Sinterklaas is voor mij echt een feest, ik voel mij weer een beetje kind als hij voet aan vaste wal zet.... ik geloof weer een beetje. Het was altijd het leukste en gezelligste feest van het jaar voor mij. Kerst vind ik prachtig, mooi.....de sfeer met al die lichtjes, de muziek en de kerstverhalen, ik hou ervan, maar daar passen de surprises en de gekke gedichten niet bij. Elkaar een beetje plagen.... echt leuk. Als er kinderen bij zijn is het helemaal feest, hoe zij het beleven vind ik zo mooi!
Met kerst is het toch anders, het zijn voor mij 2 totaal verschillende feesten met gewoontes die niet uitgewisseld kunnen worden! In de Sinterklaastijd begin ik vaak spontaan te rijmen.... heel gek. Toen Edwin nog klein was verzon ik de gekste verhalen..... en Edwin vond het allemaal geweldig.
Edwin was als kind bang voor vuil.....echt, ik kon hem een week een witte broek aantrekken, hij bleef wit. Als er een spatje modder op kwam was hij in paniek (is over gegaan).
Die Sinterklaasavond had ik mijn moeder ingefluisterd dat ze niet naar de wc mocht voor Edwin was geweest..... maar hij ging niet.
Dit moest niet te lang duren, ik had geen zin in overstromingen en vroeg aan Edwin of hij niet naar de wc moest, hij was de hele avond nog niet geweest. Nou nee, hij hoefde niet...."Maar zodirect gaan we die grote cadeaus uitpakken, dan is het niet handig als je halverwege het uitpakken toch moet, je kan beter nu gaan!" Het werkte.... hij ging naar de wc en kwam al snel geschrokken terug: "Mamma, er ligt poep in de wc" zei hij met een zielig stemmetje. "Nou daar is een wc toch voor? Gewoon doortrekken!" "Nee, het ligt op het kleedje!" zei hij bijna huilend..... "Ja, als je knoeit moet je het zelf maar opruimen" "Maar ik heb het niet gedaan, het lag er al". Uiteindelijk ging ik mee..... lachend pakte ik de drol op en ik zag Edwin griezelen.... "Edwin, het is een kunstdrol!" Zijn gezicht klaarde op: "Dat hebben die gekke Pieten natuurlijk weer gedaan!
Toen ik klein was was er in de Sinterklaastijd altijd veel geheimzinnigheid in huis... 2 oudere broers die niet meer geloofden en dus cadeautjes kochten, inpakten, gedichten maakten, surprises etc. , de kans was groot dat ik iets door kreeg. Daarom werd mij verteld dat het te duur was voor de Sint om alle cadeautjes te kopen en dat mensen daarom zelf ook wel eens cadeautjes erbij deden, net alsof het van Sinterklaas was. Ik besloot mee te doen.... veel geld had ik niet, maar ik kocht aan de overkant verderop in de straat een potje plaksel van een kwartje en dat moest dan voor opa worden. Oudste broer zou de naam erop schrijven, want dat kon ik nog niet. Hij bleef schrijven, ik vroeg al of opa echt zoveel letters had, want dit duurde nogal lang. Ik vermoed dat hij erop schreef dat het van mij kwam, want opa bedankte de Sint wel heel uitbundig....... dat ging mij te ver.... ging die ouwe man nog met de eer strijken van mijn kwartje! Ik riep "Dat is niet van Sinterklaas hoor, dat heb IK gekocht!!!" Zo, opgelost!
Toen mijn ouders kleinkinderen kregen werd het altijd groot feest..... mijn moeder had de ideeën en mijn vader voerde het uit. Er stond een keer een groot huis dat vol met cadeaus zat.... een kat op het dak, geweldig. Een andere keer was er een grote zwarte kist van zolder gehaald, die werd versierd, er werden chocolademunten opgeplakt en er stond op dat dat de schatkist van Sinterklaas was en hij werd volgestopt met cadeaus.
Toen er nog maar vier kleinkinderen waren (ruim voordat Edwin er was) had mijn vader een locomotief gemaakt van een wasmiddelton..... een touw eraan (dat werd later stiekem om de hoek van de makerdeur gelegd) en ineens zag iemand het touw..... het oudste kleinkind mocht eraan trekken..... daar kwam de locomotief binnen rijden met vier plastic kratten op wielen er achteraan..... voor elk kleinkind een krat met cadeautjes.
Toen de oudste kleinkinderen groter werden kwamen we eerst met z'n allen uitgebreid lunchen, dan waren er cadeautjes voor de kinderen en daarna bingo voor allemaal. Het werd altijd op zondag gevierd, want mijn moeder vond dat elk gezin zelf moest weten wat ze op 5 december deden en niet verplicht moesten worden om op die dag bij haar te zijn.
Mijn moeder had dan gigantisch veel cadeaus onder lakens en voor elk spel werd een laken weggehaald met weer nieuwe leuke cadeaus.... elk spel ging door tot iedereen een prijs had en er was volop keuze. We hielden rekening met elkaar als we wisten dat iemand iets graag wilde, maar plagend deden we soms alsof we dat ook wilden hebben en vooral Edwin was daar als jongste vaak het slachtoffer van. Er stond een keer een radio in de vorm van een filmcamera en daar was hij helemaal weg van .... die wilde hij en dat had iedereen door..... hij had maar geen bingo en elk keer mocht een ander wat uitzoeken..."Eens kijken.... o, wat een leuke radio, ik denk dat ik die maar neem" en grijnzend keken ze naar Edwin zijn beteuterde gezicht. "O nee, dit vind ik ook leuk" en ze kozen wat anders, waarna Edwin zijn gezicht weer opklaarde. Dat ging elke keer weer..... niet erg, een kind moet ook met teleurstellingen om kunnen gaan..... en het kwam goed, want hij was natuurlijk voor hem. Maar wat was dat altijd een feest!
Het werd tijd dat Edwin het grote geheim moest horen, na 5 december natuurlijk, eerst nog een gezellig Sinterklaasfeest. Een paar weken later besloot ik hem alvast aan het twijfelen te brengen: "Ach man, zo'n ouwe knar.... dat kan toch helemaal niet?" Witheet keek hij mij aan..."O ja? En jij denkt dat ze ons op school een hele dag niks laten doen voor een verkleedde kerel? NATUURLIJKL BESTAAT IE!!!"
Oeps, dat kon nog moeilijk worden. Ik besloot het maar even zo te laten, tegen deze logica kon ik niet op.
Weer een paar weken later probeerde ik het weer: "Edwin, weet je nog dat ik dat zei over die ouwe knar? Het is echt waar, Sinterklaas bestaat echt niet.... het is voor de kleintje veel leuker als ze denken dat het echt is, daarom speelt iedereen het mee, maar je wordt nu zo groot, als je bij de groten hoort dan moet je het weten. Maar we blijven het wel gezellig vieren hoor." Hij was er stil van.... ja, hij vond ook dat het leuker voor de kleintjes was als ze het geloofden, daarom zou hij hun feest niet verpesten door het te vertellen. Ineens keek hij mij aan: "Dus jij hebt altijd al die leuke dingen gedaan?" "Ja, dat klopt" "Nou, dat heb je goed gedaan". Klaar.... en hij ging weer verder waar hij mee bezig was.
Het jaar daarna waren we in de Sinterklaastijd aan het winkelen en hij stuurde mij de winkel uit en vroeg mij buiten op hem te wachten. Ik begreep het en wachtte buiten. Hij zag een pak kaarsen en omdat hij toch bang was dat ik het zag verstopte hij het onder zijn jas. Een verkoopster zag het en kwam naar hem toe: "Jongetje, wat doe je daar?" Hij legde het uit en werd meteen geloofd. Ze liep met hem mee naar de kassa en vroeg of hij een bonnetje had om korting te krijgen..... nee, dat had hij natuurlijk niet. "Nou, dan knip ik er wel één voor je uit" en met het cadeau keurig ingepakt en met korting gekocht kwam hij trots naar buiten.
Ik weet nog dat ik zelf moeite had om te geloven dat hij niet bestond, ik herinner mij nog goed dat het mij verteld werd.... zo jammer dat het niet echt was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten