Veel mensen weten het al: Ik word ook wel eens Sna genoemd.
Dat komt zo: In mijn kleutertijd wilde ik mijn naam helemaal zelf ergens op schrijven en vroeg mijn broers om hulp, want ik had dat nog niet geleerd natuurlijk.
Één van mijn broers schreef mijn naam op een briefje en heel precies tekende ik dat na.....dacht ik!
Ik maakte inderdaad dezelfde bewegingen als mijn broer, maar daardat ik het met mijn linkerhand deed, stond het in spiegelbeeld!!! (Iets dat linkshandigen vaker doen).
Dat vonden mijn broers natuurlijk prachtig: "Hahaha, er staat Sna...Snaatje, Snaatje!"
Ik was witheet, want ik had precies gedaan wat mijn broer deed, dus er stond geen Sna en ik heette geen Sna!
De ellende was dat als ik kwaad was, dat ik dan omhoog sprong en mij vervolgens plat om mijn billen op de grond vallen (en dat vonden Matthijs (Mart) en Jan natuurlijk prachtig). Dat ging vanzelf als ik kwaad was.... ......totdat ik daarbij bovenop mijn pas aangeschafte zonnebril van 25 cent sprong, die dat geweld natuurlijk niet overleefde, sinds die tijd hield ik mij in en hield het bij verbaal geweld.
Jarenlang hebben zij mij met Sna geplaagd, maar geleidlijk aan verdween het.
Een paar jaar geleden vertelde mijn jongste broer dat verhaal op de muziekvereniging aan iemand en die jongen vond dat zo mooi, dat hij mij sinds die avond Sna noemt! Een paar leeftijdsgenoten hebben dat van hem overgenomen, dus regelmatig word ik weer Sna genoemd, maar ik word er nu niet kwaad meer om!
Als ukkie was ik dus duidelijk een driftkikkertje, tot grote vreugde van mijn broers, want het was volgens mij een hobby van dat stel om mij kwaad te maken!
Natuurlijk waren er ook wel momenten dat ze "normaal" deden, maar ik heb vooral de plaagmomenten onthouden en vooral mijn oudste broer was een pestkop.
Op een dag wist mijn oudste broer iets heel interessants te vertellen, hij wist een Russisch woord!
Dat wilde ik ook wel leren en hij vertelde dat het Russische woord voor kwaad "woetsk" was. Beide broers vertelden dat ik dus voortaan "ik ben woetsk" moest zeggen als ik kwaad was.
Dat moment kwam al snel, nadat zij mij weer eens aan het plagen waren riep ik nijdig: "IK BEN WOETSK!!!", waarna de gebroeders gillend van het lachen over de grond rolden, wat mij natuurlijk nog veel kwader maakte en waardoor ik bleef roepen dat ik woetsk was.
Er kwam een tijd dat ik door had dat kwaad worden om geplaag niet hielp en dat ik beter kon meelachen! In het begin was het nog lachen als een boer met kiespijn, maar geleidelijk aan werd het echt lachen en lukte het steeds vaker om terug te plagen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten