mijzelf dwingen te eten (kokhalzend) want ik was vel over been en heel veel lachen!

Ik heb het daar geweldig gehad en in die tijd ben ik een groot deel van mijn verlegenheid kwijt geraakt!!!!

De eerste weken mocht ik mijn bed niet uit, dat vond ik erg moeilijk. 

Maar iedereen was daar lief! De hoofdzuster had gehoord dat ik van legpuzzels hield, ging  hout kopen en liet op de mannenzaal iemand een opstaand randje timmeren om een plaat hout (ooo, dat hoorde ik dus) en kwam met die plaat en een stapel puzzels bij mijn bed: "Zo, nu kan je in bed puzzelen!".

Een andere verpleegster zag een boek van mij en vertelde dat zij daar andere delen van had thuis. Dat weekend ging ze naar huis (ze was intern) en kwam mij maandags die boeken brengen.

 Weer een andere verpleegster had gehoord dat ik leverpastei lekker vond en fluisterde mij op een ochtend in mijn oor dat ze extra dik leverpastei op mijn brood had gedaan. 

Heel lief natuurlijk, maar ik griezelde ervan. Leverpastei vond ik alleen lekker als het heel dun gesmeerd was en op de vroege morgen moest ik al helemaal niet denken aan een dikke laag van dat spul. Natuurlijk heb ik dat niet gezegd.

 

Toen ik weer gewoon mocht rondlopen ging ik eens op stap met een medepatiënt, een lieve, vrolijke vrouw van een jaar of 75 die na een staaroperatie zo'n heel dikke bril had, waarmee ze alleen maar recht vooruit kon zien. Het was een oud (maar gezellig) ziekenhuis, met allemaal op en afstapjes, dus ze had een begeleider nodig toen ze naar iemand op bezoek wilde op een andere etage.

Prima, ik ging wel mee, maar was helemaal vergeten te zeggen dat er een afstapje was van twee treden en even later rolden we over elkaar heen op de grond! Omstanders gilden van schrik, maar wij gilden van het lachen! Ja, ik was echt een goede begeleidster! 

We mankeerden niks, alles was nog heel en met tranen in onze ogen van het lachen kwamen we  uiteindelijk toch bij de zieke op die andere afdeling.

 

In die tijd trouwde mijn broer en het bruidspaar mocht langskomen, zomaar buiten de bezoektijden om!!! De hele zaal kreeg daarom die dag extra vroeg de thermometer, want dat moest natuurlijk wel klaar zijn als het bruidspaar kwam. 

Toevallig was er de vorige dag iemand gekomen die die dag 12 1/2 jaar getrouwd was, dus we zijn nog even met zijn allen op de foto gegaan (stiekem moest ik toen wel even van bed wisselen, anders konden we niet samen op de foto). 

Ik begon op te knappen, zomaar vanzelf, zonder medicijnen!  Ze waren nog steeds aan het zoeken naar de oorzaak.

Op een dag werd mij gevraagd naar mijn schoolprestaties en ik vertelde dat die ineens gekelderd waren,  een jaar of twee eerder. Er werd instemmend geknikt, ja, dat dachten ze al, dat hoorde er wel bij! Ik had iets aan mijn lever (wat het precies was wisten ze niet zeker, maar dat mijn lever niet in orde was stond vast!) en ik liep daar al een paar jaar mee rond (6 jaar later deed mijn lever weer moeilijk, ook toen is daar geen duidelijke oorzaak voor gevonden). Nou lekker dan, dat was dus de oorzaak dat het niet meer lukte op school. Ik had elke dag problemen met één van de leraren die mij dagelijks toe-brulde dat ik mijn best niet deed en niet oplette etc., gek werd ik van die man, want ik deed wel degelijk mijn best! Wat heeft die man mij in die tijd het leven zuur gemaakt en ik durfde niks terug te zeggen.

Had ik nog de pech dat ik op de MULO zat ook. Nou is daar niks mis mee, maar ik werd achtervolgd door de MAVO, waardoor ik niet mocht blijven zitten en dat was dus een probleem, ik moest door! 

