Opoe verteld...... over lang vervlogen tijden.

 Lang geleden toen ik nog een kleutertje was wilde ik 'zalluf' mijn naam ergens op schrijven. Probleem was alleen dat ik nog niet schrijven kon! 
De oplossing was dat mijn oudste broer langzaam mijn naam schreef en ik het gelijk nadeed. 
En echt, ik deed met mijn linkerhand precies hetzelfde als hij mijn zijn rechterhand deed. Het gevolg was dat het in spiegelbeeld stond. Ik maakte dus letterlijk dezelfde bewegingen..... normaal duw je de letters met je linkerhand en trek je met je rechterhand, maar ik trok dus ook (probeer het maar).
Broers lagen in een deuk en riepen: "Er staat snA..... Snaatje, Snaatje" Ik ontplofte..... er stond Ans, want ik had precies hetzelfde gedaan. Als er snA stond dat had broer het fout gedaan! 

Ze hebben mij er jaren mee gepest en dat vonden ze natuurlijk zo leuk omdat ik kwaad werd. En als ik kwaad werd dan was ik dat ook goed. Normaal heel verlegen, meer schuw eigenlijk, was ik thuis nogal een explosief driftkikkertje..... ik denk dat dan alles eruit kwam wat mij op school, op straat of waar dan ook dwars zat maar waar ik niks van durfde zeggen. Er hoefde maar iemand 'boe' te roepen of ik ontplofte...... en toen ik nog een ukkie was sprong ik dan uit woede omhoog en liet mij vervolgens op mijn billen vallen. Dat vonden de grote broers natuurlijk prachtig en daarom was het zo leuk om het kleine zusje te pesten.    

Dat rare springen en op mijn billen vallen leerde ik af doordat ik zo een keer op mijn zonnebrilletje viel dat in de zak van mijn schortje zat (jawel, ik had een schortje aan, dat vond ik prachtig!). Ik had het brilletje zelf gekocht van mijn eigen geld, het kostte een kwartje bij Ploeger aan de overkant. En toen was hij stuk.... ik was witheet! Maar...... ik besefte ook dat ik dat zelf gedaan had en besloot dat springen af te leren.... en dat lukte na een tijdje. Toen ik ouder werd had ik door dat het kwaad worden het plagen juist erger maakte en na een tijdje lukte het mij om niet meer nijdig te worden om die pesterijen...... en het werkte! Het duurde een tijdje voor het mij lukte met ze mee te lachen en toen vonden ze het pesten niet leuk meer. 

Net als met het verhaal van Ko-tje. 
Toen ik in de eerste klas zat kreeg ik met Kerst van zondagschool het boek 'Ko-tje en het Kerstfeest'. 
Ik kon al een beetje lezen en woorden met zo'n streepje hadden we al gehad, dus ik zei keurig 'Kootje', maar toen de broers het boek zagen zeiden ze om mij te pesten dat er Kotje stond. Daar werd ik natuurlijk weer kwaad om, want ik wist zeker dat het Kootje was. Maar ook dat was later geen probleem meer.  

Zo verdwenen de woorden Sna en Kootje uit het familiewoordenboek, maar helemaal vergeten waren ze niet. 

