Liegen, hij had het van geen vreemd.

Edwin wist als kind niet wat liegen was.... het kwam niet in hem op om te liegen. Ineens ontdekte hij het en loog toen alles aan elkaar vast. Ik maakte hem duidelijk dat ik hem dan ook niet kon geloven als hij wel de waarheid sprak: "Maar als het nou echt waar is?" "Dat weet ik toch niet? Jij liegt steeds, dan weet ik niet dat je die ene keer wel de waarheid spreekt".  Dat maakte indruk en hij stopte er meteen mee. Natuurlijk zal hij nog wel eens gelogen hebben, maar dat is normaal, want ik denk dat iedereen wel eens liegt. 

Ik dacht er van de week weer eens aan en ineens wist ik het.... dat heeft hij van mij! Als kind loog ik echt niet en nog steeds hou ik er niet van. Soms moet het wel eens... een leugentje om bestwil, maar ik vind het niet prettig en als ik het doe ben ik achteraf vaak verbaasd over wat ik zei. Het zijn dan echt leugentjes om bestwil, meestal om de lieve vrede te bewaren.... als ik weet dat anderen moeite hebben met de waarheid pas ik die waarheid soms liever even aan..... de waarheid verzachten. Liever zeggen 'het is mijn smaak niet' dan 'wat een afschuwelijke jurk heb je aan'. 

Toch heb ik als kind ook een keer gelogen en daar heb ik lang last van gehad.
Wij hadden hier in Monnickendam vroeger een klooster (het gebouw is er nog wel, maar het is geen klooster meer, er zijn nu appartementen in en het is daarvoor niet altijd een klooster geweest)

en daarvoor was zo'n harde stenen blauwe stoep. Ervoor hingen heel dikke kettingen waar je ook op kon zitten (niet dat dat lekker zat, maar ach... een kind vind dat al snel prima en vooral leuk) en zelfs een beetje kon schommelen. Dat deed ik een keer... ik denk dat ik een jaar of 7 was en knalde achterover.... ja, ik was flink op mijn achterhoofd gevallen en voelde mij niet lekker daarna. 
Ik ging naar huis en ik heb geen idee waarom, maar ik vertelde dat ik was uitgegleden over een bananenschil. Misschien vond ik dat interessanter of was ik bang dat ze het dom vonden dat ik daar op was gaan schommelen, ik weet het echt niet en ik denk dat het ineens in mij op kwam. 
Mijn moeder schrok en dacht dat ik misschien wel een hersenschudding had.... dan moest je in een donkere kamer liggen .... en ik mocht in het 'grote bed' ... gordijnen dicht. Zo noemden wij het tweepersoonsbed van mijn ouders... het bed was 1.20m, dus niet echt groot, maar in onze ogen wel.
Zij hadden de slaapkamer beneden, naast de gang. Zelf had ik een slaapkamer boven, op zolder... net als mijn broers die samen een slaapkamer hadden. Beide kamers door mijn vader gemaakt.
Ik lag daar heerlijk in dat grote bed, maar het zat mij toch niet lekker.
De bel ging.... de bakker.... ik hoorde dat mijn  moeder hem het hele verhaal vertelde en beiden vonden dat ik toch wel erg veel pech had.... o, ik schaamde mij zo... maar vond het te laat om het te vertellen. En zo hoorde ik mijn moeder vaker het verhaal vertellen.... en elke keer vond ik het erger. 
Ook toen ik weer opgeknapt was bleef het door mijn hoofd spoken en toen ik een keer ziek was en er een bed voor mij in de huiskamer was gemaakt was ik daar op een avond alleen met mijn vader..... mijn moeder was al naar bed, maar pa was net als ik een avondmens ..... en ineens kwam het verhaal eruit.... 'ik heb gelogen!' Mijn vader nam het goed op.... maar heeft mij er wel jarenlang mee geplaagd. Dat vond ik niet erg, ik was al blij dat het 'eruit' was en plagen was ik wel gewend. Wat een opluchting! 

Nog altijd lieg ik dus weinig, maar wat ik echt erg vind is als mensen mij niet geloven als het toch echt de waarheid is.... vooral als het om iets onbenulligs gaat (waarom zou ik over zoiets liegen?) en als het dan ook nog iets is wat zij helemaal niet weten kunnen of het waar of niet waar is. Dat zijn vaak mensen die alleen hun eigen waarheid geloven en wat zij denken is de enige echte waarheid in hun ogen. Daar valt niet tegen te praten en ik ga er ook niet meer tegenin.... het heeft geen zin, ik draai mij liever om en ga verder met andere dingen. Dat is iets wat ik heb moeten leren want het is tegen mijn natuur omdat ik al een hekel aan liegen heb en als ik er dan ook nog vals van beschuldigd werd kon ik daar flink kwaad om worden. Nu besef ik dat het meer over die ander zegt dan over mij en kan ik mijn schouders ophalen.... bekijk het maar!