En weer is er bijna een week voorbij, er is niks bijzonders gebeurd. Wassen, afwassen, stofzuigen, opruimen, wandelen, boodschappen doen, fietsen ....van alles een beetje, rustig aan.
Daar valt weinig over te vertellen, het zal niemand interesseren als ik schrijf dat ik een gele theedoek gebruikte of kersen kocht.
Dus ben ik maar eens in mijn geheugen gedoken..... ik zocht naar een leuk verhaal. Het kwam niet!
Dan eerst maar de keuken in en na het eten wist ik ineens wat..... een herinnering van lang geleden....van 18 mei 2007. Ik weet dat zo goed omdat het de dag was dat Bokito ontsnapte en dat valt op te zoeken.
Ik stond in een kleine winkel..... waar ik saxofoonrieten kocht... ze werden keurig ingepakt en ik rekende af terwijl ik ondertussen hoorde dat er meer mensen binnen kwamen. Ik wilde snel ruimte maken, deed het pakje rieten in mijn tas, draaide mij om en wilde meteen weglopen..... ik voelde nog dat ik iets omhoog kwam, ik stond ergens op....... meteen voelde ik twee mannenarmen om mij heen en een zachte stem zei in mijn oor "Gaat het?" Ik keek even verbaasd om mij heen..... ik stond dus vol op iemands voet en omdat de eigenaar van die voet bang was dat ik mijn evenwicht zou verliezen en tussen de muziekinstrumenten zou belanden met de nodige schade aan mij en de instrumenten tot gevolg, sloeg hij snel zijn armen om mij heen om mij te behoeden voor problemen.
Ik was even sprakeloos.... ik weet het, het gebeurt niet snel, maar ik wist even niks meer te zeggen...... volgens mij mompelde ik nog een bedankje en rende snel de winkel uit.
Natuurlijk was ik blij dat hij mij opving, maar op dat moment besefte ik niet direct wat er precies gebeurde, ik schrok en wilde zo snel mogelijk weg! Ik weet niet wie het was, ik weet niet eens hoe hij eruit zag...... maar als hij dit toevallig leest: DANK U WEL! (beter laat dan nooit!). Eigenlijk hoop ik dat iemand weet wie het was.... de kans is klein, maar je weet maar nooit.
Toen ik later die dag mijn verhaal aan iemand vertelde was het antwoord: "Die man dacht vast dat het Bokito was!"
En bedankt!
Ondertussen gaat het wandelen weer steeds beter....... ik loop nog steeds wat onzeker, maar dat komt waarschijnlijk door het epilepsiemedicijn,,,,,, in elk geval kan dat één van de bijwerkingen zijn. Normaal zou dit al lang over moeten zijn, dus vandaar dat ik dat medicijn ervan verdenk. Het kan ook zorgen dat het evenwicht wat minder is en ja.... ik ga soms pootje over.
Helaas ben ik er voorlopig nog niet vanaf..... als alles goed gaat mag ik rond de jaarwisseling beginnen met afbouwen (ik heb nog geen afspraak, die hoort automatisch te komen, maar zowel voor de neuroloog als de gynaecoloog staat nog geen afspraak in de agenda.... dus dan moet ik zelf maar even bellen). Het afbouwen gaat langzaam, ik las al dat het maanden kan duren..... nou.... ik krijg 6 van die pillen op een dag, dus als dat langzaam afgebouwd wordt ben ik er voorlopig nog wel zoet mee.
Ik heb net een nieuwe voorraad opgehaald voor 3 maanden, maar de volgende keer kan ik het niet verlengen, dan moet ik eerst zorgen dat ik een recept voorgeschreven krijg.... hm..... moet ik dus ook zelf regelen.
Maar goed..... mijn lichaam werkt steeds beter mee..... nog altijd is er vooruitgang.
Jammer dat er nu even geen watergym is, maar tweede helft volgende maand kan het weer.... even op een andere tijd, maar dat is prima.
