De logica van Edwin en meer

 Edwin was een jaar of 7 denk ik en had op school rekenen geleerd met de dagen van de week, kwaad kwam hij thuis, want..... in het rekenboek stond dat de zondag de eerste dag van de week was en dat was niet waar, het was de laatste dag!
Ik dacht dat hij doelde op de Bijbel, de 7de dag is de rustdag, maar nee..... taalkundig kon het niet en echt, ik kan alleen maar zeggen dat hij gelijk had: "Weet je, de zondag hoort bij het weekend en dat betekent weekEINDE en het kan niet tegelijk het einde en het begin zijn!!!" brieste hij. 

Zijn antwoord op een ontkennende vraag werd vaak niet begrepen, als iemand vroeg: 'Dat heb jij toch niet gedaan?' dan zei hij ja als hij het niet gedaan had, want er werd gevraagd of hij het NIET gedaan had. Eigenlijk vond ik dat hij gelijk had en leerde hem om dan te zeggen: "Ja, dat klopt, ik heb het niet gedaan". 

Hij was hooguit 5 toen hij mij een keer de gewichten van de klok omhoog zag trekken.
"Waarom doe je dat?" 
"Nou, zo wind ik hem op"
"O, dus als ik het goed begrijp zit er bovenin een tandwiel en dat gaat....." de rest was een technische verhandeling die ik niet na kan vertellen..... of hij gelijk had weet ik niet, dit ging mijn pet te boven. 
Hij dacht dus wel overal over na. 

Een jaar of 4 oud:  "Weet je, misschien komt het licht van de maan wel van de zon" "O, hoe kom je daarbij? Heb je dat ergens gehoord?" "Nee, dat denk ik zomaar!" 

Hij was niet goed in rekenen, hij had er geen geheugen voor, moest elke keer het wiel opnieuw uitvinden. Hij snapte het wel, hij was goed in het achter zijn rug met zijn vingers dingen uitrekenen, maar dat werkte alleen met kleine getallen. Hij zal 7 of 8 geweest zijn toen ik hem vroeg of het rekenen gelukt was op school .... zijn diplomatieke antwoord was: "Nou, ik was niet de slechtste!" Het is duidelijk, in taal was hij beter.

Hij was vier toen hij naar een logopediste moest, vnl. omdat hij altijd met zijn mond open liep. In die tijd wist hij nog niet wat liegen was, het kwam niet in hem op. 
De logopediste deed wat tests of zijn spraak ook mankementen had en vroeg hem te zeggen "Onze poes zit voor het raam" "We hebben geen poes" "Ja, maar dan kan je toch wel zeggen 'onze poes zit voor het raam?" "Nee, want we hebben geen poes!" dat ging een tijdje zo door en toen wist ik de oplossing. "Edwin, je weet toch dat ik op zolder voor het raam een bloempot heb staan in de vorm van een poes? Dan kan je wel zeggen 'onze bloempotpoes zit voor het raam' " en dat lukte. Hij ging echt niet liegen! 

Hij was heel nieuwsgierig, wilde alles weten en dan niet over roddelpraatjes maar over interessante dingen. Als ukkie ging hij mee naar de tandarts met mij, hij hoefde zelf nog niet, maar de tandarts vond het beter dat hij zag wat er gebeurde, dus neem maar mee. Terwijl ik daar lag met mijn mond open hoorde ik hem daar rondlopen, ik hoorde ineens het kraantje naast mij lopen en hoorde andere geluiden waaruit duidelijk bleek dat op onderzoek ging. Ik kon niks zeggen en de tandarts had door dat ik er onrustig van werd: "Laat maar gaan, het is goed als ze al jong op onderzoek gaan!" ....pffff, dan hoeft hij nog niet overal aan te zitten! Iemand had mij ooit gezegd dat deze tandarts moeilijk met kinderen was..... nou, met Edwin dus niet! 

Edwin had een bultje in zijn wenkbrauw.... het moest weggehaald worden in het ziekenhuis. 
De verdoving was pijnlijk, ik zag dat de naald over het bot schraapte ..... ai. Hij gaf geen kik, het bloed liep zijn oog in toen we even moesten wachten tot de verdoving werkte. Hij vond het allemaal prima.
Een jaar later kreeg hij weer zo'n bultje, nu achter zijn oor (en later kreeg hij het vaker), ook deze moest in het ziekenhuis weggehaald worden: "Ik hoop dat ze deze onder narcose doen, want dat heb ik nog nooit meegemaakt!" 

Hij moest ingeënt worden, in allebei zijn armen. Hij was nog klein en ik trok zijn trui uit, dat is handiger bij die kleine armpjes. Binnen ging hij op de stoel zitten..... ik werd erop aangesproken dat hij op schoot hoorde te zitten.... o, dat wist ik niet, nou ja, ook goed.... doen we dat!
Toen hij klaar was stond hij op en liep rustig die kamer uit..... er kwam iemand uit een  ander kamertje die vroeg of hij geen pleister moest.... tsja, als we hadden geweten dat we daar een pleister moesten halen zouden we dat wel gedaan hebben, maar als niemand wat zegt....
Ik liep naar Edwin die zonder trui liep..... en riep hem.... hij kwam naar mij toe: "Wat is er? Mag ik nog een keer?" Echt, hij bleef mij verbazen. Meestal had hij ook weinig last van dat soort dingen, maar ik weet dat hij er ook een keer nogal bedenkelijk bij keek. Het is eigenlijk net als de griepprik bij mij.... meestal voel ik hem amper, maar een enkele keer denk ik toch 'Auwww, die voelde ik!' 

Hij was gek op werkstukken en spreekbeurten, daar maakte hij echt werk van. Soms vroeg hij wel eens hulp, zoals "hoe zal ik dat hoofdstuk noemen?" als ik dan wat zei werd dat afgekeurd en kwam hij zelf op een beter idee, maar dat was dan zo goed dat ik er vanuit ging dat ze dachten dat hij dat niet zelf bedacht had! Zoals toen hij een werkstuk  over indianen maakte... het laatste hoofdstuk wilde hij gebruiken om te laten zien hoe het in de loop der tijd veranderde. Mijn inbreng was 'hoe het was en hoe het is', maar hij zei: "O, ik weet het al 'Indianen door de jaren heen' "  Ik moet toegeven dat dat wel beter was. 
Als hij met een werkstuk bezig was had hij stapels boeken om zich heen: 

Jammer dat hij zo moeilijk schreef, zijn fijne motoriek was niet zo goed, schrijven, tekenen, kleuren, knutselen.....hij had er een hekel aan want het lukte niet, hij zag zelf ook dat het niet goed was.  Door therapie was zijn grove motoriek wel goed/beter geworden, maar de fijne motoriek bleef nog achter. Hij schreef daardoor slecht en langzaam.

Ooit op de MAVO kreeg hij tijdens een proefwerk een vraag die begon met: 'wat vind je van....' hij haalde de leraar erbij "In deze vraag wordt mijn mening gevraagd, het antwoord kan dus nooit fout zijn want ik weet zelf wel wat mijn mening is". De leraar was zo sportief om het toe te geven en vertelde het ook aan de klas dat elk antwoord op die vraag goed zou zijn. 

Zo'n betweter kan natuurlijk best wel irritant zijn, maar gewoonlijk zei hij het op een manier die niet echt irritant was en vaak had hij ook echt gelijk, maar ik kan mij best voorstellen dat zijn leraren het niet altijd leuk vonden. Gelukkig had hij niet te vaak dergelijke dingen. 

Nog altijd weet hij veel over veel dingen en kan hij het goed uitleggen. Hij blijft bijna altijd rustig en is vaak heel open. Toen hij op zijn werk kon solliciteren naar een vaste aanstelling zag hij dat op de dag dat bekend zou worden wie een vaste aanstelling zouden krijgen dat de mensen die erover gingen in een kamer verderop een powerpoint bekeken..... zouden daar de namen op staan? Hij klom op een muurtje naast het koffieapparaat om het beter te kunnen zien.... jammer, hij zag nog steeds niet genoeg.... hij liet zich naar beneden zakken en ging door zijn enkel, die werd meteen dik. Hij werd ingezwachteld door een BHV-er en ging weer aan het werk. Toen kwam de 'grote baas' binnen met de uitslag en zag Edwin zijn been...."Wat heb jij nou?" "Nou, ik was nieuwsgierig of jullie de namen op de powerpoint hadden staan, dus klom ik op het muurtje.... " Hij maakte er geen geheim van. Hij kreeg de vaste aanstelling overigens. 

Hij komt ook altijd dingen tegen waarbij hij helpen kan. Een loslopende hond op een drukke weg.... auto aan de kant, hond gevangen, mee naar de auto genomen. Hond had een halsband met penning met telefoonnummer ...Edwin belde en even later kwam het hondenbaasje hem halen. Dergelijke dingen overkomen hem regelmatig. Hij zal altijd helpen als dat kan. Maar dat had hij vroeger al en soms was ik er ook bij.... vallende mensen die geholpen moesten worden.... een grote waterleidingbreuk en ze konden de afsluiter niet vinden, ze hadden al een gat gegraven waar ze dachten dat hij was, maar niet dus.... dan maar een andere verderop. Het gat was midden op het fietspad en het was donker. Wij werden gevraagd bij het gat te blijven om fietsers te waarschuwen, want een hekje halen koste teveel tijd, er was al een groot meer ontstaan, dus hij wilde zo snel mogelijk de boel afsluiten.
Hij zag een jongetje vallen op het fietspad.... bleef even liggen.... Edwin zette zijn fiets een stukje achter de jongen dwars op het fietspad zodat andere fietsers er ruim omheen moesten en hielp de jongen. 

Edwin had zijn EHBO-diploma al jong, jeugd-EHBO van het rode kruis. Hij werd ook wel eens ingezet bij evenementen, samen met een oudere ervaren EHBO-er. Hij had zichzelf opgegeven zonder dat ik het wist..... in Purmerend.... slechte busdienst, dus ik was zijn particulier chauffeur. Maar dat had ik er graag voor over. 

Hij ging altijd graag naar de open dag van de brandweer in Purmerend, dan mocht hij mee in de hoogwerker. Toen er in Volendam een nieuw politiebureau geopend werd en er van alles te doen was wilde hij er ook graag naartoe. We kregen o.a. politiehonden in actie te zien, zijn vingerafdrukken werden genomen en hij mocht een ritje mee in een ME-bus. 

Toen hij nog geen muzikant was liep hij wel vaak mee als wij op straat liepen en een keer was er een politiemotor bij en hij mocht achterop zitten, dat was natuurlijk feest voor hem, kwam hij ons voorbijrijden. 

Een stuk fietsen met een buurjongen en ze kwamen in Purmerend bij een ambulancepost.... even kijken...."Hé jongens, hebben jullie ver gefietst?" "We komen uit Monnickendam" "Dan zullen jullie wel dorst hebben, willen jullie wat drinken?" Dat was natuurlijk al prachtig, maar toen kwam het: "Willen jullie ook een stukje meerijden in de ambulance?" Het was natuurlijk een klein rondje, maar hij vond het geweldig en er werd van alles uitgelegd!  

Ik vraag mij wel eens af waarom hij altijd alles mag...... ook in een museum kreeg hij drinken aangeboden en in een ander museum een boek. Hoe doet ie dat? Zelfs op straat gaven mensen hem dingen toen hij klein was. Stond hij buiten bij een supermarkt op mij te wachten kwamen er mensen naar buiten die ergens iets cadeau bij hadden gekregen.... dan kreeg hij dat. Ging hij op zo'n hobbelding dat vaak bij winkels staat/stond zitten zonder geld dan gooide altijd wel iemand geld erin! 

In Amsterdam vroeg een zwerver hem eens om geld..... Edwin zei dat hij alleen een tientje had en liet gewoon de inhoud van zijn portemonnee zien...."Dit heb ik zelf nodig en meer heb ik niet". 
"Goed zo jongen, doe maar goed je best op school, dan word je niet zoals ik!"  Ik vind het wonderlijk!

Hij heeft ook nog eens een ritje in een politiewagen gemaakt, maar daar was ik ook bij. Ik was naar het theater geweest in Utrecht waar hij die avond werkte ... we gingen samen naar huis en misten net de trein..... er gingen meer treinen, maar geen bussen! Tot Amsterdam-Noord konden we nog met de bus.... verder niet. Lopen dan maar... geen geld voor een taxi. Ik kende de weg.... maar alleen die voor auto's, in het donker zag ik geen voet- of fietspad waar wij uit de bus stapten en besloot het bij een politiebureau te vragen. 
Wij werden naar Monnickendam gebracht door een heel aardige agent! 

Edwin zat ook een keer in de 'minimoppentrommel' bij Hennie Huisman die kwam op school en Edwin zijn mop werd uitgezonden. In datzelfde jaar kwamen ze ook op school voor de 'oren van mijn kop-show' en ook in dat programma was Edwin een paar keer op tv te zien. 

Hij was kind aan huis in het zwembad, want als ik geen oppas had ging hij mee naar mijn werk, dan zat hij achter de kassa, liep rond of ging zwemmen.. Als peutertje deed hij mee aan ouder-en-kind-zwemmen en heeft daar alledrie zijn 'teddybeerdiploma's' gehaald.... maar dat woord was te moeilijk..... hij had zijn teddybeeroma gehaald! 

Hij was gek op verkleden (ik hou er ook van) en pakte elke gelegenheid aan om er eens anders uit te zien: 

Hij heeft als kind dus best veel leuke dingen gezien/meegemaakt. We gingen zelden met vakantie en nooit ver weg, maar hij heeft genoeg leuks meegemaakt. Ook tijdens onze fietstochten gebeurde er nog wel eens wat en hij was ook altijd geïnteresseerd in de natuur, want tijdens het fietsen moesten verrekijker en natuurboekje altijd mee! Hij vond musea ook leuk en daar gingen we vaak in vakanties naartoe en naar het Archeon dat toen nog veel groter was en het 'Land van Ooit' vond hij ook prachtig

40 jaar Edwin, wat is dat snel gegaan. 
Ik ben blij dat hij mijn zoon is!

Nog altijd mijn redder in nood als er iets niet lukt, nog altijd behulpzaam bij van alles.
Ook nog steeds vrolijk en hij legt geduldig alle dingen uit die ik niet snap (en dat heeft dan vaak met computers of elektronica te maken). En plagen, dat kan hij ook goed en sarcasme is hem ook niet vreemd. Hij kan met bijna iedereen goed opschieten. Ik had hem een keer aan de telefoon (handsfree) terwijl hij een goedverlichte parkeergarage uitreed en zijn lichten vergat aan te doen. Al snel werd hij aangehouden..... ik hoorde het gesprek, typisch Edwin zoals hij reageerde.... heel rustig.... "O, bedankt,  ik had het niet door". Natuurlijk is niet alles perfect aan hem.... dat zou eng zijn. Perfect kan ook niet.... het is een kind van mij!