Herinneringen aan diverse ziekenhuizen..... het is niet altijd alleen maar naar!

 Nu ik nogal eens in ziekenhuizen kom de laatste tijd en dat als heel positief ervaar (hoewel ik er natuurlijk liever niet kom) denk ik steeds vaker terug aan de keren dat ik in het Sint Liduinaziekenhuis lag in Purmerend. Purmerend had in die tijd twee ziekenhuizen, ze zijn later samen gegaan als Waterlandziekenhuis en nu is het het Dijklanderziekenhuis, samen met Hoorn, Volendam en Enkhuizen. 
Het Liduina was oud, maar wel heel leuk en gezellig, ik heb ook daar heel goede herinneringen aan. 

Ik kwam er voor het eerst toen ik net 16 was.... met de ambulance ernaar toe gebracht en i.v.m. plaatsgebrek lag ik die eerste dag en nacht in de badkamer. Ik was toen nog heel verlegen. Achteraf gezien ben ik daar mijn verlegenheid een beetje kwijtgeraakt..... ik merkte dat alles waar ik mij voor schaamde door anderen heel gewoon gevonden werd..... en vaak wisten ze het de volgende dag niet eens meer. Ik mocht mijn bed niet uit, dus moest overal mee geholpen worden..... dat was voor mij in het begin vreselijk, vooral toen ik door een jonge (maar erg aardige) broeder op de po geholpen moest worden..... dat soort dingen waren in mijn ogen heel genant....maar het wende! 
Ik kreeg een laxeermiddel i.v.m. een onderzoek de volgende dag.... nou dat hebben ze geweten.... midden in de nacht moest ik verschoond worden, zachtjes, want er lagen op die zaal nog 7 mensen te slapen en met zaklantaarns werkten ze, want het grote licht deden ze natuurlijk niet aan midden in de nacht. Ik zou het liefst ter plekke door een gat in de grond gezakt zijn...... maar de volgende dag leek iedereen het vergeten te zijn. 
Ik lag op een zaal met vnl bejaarde vrouwen en was echt de baby van de zaal. Eén vrouw kwam mij vaak 's avonds even lekker instoppen.... ik werd vertroeteld door die mensen. Maar ook de verpleging was top. 
Er was een verpleegster die mijn boeken bekeek en zag een boek van een serie waar zij er ook een paar van had en nam ze voor mij mee toen ze dat weekend naar huis ging (veel verpleegsters waren intern!).
De hoofdzuster (zuster Fidelia) vroeg of ik van legpuzzels hield.... ja dat vond ik wel leuk, maar dat is in bed niet te doen. Op de mannenzaal ernaast lag iemand die een paar jaar ouder was dan ik zich rot te vervelen begreep ik. Ineens hoorde ik iemand timmeren..... zuster Fidelia had hout gehaald en liet die jongen een opstaande rand om een plaat hout timmeren en kwam daar even later mee naar mij en had ook meteen maar een paar legpuzzels uit de recreatieruimte gehaald.... ik kon op bed puzzelen. 
Ik lustte geen eten, maar zuster Lidwien had gehoord dat ik van leverpastei hield en fluisterde 'ik heb er extra dik leverpastei op gedaan, dat vind je toch zo lekker?' ..... eigenlijk hield ik alleen van een dun schraapseltje leverpastei, maar dat kon ik onmogelijk zeggen, het was zo lief bedoeld. 
Er kwam regelmatig een man langs om een praatje te maken en die werd de rector genoemd. Een erg leuke man met wie ik goed kon opschieten, geen idee wat zijn naam was en wat hij precies daar deed. Ook de internist, Dokter Arnold (die woonde om de hoek) was erg aardig. Toen ik later bij hem kwam op de poli zei hij: "Je hebt mensen die altijd wel ergens last van hebben, pijntje hier, pijntje daar, koorts of wat dan ook..... dan zijn de zogenaamde krakende wagens en ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik denk dat jij daar bij hoort!"  Hij had het goed gezien..... nog steeds heb ik altijd wat.... meestal niks bijzonders, maar gewoon regelmatig niet fit, snel moe etc.  Ik ben dus een krakende wagen... maar die leven het langst..... logisch, die worden vaker van top tot teen helemaal nagekeken waarbij alles wat eerder ontdekt wordt dan bij iemand die nooit wat lijkt te mankeren. 

Toen mijn broer trouwde mocht het bruidspaar buiten het bezoekuur om even langskomen.... de hele zaal kreeg extra vroeg de thermometer, want dat moest klaar zijn als het bruidspaar kwam. Dat gebeurde niet snel, dat was echt bijzonder. En omdat er ook iemand lag die die dag 12 1/2 jaar getrouwd was gingen we met zijn allen op de foto (even stiekem toch van bed gegaan via het bed ernaast). 

Eindelijk mocht ik van bed af..... nu was het mijn beurt om anderen te helpen.... dingen te pakken voor mensen die niet van bed mochten. Regelmatig riep de Russische vrouw naast mij dat haar zeep gevallen was en dat mocht ik dan oprapen. 

Er lag een heel lieve en vrolijke vrouw (Mevrouw B.) op zaal die ooit aan staar geopereerd was en in die tijd kreeg je dan een bril met heel bolle glazen waarmee je eigenlijk alleen recht vooruit kon zien. Zij had een bekende op een andere afdeling/etage liggen en wilde daar graag even op bezoek gaan, maar met haar ogen en in een ziekenhuis vol met op-en afstapjes en trappen en onverwachte hoekjes was dat niet handig, dus ze vroeg mij mee als begeleidster..... en 'armpie door'  gingen wij aan de wandel. Het ging een tijdje goed..... totdat ik vergat te zeggen dat er een afstapje was.... oeps..... ze viel en ik viel mee, wij lagen over elkaar, bezeerden ons niet en gierden van het lachen terwijl mensen die het zagen begonnen te gillen en te rennen. Wat was dat een leuke vrouw, ik dacht later nog vaak aan haar. 
Er lag ook een tijdje een vrouw die dement was en de hele tijd riep dat ze een jong meisje was. Op een nacht kroop ze bij iemand anders in bed die van schrik begon te gillen..... en later natuurlijk lachen.
Na 5 1/2 week mocht ik naar huis.... en pas veel later merkte ik dat ik niet meer zo verlegen was..... ik stond een keer met een man te praten over een boek en mijn moeder vroeg later wie dat was: "O, geen idee, die kende ik niet".  Mijn moeder reageerde verbaasd, want ik praatte nooit zomaar met vreemden en toen had ik het door..... mijn verlegenheid was aan het verdwijnen. Nu sla ik wel eens door naar de andere kant, maar ja.... ik heb wat in te halen. 

Jaren later wilde ik graag kinderen.... dat bleek niet zo eenvoudig en ik kwam in dat ziekenhuis bij een gynaecoloog terecht. Beter had ik het niet kunnen treffen, zo'n lieve man..... en hij zette er haast achter, ik mocht snel achter elkaar terugkomen, geen lange wachttijden tussendoor. Hij vond het één en ander dat niet perfect was.... waarschijnlijk niet de oorzaak, maar wat het zwanger worden wel kon bemoeilijken, hij verhielp alles. Ik kreeg al snel medicijnen omdat ik van een hormoon wat teveel had en ook dat kon tegenwerken. Maar eerst moest er een neuroloog naar kijken en die stuurde mij weer naar een oogarts. Ja echt, het klinkt raar, maar ik moest naar de oogarts. Dat hormoon word aangemaakt door de hypofyse en dat ik teveel van dat hormoon had zou kunnen betekenen dat die te groot was.... maar dat is slecht te zien omdat er bot omheen zit, pas als hij enorm is valt dat soms te zien.... maar...... vaak zijn er voor die tijd al problemen met de ogen.... vandaar de oogarts.  Ja, bij mij gaat het nog wel eens anders dan gebruikelijk. 
Uiteindelijk bleek er door verklevingen een eileider dicht te zitten, dat was waarschijnlijk de grootste boosdoener en hij kon dat verhelpen. Dat was toen nog niet zo gangbaar, ik begreep dat hij dat kort daarvoor in Amerika geleerd had. Ik moest nog wel even wachten, want hij had de apparatuur er nog niet voor. Of het waar is weet ik niet, maar ik hoorde later dat hij ook wat apparatuur van de oogarts leende omdat het allemaal zo lang duurde. Ik behoorde dus tot één van de eersten bij wie hij dat deed en het was succesvol (nog wel hormonen e.d. gekregen toen het nog niet meteen lukte) .... en ik was niet de enige. Hij had daar ook andere hechtingen geleerd en had doorzichtige pleisters die ook nieuw waren, waardoor een verpleegster die de wond wilde bekijken verschrikt wegliep omdat ze dacht dat er helemaal geen pleister opzat. 
Hij deed ook de keizersnede bij mij en (zoals gewoonlijk) verliep dat niet helemaal volgens plan. Edwin zat met zijn hoofd vast in mijn bekken, kon niet verder, maar wilde er via de keizersnede ook niet zomaar uit en daarom was er via die weg toch nog een tang nodig. Maar alles ging goed en zelfs Edwin had (tegen de verwachting in) nergens last van. 
Mijn laatste afspraak met hem had ik toen Ed (mijn man) al ziek was.... het was de bedoeling om over een tweede zwangerschap te praten, maar het werd een heel ander gesprek. Toen Ed stierf kreeg ik nog een heel lieve brief van hem. 
Echt, aan dat ziekenhuis heb ik ook alleen maar goede herinneringen. Jammer dat het niet meer bestaat, ik zou er graag nog eens rondkijken.

En dan het AMC, waar Ed lag.  Zonder dat we er om vroegen kreeg Ed een kinderledikantje op zijn kamer, zodat Edwin eenvoudiger mee kon en dan niet in zijn buggy hoefde te slapen.... ik mocht de afdelingskeuken gebruiken als ik eten voor Edwin wilde klaarmaken.... toen Ed jarig was kregen we samen een verjaardagmaaltijd met heel lekkere dingen en als ik het mij goed herinner was er zelfs wijn. 
Dus ook hier goede herinneringen. 

Vaak hoor ik gemopper over ziekenhuizen en er zal ook vast wel eens wat misgaan en niet iedereen zal aardig zijn en niet iedereen wordt goed genoeg geholpen, maar ik heb heel goede ervaringen, in verschillende ziekenhuizen dus. Natuurlijk gaat niet alles goed..... in de familie hebben we ooit ook problemen met een ziekenhuis gehad.... omdat het om meerdere dingen ging werd binnen de familie besloten dat niemand van ons naar dat ziekenhuis zou gaan..... toen ik als 16-jarige naar het ziekenhuis moest had de huisarts dat ziekenhuis uitgekozen.... mijn moeder zei dat ze dat niet wilde en omdat hij er vanaf wist begreep hij het, het was toen echt niet goed gegaan en hij had zelf ingegrepen. Hij regelde het meteen en zo kwam ik dus als niet-katholiek in een katholiek ziekenhuis terecht... in de badkamer! Mijn bed stond naast het bad, het bezoek zat op de rand van het bad. Patiënten vonden het bijzonder dat ik daar lag en kwamen steeds vragen wat er aan de hand was, of ik soms een ongeluk had gehad. Toen iemand zei dat hij nu niet in bad kon zei ik zowaar (voor mij heel brutaal) "Ik draai mij wel even om!".