Herinneringen ... uit de schatkamer

 

Vroeger als ik bij opa en oma Martis kwam dan mocht ik wel eens een stoel voor de buffetkast zetten en als ik daarop stond kon ik er net bij..... bij het bruine plastic schildpadje met wiebelkop en wiebelstaart.... ik mocht daar dan heel zachtjes tegenaan tikken en ik vond dat geweldig. Oma was erg lief, ik was naar haar vernoemd (ze heette Jansje, maar vroeg om de J eraf te laten) en op jeugdfoto's van haar leek ik wel een beetje op haar. Wel in meer opzichten lijk ik op haar, want ik ben geen 'goede huisvrouw' en oma was dat ook niet! 

Op de achtergrond de buffetkast... met veel houtsnijwerk van druivenranken.

Bij oma Martis op schoot.

Later toen het huis leeg moest was het schildpadje er nog steeds. Ik wilde het graag hebben. Het heeft geen waarde in geld, maar wel gevoelswaarde en dat vind ik veel belangrijker.

Dit is niet mijn schildpadje, maar het lukte even niet om daar een foto van te maken, dus dan deze maar even. 😄

Het valt mij op dat veel mensen een 'gedachtenis' willen hebben van goud...... soms een sieraad wat ze nooit eerder hebben gezien en dat laten ze dan vervolgens omsmelten tot iets anders. Zelf vind ik dat nauwelijks een gedachtenis... wel als de overledene dat sieraad vaak droeg, maar als het ergens in een kistje lag en je laat het omsmelten tot iets anders dan blijft er weinig van over wat aan die persoon doet denken... je weet van wie het geweest is maar dat is alles... er zullen zat mensen zijn die er anders over denken, maar voor mij heeft het dan veel minder waarde. Voor mij is dit schildpadje meer waard, daar heb ik echt herinneringen aan. Ik heb ook 2 vazen van oma.... ik vind ze niet mooi en passen helemaal niet bij mij. Ze stonden altijd bovenop de buffetkast en opa en oma waren er zuinig op.

Omdat het heel dun glas is wegen ze niks en opa vulde ze daarom met zand.... dat zand zit er nog steeds in. Bij het verdelen van de spullen wilde niemand ze hebben en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om ze weg te doen... ze waren er altijd zo zuinig op. Verder heb ook nog een gouden ring van oma.... ik heb haar hem nooit zien dragen... niet zo gek want hij was stuk.... het was heel dun goud, er zat een stukje tussen gesoldeerd wat niet bleef zitten. Ik ben ermee naar een juwelier geweest die hem vernieuwd heeft, alleen de voorkant is nog origineel, maar hij is nu stevig, alleen zitten er aan de voorkant wat dingetjes waarmee ik overal achter blijf haken. Het repareren van de ring kostte meer dan de ring waard was, maar ik wilde hem in ere herstellen .... oma hield wel van sieraden en als hij niet stuk was geweest had ik hem vast wel vaker gezien. Mijn opa kennende heeft hij zelf geprobeerd de ring te repareren.
Maar het schildpadje is mij veel meer waard!

 
Net als de wandelstok van opa van der Horst. 
Mijn moeder kocht die stok voor hem en wat was hij er blij mee..... hij kon weer naar de sluis lopen waar hij als hulpsluiswachter zo graag kwam. 

Toen opa overleed wilde mijn moeder graag die stok.... gewoon een houten wandelstok, niks bijzonders maar ze was gek op haar vader en die man was zo blij met die stok....  dat was een mooie herinnering. 

Toen er kleinkinderen kwamen speelden die vaak met die stok.
Mijn oma Martis heeft een tijdje bij ons in huis gewoond, zij had Parkinson net als een broer van haar en  later mijn vader,  zij kon (en wist) niet veel meer.... ook zij gebruikte die stok en mijn vader heeft hem ook wel eens gebruikt.

Toen mijn moeder later moeite kreeg met lopen gebruikte ze die stok in het begin ...... nu heb ik hem..... een stok met veel herinneringen! 

