Lang geleden, toen ik net begon te lopen, sloeg ik mijn ene been voor het andere en geloof mij, dat loopt niet best! Ik lag dus geregeld op mijn neus.
De huisarts adviseerde om mij op blote voeten te laten lopen en dan het liefst op een ruige ondergrond, een kokosmat of zoiets.
Het is goed gekomen (al heb ik nog altijd de neiging om met één voet naar binnen te lopen), maar ik heb geen idee of het dankzij de kokosmat goed gekomen is.
Misschien is dat er wel de reden van dat ik nog steeds graag op blote voeten loop!
Ik was een jaar of twee toen mijn moeder eieren bestelde bij de melkboer. Ze werden gebracht in een zak en het meisje dat ze bracht was zo slim om ze aan mij te geven toen ze mij zag: "Hier, geef maar aan je moeder". Even later had ik van de kokosmat een kunstwerk gemaakt, vol met eierstruif!
Die dingen heb ik van "horen zeggen", ik kan het mij zelf niet herinneren, maar het is mij vaak genoeg verteld.
Wat ik mij nog wel weet te herinneren, ook al moet ik nog heel klein geweest zijn, is dat ik de muur achter mijn ledikantjes van een groen kunstwerk voorzien heb!
Ik kan mij niet herinneren dat ik er mee bezig was, maar wel dat ik het trots aan mijn moeder liet zien: "Mooi hè?"
Mijn moeder werd niet kwaad, zij had door dat ik mij geen kwaad bewust was. Zij was er natuurlijk niet blij mee, want er was niet zomaar geld voor nieuw behang en bovendien was dat een hele klus.
De oplossing werd gevonden in plakplastic, dat werd over het kunstwerk geplakt, plakplastic met poppetjes (volgens mij kaboutertjes), dus ik vond het prachtig!
Dat ledikantje stond bij mijn ouders in de slaapkamer, voor mijn broers had mijn vader een kamer op zolder gemaakt en hij had er zelfs voor allebei een bureau getimmerd langs de schuine wanden. Toen ik wat ouder werd kreeg ik ook een eigen kamer, aan de andere kant van de zolder. Ik zie het nog zo voor mij, het kamertje had 3 schuine wanden en er was een klein hoog dakraampje waar het licht doorheen viel (mijn broers lagen aan de voorkant en daar waren gewone ramen), ik kon de wolken zien en een stuk schoorsteen.
Ervoor hing een gordijntje met egeltjes en onder het raam was een draad gespannen waar het gordijntje achter moest hangen (anders had een gordijn bij zo'n schuin raam geen zin).
Mijn vader had een brede plank gemaakt van wand naar wand en daar kon heerlijk aan zitten spelen en daar hing weer zo'n egelgordijntje onder, zodat ik daarachter ook nog heel veel spullen kwijt kon.
Mijn nieuwe ledikant was een complete set met bijpassende (zachtgroene) stoel en een tafeltje, volgens mij heette dat een palettafel, het was een beetje driehoekig. De matras koos ik in de winkel zelf uit, ik liep er meteen op af, die wilde ik en pas veel later vertelde ik waarom: Er zat een borstel bij en dat vond ik wel heel interessant! De wand achter het hoofdeind van mijn bed was met jute bespannen en daar overheen zat behang. Daarachter hoorde ik de muizen soms rennen!
Op een nacht hoorde ik weer muizen en ik stopte mijn hoofd onder de deken om ze niet meer te horen. Toen ik 's morgens wakker werd zag ik het licht door de deken schijnen en ik zag allemaal donkere vlekken, dat moesten muizen zijn! Nou was ik niet echt bang voor muizen, maar muizen op bed vond ik toch wel wat teveel van het goede en toch wel een klein beetje bang bleef ik lang onder de deken liggen, tot ik genoeg moed verzameld had om de muizen recht in de ogen te kijken. Ik sloeg de deken van mij af en ........ ....... ...... schoot in de lach! Geen muizen, ik had bloemen gezien! Ik had een gebloemde gewatteerde deken!!!! Ik had dus last van muizenissen!!
Jammer dat het huis te klein voor ons werd en dat we geen tuin hadden en geen schuur. Daardoor werd het toch wel wat klein voor ons. Mijn broers en ik hadden ondertussen allemaal een fiets en die moesten 's nachts in de slaapkamer, want we konden die niet in de smalle steeg laten staan, dat was te krap, dan kon buurvrouw er niet goed langs.
Jammer dat het huis te klein voor ons werd en dat we geen tuin hadden en geen schuur. Daardoor werd het toch wel wat klein voor ons. Mijn broers en ik hadden ondertussen allemaal een fiets en die moesten 's nachts in de slaapkamer, want we konden die niet in de smalle steeg laten staan, dat was te krap, dan kon buurvrouw er niet goed langs.
Mijn vader had een bromfiets en die stond bij een oom van hem in de garage gestald. De vuilnisbak stond in de wc, de steenkolen mochten bij buurvrouw in de kelder. Niet handig allemaal, vandaar dat we verhuisden naar een groter huis in een nieuwbouwwijk. Ons mooie uitzicht over de haven waren we kwijt, we keken nu regelrecht in de kamer van de over- en achterburen.
Maar we hadden wel ruimte....en een tuin......en een kolenhok......en een schuur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten