Ooit...

24-11-2010

Lang geleden, ongeveer een week nadat ik 16 geworden was, werd ik ziek.

Nou ja, dat kan natuurlijk, ik was wel vaker ziek!

Sterker nog, ik deed mee met alles wat er maar heerste, ik was blijkbaar heel solidair met andere zieke mensen.

Griep, kan gebeuren. Maar het duurde wel lang en de koorts werd wel erg hoog, dus toch maar een dokter erbij: "Zware griep" 

Oké, gaat wel weer over, maar het ging niet over, het werd erger. De koorts werd zo hoog, dat ik een raar antwoord kreeg als ik ernaar vroeg, want ze wilden mij niet laten schrikken. 

Ik had dat wel door natuurlijk, ik begreep echt wel dat als mijn vader "325 graden" of '80 graden onder nul"  zei dat het zo hoog was dat hij de werkelijke temperatuur niet wilde zeggen. 

Mijn eetlust, die toch al niet geweldig was, verdween helemaal, ik kreeg er niks meer in, hoe graag ik ook wilde, ik ben eens een hele dag bezig geweest een halve lange vinger weg te krijgen. 

Uit pure wanhoop kocht mijn vader een grote mand met snoep, in de hoop dat ik daar dan iets van zou eten,  alles beter dan helemaal niks (en daar was de huisarts het helemaal mee eens), maar het werkte niet, ik werd al beroerd bij het idee.

Na de tijdje meldde de dokter: "Hardnekkige griep".

Ik kreeg allerlei medicijnen om de koorts te laten zakken, maar niks hielp. De huisarts kwam dagelijks, zelfs in zijn vrije weekend om te proberen met spuiten penicilline de koorts te laten zakken, maar het was geen succes.

Toen vond hij dat het geen griep meer kon zijn en stuurde iemand langs om bloed af te nemen. Niet lang daarna stond hij ineens naast mijn bed (hij was met een loper binnengekomen) en vertelde: "De uitslag van het bloed is binnen en de ziekenwagen is onderweg". Oei, dat was schrikken!

Even later kwam de ambulance en die broeders praatten wel heel kinderlijk tegen mij, later bleek dat ze mij een jaar of 6 jonger ingeschat hadden en ze wilden mij ook regelrecht naar de kinderafdeling brengen (die tot 14 jaar was). Toen ze tot hun verbazing hoorden dat ik 16 was, praatten ze ineens heel anders tegen mij.

Ik kwam in de badkamer te liggen, want er was nog even geen plaats voor mij. 

Visite mocht op een randje op het bad zitten!

De volgende dag kwam ik op een 8-persoons-zaal te liggen, met (vooral in mijn ogen) allemaal oude mensen, vooral 70-ers en 80-ers.

Ik heb daar 5 1/2 week gelegen, een tijd van heel veel onderzoeken, mijzelf dwingen te eten (kokhalzend) want ik was vel over been en heel veel lachen!

Ik heb het daar geweldig gehad en in die tijd ben ik een groot deel van mijn verlegenheid kwijt geraakt!!!!

De eerste weken mocht ik mijn bed niet uit, dat vond ik erg moeilijk. 

Maar iedereen was daar lief! De hoofdzuster had gehoord dat ik van legpuzzels hield, ging  hout kopen en liet op de mannenzaal iemand een opstaand randje timmeren om een plaat hout (ooo, dat hoorde ik dus) en kwam met die plaat en een stapel puzzels bij mijn bed: "Zo, nu kan je in bed puzzelen!".

Een andere verpleegster zag een boek van mij en vertelde dat zij daar andere delen van had thuis. Dat weekend ging ze naar huis (ze was intern) en kwam mij maandags die boeken brengen.

 Weer een andere verpleegster had gehoord dat ik leverpastei lekker vond en fluisterde mij op een ochtend in mijn oor dat ze extra dik leverpastei op mijn brood had gedaan. 

Heel lief natuurlijk, maar ik griezelde ervan. Leverpastei vond ik alleen lekker als het heel dun gesmeerd was en op de vroege morgen moest ik al helemaal niet denken aan een dikke laag van dat spul. Natuurlijk heb ik dat niet gezegd.