Ik heb het kop en schotel waar mijn overgrootmoeder altijd haar koffie uit dronk.... ik heb haar niet gekend, ze is zo'n 2 maanden voor mijn geboorte gestorven. Ook heb ik haar knijpbrilletje, in een etui waarop de naam van de opticien uit Monnickendam nog te lezen is.  

In het midden mijn overgrootmoeder Geertje Kroonenburg-Jansen (opoe Pad)
Later heette ze van Dijk-Jansen.

Zelf heb ik hier natuurlijk geen echte herinneringen aan, maar ik ken de herinneringen van mijn moeder aan haar 'opoe Pad'. Dat is met meer dingen zo.... de verhalen zijn voor mij ook herinnering geworden.

Van wie het vaasje is geweest met een afbeelding van Monnickendam erop weet ik niet..... dat vaasje vind ik echt lelijker dan lelijk en ik heb er geen herinneringen aan. Misschien wil het museum het hebben. 

Als ik rondkijk in mijn huis zie ik veel herinneringen.... de stroopkan van opoe van der Horst waar mijn moeder vaak mee naar de winkel gestuurd werd om stroop te halen.

De waterkan met drinkglas van groen glas. Uraniumglas???

Geen idee, niet al het groene glas is uraniumglas. Het schijnt dan te moeten oplichten in UV-licht.  Het maakt mij niet uit of het wat waard is, het stond altijd bij opoe in huis en mijn moeder gebruikte de kan vaak om bloemen in te zetten. Ik heb die kan altijd bijzonder gevonden, ik wist lange tijd niet dat er een drinkglas bij hoorde maar dat maakt hem in mijn ogen nog meer bijzonder. In gedachten zie ik het setje op een oud nachtkastje staan, naast de kandelaar met kaars. Altijd lekker als je 's nachts dorst krijgt.... en de po staat onder bed, dus je hoeft niet naar buiten om te plassen. Ja, ik ben een beelddenker. 

Bij opoe van der Horst stond dit beeldje altijd op de linnenkast

Mijn moeder vond het niet mooi, maar opoe was er trots op..... toen niemand het hebben wilde nam mijn moeder het maar mee..... en na verloop van tijd ging ze het steeds mooier vinden. 
Toen mijn  moeder stierf wilde ook niemand het hebben en het belandde bij mij.... ook ik vind het niet mooi, maar het zit al zo lang in de familie.... dat kan ik niet zomaar wegdoen. 
De linnenkast waar het bij opoe op stond was gemaakt door een zwager van haar.... ome Jan Winkelaar .... ik heb de beste man nooit gekend, maar zijn naam vaak gehoord. Ik geloof dat de kast een trouwcadeau was, maar dat weet ik niet zeker. Toen opoe niet meer alleen in het huis kon blijven zou het huis verkocht worden en moest het leeg ...." jullie verzagen toch niet mijn mooie linnenkast hè?"  riep opoe bezorgd. Maar niemand wilde de kast. Mijn moeder vond het zielig en zette de kast boven.... als linnenkast. Maar ze ging hem mooi vinden en hij verhuisde naar de huiskamer. Toen wij haar huis leeghaalde wilde niemand de kast.... het was een prachtige kast, maar waar laat je zo'n grote kast? Je moet er maar net plek voor hebben. Ik vermoedde dat een nichtje er blij mee zou zijn.... haar gebeld en zij wilde hem en had er plaats voor. Het moest allemaal snel, want dat huis moest leeg... dus geen tijd om verder rond te vragen, we waren al blij dat iemand hem wilde hebben want slopen zou inderdaad zonde zijn.... hij kan helemaal uit elkaar gehaald worden, een mooi stuk handwerk!  

Een oud azijnflesje wat bij oma Martis vandaan komt net als een heel oud glas. 

Het glas heeft een ander soort glans/kleur dan gewoon glas.... ik kan niet uitleggen wat er anders aan is, maar het is gewoon anders. 

Ook allelei oude stopflessen/karaffen waarvan ik niet weet waar die vandaan komen, maar die vind ik gewoon mooi.... ze komen wel uit de familie, maar geen idee of dat de Martiskant is of de van der Horsten. Wel weet ik de herkomst van de 'apothekersstopflessen'.... daar heb ik ook nog wat van, die zijn van mijn vader geweest uit de tijd van zijn studie voor chemisch analist. 
Minder oud is het kop en schotel van Ed ... met zijn sterrenbeeld erop ... maagd. Daar schonk ik altijd zijn koffie in.... dat kop en schotel heeft voor mij waarde. En een extra klein kop en schotel van mijn moeder. Zij dronk nooit zoveel en doordat ze een klein kopje had kon ze er ook twee nemen als er visite was, ze vond het leuker om gewoon mee te kunnen doen maar 2 grote koppen was haar teveel. 

Wat ook bij mijn oma Martis vandaan komt zijn de zilveren nummers die aan kopjes gehangen konden worden zodat iedereen wist 'dat is mijn kopje'.... want ja, als er veel visite was dan kwam natuurlijk het mooie servies tevoorschijn en dan waren alle kop en schotels hetzelfde. Ik heb het nooit in gebruik gezien, dus ik heb er geen herinneringen aan, maar ik vind het gewoon leuk. Ik kreeg dat setje al toen ik nog heel jong was. Nummer 1 ontbreekt, jammer. 

Waar ik wel herinneringen aan heb is de glazen bonbonnière ....  daar zaten altijd de bonbons van 'de Heer'  in. 
Ik wilde altijd graag het flesje... daar zat drank in en dat vond ik altijd zo bijzonder dat ik daarvoor koos.  Ooit dacht ik dat het de Tjoklatvrouw was die er bovenop zat, maar die had een schaal met cacaobonen in haar hand, deze in anders. De vrouw zit er gewoon op gelijmd. Ik vind hem bijzonder, maar niet mooi. Maar de herinneringen spelen hier een duidelijke rol..... die bonbonnière kwam niet zo vaak op tafel, alleen als er iets te vieren was werden er bonbons van 'de Heer' gekocht. (de Heer werd in 1982 overgenomen door Baronie) dus heeft het voor mij iets feestelijks!

Ik heb een naaidoos met houtsnijwerk die door mijn opa Martis gemaakt is, behalve naaispullen bewaarde oma daar ook de tekst van het lied 'de diligence' in. Die naaidoos stond altijd in het achterkamertje waar ze in de zomer altijd verbleven (er was alleen een kachel in de voorkamer) waar ook het opklapbed stond met het gordijn ervoor en daar was de koekoeksklok die ik als kind zo prachtig vond. Ik heb ook een naaidoos van een beschilderde sigarendoos door mijn vader gemaakt, mijn vader maakte meer dingen die ik heb, ook houtsnijwerk en een beschilderd dienblad. 

📒📜📝📏🔑

Veel van die dingen zullen nu meer waarde hebben dan toen ze gekocht werden, maar ik zal er niet rijk van worden (en ik wil ze ook niet kwijt).  Het kop en schotel van mijn overgrootmoeder heb ik ooit eens op een Amerikaanse verkoopsite gezien waar er ongeveer 100 dollar voor werd gevraagd. Wel veel voor een kop en schotel, maar niet om rijk van te worden. Dat zal met meer spullen het geval zijn, als het al wat waard is dan gaat het om tientjes, hooguit enkele honderdjes (maar dat kan ik mij nauwelijks voorstellen), maar geen duizenden of miljoenen.... maar ik voel mij er wel rijk mee.... ook al zijn sommige spullen beschadigd of niet compleet! 
Ik wil het verleden graag levend houden.... de geschiedenis van mijn familie! Die geschiedenis vind ik nog belangrijker dan de algemene geschiedenis (hoewel ik die zeker ook belangrijk vindt).
Geschiedenis van de familie heeft te maken met wie je bent en waar je vandaan komt.... de spullen zijn de sleutels naar het verleden.