Herinneringen

Zo'n 60 jaar geleden stond ik in de familie bekend als iemand die altijd het laatste woord wilde hebben. Ik was het daar niet mee eens, want volgens mij waren de anderen minstens zo erg. 
Als ik nog iets toevoegde waarvan ik vond dat het belangrijk was zei een ander: "Moet je weer het laatste woord hebben?" En daarmee nam de ander dus het laatste woord.... en dat nog wel met iets dat helemaal niks met de discussie te maken had verder.... dus dan werd ik kwaad.... en ..nou ja, dat kan eindeloos doorgaan, om en om namen we dan het laatste woord. Ik was het er dus niet mee eens dat ik de naam had. Maar ja..... als je eenmaal zo bekend staat kom je niet gauw van die naam af.

Het was 5 december, er lag een groot pak voor mij.... met een gedicht:

Ik snapte er niks van.... wat kon hier nou inzitten? Ik kon mij niet herinneren dat er iets was dat ik altijd al wilde. 
Ik pakte het uit.... het grote pak werd steeds kleiner en kleiner en uiteindelijk kwam het 'cadeau' er uit: 

Een luciferdoosje met papier eromheen waar deze tekst op stond..... geintje van mijn vader. 
Heel even beteuterd kon ik er toch wel om lachen. Ik heb het nooit weg kunnen gooien.... een mooie herinnering aan mijn vader met wie ik 2 handen op 1 buik was. We hoefden elkaar maar aan te kijken om elkaar te begrijpen. Waar hij ging ging ik zoveel mogelijk mee. Ik heb veel geleerd van hem. Ik was gek op zijn 'lessen' natuurkunde en scheikunde waar we tot diep in de nacht over konden praten..... tot mijn moeder wakker werd en ontdekte dat 'het kind' nog niet op bed lag.
Mijn vader en ik waren allebei avondmensen, mijn moeder niet. Ik kon prima met mijn moeder opschieten, maar mijn vader was alles voor mij. We hebben heel wat afgelachen samen. 
Wat had hij het moeilijk toen ik flink ziek werd toen ik 16 werd. Natuurlijk had mijn moeder het ook moeilijk, maar aan mijn vader merkte ik het duidelijker. De keren dat mijn koorts gemeten werd en als ik vroeg hoe hoog het was  hij een raar antwoord gaf....ik had het door, hij wilde het niet zeggen omdat het erg hoog was. En toen stond de ambulance ineens voor de deur en werd ik naar het ziekenhuis gebracht. 
Het kwam gelukkig helemaal goed, maar juist omdat wij elkaar zo goed begrepen zag ik hoe moeilijk hij het had. 
Hij overleed in januari 1990, tijdens een heftige januaristorm..... die storm rukte het fietsenschuurtje uit elkaar dat hij ooit gemaakt had, het leek wel symbolisch...... een heftige dag. Mijn vader had al jaren Parkinson en ging in alle opzichten achteruit. Een normaal gesprek was er zelden meer.... hij snapte het niet meer en zei vaak dingen die nergens op sloegen.... ik vond dat moeilijk. Het leven was niet leuk meer voor hem, de dood kwam als een verlossing, ook al was hij nog maar 69. Net zo oud als ik nu ben. Hij zou dat jaar in oktober 70 geworden zijn.... ik word dit jaar in oktober 70. Ik ben nu dus al iets ouder dan hij geworden is. 
Soms verlang ik nog wel eens naar de lange gesprekken die wij samen hadden.