Toen het in de derde klas echt niet meer ging moest ik kiezen: Van school af of helemaal opnieuw beginnen, terug naar de eerste klas dus! Nou dat laatste zag ik echt niet zitten, dat was wel een erg grote stap terug en bovendien zou ik dan nog vier jaar met die vervelende leraar opgescheept zitten (met wie ik ondertussen een knallende ruzie had gehad, het knallen kwam wel van zijn kant (ik durfde niet), maar hij maakte het zo erg, dat een andere leraar mij te hulp schoot en hem even flink voor schut zette!!!). Ik ging dus van school en ging in een drogisterij werken, heerlijk vond ik dat, ik wilde drogiste worden, maar al binnen het jaar werd ik dus ziek. Ik hield dat werk niet meer vol en werd dus geen drogiste, maar ging voor halve dagen werken als zwembadcaissière. Heel iets anders, maar het was beter voor mij. Ik heb daar met plezier gewerkt, hoewel ik mijn drogisterij wel miste. Geleidelijk aan maakte ik steeds minder uren, omdat ik het toch na verloop van tijd, toen ik ondertussen getrouwd was en het dus drukker had,  niet helemaal meer redde, maar pas na 17 1/2 jaar ging het helemaal niet meer en ben ik gestopt. In die tijd was ik al ruim 3 jaar weduwe, Edwin was 5 jaar en al een tijdje niet in orde en ik ging elke dag naar mijn ouders, waar het ook niet zo goed meer mee ging, dat was allemaal bij elkaar gewoon te veel voor mij en dus moest ik ergens mee stoppen. Kind en ouders gingen natuurlijk voor, dus dan maar stoppen met werken!
Nog altijd moet ik mijn bezigheden doseren, anders red ik het niet. Geen ramp, ik weet niet beter!

Hulp

11-12-2010

Donderdag was het tijd om een beetje uit te slapen. Toen ik wakker werd zag ik dat het eigenlijk weer was om in bed te blijven: Sneeuw, natte sneeuw, regen en hagel.

Toch moest ik boodschappen doen, ik had geen brood meer en  ik had ook nog iets nodig voor het clubgebouw. 's Avonds zouden 3 jongens de avond daar verzorgen en behalve wat ze echt nodig hadden, wilde ik ook iets te snoepen voor ze neerzetten.

Het was weer geen fietsweer en lopen had ik deze keer toch echt geen zin in (eerst naar de winkel en dan naar het clubgebouw met een zware tas met boodschappen). Helemaal tegen mijn gewoonte in ging ik dus met de auto.

's Middags kwamen mijn vriendin en haar dochter lekker een kop thee drinken en daarna bracht ik lopend de sleutel van het clubgebouw naar 1 van die jongens. 

Ze hadden het nog nooit eerder zelf gedaan (alleen samen met mij), dus ik was benieuwd hoe het zou gaan. Ze hadden mijn telefoonnummer, dus in geval van nood konden ze bellen.

En ja hoor, de telefoon ging: "Hé Sna, ze vinden nde koffie erg lekker!". 

Nou, dat is mooi, dan moet hij voortaan maar komen om koffie te zetten als hij het beter kan dan ik.

Dat was natuurlijk niet de reden dat hij belde, hij wilde weten hoe hij de handdoekautomaat moest vullen, want die was leeg. Keurig, ik denk dat veel mensen dat gewoon zouden laten zitten, maar hij deed dus echt zijn best.

Een uurtje later belde nummer twee met de melding dat er iets op was, maar gelukkig wist ik dat er nog voorraad was en waar hij dat kon vinden.

Ook weer opgelost!

Even later ging weer de telefoon en ik twijfelde......zou ik gewoon mijn naam zeggen of zou ik opnemen met: "JA...WAT IS ER NOU WEER?" Toch maar mijn naam en dat was maar goed ook, want ze waren het niet! Het was iemand die mijn hoekbank wilde kopen?!?!?!?

Ik heb helemaal geen hoekbank, laat staan dat ik hem wil verkopen hahahaha. Verkeerd nummer dus.
's Avonds laat werd er nog één keer gebeld voor een afspraak over de sleutel.

Ze hebben het perfect gedaan, alles keurig opgeruimd, ze mogen vaker komen!!!

En dat doen ze ook, want ze hebben voor volgend jaar al een avond afgesproken.

Super jongens! 

Mazzel

16-12-2010

Woensdag zat ik net aan de lunch toen de telefoon ging: Mijn vriendin, met de vraag of ik de volgende middag meeging naar het Wereldkerstcircus in Carré, ze had kaarten gekregen!

Wow, die kans pak ik met beide handen aan en als ik drie handen zou hebben zou ik die alle drie gebruikt hebben! Toevallig had ik donderdag helemaal niks bijzonders te doen, behalve dan orde scheppen in de chaos in mijn huiskamer: Er staan allerlei dozen, kratten en tassen met kerstversiering, maar ik ben nog niet erg opgeschoten! De ramen moeten dringend gewassen worden (ik denk steeds het het buiten mistig is), de tafel ligt bezaaid met geschreven en ongeschreven kerstkaarten, de stofzuiger staat in een hoek te knorren omdat hij gevoederd wil worden, er liggen cadeautjes die graag ingepakt willen worden, maar dat kan allemaal later wel, eerst het circus!

Gratis nog wel en de mooiste uitjes zijn natuurlijk gratis uitjes (neeheee, geen zilveruitjes), want die zijn hun "geld" altijd waard.

