Het laatste nieuws uit de ziekenboeg

Vrijdag...... weer een ritje naar Hoorn, weer nuchter. Natuurlijk was ik er weer vroeg en maakte daar een beetje een verkenningstocht, want ik had daar beneden nog niet veel gezien.... de eerste keer werd ik met een brancard naar binnen gebracht.... ik werd met de rolstoel naar buiten gebracht toen ik naar huis mocht..... zelf heb ik dus niet hoeven zoeken en dan zie je toch andere dingen. Vorige week bij de dagopname melde ik mij bij de receptie (meteen bij de ingang) en ik werd verwezen naar een lift daar dichtbij, dus weer geen zoeken. Prima natuurlijk, maar nu was ik zo vroeg dat ik tijd genoeg had om eens rond te neuzen....over anderhalve week moet ik daar weer ergens anders zijn en ik weet dus in dat ziekenhuis de weg nog niet echt..... ook altijd een reden om graag vroeg te willen zijn. Purmerend is kleiner en daar kwam ik wel eens vaker (bij de oogarts) en hoewel er wel het één en ander veranderd is is het daar meestal eenvoudiger te vinden. Ik kom er altijd en ik kan ook altijd vragen, maar zoeken als je op het nippertje binnenkomt vind ik nooit prettig.

Deze keer stond er niet dat ik mij moest melden bij de receptie, maar bij de vorige dagopname wel, dus ik meldde mij daar toch maar ook al moest ik nu naar een andere afdeling.... het was goed dat ik mij meldde .... ik stond op de lijst en een gastvrouw zou mij brengen. Het was nog steeds erg vroeg, maar de gastvrouw zei dat dat geen probleem was. Boven kreeg ik te horen dat ik wel erg vroeg was.... ach, ik wacht wel. 

Ik zat niet lang in de wachtkamer toen ik al geroepen werd..... de patiënt voor mij moest nog op uitslagen wachten, dus ze waren blij dat ik er al was. Ik werd voorbereid op wat er komen ging.... operatiehemd aan, bloeddruk en zuurstof meten, infuusnaald erin etc. Ik was er al snel klaar voor.... ik keek op de klok.... eigenlijk hoefde ik mij over een kwartier pas te melden (om 5 voor 10) en dat is dan 3 kwartier voordat het echt ging beginnen. Blijkbaar liep er iets anders een beetje uit, want ik heb meer dan een uur daar gelegen. Geen probleem. Ik dacht dat als de vorige patiënt de uitslagen had zij misschien toch weer eerst ging, maar dat bleek niet zo te zijn, ik zou gewoon de volgende zijn, zo was de planning nu. Toch duurde het nog wel even, maar anders had het nog veel langer geduurd. Maar toen was ik dan toch aan de beurt. Overstappen van bed op tafel was geen probleem, ik werd in de juiste houding gelegd (op mijn buik, linkerarm omhoog, rechterarm naast mijn lichaam.... superwomannnnnn) en ik kreeg een soort bitje in.... en ze vroeg mij wat.... met moeite gaf ik antwoord met mijn mond zo geopend dus om dat bitje (daar gaat later de slang met apparatuur door naar de galblaas, best knap!).... ze had het door.... iets vragen terwijl ze daar mee bezig was was niet handig hahaha. Toch bleek ik nog redelijk verstaanbaar te zijn. Ik maakte duidelijk dat het niet helemaal goed zat, beetje scheef... ze snapte het.... even later zat het goed, dat voelde beter. Het scheelde maar een klein stukje, maar mijn kaak is al wat gammel, dus ik wilde het wel graag goed en ik wist dat het de vorige keer beter voelde..... tsja, als je ervaring heb heb je dat eerder door. Bovendien voelde ik dat hij in het begin erg tegen mijn plakkroon steunde en die wil ik graag heel houden.
 Weer best gelachen daar. De dokter stelde zich voor..... ik dacht echt dat ik hem goed verstond, de naam die ik ook verwachtte, maar als hij het was dan lijkt hij totaal niet op zijn foto! Thuis nog eens gekeken..... volgens mij hebben ze de verkeerde foto geplaatst!
Volgens mij ging het supersnel, want ik was dacht ik rond half 12 al op de uitslaapkamer, maar na sedatie valt er niet veel uit te slapen, dan ben ik vrijwel meteen wakker..... hoewel ik wel merkte dat ik mij iets waziger voelde dan andere keren, maar ja.... vorige week algehele narcose en ook al eerder sedatie.... dat werkt toch een beetje door. Ik was niet echt suf of zo, maar het voelde net iets minder helder, meer alsof ik uit een heel diepe slaap was gehaald en nog bij moest komen (s morgens heel normaal voor mij), terwijl ik meestal na sedatie verbaasd ben dat het al gebeurd is omdat ik dan net zo wakker ben als daarvoor. 
De stent was eruit gehaald, er zijn weer steentjes weggehaald, galblaas is weer schoon. De galblaas lijkt verschrompeld te zijn hoorde ik vandaag.... ik wist al dat hij waarschijnlijk erg klein was .... verschrompeld hadden ze nog niet eerder gezegd. Het zal wel..... raar, wie heeft er nou een verschrompelde galblaas? En hoe kan dat? Ondertussen opgezocht..... het komt vaker voor, ik ben niet uniek 😂 .... hij verschrompelt vaak na een ontsteking en als er dan geen steentjes meer inzitten kan hij meestal gewoon blijven zitten. Ik ben benieuwd. Daarom dacht die chirurg natuurlijk dat ik er geen last meer van zou hebben. Dan is de kans dus groot dat hij zijn messen voor mij niet meer hoeft te slijpen. Afwachten maar, de 10de hoor ik meer..... ik volg zijn adviezen op, hij weet er meer van, ik heb alleen Googlewijsheid op dit gebied..... dat is prima als achtergrondinformatie en dat is handiger tijdens een gesprek met een arts, maar omdat elk geval anders is weet de chirurg beter wat goed is voor mij. Wat niet wil zeggen dat ik elk advies van elke dokter klakkeloos opvolg, maar meestal wel.... vooral als een dokter mij echt het gevoel geeft dat ik hem kan vertrouwen en dat hij goed is.  Maar zelf nadenken blijft altijd goed volgens mij .....  waar vroeger nauwelijks iets uitgelegd werd, doen ze dat nu gewoonlijk wel en overleg je vaak samen. Dat is wel beter. Zo heb ik dingen gemankeerd in het verleden die mij nooit gezegd zijn..... wel vermoedens, want als ik bij benauwdheid eindelijk een medicijn krijg dat helpt en ik lees dat dat alleen gegeven wordt bij alle vormen van astma, dan mag ik toch aannemen dat ik een vorm van astma heb/had. Als er verklevingen weggehaald worden, waarbij o.a. de eierstok weer 'open' gemaakt werd. dan is de kans groot dat het endometriose is..... ondertussen weet ik dat het ook echt zo is, maar dat was vele jaren later. Mogelijk komen die verklevingen bij mijn gal daar ook door denk ik dan. 

Om 12 uur mocht ik eten... en geen minuut eerder! Een krentenbol en een lekker broodje kaas (maisbol dacht ik).... en koffie of thee.... ik mocht zelfs de smaak kiezen. Het was daar best een vrolijke boel en weer was er iemand die mijn 'schoenen/slippers'  zo leuk vond. Mijn chauffeuse werd gebeld, op die afdeling wordt het gedaan door de verpleging en de chauffeur moet je ook van de afdeling halen, zodat je niet stiekem toch alleen gaat (denk ik). Dat was ook toen ik daar jaren geleden een darmonderzoek kreeg, maar toen moest ik al eerder naam en nummer doorgeven van degene die mij haalde, nu was dat vandaag pas.
Toen was het Edwin die mij haalde..... ik was met Geurtje aan het chatten toen ik die keer een intakegesprek had gehad en schreef wat er gebeuren ging en wat ik moest regelen..... Edwin zat in diezelfde groep, maar zat op zijn werk. Hij had meegelezen bleek even later, want ineens kwam er een berichtje van hem..... 'ik haal en breng je, ik heb al vrij gevraagd!' Heel lief...... want het is niet het meest logische natuurlijk, Arnhem ligt niet om de hoek...... ik zou het hem niet gevraagd hebben.
Maar het was wel heel fijn voor mij.....we kennen elkaars reacties..... en omdat ik meteen de uitslag kreeg is het dan prettig om er iemand bij te hebben waarbij je je goed voelt. Ik had er wel vertrouwen in, ik wist hoe klein de kans was dat het echt heel mis was, maar zekerheid heb je pas als de uitslag binnen is... en er was niks aan de hand, maar ook dan kan ik huilen en dan is het fijn als Edwin er is.... die snapt het...ik had er toen geen last van, maar dat is bij mij onvoorspelbaar.  Met de één voel je je nou eenmaal prettiger dan met de ander, zeker met dergelijke dingen! Maar dat was 6 jaar geleden..... het voelt veel langer geleden, maar het staat in mijn dossier. Dat was toen op dezelfde afdeling. Ik herkende de bedden ook nog, waar je onderin al je spullen kan leggen en dat gaat dan aldoor met je mee. 

