Hij was alleen, kwam hoestend binnen, struikelde twee keer op de trap (ik wilde mijn EHBO-tas al pakken) en klonk wat droevig. In gedachten noemde ik hem Droopy.
Hij bekeek eens wat er gebeuren moest en ik hoorde hem mopperen: "Dat kan ik toch niet in mijn eentje?"
"Er was mij gezegd dat er twee zouden komen" antwoordde ik geheel naar waarheid "En ik heb liever één dag twee mensen dan twee dagen eentje!"
"Ik ga mij maar eens kwaad maken" was zijn reactie en belde zijn werk.
"Er komt er eentje helpen sjouwen en later komt er misschien nog eentje helpen"
Oké, dat klinkt al iets beter.
"Als er koffie en thee moet zijn dan zegt u het wel hè?" "O, voorlopig nog niet!"
Zijn telefoon ging een paar keer en ik hoorde hem mopperen: "Wat nou weer".
Hij had iets onhandigs over zich: Het struikelen op de trap (meerdere keren), iets van de trap laten vallen....("Ja, mijn handen zijn te klein" en ik keek eens naar de lange man die mijn handschoenen echt niet paste)... misschien was het alleen een probleem met trappen, het lijkt mij ook best moeilijk om met zulke grote voeten een trap te betreden.Het duurde even, maar de sjouwhulp kwam! Samen sjouwden ze de zware oude ketel naar beneden.
"Nou, een koppie koffie zou wel lekker zijn", zijn maatje had net koffie op en vertrok weer na het sjouwen.
Na de koffie ging hij weer verder, we hadden al afgesproken dat hij evt. de geiser zou laten zitten tot een andere keer. Sowieso zou hij zo lang mogelijk wachten met het afsluiten van de waterleiding, om het ongemak beperkt te houden. Hij vroeg ook keurig of hij de gaskraan dicht mocht doen, netjes, als ik de aardappelen op had staan zou hij dus even gewacht hebben.
"Hulp is onderweg heb ik net gehoord" zij hij toen hij zijn lunchbox pakte.
Hij ging er eens goed voor zitten. Het bleek toch wel een gezellige prater te zijn, vooral toen hij mijn "Stephensons Rocket" zag die boven op een kast staat. Hij bleek treinenliefhebber te zijn en herkende hem: "Die loopt echt op stoom hè?" riep hij enthousiast.
Hij kwam vroeger ook vaak in de treinenwinkel waar Ed in zijn jonge jaren gewerkt heeft, waarschijnlijk in diezelfde tijd, leuk.
"Hallo" hoorden we ineens... "Ja, kom maar verder" (de voordeur stond open omdat hij steeds in en uit liep) en daar kwamen nog twee mannen, de man die eerder hier geweest was om het werk te bekijken en een jongere, een leerling. Dat is mooi, hulp! Alleen de jongste bleef om te helpen, maar de ander bleef nog even praten. Bij mij aan tafel, dus hoewel ik er niks mee te maken had nam ik toch deel aan het gesprek, ik kan moeilijk doen alsof ik niks hoor.
Bij de "Chinese hoedjes" haakte ik even af.... het bleek niet over carnaval te gaan, maar over schoorsteenkappen en daar heb ik echt geen verstand van.
Samen gingen ze verder naar boven, ik vermoed dat de jongste het dak op mocht (die andere kon vast niet door mijn dakraampje).
Eindeloos gingen ze trap op en trap af, even dit en even dat, de halve inhoud van hun bus stond bij mij op zolder.
Ze dronken nog even koffie... koekje erbij?
De jongen moest nog naar school, dus ze konden niet te lang doorgaan.
De geiser lukte niet meer, dat hadden ze al lang door, maar ze zorgden dat ze in de badkamer klaar waren!
Ze hebben het zo netjes mogelijk gedaan, maar er valt niet aan te ontkomen dat er een leiding door de badkamer "loopt". Volgens het eerste plan zou het dwars over het plafond gaan, maar deze mannen hadden een slimmer idee, veel beter dan het eerste plan!
De nieuwe thermostaat werd door de jongen opgehangen en uitgelegd, heel simpel, dat snap ik zelfs.
Het gas en de waterleiding mochten weer opengezet worden en de douche werd gecontroleerd, gelijk spoelde hij de vloer van de badkamer even schoon.... netjes! Ik kan weer douchen (ik moet alleen even iets aan mijn kranen laten doen, maar dat wist ik al, dat stel ik al een paar jaar uit, nu moet het echt!).
Gekeken werd of het ergens lekte.... alles goed.
Droopy had op mijn zolder een doos met een bouwpakket gezien... ... van een locomotief! Een treinliefhebber valt zoiets natuurlijk op, zeker een lange treinliefhebber (hij lag hoog). Die doos ligt er al een jaar of 30, Ed wilde die in elkaar zetten, maar dat is er nooit van gekomen. "U mag hem wel hebben" zei ik hem...... weer iemand blij gemaakt en ik ben er vanaf (hij is te moeilijk voor een kind, weggooien is zonde.... het is echt iets voor een liefhebber en deze man is dat!).
Even naar zolder om uit te leggen hoe de ketel werkt.... het viel mij gelijk op: De afvoer van de wasmachine zit nu nog hoger dan ie al zat en dat vonden de mensen die mijn wasmachine brachten toen al te hoog, dat zou slecht zijn voor de pomp, dan moet ie te hard werken! Het was wel een mooi kunstwerkje geworden!
Het staat nu op de bon dat dat veranderd moet worden, ze moeten toch nog terug komen voor de geiser.
Er zat ook nog geen afdekplaatje op de schoorsteen (die nu niet meer gebruikt wordt), maar ook dat staat op de bon!
Nou, dan nog even de geiser aan..... ... AAN....... AAHAAN!!!! De man kreeg een lamme duim van het ingedrukt houden van de knop. De jongen nam het over.... lukte ook niet.... vonden ze niet leuk! Wat nu? "Geen probleem, het is maar voor tijdelijk, ik gooi wel water in mijn waterkoker als ik wil afwassen, dat is geen ramp".
"U ben wel erg makkelijk" "Ik ben al blij dat jullie niet meer in de badkamer hoeven te zijn, dat ik daar alles weer op zijn plaats kan zetten!".
Maar nu even niet, eerst eten.... even simpel...een pizza.
Daarna beginnen met schoonmaken, want alles is stof! En dan elke dag een stapje verder, rustig aan, ik heb nu geen haast!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten