Goud van oud...over de 'van der Horsten'

 Lang geleden ging mijn moeder met haar vader een keer op stap..... en haar moeder beval haar man om te zeggen dat ze jonger was, dan reisde ze goedkoper en zoveel ouder was ze niet!
Opa vond dat maar niks, maar opoe hield vol, dus opa gehoorzaamde. 

Mijn moeder had haar nieuwe schoenen aan waar ze steeds vol trots naar keek..... haar vader vond haar voeten te groot om voor jonger door te kunnen gaan..... steeds zij hij: "Hou die grote voeten weg!!!" Arme man..... wat moet hij blij geweest zijn toen ze weer thuis waren. 

Opoe was niet voor de poes.... om maar eens een oud gezegde te gebruiken. Ze was niet bang uitgevallen en kon haar mannetje staan! 

Mijn moeder is geboren in een huis dat ooit aan de Noordeinderpoort stond, maar eigenlijk weet ik niet aan welke kant (niet goed opgelet). Ik weet wel dat ze een voorhuis hadden, want daar had ze het vaak over. 
Ik denk dat ze rond 1933 verhuisde, dus er zullen niet veel mensen meer zijn die dit nog weten. 

In de oorlog kregen zij eens huiszoeking van de Duitsers en één van de mannen vond een sigarenkist in de kast...."Ah schöne zigarren"  riep hij verheugd waarop opoe tot schrik van opa de kist van hem afpakte, openmaakte en onder de man zijn neus hield..... geen sigaren maar kaartjes brat (stopgaren) en stopnaalden bleken er in te zitten en opoe snauwde "Ja...... moet je er één?"  "Mens toch" riep opa verschrikt. 

Een keer was opa op weg naar huis, iemand liep een stukje mee en die vertelde over een man die met negotie (= handel/koopwaar) aan de deur kwam die niet te vertrouwen was met vrouwen.... ineens zei hij tegen opa terwijl hij naar de overkant keek...."Je mag wel snel naar huis gaan Jan, hij gaat net bij je vrouw naar binnen!" Waarop opa rustig zei: "Ach, Marie redt het wel!" ... hij was nog niet uitgesproken of de man met negotie rende naar buiten en opoe rende er achteraan met de bezem. 

Ik verbaasde mij altijd over hoe opoe koffie dronk.... zij goot wat koffie uit haar kopje op het schoteltje en dronk dan van het schoteltje. 

Allemaal van der Horsten, op weg naar de bruiloft van mijn ouders 29-11-1945

Links opa en oma Martis, rechts opa en opoe van der Horst, ook klaar om naar het feest te gaan!
Zij gingen met de auto... mijn ouders konden 3 auto's lenen: van de dokter, de burgemeester en de directeur van het postkantoor. 

Mijn moeder mocht altijd een stukje meerijden op de kar van de groenteboer. 

Opoe was ook niet bang voor spinnen.... als zij een spin zag, maakte niet uit hoe groot dan pakte zij hem en vermorzelde hem tussen haar vingers..... brrrrr. 

Opoe liep mank, zij had een enorm beenlengteverschil.... maar zij liep als een kieft (heerlijk die oude uitdrukkingen) en leek onvermoeibaar. 
We hadden in Monnickendam een manufacturenwinkel... de winkel van Manu ( geen afkorting van manufacturen maar van Emanuël) en daar was van alles te koop op dat gebied. Hij moest wel eens even zoeken, maar hij vond het altijd. Mijn opoe liep altijd in donkere kleding, ouderwetse kleding en soms een hoedje op als zij netjes wilde zijn.  Op een keer kwam zij bij mijn moeder met een muts op haar hoofd in felle kleuren, aan die muts hing aan de achterkant een kwast die enorm heen en weer zwaaide als zij liep, het was echt geen gezicht en het paste ook niet bij haar.

Mijn moeder schrok ervan en vroeg hoe ze aan die muts kwam. "Nou, bij Manu gekocht!" "Moeder, dit kan echt niet!" "Manu zei dat hij goed stond!" Ze vond het toch goed dat mijn moeder naar Manu ging om geld terug te vragen. 
"Hoe kan u dat nou aan haar verkopen?" "Grijnzend zei hij: "Nou, ik dacht lekker warm".  

Voor mijn verjaardag kreeg ik gewoonlijk een zakje zuurtjes en een gulden van opoe en opa. Dat was dan zo'n papieren puntzakje waar een paar zuurtjes inzaten. Opoe haalde dat altijd zelf, maar op een keer stuurde ze opa op stap om wat zuurtjes voor 'dat kind haar verjaardag' te halen. Opa keek eens rond in de winkel en zag een grote zak met zuurtjes liggen.... ah.... die moest hij dus hebben... wist hij veel dat dat niet de bedoeling was. Die verjaardag kreeg ik dus een gigazak zuurtjes (en de gulden!) en het verhaal heb ik jarenlang bij elke verjaardag moeten horen: "Vraag ik aan hem even wat zuurtjes te halen komt ie me daar met zo'n grote zak aan!" Ach.... opa hield niet van dat zuinige, hij had ook altijd repen chocola voor ons die hij stiekem in onze jaszak verstopte en als wij het merkten zei hij "niks zeggen Toon", want opoe mocht het niet weten. En opa zat te glunderen omdat het weer gelukt was.... een heerlijke man! 

Eén van de broers van mijn moeder had al vroeg handelsgeest..... als zijn klompen af waren, gat erin... dan wachtte hij op de 'vreemdelingenboot' en bood zijn klompen aan toeristen aan die graag veel te veel geld gaven voor echte gebruikte 'wooden shoes'! Ik denk dat toeristen er trots mee naar huis gingen: 'Kijk maar, ze lopen daar echt op die dingen, ze lopen erop tot de gaten  er inzitten!' 🤣😂🤣 Ik vermoed dat sommige oude Monnickendammers wel kunnen raden over welke van de 3 broers van der Horst het gaat (Jan, Piet of Cees). 

Ook had één van de broers een fototoestel, daardoor heb ik vroege foto's van mijn moeder (Wil/Willemien).
Hier moeder Wil met haar oudere zuster Gé/Geertje:

Wil met haar (stief-) opa Kees van Dijk.

Er waren 4 zussen en 3 broers.... eigenlijk 4 broers, maar één broertje is gestorven toen hij nog geen jaar was, dat was nog voor mijn moeder geboren werd. 
De broers waren Jan, Piet en Kees/Cees en het gestorven broertje Willem
De zussen waren Mie, Gé/Geertje, Wil/Willemien (mijn moeder) en Bep.
Mijn moeder was de één na jongste. 

Schoenmaker hou je bij je leest 😂. Ook iemand uit de van der Horstenfamilie, al is het wel een andere tak. Zijn oma was een zuster van mijn opa. 'Môh neef' 😄