Maandag 16 juni: Een nieuwe week met nieuwe kansen!
Het ging goed met mijn rug.... het was er nog wel, maar vnl. als ik lang in één houding had gezeten of te plotselinge bewegingen maakte.... maar ook dan was de pijn veel minder dan het was. Zo kan ik wel naar de crematie woensdag..... ik vind het belangrijk om er te zijn en wat pijn kan ik wel aan, maar ik moet mij wel kunnen bewegen en dat gaat nu goed genoeg!
Weer zoeken wat ik aan zal trekken.... het wordt wel weer warm, maar waarschijnlijk met sluierbewolking en dat vind ik veel aangenamer.
Morgen voor de derde keer een spoorwegstaking. Wat een geluk voor mij dat het dinsdag is en niet woensdag, want dat had ik echt een probleem. Dan kan ik gewoon niet naar de crematie, met de auto is nu zeker geen optie... normaal al liever niet, maar te lang in één houding zitten is nu echt niet goed! Ook niet iets om iemand te vragen om mij weg te brengen (als passagier heb ik iets meer mogelijkheden om af en toe anders te gaan zitten), het is meer dn 160 km, dat vraag ik echt niet! Wat niet kan dan kan niet, maar gelukkig rijden er woensdag treinen voor zover bekend en het ziet er naar uit dat het gaat lukken!
Dinsdag 17 juni: Het gaat goed! Ik ging op de fiets naar vriendin en gelijk even naar de brievenbus om eindelijk de 'geslaagdkaarten' te posten. Eerder was fietsen niet verstandig en lopend was de dichtsbijzijnde brievenbus nu even te ver.
Gelijk maar even boodschappen gedaan, ik was nu toch vlakbij een supermarkt. Kleine krentenbolletjes, handig om morgen mee te nemen en iets voor het avondeten waar ik niks aan hoef te doen, want als ik terug kom heb ik ongetwijfeld geen fut meer!
Verder niet teveel gedaan.... alles nog voorzichtig, na woensdag is het minder erg als het misgaat (liever niet natuurlijk).
Woensdag 18 juni: Vroeg op, extra vroeg zodat ik rustig kan starten. Ook een bus eerder omdat ik de overstap naar de trein te krap vond zoals het reisadvies aangaf. Ik had duidelijk tekort geslapen. Het gebeurt mij vaker dat ik pas laat in slaap val, maar dan slaap ik 's morgens wat langer, dat ging nu niet lukken.
De reis verliep goed.... op de fiets naar de bus, met de bus naar Amsterdam-Noord, met de metro naar 't centraal station, de trein naar Eindhoven.... alles was mooi op tijd. In Eindhoven was het busstation nog steeds achter het station, dus geen probleem, dat wist ik te vinden.... alleen stond op het bord niet op welk perron mijn bus kwam. Ik liep A t/m M af..... mijn bus was er niet bij en stond niet op de borden boven de perrons..... weer terug en blijven kijken of er ergens iets veranderde.... op het bord met alle bussen nog steeds geen perronletter... ik had nog 4 minuten.... maar weer de rij langs dan.... en ineens kwam mijn bus op perron L. Nog 2 minuten.... snel instappen. Ook weer gelukt. De rit was lang..... met de bus duurt het natuurlijk altijd langer, maar het was ongeveer 27 km. met de auto..... nu ging de rit door allerlei plaatsen met smalle straten en wegen met heel veel haltes en deed er ruim een uur over. Best een leuke rit hoor, maar zo duurt het wel lang..... alles bij elkaar 3 uur. Eindelijk was ik er.... ik stapte uit en keek even naar de overkant.... oké, een stukje terug staat een bushokje, dan weet ik waar ik moet zijn als ik terug ga. De route was niet moeilijk.... oversteken, een stukje lopen naar de rotonde, daar linksaf en na zo'n 20 meter (schat ik) al rechtsaf en meteen was het gebouw waar ik moest zijn al links te zien. Ik was nog zo'n 3 kwartier te vroeg.... ah... verderop staat een bankje onder de bomen.... goed idee. Ik zat daar heerlijk.... en kon ondertussen het rouwcentrum zien, dus als er veel mensen naartoe gingen kon ik ook gaan... en ander zou ik ongeveer 20 minuten van tevoren die kant opgaan en daar een wc opzoeken, want dat zou ook wel prettig zijn. Er kwamen regelmatig hondenuitlaters langs, iedereen groette vriendelijk, daar hou ik van! Ik koelde daar lekker een beetje af onder die bomen .... ik had onderweg op een thermometer gezien dat het 28 graden was!