Alleen de reiskosten, maar dat is natuurlijk niet veel, want Amsterdam is op fietsafstand ( ik pak de bus wel).

Donderdagmiddag  gingen we met z'n drieën op stap, want de jarige dochter van mijn vriendin had vrij kunnen krijgen, dus zij kon gelukkig ook mee!

In de stromende regen vertrokken wij, gewapend met paraplu's. 

Lekker vroeg kwamen we bij het mooie Carré aan (we zijn niet eens de weg kwijtgeraakt!!!) en toen we stonden te wachten tot we naar binnen (naar het balkon) konden werd ik bijna onder de voet gelopen door Henk van der Meyden (oké, beetje overdreven, maar als ik niet naar achteren was gebogen hadden we een botsing gehad) en even later zag ik hem weer voorbij komen, van dezelfde kant als eerder, dus ik denk dat hij daar rondjes liep.

Doordat we zo vroeg waren konden we zonder voor anderen langs te moeten lopen naar onze zitplaats in het midden van de lange rij, dat is heel prettig , want Carré is erg hoog, het hoogteverschil met de zitplaats ervoor is erg groot en dat is voor mensen met hoogtevrees (mijn vriendin en ik dus, de jarige had nergens last van) heel vervelend. Voor iemand langs moeten lopen is dan nog veel enger!!!
Het voordeel van dat hoogteverschil is natuurlijk een geweldig uitzicht en dat maakt heel veel goed! 

Als je eenmaal zit en de voorstelling begint, dan gaat het wel, maar in het begin zaten wij met z'n tweetjes stijf tegen de rugleuning aan en hielden de armleuning vast. Na een tijdje durfde ik wat meer: "Kijk eens, losse handen" riep ik, al zwaaiend met mijn armen. 

We zagen meer mensen wat angstig naar hun stoelen schuifelen, wij waren echt de enige niet!

Er wordt altijd gezegd niet naar beneden te kijken als je hoogtevrees hebt, maar hier hadden wij het vooral als we omhoog keken, dan beseften wij juist goed hoe hoog we zaten en dat veroorzaakte een nieuwe golf van hoogtevrees!!

Het begon (om 3 uur) en het was zo geweldig dat wij onze hoogtevrees al snel bijna vergaten. Zoooooo mooi en leuk!! De clown David Larible was fantastisch, zo ontzettend goed, ik lag in een deuk!

Hij wist het publiek zo goed te bespelen en met een gebaar zo goed duidelijk te maken wat hij bedoelde, echt geweldig!! 

Alessio met zijn papegaaien was bijzonder, nog nooit eerder had ik zoiets gezien.

De Sorella's deden een trapezenummer en waren ook heel goed. 

We bleken nog iets boven de trapeze te zitten, heel gek om het van zo hoog te zien. 

Picaso Jr. was een geweldige jongleur, Florian en Edith Richter kwamen met prachtige paarden de piste in. De betoverende Pas de Deux en Hoofd-op-Hoofd balans (allebei Groot Chinees Staatscircus),  ik keek mijn ogen uit, maar toen kwamen de Velez Brothers met het rad des doods....grote griezels wat deden die enge dingen, de zenuwen gierden door mijn keel, ik was als de dood dat het mis zou gaan! Hoe mooi en knap het ook was, ik was bijna blij dat ze klaar waren, pffffff, ze leefden nog!

Zomaar ineens was het 20 minuten pauze en wij hadden door dat we nauwelijks meer last hadden van onze hoogtevrees, ik boog zelfs helemaal voorover om met de man die voor mij zat te praten (en omdat zijn hoofd op mijn kniehoogte zat moest ik dus flink voorover hangen).

Na de pauze kwam er eerst een Russische schommel in combinatie met trapeze, wat een waaghalzen, brr, ik moet er aan denken!

Nog veel meer mooie acts volgden, zoals Elayne Kramer (slangenmeisje, zij kon zich in bochten wringen die echt niet normaal zijn!!), Golden Power (acrobaten), Ikarische Spelen (Groot Chinees Staatscircus Shandong), de paarden kwamen nog een keer en de clown kwam heel veel keren voorbij. Om kwart voor zes was het echt afgelopen! 

We hebben echt een geweldige middag gehad!

Toen we thuis uit de bus stapten sneeuwde het en niet zo'n beetje ook! Na enkele meters zagen wij er al uit als sneeuwpoppen.

Ik ging nog even met mijn vriendin mee naar huis en ben daar blijven eten, erg leuk!

Daarna stapte ik op mijn spierwit besneeuwde fiets (en stapte er af en toe weer af als het te glad werd) om naar huis te gaan. Heerlijk zo'n dag, ik heb al aangeboden dat ik wel vaker mee wil als ze gratis kaarten voor het één of ander krijgen