Liegen

Ik hou niet van liegen, als kind al niet........maar toch herinner ik mij een leugen uit mijn kindertijd waar ik lange tijd last van had.
We hadden hier een klooster en de stoep was afgebakend met zware kettingen aan betonnen palen.
Dat nodigde uit om op te zitten en te schommelen......echt lekker schommelde het niet, maar ja.....ik deed het toch! Samen met een vriendin zat ik daar toen ik ineens achterover klapte, op de harde blauwe stoep. Auwauwauw...... dat was niet fijn. Ik liep naar huis en om de één of andere reden verzweeg ik hoe het gebeurd was, maar zei dat ik over een bananenschil was uitgegleden. Waarom? Geen idee, misschien vond ik dat interessanter, misschien was ik zo hard op mijn achterhoofd gevallen dat ik er even echt in geloofde....ik weet het niet.
Ik mocht in het "grote bed" van mijn ouders in het achterkamertje, gordijnen dicht, want misschien had ik wel een hersenschudding.....eerst maar even afwachten hoe het ging.

De bakker e.d. kwamen toen nog allemaal aan de deur..... de gang was naast dat kamertje en ik hoorde mijn moeder praten bij de deur: "Ja, over een bananenschil, dat dat zo hard kan aankomen hè?"
Ik kroop onder de dekens van schaamte.....mijn leugen werd doorverteld!

Het bleef mij dwarszitten...... naar mijn gevoel jaren later (maar in die tijd leek een jaar een eeuw te duren, dus misschien duurde het minder lang) was ik weer eens ziek en dan mocht ik vaak in de huiskamer slapen, gezellig. Mijn vader was net als ik een nachtbraker en ging altijd als laatste naar bed. Dat was het moment dat ik mijn leugen aan hem bekende...... hij had door dat ik er erg mee zat en zei plagend "En ik maar denken dat jij altijd zo eerlijk was....je kan dus wel liegen" ....maar hij was niet kwaad.....hij begreep mij meestal goed en snapte dat ik hier al lang mee zat. Later plaagde hij mij er nog wel eens mee.

Nog steeds hou ik niet van liegen, maar dat wil niet zeggen dat ik het nooit doe, maar mijn leugens stellen niet veel voor, het zijn meer leugentjes om bestwil, smoesjes. Bijvoorbeeld: soms snappen mensen niet dat ik niet dagen achter elkaar actief kan zijn...... het is wel eens gebeurd dat ik tegen iemand zei dat ik andere afspraken had om niet eindeloos te moeten uitleggen dat ik die dag niet mee kon omdat ik te moe was.   Dergelijke leugentjes zit ik niet mee...... het resultaat is hetzelfde....ik blijf die dag thuis, alleen wordt die reden beter geaccepteerd..... gelukkig hoeft dit niet vaak, de meeste mensen accepteren wel dat ik het niet red.
Naarmate ook de mensen om mij heen ouder worden snappen  meer mensen het wel beter......zij kunnen vaak ook niet alles meer.....ik had dat altijd al.

Maar bij dergelijke dingen is het dus wel eens beter om een smoes te verzinnen.

Edwin hield als kind ook niet van liegen, sterker nog.......hij snapte niet dat iemand iets zei dat niet waar was!
Hij was 4 toen hij naar een logopediste moest omdat hij altijd met zijn mond half open liep. De logopediste wilde weten of er meer problemen waren en testte dat door hem dingen te laten zeggen waar moeilijkheden inzaten. "Edwin......zeg eens 'onze poes zit voor het raam' "
"We hebben geen poes!"
"Ja maar je kan het toch wel zeggen?"
"Nee, want we hebben geen poes!"
"Maar alleen maar even zeggen 'onze poes zit voor het raam' "
"Nee, we hebben geen poes!"
De logopediste (een erg aardige vrouw) had dit denk ik nog nooit meegemaakt...... maar wat nu?
Ineens schoot mij te binnen dat ik eens van iemand een bloempot gekregen had in de vorm van een poes en die stond voor het raam. Het lukte toen wel met een iets aangepaste zin:
"Onze bloempotpoes staat voor het raam".

Ik herinner mij zijn eerste leugen......dat was jaren later....hij zou alleen uit school komen en meestal stond ik dan bij de oversteek hier dichtbij te wachten......hij kon het wel alleen, maar het voelde prettiger om hem op dat soms drukke punt even in de gaten te houden.
Op een woensdag zei ik hem dat ik er misschien niet stond...... en misschien was ik ook nog niet thuis.....ik was even naar een verjaardag bij de buren en om niet steeds op de klok te hoeven kijken sprak ik af dat hij als ik niet thuis was naar de buren zou komen.
Maar hij kwam niet en ik liep daarom toch maar naar de weg...... hij was wat laat, maar dat kan natuurlijk wel eens...... het duurde wel erg lang en ik ging naar de overkant......en verder... vlakbij school kwam ik hem tegen, volkomen in gedachten.....spelend met zijn fantasie, want hij zag altijd dingen waar hij een heel verhaal van wist te maken.....een stukje van een landkaart was vast verloren door boeven bijvoorbeeld.
"Hoi Edwin, wat ben je laat"
"Ja, ik weet ook niet waarom juf ons zo lang in de klas hield"
Hm......dit moest een leugen zijn, juf hield ze echt niet zomaar een half uur langer in de klas:
"Nou, dan gaan we samen even terug naar school om aan juf te vragen waarom ze dat deed"
Ik zag hem schrikken, dit was de bedoeling niet!
"Nou ja, ik heb ook nog even op het plein gespeeld"

Hij had de leugen ontdekt en ineens loog hij overal over.......ik vertelde hem dat ik hem ook niet zou geloven als hij de waarheid zei, omdat ik niet meer wist wat wel en niet waar was. Dat vond hij erg:
"Maar als het nou echt echt waar is?"
"Dat weet ik dan toch niet? Jij liegt steeds".
Het maakte indruk en hij stopte met liegen. Nou ja, hij zal heus nog wel eens een leugentje verteld hebben, net zoals ik wel eens een enkele keer doe, maar hij is geen echte leugenaar.......  toch is het soms wel eens nodig!