Het werd tijd, ik trok een blouse aan over mijn hemdshirtje en liep rustig die kant op. Er kwam net iemand naar buiten... ze vertelde waar ik moest zijn en liep even mee.... wees waar de wc was, schonk thee voor mij in.... wees waar de broodjes stonden (zoveel soorten boordjes met veel soorten beleg.... echt, het zag er geweldig uit!).... wat een service..... pas later had ik door dat zij de schoondochter was, dus ik ging nog even naar haar toe. Haar partner... de zoon van mijn klasgenoot Bob had ik al gecondoleerd, die had ik herkend. Nu even kijken waar de vrouw van Bob zit.... gevonden... dus even mee gepraat en gecondoleerd. Ze waardeerde het dat ik gekomen was... ik vond zelf dat ik moest komen.... dit is het laatste wat je kan doen voor iemand... al weet hij het zelf niet, zijn nabestaanden wel... en het leven bestaat nu eenmaal niet alleen uit leuke dingen, dit hoort er ook bij! Soms lukt het gewoon echt niet.... dat is niet anders en het hangt er ook vanaf wat voor band je met iemand hebt.
Daarna voegde ik mij bij de andere mensen.... praatte met wat mensen, ik kende eigenlijk niemand. Iemand vroeg waar ik Bob van kende en ik legde het uit en dus ook waar ik vandaan kwam. Na een uurtje nam ik afscheid... alleen de familie zou meegaan naar het crematorium.
Buiten bleef ik nog even praten.... ik kreeg daar een cadeautje door Bob's vrouw gemaakt. Ze had mij al gezegd dat zij iets gemaakt had.... zij kan zelf geen bedankjes schrijven (zij is blind) en daarom vond zij dit een leuk idee .... een schattig engeltje in een organzazakje met een mooi kaartje eraan.
Wat lief! Dat engeltje zal ik zuinig op zijn! Ik verbaas mij altijd over wat zij allemaal kan, zo knap! Ik weet niet of zij het engeltje ook zelf in elkaar heeft gezet, maar het inpakken met kaartje eraan vind ik al lastig als je niet ziet wat je doet. Ze had er heel wat gemaakt, wat een leuk en lief idee ook!
Ik bleef nog even praten met de vrouw die de engeltjes uitdeelde. Er kwam een vrouw naar buiten..."Ik hoor dat u uit Monnickendam komt.... daar heb ik ook gewoond!" Het was de zus van Bob. Ik wist dat hij een jongere zus had en een nog jongere broer, maar ik herinner ze mij niet uit onze schooltijd. Ze vertelde bij wie ze in de klas zat en we praatten over de tijd van toen. Ook zij waardeerde het dat ik gekomen was.... Bob had het wel eens over mij. Ik ben ook blij dat ik geweest ben... het voelt goed!
De terugweg...... ik wandelde naar het bushokje.... vreemd, er stond geen haltepaal, er stonden geen haltetijden... maar het hokje had wel de kleuren van de bussen die hier reden (het hokje waar ik uitstapte niet), en er was ruimte voor een bus, een uitrit vanaf de doorlopende straat.... het moest wel een bushalte zijn. Daar kwam een bus.... die moest ik hebben.... hij stopte en toen ik binnen was vertelde de chauffeur dat dit eigenlijk geen halte meer was. Ik bedankte hem dat hij toch gestopt was. Waar de halte wel was weet ik niet, misschien aan de andere kant van de rotonde.
In het station had ik ruim 10 minuten om mijn bus te halen, dat is mooi.... ik wandelde rustig naar het juiste perron en ging daar zitten. Er vertrok een trein en op het bord kwam mijn trein te staan.... hij komt zo..... o, nu is alle tekst weg.... oooo.... 'rijdt niet, has been cancelled' .... nou over een half uur komt er weer één, ik blijf zitten. Maar ja.... misschien komt de volgende op een ander perron.... en er gaan misschien wel meer treinen naar Amsterdam, niet alleen de trein naar Enkhuizen die ik zou nemen. Dus, maar weer naar beneden.... daar zag ik dat als ik snel was ik de trein naar Alkmaar kon halen. Dat lukte, hij was behoorlijk vol maar ik vond een klapstoel. Bij het volgende station zocht ik een beter plekje. Het werd voller en voller, bij Utrecht kwamen er staanplaatsen.... de airco mocht wel 5 standjes hoger, het was vies warm, benauwd. Blij dat ik eruit kon ik Amsterdam. Even wachten op de metro, dat werd een staanplaats, maar een ritje van 2 minuten is niet zo erg. O, de bus naar Marken staat er al... snel doorlopen..... net op tijd, ik zat en hij reed meteen weg. Ongeveer kwart voor 6 was ik weer thuis.
Eerst maar wat eten en drinken..... ik had kant en klare pasta tonijnsalade in de koelkast.... ideaal voor dit soort dagen! Daarna viel ik al snel in slaap..... dat had ik even nodig, daar ben ik van opgeknapt.
Vandaag was eigenlijk even teveel, maar ja.... dat is niet anders. Maar het is goed gegaan, mijn rug hield zich goed (nu wel wat stijf) en mijn voeten ook, ik had voorzorgsmaatregelen genomen..... gelpleisters op de zwakke plekken, een vette zalf gebruikt om mijn voeten te beschermen en sokken aan met makkelijk zittende schoenen. Meer kon ik er niet aan doen.
Nu lig ik voor Pampus en geen scheepskameel die mij er overheen helpt!
Komende dagen blijft het warm, dus ik doe niet veel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten