Medische week, maar ik kom in rustiger vaarwater en alles is wel aan boord.

Woensdag ging ik naar de chirurg die een poging had ondernomen mijn galblaas te verwijderen.

Van tevoren wilde ik iets afgeven bij de receptie voor de verpleegafdeling waar ik lag, als dank voor de goede zorgen. Dat ging niet door, ik moest het zelf wegbrengen. Omdat ik daar zelf nooit naartoe gegaan was (alleen per bed, brancard en rolstoel, maar dan wisten de anderen de weg) vroeg ik hoe ik daar moest komen. Het lukte in één keer. Daar bij de balie afgegeven, ze wilde mijn naam al opschrijven en vond het al leuk voordat ze het gezien had. "Er zit een kaart bij, daar staat mijn naam op. Ze zullen mij wel niet meer kennen, want het is al een tijdje geleden, maar ik wilde toch nog wat leuks doen!"  Ik had een bakje met veel blikjes met allerlei (vooral bijzondere) smaken snoep....kaart erbij, strik erom en ter versiering een leuke verpleegstersleutelhanger (tsja, eentje maar, voor wie die wordt zoeken ze zelf maar uit... of voor een gemeenschappelijke sleutel).
Ook weer afgehandeld! Purmerend was ook prima, maar daar lag ik maar kort, dus vond ik het niet nodig om daar ook wat te brengen, ik heb daar ook minder mensen leren kennen..... die heb ik gewoon bedankt toen ik vertrok!

Toen dus op zoek naar de poli van de chirurg..... dat werd een stevige wandeling, echt...... ik ben het halve ziekenhuis doorgesjeesd. Om het leuk te maken zat hij op afdeling oncologie..... gelukkig besefte ik dat een chirurg ook wel eens oncologische ingrepen doet en dat die afdeling dus niks over mij hoefde te zeggen. Ik verwachtte ook niet dat ik kanker zou hebben, maar als je wel dat vermoeden hebt dan schrik je toch wel als je daar moet zijn lijkt mij..... 'zie je wel, ik dacht het al!' Ik had het thuis al gezien op de plattegrond, maar in het ziekenhuis viel het toch wel erg op. 

 Perfect op tijd werd ik geroepen door een arts in opleiding die mij al waarschuwde voor de lange wandeling die mij te wachten stond en die op haar kamer alvast de nodige vragen stelde en naar de wondjes keek. Bij één zit er nog een bobbel achter, maar dat was eerst een flinke bal, dus ik ging er zelf al vanuit dat dat laatste dan ook wel verdwijnen zal en zij dacht dat ook. Net als ik vermoedde ze dat ik mij minder fit voelde na die ERCP doordat alles zo snel achter elkaar was... kort na de narcose weer een sedatie.... dat is gewoon wat veel en dan al dat gerommel in mijn lichaam.... niet zo gek dus. Dacht ik al, maar als zij het ook denkt voelt dat goed en is er voor mij geen twijfel.
Toen de chirurg...... hij had foto's van de ERCP bekeken (dus toch goed dat ik het zo snel had laten doorgaan) en hij vertelde dat mijn galblaas heel klein was en wees het met zijn vingers aan..." Ja, maar ik weet niet hoe groot hij normaal is!" Meteen wees hij iets aan dat ruim 2x zo groot was.... oké, dan snap ik het. Op Google zag ik later een heel ander formaat staan...... nou weet ik het ook niet meer.

"We kunnen hem gewoon laten zitten"
"Dat vermoedde ik al" (ja, ik had mijn huiswerk gedaan)
"Kans op problemen is bijna uitgesloten" 
"Dat is mooi" 
"Dus ik wil u nooit meer zien!" 
"Ik denk er net zo over".
Ook dit is weer een erg aardige man.... hij kan alles ook heel duidelijk uitleggen. Vroeg of ik nog vragen had.... en ik kon afscheid nemen ....  tot nooit meer ziens! Die vragen komen meestal achteraf...... zoals.... 'ik begreep dat hij verschrompeld is, maar is bekend of hij oorspronkelijk wel een normaal formaat had? '  Niet echt belangrijk, maar dat soort dingen bedenk ik later.... toen ik eraan terugdacht dat het verschil wel erg groot was dat hij aangaf. 

Mochten er toch problemen komen dan ga ik er gewoon weer naar toe natuurlijk, maar als hij het niet verwacht ga ik er vanuit dat dat klopt..... hoewel de dingen bij mij wel vaker anders lopen dan verwacht.  Maar ja..... mijn ervaringen in beide ziekenhuizen zijn gewoon goed! Dus als het nodig is dan ga ik er toch met een goed gevoel naartoe. Lief, aardig, behulpzaam, begripvol..... wat humor op z'n tijd...... ik heb niks te mopperen. Natuurlijk is er altijd wel iets dat niet perfect is, maar dat gaat om onbelangrijke dingen..... er waren geen problemen! Dokters, anesthesisten, verpleging, vrijwilligers etc. ..... geen enkele nare ervaring! Alleen de neuroloog vond ik wat wonderlijk, maar een probleem was dat niet. 

Terug was ik de weg even kwijt, ik was zoveel hoeken omgegaan naar mijn gevoel dat ik het even niet meer wist. Als je zelf zoekt is het vaak beter te onthouden, maar ik volgde iemand die veel langere benen had dan ik, dus ik keek alleen maar waar zij naartoe ging, maar zij schoot meteen te hulp toen ze mij links en rechts zag kijken en wees de weg..... ze liep een stukje achter mij aan..."en dan rechtsaf en door tot het eind!" Ik kwam weer langs de wachtkamer.... ah, hier wist ik het weer, tot hier had ik zelf de weg gezocht. 
Beneden was ik het ook weer kwijt, Ik kwam niet op dezelfde plek uit als op de heenweg.... maar weer was er iemand behulpzaam en ineens stond ik bij de uitgang..... maar dat was de hoofduitgang en ik moest uitgang station hebben, maar dat had ik zelf door, dat wist ik ondertussen al. Top dat ze bij het treinstation liften hebben zodat je eenvoudig over het spoor kan..... die trappen zien er minder geslaagd uit, maar die liften zijn prettig! Ik wist dat al, want jaren geleden was ik daar al eens. Volgens mij heb ik toen wel de trap genomen, maar ja...... toen was ik fitter.

De bus kwam ook nog snel, ik moest om half 11 in Hoorn zijn en was ruim voor de middag weer thuis.... maar het was goed dat ik de tandarts afgezegd had, want dat had ik niet gered. En het is niet prettig ook om 2 afspraken achter elkaar te hebben..... zelfs als het wel past is het niet fijn. En drie dagen achter elkaar een afspraak is sowieso al veel. Ik zei ook tegen de chirurg dat een mens wel heel gezond moet zijn om naar zoveel afspraken te kunnen gaan en dus blij was dat ik nu wat kon afvinken.

Donderdag naar de diabetesverpleegkundige..... daar was alles goed, ze was heel tevreden, ondanks dat ik de dag voor het bloedprikken mijn medicijn was vergeten..... gebeurt nooit, alleen is ik flink ziek ben sla ik wel eens over. En daarvoor was het natuurlijk ook al allemaal niet gegaan zoals normaal, ziek zijn kan ook voor de bloedsuiker een groot verschil maken. 
Maar het was toch goed..... en mijn bloeddruk ook, ook al is die thuis lager, maar ja, ik kwam aanracen op de fiets, hees mij een trap op.... dan is dat niet zo gek. 
In januari pas terugkomen en bellen als ik hypo's krijg, want dan moet ik een lagere dosering krijgen.
Onderweg naar huis nog even staan praten met iemand die vroeg hoe het met mij ging.... hij wist al het één en ander door mijn weblog, maar nu hij mij toch zag.... even vragen.

Ik had in de wachtkamer mijn jas aangehouden, ik had het een beetje koud en bovendien heb ik al zo vaak gehoord "Nou, jij hebt een aardige jas uitgedaan" dat ik dacht 'ik hou hem nu lekker aan!' Echt, zoveel mensen reageren op mijn slankere versie..... ja, het is meegenomen, maar dit tempo lag te hoog. 
Natuurlijk zou er nog iets af moeten om een perfect gewicht te krijgen, maar daar ben ik nu niet mee bezig. Aansterken en conditie opbouwen zijn belangrijker.... en als er dan een paar kilo's bijkomen lig ik daar niet wakker van..... dat is van later zorg. Maar ik ben zo'n 18 kilo lichter dan een jaar geleden, met mijn lengte is dat wel zichtbaar. Vorig jaar had ik eindelijk een manier gevonden waarbij ik rustig afviel (ik ben tegen crashdiëten), mij heel goed voelde en dat goed vol te houden is. Ook toen was mijn 'suiker' al flink verbeterd. Vanwege een griep (waarna ik ook moest aansterken) was ik daar toen even mee gestopt en nu crashte ik per ongeluk...... afvallen is prima, maar niet op deze manier. Maar goed, ik zie het toch maar als een voordeel, hoewel ik ook weet dat snel eraf vaak ook weer snel erbij is. Ik hou het wel een beetje in de gaten, maar ben er niet echt mee bezig. Het is belangrijker hoe ik mij verder voel.... als ik echt helemaal opgeknapt ben zien we wel verder. Het afvallen heeft wel voor een oudere kop gezorgd..... kan mij lekker niks schelen! En..... als ik 70 ben dan heb ik sneller een gezond gewicht, dan gelden er andere regels hahaha...... nou, nog een paar maanden dan ben ik 70..... dan hoeft er nog maar een 5 á 6 kilo vanaf om een gezond gewicht te hebben 😂, als ik nog 69 ben moet er zo'n 7 kilo extra af. Die 5 á 6  moet t.z.t. wel lukken denk ik, maar nu even niet. 

Vrijdag de gynaecologe. Ik kende haar nog niet en haar foto stond niet op de site, dus geen idee wie ik verwachten kon. Ik vind het altijd wel prettig als ik weet hoe ze eruit zien..... dan weet ik als ze aan komen lopen  'die is voor mij'. Mijn achternaam komt veel voor en als ze er geen voornaam of meisjesnaam bij zeggen kunnen er zomaar 3 opstaan..... dan is het wel handig als ik weet dat dit niet voor mij bedoeld is. En ik vind het gewoon leuk om even te kijken naar zo'n foto: "o, die lijkt mij wel aardig". Maar ze stond er niet bij, jammer. 
Ik moest er al vroeg zijn, dus vroeg opstaan.... i.v.m.  de bus omdat er nog wel eens bussen uitvallen of te laat komen, dus moest ik ruim speling hebben. Zo vroeg loopt het bovendien meestal niet uit, dus op tijd zijn was belangrijk. Als ik naar zoiets toega ben ik toch vroeg, ik sta altijd eerder op dan nodig is omdat ik 's morgens net een zombie ben, ik moet eerst even bijkomen. Dus nu kon ik in de bus ook nog even bijkomen..... alle tijd. 08.35 uur moest ik er zijn.... voor mij is dat vroeg, vaak wel wakker, maar nog niet echt wakker. En ik ben minimaal een half uur te vroeg..... dan is het dus echt vroeg als ik vertrek. Ach..... morgen uitslapen. Het gaat mij te ver om een afspraak om die reden te veranderen. 
De bus doet er als alles goed gaat 14 minuten over en vervolgens 2 minuten lopen (volgens 9292)..... nou, misschien loop ik wat langzamer en meestal staat het voetgangerslicht op rood, maar dus echt een stukje van niks.  Toch maar een bus eerder, ook geen ramp, dan heb ik alle tijd.... liever veel te vroeg dan iets te laat! Of ik nou thuis wacht of daar....maakt mij echt niet uit. En ik kon daar nog thee krijgen ook!

Een half uur te vroeg zat ik al in de wachtkamer, eenzaam en alleen het eerste kwartier, maar weer keurig op tijd werd ik geroepen en ze zei dat ze gynaecoloog was. "Dat is mooi want daar kom ik voor!" 
Zodra ik zat kwam ze al snel met de mededeling dat het goedaardig is.... ze vertelde dat ze dat meteen doet omdat mensen er vaak erg zenuwachtig over zijn. Heel goed! Even een inwendige echo om het wat beter te bekijken, ik kon meekijken en ze vertelde waaraan te zien was dat het goedaardig was.... hij was gewoon met vocht gevuld en daarom helemaal zwart op de echo.... geen vlekje of streepje te zien. 
Wel groot, bijna 8 cm, dus als hij gaat groeien of als ik er last van heb dan haalt ze hem eruit. Ze vertelde als mensen er erg bang van werden dat ze hem er dan ook uithaalde, want goedaardig of niet, mensen kunnen het heel eng vinden en dat is ook niet goed voor een mens, dat kan ik mij wel voorstellen. Ik heb dat niet zo.... ze hadden eerder al gezegd dat het waarschijnlijk geen kwaad kon, zij zei het aan de hand van de echo uit Hoorn en daarna bij de echo die ze zelf maakte (en duidelijker is, hij is bij toeval ontdekt op een echo die ergens anders voor bedoeld was) en ik kon meekijken, dus na haar uitleg snapte ik ook wat ik zag.... voor mij geen probleem..... heb ik meteen een mooi excuus als er gezegd wordt dat ik een dikke buik heb: 'is geen vet, is een cyste!'
Wel 2x terugkomen, dan gaat ze hem weer opmeten, eerste keer over 3 maanden. 

Nou, nog niet helemaal afgesloten, maar wel bijna..... en als hij groeit en eruit moet..... ook geen probleem! Ik zit niet te wachten op een operatie, maar ik ben er ook niet bang voor en de wetenschap dat het goedaardig is helpt ook mee! 

Weer naar de bushalte, ik had niet gekeken hoe laat het was en daar bleek ik nog 12 minuten te moeten wachten..... nou ja..... ik stond lekker buiten... niet bepaald in de frisse lucht met al dat voorbijrazende verkeer, maar toch....het voelde wel lekker fris! 
Om half 10 zat ik alweer thuis. 

Ik ga duidelijk vooruit..... ik ben emotioneel nog steeds wat zwakker en merk dat ik wat restverschijnselen heb van de epileptische aanvallen. Dat zal allemaal wel weer overgaan. Het heeft tijd nodig en hoe sterker ik ben hoe meer ik hebben kan.... in elk opzicht. Ik ben al heel blij dat ik de gewone dingen kan doen.... gewoon mijzelf redden en doen wat ik kan. Rustig opbouwen, niks forceren. Grenzen langzaam verleggen en wat niet gaat dat gaat niet. Nog steeds zijn er mensen die willen helpen als het nodig is.... dat voelt goed! Ook als ik het niet nodig heb voelt het prettig dat ik er altijd gebruik van kan maken als het even wat minder gaat.... dat idee helpt al! 

Dus iedereen heel erg bedankt..... ik ben zo blij dat ik jullie altijd kan bellen als het nodig is. Het is altijd prettiger als het niet nodig is..... voor mij voelt het beter en jullie scheelt het tijd. Tot nu toe is het niet vaak nodig geweest en het ziet er naar uit dat dat zo blijft, maar je weet het nooit!
Kort geleden kreeg ik nog te horen van iemand dat ik altijd bellen kon voor hulp, maar er werd bij gezegd dat zij het alleen aanbood aan mensen waarvan ze wist dat die er geen misbruik van maakten. 
 Ik snapte het helemaal, want voor mijzelf voelt het ook alsof ik er misbruik van maak als ik het eigenlijk zelf wel kan maar toch hulp vraag.... dat doe ik dus niet. Echt..... als ik iemand zou vragen mee te gaan naar het ziekenhuis terwijl ik dat prima zelf kan zou ik 3 dagen geen boodschappen durven doen omdat dan misschien gezien wordt dat ik goed genoeg kan fietsen en lopen e.d. en het dus onzin was om om hulp te vragen.
Ik heb ondertussen gemerkt dat ik met eten (nog) niet alles kan verdragen..... om het te vieren dat ik iets kon afvinken nam ik wat chips woensdag...... dat had ik beter niet kunnen doen, daar heb ik flink last van gehad.  Ik weet dat na een galblaasverwijdering dat ook vaak zo is in het begin, je lichaam moet er aan wennen dat het geen galblaas meer heeft en moet zich aanpassen. Maar hoe zit dat dan met een galblaas die niet werkt? Ik had die chips eerder moeten eten, dan had ik het aan de chirurg kunnen vragen, maar ja..... ik at ze omdat ik wat te vieren had. Voorlopig hoef ik ze niet meer. Ik ben er overigens toch niet meer zo gek op als vroeger..... maar soms kan ik er ineens trek in hebben. 

Alvast 1 volledig afgesloten hoofdstuk en de rest op een zacht pitje