Opoe en de hond

10-02-1013

Net zag ik een filmpje op internet over honden die moesten bidden voor hun eten.... ze zaten keurig in de houding en baasje/vrouwtje sprak het gebed uit. Na het amen vielen de honden aan. Het waren meerdere filmpjes achter elkaar, van verschillende mensen, er zijn dus meer mensen die hun honden dat laten doen. 
Mijn hond vroeger niet, integendeel, die maakte dan liever een hoop herrie. Mijn opoe logeerde nogal eens bij ons en opoe had een vreselijk lang gebed voor het eten, er kwam geen eind aan. Zelf hadden we één zinnetje, maar ik weet niet wat opoe allemaal te vertellen had (ons gebed was zachtjes/stil, alleen het amen was duidelijk verstaanbaar), maar het leek wel of ze voor elk erwtje, worteltje en aardappeltje een apart gebed had! Wij waren al lang klaar, maar moesten wachten op opoe. We keken eens of het eten nog wel warm was en grijnsden eens naar elkaar, terwijl mijn moeder waarschuwende blikken op ons wierp. 
En dan gebeurde het altijd.... de hond kreeg dorst en begon luidruchtig te slobberen. Daar kreeg ik elke keer weer de slappe lach van en hoewel mijn moeder volgens mij ook moeite had om haar lach in te houden werden haar waarschuwende blikken steeds strenger. 
Ik heb nooit aan opoe durven vragen was ze allemaal bad.  Opoe had nog een andere gewoonte die wij vooral tijdens het eten niet waarderen konden.... als opoe een wind moest laten ging ze daar echt even voor zitten....op één bil! We zagen het al aankomen en ja hoor.....prrrrrrrt, daar was er weer eentje. Ook dan mochten we niet lachen, maar o, wat was dat moeilijk. Opoe was best wel een nette vrouw, maar dit vond zij heel normaal, ze wist niet beter! 
Ze was vaak lange tijd bij ons in huis en dan sliep ze op mijn kamertje en ik verhuisde naar de slaapkamer van mijn ouders op een divan. 
Op een keer waren er schilders in de straat..... opoe deed haar middagslaapje en verder was ik alleen thuis. De bel..... de schilder vroeg of het raam van het kleine kamertje open kon... oeps, mijn kamertje, daar lag opoe te slapen. Opoe was niet iemand die je zomaar even wakker maakte, ik was eigenlijk wel een beetje bang voor opoe. Maar het kwam ook niet in mij op om tegen de schilder te zeggen dat hij eerst maar naar de buren moest gaan en later terug komen, dus met lood in mijn schoenen klopte ik aan de deur..... "opoe, bent u wakker???? De schilder wil dat het raam open gaat!" Gelukkig, ze hoorde het en tot mijn opluchting mopperde ze niet! (want mopperen kon ze als de beste!) 
Wat een herinneringen kwamen er ineens boven door die biddende honden!