Goed verhaal, dat van de saxofoonrieten! (Mooie detail ook, die rieten. Dat is voor bijna iedereen zo exotisch dat het het verhaal een extra dimensie geeft. En dan die armen om je heen en de stem.... Ik dacht even dat er zou komen: ik hoorde een diepe, hese stem in mijn oor, voelde warme adem, mijn nekharen gingen recht overeind staan en een kille rilling trok door mijn lijf.... Maar gelukkig was het onschuldig en vooral heel attent van die onbekende. Ik zou nu wel kunnen verzinnen dat ik die man ken, (Egbert, stratemaker en amateur vibrafonist uit Schagen) maar daar geloof je terecht niks van. :-) (Toch, als ik Egbert binnenkort eens tegenkom zal ik hem op dit bericht attent maken.) Goed dat het steeds een beetje beter gaat, jammer alleen van die bewegingsonzekerheid. Begrijp ik goed dat men epilepsie eigenlijk heeft uitgesloten maar toch niet zodanig dat je het medicijn gewoon kunt laten staan? Of bestaat toch de kans dat je er (nog niet) van af bent? Vervelend is het, die bijwerkingen van medicijnen, maar al te veel kun je er niet aan doen veronderstel ik. Tenzij er een middeltje is dat deze bijwerking ongedaan maakt. Hopelijk helpt straks de watergym!
BeantwoordenVerwijderen
BeantwoordenVerwijderenHahaha...... het is een waar gebeurd verhaal, maar ik had ook kunnen schrijven: Stond ik per ongeluk op iemands tenen, gelukkig zorgde hij dat ik niet viel. Maar die armen en stem waren er echt en fleuren het verhaal ook een beetje op. Jij weet er nog veel meer van te maken. Ik vind het leuk om het verhaal zo te vertellen dat het anders lijkt, maar toch klopt met de werkelijkheid.... lukt niet altijd natuurlijk.
Egbert.... heet z'n broer Douwe? Want dan ken ik hem.
Ja, er zijn geen tekenen van epilepsie gevonden, maar het waren wel epileptische aanvallen. Dat maakt het wat moeilijk.... ook dat kan natuurlijk vaker gebeuren (onder soortgelijke omstandigheden neem ik aan) en dan zal zo'n medicijn waarschijnlijk toch helpen. Misschien wordt de kans kleiner naarmate het langer wegblijft, ik weet het niet. Nou ja, het moet maar. Mijn benen voelen nog steeds wat wiebelig, maar eigenlijk sta ik er best wel stevig op... maar dat geeft toch wat onzekerheid, ik probeer daar gewoon doorheen te lopen.... beetje tempo en niet teveel aan denken. Ja.... een middel tegen de bijwerkingen wat ook weer bijwerkingen geeft waar ze dan weer een ander middeltje voor hebben. Maar ik ben al lang blij dat het geen echte epilepsie is, want dan is de kans op aanvallen toch groter lijkt mij. Maar ja, dit is niet de ergste bijwerking.... je schijnt er ook depressies van te kunnen krijgen met neiging tot zelfmoord.... en dat stond ook bij de bijwerkingen van de antibiotica die ik 6 weken lang kreeg en die had ik dus een tijd tegelijk! Nou, dan die wiebelbenen maar.
Alles bij elkaar vind ik dat ik er nog goed doorheen gekomen ben!
Watergym doet mij altijd goed.... heerlijk!
Dat is een mooie en grappige herinnering, die vergeet je niet meer. 🤣
BeantwoordenVerwijderenDat het afbouwen zoveel tijd in beslag neemt, dat had ik niet gedacht. Het zegt dat de gebeurtenissen in je lichaam ernstiger waren dan je zou denken maar dat weet je zelf ook wel.
Toch blijf ik zeggen: hou vol, wat moet je anders... :-)
Ja, een heel vreemde herinnering waar ik altijd weer om lachen moet.
BeantwoordenVerwijderenHet schijnt dat het niet goed is om met dit spul zomaar te stoppen, dus het kan maanden duren. Maar ja..... elke pil minder is meegenomen.
Er was even teveel tegelijk aan de hand......maar ja.... niks aan te doen, ik vind dat ik er nog goed vanaf gekomen ben.....nadat het eerst gewoon heel beroerd ging en ik van het één naar het ander ging en zo ineens hoef ik niet meer naar de maag-, darm-, leverafdeling, neurologie pas na een half jaar weer en dan waarschijnlijk afbouwen en naar gynaecologie ook nog maar een paar keer en dan alleen om dat ding op te meten. Rust in de tent dus. Van meerdere keren per week naar maandenlang niks.
En flink opgeknapt.... ik heb niks te mopperen! Het kan altijd beter en natuurlijk streef ik naar het beste, maar ik ben met minder ook tevreden.... wat niet kan dat kan niet!