Jaaaaaren later kwam er een jonge muzikant bij de trompetten, een leuk joch dat vol humor zat en een beetje brutaal leek, maar op een leuke manier. Hij gebruikte voor veel mensen onschuldige bijnamen.....en daardoor kreeg ik het idee dat hij eigenlijk verlegen was. Omdat ik zelf heel verlegen geweest ben herken ik de meeste trucs wel.... mensen gaan kuchen om het te verbergen of worden brutaal als tegenhanger voor het verlegen zijn. Hij was niet echt brutaal, maar was duidelijk aanwezig en had overal een antwoord op.... maar die bijnamen.... ik vermoed (ik heb het hem nooit gevraagd en misschien besefte hij het zelf niet) dat hij het raar vond om de ouderen bij de voornaam te noemen, maar meneer en mevrouw zeggen ook raar vond, dat zei niemand. Dat heb ik zelf ook gehad toen ik er net bij zat.... ik ontweek het dan. 
Een onschuldige bijnaam is dan minder moeilijk om te zeggen..... vandaar mijn vermoeden dat hij eigenlijk een beetje verlegen was. Het was een jochie waar ik niet kwaad op kon worden, zelfs niet als hij vervelend was, want zoals hij er bij lachte kon ik echt niet boos zijn, die lach maakte alles goed. 
Broer vertelde hem het verhaal over Sna en ineens noemde hij mij Sna...... ik begreep natuurlijk meteen waar dat vandaan kwam en kon er om lachen. Andere jongeren namen het over en nog altijd zijn er een paar die mij altijd Sna noemen, nog steeds, ook al zijn de jochies van toen nu al lang volwassen. 
Ik herinner mij een feest waarbij ik bij de 'bar' stond om te helpen...... dat was een soort luik en de jongens hadden dat leuk versierd met leuke prijskaartjes voor elk artikel dat we verkochten aan de feestvierende menigte. 
Tussen die prijskaartje hing een bijzondere..... helaas heeft iemand die tijdens het opruimen zo snel weggegooid dat ik te laat was om hem te bewaren, want er stond op: 'Sna ... Onbetaalbaar'.  Die vond ik echt leuk. Ik vond het al prima dat ik Sna genoemd werd, maar na zoiets voelde het een beetje als een erenaam. Of ze meenden of niet wat er op stond, het was gewoon leuk! 

Ik kan nog steeds wel eens driftig zijn, maar niet zo vaak meer en niet zo heftig. Zo heel af en toe is er nog wel eens een kleine ontploffing.... maar daar is dan wel reden voor. Ik kan er slecht tegen als mensen heel onredelijk zijn. Vaak kan ik mij nog wel inhouden, maar een enkel keertje niet. Als het bekenden zijn die onredelijk zijn tegen mij dan heb ik het daar heel moeilijk mee.... meestal loop ik dan even weg omdat ik voel dat ik de tranen niet tegen kan houden (ik huil als ik kwaad, heel blij, ontroerd, verdrietig of moe ben.... echt, ik woon in Waterland en de waterlanders vloeien bij mij veel en vaak, ik ben dus zelf een echte Waterlander.... ik kan het niet tegen houden helaas!). 
Zeker als ik kwaad ben omdat iemand (een bekende) onredelijk tegen mij is wil ik niet dat ze mij zien huilen..... maar ze moesten eens weten hoe lang ik daar last van heb! Soms komen thuis die huilbuien dan steeds terug en kan ik er vaak niet van slapen... dat kan wekenlang duren. Ik kan  het wel steeds beter van mij afzetten, maar het lukt nog niet helemaal.... en het hangt er ook vanaf wat er gezegd is en door wie natuurlijk. Het maakt ook verschil of het uitgepraat kon worden.... ik snap best dat mensen in hun drift wel eens iets zeggen wat ze niet menen, maar als ze vol blijven houden met vervelend doen dan valt er gewoon niks uit te praten en dan blijft het hangen bij mij.
Het vervelende is dat ik het niet vergeet...... als iemand gemeen tegen mij was wil ik het graag vergeten maar dat lukt niet. 

Maar pesterijtjes wat eigenlijk plagen is..... dat is geen enkel probleem meer.... dat is niet kwaad bedoeld en dat kan ik nu zelf ook. Mijn verlegenheid is verdwenen...... ik flap er nu van alles uit wat ik soms misschien beter niet had kunnen zeggen, maar gewoonlijk is het niks ernstigs en levert het geen problemen op. 
Heel af en toe is er nog een klein beetje verlegenheid, maar dat is zelden. Meestal is dat als ik met humorloze mensen praat.... mensen die alles serieus nemen .... dan sla ik wel eens dicht, want niet alles wat ik zeg is serieus!