Weer een beetje beter..... we komen er wel!

Zo geleidelijk aan staan mijn pootjes al wat steviger op de aardbodem. Net meer als een pasgeboren veulen, maar nu nog net iets minder vast dan ik gewend was. 
Dat wordt vanzelf nog wel beter. Ik kan steeds meer aan..... ook de wat langere telefoongesprekken, al hangt het er wel vanaf wie ik aan de lijn heb. Er zijn mensen bij wie ik alles kwijt kan, met wie ik kan lachen, maar zo nodig ook huilen. Die het horen als ik moe wordt, die mij begrijpen..... dat zijn de mensen met wie ik wat langer kan kletsen.... maar ook dat is per keer verschillend. En dat zijn nou juist de mensen die dat ook begrijpen! Ik hou de boot nog een beetje af, als iedereen belt hang ik de hele dag aan de telefoon en dat red ik nog niet, dus ik beperk het tot die paar mensen die goed aanvoelen wat wel en niet kan. De rest stuurt maar een berichtje, daar ben ik ook blij mee en dat beantwoord ik als het mij uitkomt. Soms is dat zelfs ook nog even teveel..... hoe lief ook.....soms moet ik even stoppen. 

Woensdag, precies een maand nadat ik ziek werd (wat toen nog leek mee te vallen) had ik al 2 bakken kleding uitgezocht waarvan dinsdag zelfs al een deel van naar een kledingbak was gebracht. 
Ik was al een paar keer naar buiten gegaan naar de vuilcontainer en deze woensdag voelde ik het zonnetje.... niet fel, gewoon lekker. Ik bleef even bij de voordeur staan..... even de zon op mijn gezicht. Ik had een klapstoel in de buurt, maar het was niet nodig, gewoon even staan en de zon mild op mijn huid voelen. 
De hele dag staat hier de achterdeur open.... af en toe alles tegen elkaar, lekker doorwaaien. Ik slaap niet veel meer overdag, maar woensdag was het even nodig, mijn nacht was iets korter geweest en ik was aan een tukkie toe. Ik werd wakker van de regen die tegen de ramen kletterde.... snel de deur dicht, want het regende in..... nou ja, dat droogt wel weer. Een paar duidelijke donderklappen volgden. 
's Morgens was ik gebeld door de diabetesverpleegkundige met wie ik eigenlijk een afsprak had, maar dat kon natuurlijk niet doorgaan..... ik was ook niet langs het lab geweest wat altijd een week ervoor moet. Nieuwe afspraak gemaakt en even gekletst..... ze is altijd erg aardig en begripvol... en niet overdreven streng. Er zijn natuurlijk duidelijke regels, maar ze vind dat je daar ook wel eens van mag afwijken als je bijvoorbeeld jarig bent of zo. 
Meteen daarna belde de huisarts..... ook even gepraat..... duidelijke afspraken gemaakt wanneer ik bellen moet e.d. en hoe de verdere vooruitgang moet zijn. Over hoe alles ging en wat achteraf gezien anders gemoeten had, maar achteraf weten we alles. Hij had overleg gehad met een internist en dan kan hij achteraf wel zeggen dat hij mij misschien een dag eerder al had moeten afvoeren naar het ziekenhuis, maar hij kon onmogelijk weten dat er zoveel mis was. Dus dat vind ik geen probleem.... ik vind dat hij er alles aan gedaan heeft. Over mijzelf..... hij weet heel goed dat je op dergelijke momenten gewoon anders denkt. Je bekijkt het van de andere kant.... en je brein werkt gewoon niet als anders. Veel mensen die in zo'n situatie komen reageren niet altijd zoals eigenlijk zou moeten.... ook mensen die het normaal echt wel weten. Dat vond ik wel goed om te horen.... ik had dat zelf ook wel door, maar om dat van hem te horen was goed. 
Kort daarna belde broer en daarna een nichtje wat een heel gezellig gesprek was. Daarna was ik aan het tukkie toe. 
Eten gaat steeds beter..... ik eet eigenlijk wat teveel fruit, maar ik heb op dit moment zoveel fruit dat dat maar even moet/mag. Ik kan beter teveel suiker binnenkrijgen van fruit dan van chocola
Ik had al aardbeien en appels in huis, de kleine banaantjes waren net op en toen werd er door buren een flinke doos met fruit gebracht waar van alles in zat...... ja, dan eet ik toch wat meer fruit en verdeel de druiven (die het zoetst zijn) zoveel mogelijk over de dagen. 

Ik heb al even gestofzuigd.... niet de hele kamer, maar even op plekken waar nou eenmaal altijd de meeste kruimels en anders troepies liggen..... dat voelde goed! 
Ik ben steeds sneller bij de voordeur. 
Vanavond maar eens goed mijn voeten verzorgen, want mijn teennagels zijn zo lang dat ik Piposchoenen nodig heb..... dat zijn dingen die er bij ingeschoten zijn. 
Ik heb dinsdag voor het eerst weer tv gekeken..... nou ja, meer geluisterd dan echt gekeken, maar toch.... weer een stukje normaler leven. 
De folders bekijk ik niet.... ik vind het altijd heerlijk om te kijken wat voor leuke aanbiedingen er zijn (liever de folder dan de site), maar ik kan er toch niet naartoe.... dan wil ik niet weten wat ik mis. Het gaat dan gewoonlijk om non-food artikelen bij winkels als Dirk v.d. Broek, Action en Wibra ..... winkels die ik niet in mijn eigen woonplaats heb.... artikelen die ik eerst wil bekijken of ik het echt wel wil hebben en meestal wel leuk, maar niet belangrijk! Bovendien vaak snel uitverkocht. Daar stuur ik een ander niet naartoe.... er zijn veel belangrijker dingen en bovendien vallen de artikelen in het echt soms tegen, dat kan ik een ander niet laten beoordelen.... dus gewoon niet kijken, dan mis ik het niet! 
De verdorde kruidenplantjes heb ik ook al opgeruimd en de andere planten hebben eindelijk een slok water gekregen..... ik zag dat ze dankbaar waren, van puur plezier veerden hun bladen een stukje omhoog en volgens mij zwaaiden ze zelfs. 
Ik loop nog steeds in frisse nachthemdjes rond, lekker handig, maar daar wil ik binnenkort ook een eind aan maken..... hup, in de kleren, zodat ik als ik fut heb zo naar buiten kan. 
Even bij de deur in mijn nachthemd vind ik geen probleem, maar als ik iets verder ga dan wil ik toch wel fatsoenlijk gekleed zijn. Het hoeft niet mooi te zijn.... maar wel iets anders dan nachtkleding.

 

Zo blij met al die mensen die altijd willen helpen. Het is niet altijd nodig, maar ineens kan het wel nodig zijn en dan weet ik jullie zeker te vinden. Het idee dat er zoveel mensen achter de hand zijn als het nodig is voelt goed! Sommige dingen kan ik zelf en is ook beter om zelf te doen, andere dingen zijn nog niet nodig. Mijn eerste hulp bij boodschappen woont dichtbij, komt langs mijn huis op weg naar haar eigen woning en werkt bij AH....... voor haar is het echt niet veel moeite om het even langs te brengen en als het nodig is maak ik daar dankbaar gebruik van. Kan ze een keer niet dan zijn er nog veel anderen die het willen halen en zo nodig trek ik echt wel aan de bel. Maar zoals het nu gaat gaat het prima, ik laat niet iemand onnodig iets halen. Ik heb een waslijst van mensen die iets willen doen.... geloof mij, ik ben er blij mee dat ik zoveel in reserve heb, maar best kans dat veel mensen niet eens aan de beurt komen. Dan nog ben ik blij dat ik zoveel mensen heb als reserve! Het kan zomaar eens gebeuren dat ik iets dringend nodig heb en het zelf nog niet kan halen en dat de één na de ander niet thuis is of andere afspraken heeft...... dan is het goed te weten dat er nog veel meer mensen op mijn lijstje staan..... dus nodig of niet...BEDANKT HIERVOOR! 

Maar ik ben 'in training'....... zodra het kan ga ik zelf weer naar de winkel..... evt. met rollator. Alleen als het ook echt kan, maar die tijd komt zeker. Van alleen op de bank hangen knap ik niet op, dus steeds kijken wat kan, steeds een beetje meer...... het komt goed! 

Gebruikt u medicijnen? Nee hoor, dat lijkt maar zo 😂😁😂😁

 Die eerst dagen in het ziekenhuis ben ik zo vaak met bed en al door de gangen gerold dat ik het gevoel had alsof ik verplaatst werd zodra ik mijn ogen dicht deed. 
Het was geen vervelend gevoel en ik kreeg er ook beelden bij.
In gedachten zag ik iemand achter mijn bed rennen..... in werkelijkheid hadden ze ook vaak een behoorlijk tempo.
De beelden werden steeds gekker...... na een tijdje was er een fiets aan mijn bed vastgemaakt en zo fietste iemand met mij door de gangen...... ineens zat de dochter van mijn vriendin op die fiets.... nou, die trapte stevig door! Het ging zover dat iemand met mij door Hoorn ging fietsen. Het waren leuke beelden! Al die tijd was ik mij er wel van bewust dat het niet echt was, maar ik vond het wel leuk, dus deed mijn best niet om die malligheid uit mijn hoofd te verdrijven. Zo kan je dus plezier hebben met niks..... alleen je gedachten! Later verdween het, vooral toen een rolstoel mijn vervoermiddel werd. Alle mensen die bedden en rolstoelen met mensen erin vervoeren zijn vrijwilligers..... zij leggen vele kilometers per dag af en dat allemaal om ons een plezier te doen.....HULDE! Eigenlijk gek dat het nodig is, maar blij dat ze er zijn! 
Iedereen heel erg bedankt en het gaat echt al een stuk beter.... mijn krachten komen terug, er is weer wat energie en dat gaat allemaal nog veel beter worden. 

De post bracht mij nog een paar erg leuke kaarten, waarvan 1 nagestuurd uit Hoorn. Heerlijk die leuke kaarten, bedankt!
Verder een afspraak in juni bij de poli chirurgie in Purmerend. Geen idee waarom, ik ben tot nu toe alleen in Hoorn bij chirurgie geweest..... misschien handig als ze volgende keer dat erbij zetten. 
Ik mag online inchecken of met een QR-code, ik beide gevallen krijg ik een QR-code waarmee ik mij bij een aanmeldzuil kan melden dat ik aanwezig ben.... dit is zo echt niet mijn ding! 
Volgens mij moeten er nog meer afspraken komen, zowel in Hoorn als in Purmerend, ik zou alles thuisgestuurd krijgen.... dat zal dan nog wel komen. Doordat het nogal eens veranderde ben ik het spoor een beetje bijster, ik weet dat de galblaas er nog uit moet, ik weet dat er nog een mri komt,  ik weet dat ik nog naar een gynaecoloog moet en naar de neuroloog. Eind mei heb ik een belafspraak met een chirurg in Hoorn die ik wel al ken, dat zal ongetwijfeld over de galblaas gaan....  het is maar goed dat ik een royale agenda heb! Maar even op het patiëntenportaal van het ziekenhuis kijken, misschien dat ik daar wat wijzer van word. 

Daar waren meer afspraken te zien.... een belafspraak met de neuroloog en een afspraak voor een EEG. 
De chirurg waar ik naartoe moet is er o.a. voor galblazen, dus dat zal het dan zijn..... maar omdat die afdeling in Hoorn is verbaasde ik mij daarover. 
Nou, ik ben in elk geval weer wat wijzer. 

Als ik geen epileptische aanval meer krijg mag ik over een half jaar weer autorijden..... prima, ik zou het zo kort erna toch niet in mijn hoofd halen om te rijden, ook niet als ik fitter zou zijn.