Malloten

11-07-2010

Soms heb ik wel eens het idee dat ik een ingebouwd magneetje voor malloten heb, echt waar!

Om de één of andere reden schijn ik malloten aan te trekken!

Dat is niet erg hoor, het is zelfs regelmatig om te lachen!!

Vrijdagavond bijv. in de kerk waar ik naar een concert ging luisteren: Er kwamen mensen naast mij zitten die ik niet kende. Na wat gebruikelijke opmerkingen over en weer (zoals: "Leuk hè?"  "Ja, ik ga wel vaker") begon het concert. Tussen een paar nummers in wees de man naast mij in het programma en zei tegen mij: "Kijk, het Zwanenmeer, gaat u balletten?" Verstond ik dat nou goed??? Hij leek op antwoord te wachten, dus ik zei:  "Ik balletten? Nou, dat zal dan wel meer de stervende zwaan worden!" 

 

Gisteren na afloop van het meezingkorenfestival (was weer errug gezellig en de zoute haring smaakte weer best) ging ik nog even zitten op een bankje aan het water (Suzanne neemt je meeheee, naar een bankje aan het water, lalalalalalaaa, maar nee, Suzanne was er niet..........hm, waarschijnlijk ben ik zelf een malloot en soort zoekt soort). Na een tijdje werd het wat rustiger, maar ik bleef, het was daar zo heerlijk, de zon had zijn grootste kracht verloren en er stond een lekker frisse wind!

Ik stond even op, een mens moet af en toe toch even de benen strekken nietwaar?

Op dat moment kwam er een man aanlopen en blijf bij mij staan likken aan een ijsje (Sinds we aan de haven een ijssalon hebben is half Monnickendam verslaafd aan dat ijs). Hij keek mij aan en ik zei: "Lekker hè?" 

Nou, en zo begon het, we raakten aan de praat en ik weet nu zo ongeveer zijn hele levensloop en hij vertelde dat hij net zijn vrouw naar Schiphol had gebracht (dit meld ik maar even voor de mensen die hier gelijk al een nieuwe liefde in zien, nee, nee, nee, maar ook zonder die vrouw zou het niet mijn nieuwe liefde zijn!!! Best vermoeiend dat andere mensen altijd in elke man waar ik over of mee praat een nieuwe liefde zien, zucht).

Hij was zeker niet onaardig, maar ik vond hem ook wel wat wonderlijk!

Ineens zag ik mijn oudste broer aan komen lopen: "Heeee, hallo". De man groette hem ook, op een manier alsof hij hem kende (zou kunnen natuurlijk, hij woont in de buurt) en stelde mij aan hem voor: "Dit is mijn vriendin!" Mijn broer liet niks merken en zei droog: "En het is mijn zuster!"  Daar leek die man ook niet van te schrikken en hij ging nog even door, waarop mijn broer hem meldde dat daar wel eerst binnen de familie over gestemd moest worden en hij hield zijn fotocamera omhoog met de mededeling dat hij dan maar eerst even een foto van hem zou maken. De man liep snel om de brugleuning heen, kwam naast mij staan (daarvoor zat er dus nog een brugleuning tussen ons in) en meldde mijn broer waar hij moest gaan staan om de beste foto van ons te maken.

Na nog een tijdje praten had ik er genoeg van, ik vertrok om nog een stukje te gaan fietsen en even lekker langs de dijk uit te waaien.