 

Toen ik weer gewoon mocht rondlopen ging ik eens op stap met een medepatiënt, een lieve, vrolijke vrouw van een jaar of 75 die na een staaroperatie zo'n heel dikke bril had, waarmee ze alleen maar recht vooruit kon zien. Het was een oud (maar gezellig) ziekenhuis, met allemaal op en afstapjes, dus ze had een begeleider nodig toen ze naar iemand op bezoek wilde op een andere etage.

Prima, ik ging wel mee, maar was helemaal vergeten te zeggen dat er een afstapje was van twee treden en even later rolden we over elkaar heen op de grond! Omstanders gilden van schrik, maar wij gilden van het lachen! Ja, ik was echt een goede begeleidster! 

We mankeerden niks, alles was nog heel en met tranen in onze ogen van het lachen kwamen we  uiteindelijk toch bij de zieke op die andere afdeling.

 

In die tijd trouwde mijn broer en het bruidspaar mocht langskomen, zomaar buiten de bezoektijden om!!! De hele zaal kreeg daarom die dag extra vroeg de thermometer, want dat moest natuurlijk wel klaar zijn als het bruidspaar kwam. 

Toevallig was er de vorige dag iemand gekomen die die dag 12 1/2 jaar getrouwd was, dus we zijn nog even met zijn allen op de foto gegaan (stiekem moest ik toen wel even van bed wisselen, anders konden we niet samen op de foto). 

Ik begon op te knappen, zomaar vanzelf, zonder medicijnen!  Ze waren nog steeds aan het zoeken naar de oorzaak.

Op een dag werd mij gevraagd naar mijn schoolprestaties en ik vertelde dat die ineens gekelderd waren,  een jaar of twee eerder. Er werd instemmend geknikt, ja, dat dachten ze al, dat hoorde er wel bij! Ik had iets aan mijn lever (wat het precies was wisten ze niet zeker, maar dat mijn lever niet in orde was stond vast!) en ik liep daar al een paar jaar mee rond (6 jaar later deed mijn lever weer moeilijk, ook toen is daar geen duidelijke oorzaak voor gevonden). Nou lekker dan, dat was dus de oorzaak dat het niet meer lukte op school. Ik had elke dag problemen met één van de leraren die mij dagelijks toe-brulde dat ik mijn best niet deed en niet oplette etc., gek werd ik van die man, want ik deed wel degelijk mijn best! Wat heeft die man mij in die tijd het leven zuur gemaakt en ik durfde niks terug te zeggen.

Had ik nog de pech dat ik op de MULO zat ook. Nou is daar niks mis mee, maar ik werd achtervolgd door de MAVO, waardoor ik niet mocht blijven zitten en dat was dus een probleem, ik moest door! 

Toen het in de derde klas echt niet meer ging moest ik kiezen: Van school af of helemaal opnieuw beginnen, terug naar de eerste klas dus! Nou dat laatste zag ik echt niet zitten, dat was wel een erg grote stap terug en bovendien zou ik dan nog vier jaar met die vervelende leraar opgescheept zitten (met wie ik ondertussen een knallende ruzie had gehad, het knallen kwam wel van zijn kant (ik durfde niet), maar hij maakte het zo erg, dat een andere leraar mij te hulp schoot en hem even flink voor schut zette!!!). Ik ging dus van school en ging in een drogisterij werken, heerlijk vond ik dat, ik wilde drogiste worden, maar al binnen het jaar werd ik dus ziek. Ik hield dat werk niet meer vol en werd dus geen drogiste, maar ging voor halve dagen werken als zwembadcaissière. Heel iets anders, maar het was beter voor mij. Ik heb daar met plezier gewerkt, hoewel ik mijn drogisterij wel miste. Geleidelijk aan maakte ik steeds minder uren, omdat ik het toch na verloop van tijd, toen ik ondertussen getrouwd was en het dus drukker had,  niet helemaal meer redde, maar pas na 17 1/2 jaar ging het helemaal niet meer en ben ik gestopt. In die tijd was ik al ruim 3 jaar weduwe, Edwin was 5 jaar en al een tijdje niet in orde en ik ging elke dag naar mijn ouders, waar het ook niet zo goed meer mee ging, dat was allemaal bij elkaar gewoon te veel voor mij en dus moest ik ergens mee stoppen. Kind en ouders gingen natuurlijk voor, dus dan maar stoppen met werken!
Nog altijd moet ik mijn bezigheden doseren, anders red ik het niet. Geen ramp, ik weet niet beter!