Fantaseren

 

Soms denk ik wel eens hoe anders het leven had kunnen lopen als....... 
Natuurlijk heeft dat geen enkele zin, maar toch fantaseer ik daar wel eens over. 
Ik had een oudere zus en een jonger broertje moeten hebben, maar de zus (het eerste kind van mijn ouders) is slecht 2 dagen geworden en het jongere broertje is tijdens de bevalling gestikt. 
De familie was groter geweest als ze niet gestorven waren. Ik zou een andere naam gehad hebben, want de zus heette Ansje. Dan zou ik alleen Maria heten, dat is nu mijn tweede naam. Roepnaam waarschijnlijk  Ria of Riet of zoiets (daar hebben we er heel wat van in mijn familie). Het jongere broertje zou Cornelis/Kees genoemd worden.
Leuk als Ansje en Kees dan kinderen zouden hebben gekregen.... gezellig. En als mijn nichtje (dochter oudste broer) Christina was blijven leven zou ze vast ook wel kinderen gehad hebben .... en neef Cor (zoon oudste broer) ..... als die geen ongeluk gehad had met een hoge dwarslaesie tot gevolg zou zijn leven er nu ook heel anders uitgezien hebben met misschien ook wel een gezin met kinderen. Natuurlijk zou ik niet met alle neefjes en nichtjes even veel contact gehad hebben, dat is nu ook zo..... maar ze zijn er wel! 
Ik heb naast Cor nog twee neven en één nichtje ...... en die hebben allemaal kinderen...samen hebben ze er 7. Zelf heb ik maar één kind.... als Ed was blijven leven waren dat er ook meer geworden... was de bedoeling. Niets is zeker natuurlijk, maar nadat Edwin geboren was verzekerde de gynaecoloog mij dat het mogelijk was, alles was in orde! Wij wilden er wel een paar bij.... misschien zouden het er wel 4 worden..... misschien zelfs wel meer. Maar we realiseerden ons wel dat je niet alleen moet afwachten of het lukt, maar dat je pas kan oordelen of je graag een derde wil als je er al 2 hebt.... en dat is met elke volgende ook zo, de situatie kan veranderen, er kan een zorgenkind zijn waar veel aandacht naartoe gaat waardoor je er anders over gaat denken, eigen gezondheid kan meespelen etc. . Eén vonden we sowieso te weinig, maar verder..... waarschijnlijk een heel stel. We hebben wel altijd tegen elkaar gezegd dat zelfs als we het wel genoeg vonden dat het geen probleem zou zijn als er dan toch nog een kind kwam. Een kind moet altijd welkom zijn! 
Als ik meer kinderen had gekregen zou ik nu misschien een heel stel kleinkinderen hebben, nu heb ik alleen een bonuskleinkind.... die heb ik nooit als baby gekend.... natuurlijk ben ik blij met hem, maar een stel kleinkinderen die ik als baby al in mijn armen had is toch een tikkeltje anders. 
De overbevolking heb ik duidelijk niet veroorzaakt! 
Ik stel mij wel eens voor hoe het zou zijn...... veel meer directe familie. 
Er zijn nog wel neven en nichten (van ooms en tantes), maar dat worden er steeds minder, want ik ben één van de jongsten en dan heb je dat. Ooms en tantes zijn er al lang niet meer, die had ik alleen van moeders kant, die had 6 broers en zussen, mijn vader was enig kind. De familie wordt kleiner en kleiner. Mijn ouders zijn er al lang niet meer, dat is logisch op mijn leeftijd, mijn moeder zou dit jaar 101 geworden zijn en mijn vader zou in oktober 105 worden.... niet onmogelijk, maar ook niet waarschijnlijk (mijn moeder is 81 geworden en mijn vader 69).
Mijn oudste broer is ook al 13 jaar geleden (hij was 64) overleden dus van ons gezin zijn alleen mijn jongste broer en ik nog over. 
Bij niemand gaat het leven volledig volgens de planning, want er valt niet zo heel veel te plannen. Natuurlijk kun je zelf wel dingen invullen..... maar niet alles wat je wil is ook mogelijk. Je kan zanger willen worden, maar dan moet je wel kunnen zingen en zelfs met zangles zal niet iedereen goed genoeg worden, als je blind bent kan je geen buschauffeur worden en zo zijn er nog wel een paar ..... voor elk beroep moet je bepaalde vaardigheden hebben die niet altijd aan te leren zijn. 
Gezondheid is ook heel belangrijk, het leven kan heel anders lopen als je gezondheid tegenwerkt.  Kinderen krijgen.... ik weet uit ervaring heel goed dat dat niet altijd even simpel is. Mij zal je ook nooit horen zeggen 'kinderen nemen'.  Al voor ik wist dat kinderen krijgen voor ons niet eenvoudig was zei ik dat al niet..... je mag hopen dat je ze krijgt als je dat graag wil... je neemt ze niet, je koopt ze niet... je krijgt ze .... of niet. In mijn geval heeft een goede gynaecoloog de natuur een handje geholpen..... ik ben die man nog altijd dankbaar. Dokter de Groot..... ik vergeet hem nooit meer. Zo'n aardige man en zo goed. Ik zag hem voor het laatst bijna 40 jaar geleden. Daarna kreeg ik nog een lieve brief van hem toen Ed overleed.  In mijn ogen bestaat er geen betere gynaecoloog dan deze. O.a. een operatie die nog niet gangbaar was in die tijd zorgde ervoor dat ik Edwin kreeg. 

Zo overdenk ik wel eens alles.... wat gebeurd is, wat had moeten gebeuren, wat ik graag anders gezien had en waar ik juist heel blij mee ben. 
Het loopt zoals het loopt en dat heb je maar te accepteren.... en dat doe ik ook wel, het heeft geen zin om het niet te accepteren, het verandert niks en je wordt er echt niet vrolijker van. Overal het beste van maken werkt beter.... en dat lukt mij goed, maar af en toe even terug gaan in de tijd en in gedachten die aanpassingen maken die ik graag gewild had en verder fantaseren over hoe het nu dan zou zijn geweest vind ik wel eens prettig. Ik besef maar al te goed dat het fantasieën zijn en kukel echt niet met een schok in het heden terug. Het heden heeft ook genoeg mooie dingen en ik weet echt wel dat het ook als het anders gelopen zou zijn het niet perfect zou zijn geweest. Geen enkel leven is in alle opzichten perfect zoals we het wensten. Dat hoeft ook niet, want als alles perfect is is het eigenlijk ook niet goed..... dan leef je in een sprookje en snap je niks van het echte leven. Bij het leven horen tegenslagen.... liefst kleine, maar soms ook grote tegenslagen.... niemand gaat door het leven zonder pijn of verdriet. Als kind leer je er als het goed is al om mee om te gaan.... vaak gaat het dan om kleine dingen zoals een spelletje verliezen of iets niet krijgen wat het kind graag wil, plagen..... dat zijn allemaal dingen waardoor ze er toch aan gewend raken dat niet altijd alles zo loopt als je zou willen. 
Plagen hoort daar zeker ook bij..... daar moeten ze tegen kunnen. Toen Edwin heel klein was werd hij door een buurvrouw eens 'moppie' genoemd, hij was witheet want zo heette hij niet. Ik vond zijn reactie wel heel overdreven en legde hem uit dat het juist lief bedoeld was en dat mensen iemand wel eens anders noemen.... soms een lief naampje, soms niet leuk, soms om te plagen..... maar dat dat helemaal niet erg is en vervolgens heb ik hem een week lang allerlei andere gekke namen gegeven.... toen was hij er aan gewend en moest hij lachen om de gekke namen die ik hem gaf. 
Als ze al niet tegen een plagerijtje kunnen dan is pesten meteen een veel groter probleem..... daar kunnen ze dan zeker niet mee omgaan. Het echte pesten blijft altijd moeilijk, je kan ze daar nooit helemaal tegen harden of beschermen, maar ik denk dat het beter is als ze het plagen al gewend zijn. 
Een kind leeft ook in deze wereld.... grote problemen mogen best wat verzacht worden, maar hou ze niet weg van alles wat moeilijk is..... leer ze er liever mee omgaan! Per kind is het natuurlijk ook weer anders.... maar doseer het een beetje en voer het geleidelijk op als dat kan...  leg het uit! 
Een kind mag best weten dat ze dat mooie cadeau niet krijgen omdat het te duur is en/of omdat er gewoon geen geld voor is. Een kind mag ook best zijn ouders eens zien huilen. Zo zijn er veel dingen waar een kind ook al mee zal moeten omgaan. Het hoeft niet meteen de volle laag te zijn, als ze dat overkomt mag het natuurlijk best verzacht worden.... leer ze de andere kant ervan zien... 'opa is er niet meer, maar gelukkig heeft hij nu geen pijn meer' .... 'pappa gaat ergens anders wonen, maar het voordeel is dat nu alle feestjes voor jou 2x gevierd worden .... 'Als we verhuizen woon je niet meer vlakbij je vriendinnen, maar we wonen  daar wel lekker dichtbij opa en oma".... dat soort dingen.... er is altijd wel iets positiefs te vinden als je er naar zoekt
.  

Maar goed, ik dwaal weer eens af..... het ging over fantaseren en af en toe fantaseren vind ik heerlijk.... of het nou om dingen gaat die waarschijnlijk nooit zullen gebeuren of dingen die zelfs onmogelijk zijn... dat maakt niet uit, ik besef  echt wel dat het fantasie is.... ik leef in het heden maar droom graag even weg.  Ik heb dit altijd al gedaan, ik droom graag even weg. Soms gaan die fantasieën erg ver maar dat is juist zo leuk.... in fantasie kan alles. Ik denk ook dat ik mij nooit verveel doordat ik die dagdromen heb.... waarmee ik mij dus ook goed kon vermaken als ik bijvoorbeeld te ziek was om te lezen of wat anders te doen. 
Ik kan ook fantaseren over mensen die ik zie op straat of in de trein of waar dan ook. Ik bedenk dan hoe hun leven eruit ziet..... wat voor beroep ze hebben en meer van die dingen. 
Toen ik een keer een heel luxe sportwagen op een parkeerterrein zag staan zag ik in gedachten al de persoon van wie hij was. Een jonge sportieve man. Even later kwam er een schilder die zo te zien (van afstand) zijn pensioen al naderde in zijn overall en zette wat blikken verf in de auto. Dit had ik niet verwacht en verbaasd keek ik naar Edwin die duidelijk ook dit niet bij elkaar vond passen. Niks mis mee, natuurlijk mag een schilder ook een mooie auto hebben en misschien was hij niet eens van hem.... maar op dat moment leek het niet bij elkaar te passen.  
Edwin en ik namen vroeger ook gesprekken van anderen over ...... als we bijvoorbeeld in het voorbijgaan iemand hoorde zeggen dat de wekker die dag erg vroeg ging liepen wij door terwijl wij verder daarover kletsten: "Ik had zo'n moeite om zo vroeg al op te staan, ik wilde die wekker het liefst de kamer doorsmijten" en dan ging de ander verder: "Maar ja, ik had beloofd dat ik er op tijd zou zijn, maar ik had er wel spijt van dat ik geen andere tijd had afgesproken". En zo konden wij heel lang doorgaan ..... ook fantasieën.