"Even" naar de tandarts

22-09-2010

Woensdagochtend moest ik even naar de tandarts, niks bijzonders, gewoon voor controle. 

Kwart over negen ging ik de deur uit en mooi op tijd kwam ik daar aan. 

Ik heb een tandarts die altijd keurig op tijd werkt, meer dan enkele minuten te laat is het nooit, tenzij er een spoedgeval tussendoor gekomen is natuurlijk, maar dan wordt dat direct bij binnenkomst al gemeld en dan kan je kiezen tussen wachten of een nieuwe afspraak maken. Als je voor wachten kiest wordt er steeds gemeld hoelang het naar verwachting nog gaat duren, goed geregeld dus!

Het is er altijd wel gezellig, ik heb een erg aardige tandarts, volgens mij heeft ze wel plezier in haar werk.

Alles was in orde ik ben weer helemaal door de APK en mag over een half jaar weer terugkomen.

Daarna ga ik meestal (en nu dus ook) even een kop thee drinken bij mijn broer op kantoor, dat is ongeveer 15 seconden lopen!!!

Lekker even de tandartssmaak wegspoelen! 

Daarna wilde ik boodschappen doen en om wat langer van het heerlijke najaarszonnetje te kunnen genieten fietste ik met een kleine omweg naar het winkelcentrum(pje).

Ik was vlakbij, wilde net de hoek omgaan, toen ik recht vooruit iets zag wat niet goed was: Een bejaarde vrouw lag op de grond, haar rollator lag ernaast, ze hield haar hond vast en er zat een meisje bij dat voorzichtig haar jas onder het hoofd van die mevrouw schoof.

Gauw kijken of ik helpen kan! Het meisje (dat op weg was naar haar werk) had gehoord dat de mevrouw viel en was er snel naar toe gegaan. Ze bleek op haar achterhoofd gevallen te zijn, een flinke klap waarschijnlijk en we besloten dat ze maar beter even kon blijven liggen en belden 112: "Ja, ze is wel aanspreekbaar, nee ze heeft geen hoofdwond, ja ze is op leeftijd, nee ze weet niet precies wat er gebeurd is".  

Er zou een ambulance gestuurd worden. Ondertussen had ik haar bril opgeraapt, die wilde ze weer op. Het hondje mocht ik ook vasthouden, het beestje vond het allemaal prima.

Al snel kwam er een politiewagen, de agente kwam erbij, vroeg het één ander aan die mevrouw en aan ons. Ik meldde maar even dat de hond die ik vast had ook van haar was.

Voorzichtig hielp ze de mevrouw een stukje overeind en liet haar (ondersteunend) zittten.

Haar adres wist ze niet meer, maar ze was op weg naar haar zus, die woonde er vlakbij.

"In deze straat?" en ik noemde de straatnaam. "Nee, daar niet, maar wel hier vlakbij". 

Ineens wist ze wel haar eigen straatnaam, maar nog geen nummer. Welke dag het was....ze had geen idee.  Haar naam en geboortedatum hoefde ze niet over na te denken, dat kwam er vlot uit, maar die rollator........nee, die was niet van haar......echt niet. Ze keek er nog eens nadenkend naar: "Nee hoor, die is niet van mij, ik liet gewoon mijn hondje uit".

Een tweede politie-auto met twee agenten arriveerde en vlak daarna kwam de ambu.

Ze had ondertussen een flinke buil op haar achterhoofd en ze wilden haar in de ambulance verder onderzoeken. 

Ineens wist ze wel haar adres weer, dat was wel handig en ze vertelde dat ze daar alleen woonde. Ik kende haar ook niet, ik had wel het idee dat ik haar moest kennen, maar ik kwam er niet uit, ik kon dus ook verder niks melden.

Maar wat moest er met de hond evt. gebeuren?  Ik zei dat ik die wel mee naar huis wilde nemen als dat nodig was en gelijk werden al mijn gegevens genoteerd en moest ik mij legitimeren: "Sorry voor de foto hoor, ik heb een fatsoenlijke foto ingeleverd, maar op mijn rijbewijs ziet het eruit als een lichte vlek!"

De hond, die er steeds rustig bijgestaan had, vond het niet leuk dat hij zijn vrouwtje niet meer zag en wilde naar de ambulance toe. Daar lag zijn vrouwtje en ze wilden haar meenemen ter observatie, hij begon flink aan de riem te trekken.

Een agent kwam mij melden dat ze het adres van haar zus hadden en zou daar even naar toe gaan: "Dus blijf nog even wachten met de hond, misschien kan hij daar naartoe". 

De zus bleek toch wel in dezelfde straat te wonen en kwam even later met de agent mee en de zussen praatten even met elkaar voordat de ambulance wegreed.

De zuster nam de rollator mee en oom agent liep er met de hond achteraan, de zus kon wel voor de hond zorgen.
Alles goed geregeld en waarschijnlijk valt het met die mevrouw ook wel mee, maar het is toch beter dat ze even goed nagekeken wordt.

Daarna heb ik toch nog maar even de supermarkt met een bezoek vereerd en tegen een uur of twaalf was ik weer thuis, een rare ochtend!!