 Ik kreeg nu de nodige instructies mee voor de rest van de dag.... geen alcohol (ik ben van de blauwe knoop), niet autorijden (mag ik toch al niet), niet alleen wandelen (neuh.... vandaag niet meer, dat snap ik) en niet fietsen (was ik niet van plan). Logische dingen na een sedatie, dat moet eerst goed uitgewerkt zijn... en daar kan je je soms wel in vergissen, dus diezelfde dag gewoon rustig aan. Geen punt..... lekker een lui middagje. Ze hadden de planning goed voor elkaar daar..... ze hadden gezegd dat ik half 1 opgehaald mocht worden en ik was precies om half 1 klaar. Weer netjes aangekleed, bloeddrukband eraf, infuusnaald eruit en een flink verband erom. En ik werd naar de wachtkamer gebracht waar ik al snel door chauffeur Yolanda opgehaald werd (die Edwin al had gemeld dat ik het achter de rug had....top!). 

Ze bracht mij weer netjes thuis en we bleven nog even kletsen. 
En daarna? Lekker niksen..... ik viel al snel in slaap..... lekker lui! Tegen de avond kreeg ik wel wat keelpijn, maar ja..... dat is niet zo gek als ze met apparatuur je keel ingegaan zijn. Ik had er steeds geen last van gehad, maar deze keer voelde ik het wel. Zal wel weer over gaan. Wel voor alle zekerheid koorts opgenomen, want ik had het warm (maar kon ook van de zon komen die zich door mijn gordijnen niet liet tegenhouden) ..... ik was gewaarschuwd dat ik het in de gaten moest houden.... bij duidelijke koorts meteen bellen.... dus dan toch maar het zekere voor het onzekere. Nog onder de 37, dus niks aan de hand.... vermoedde ik al, maar ja.... je weet maar nooit. Doordat ik toch nog altijd wel wat zwakker ben heb ik het wat sneller warm of koud, dat wisselt soms wat snel en voelt dan wel eens wat koortsig, het doet mij soms ook aan opvliegers denken. 
 Het gaat goed hoor, niks te mopperen, maar ja.... ik kwam van ver en dan heeft het tijd nodig en dan aldoor onderzoeken en operaties geven meestal ook geen fitter gevoel, dus er zijn echt wel momenten dat ik merk dat ik nog lang geen marathons kan lopen 😉😂. In elk geval is er weer iets klaar, dit kan ik afvinken. Dit is geen naar onderzoek (ERCP).... natuurlijk omdat je er zelf niks van merkt, het lijkt mij niet prettig als je er met je volle verstand bij aanwezig bent, maar dit is echt niet iets om vreselijk tegenop te zien. Natuurlijk, niets is 100% veilig...... dat is het hele leven niet.... als je gaat bedenken wat er allemaal fout kan gaan heb je geen leven meer.... dus gewoon doorgaan is het beste en geen onnodige risico's nemen. Je kan doodgaan aan een ingescheurde teennagel als er een infectie bijkomt, maar die kans is niet groot. Dit onderzoek kan je ook als veilig zien, je kan geen rekening gaan houden met allerlei onwaarschijnlijkheden.... en ik had het eerder gehad, dus wist wat mij te wachten stond. 

De post bracht mij die avond een brief van het ziekenhuis.... over wat er vandaag gebeuren ging en hoe laat en waar,  incl de folder erover. Dat is mij al meer gebeurd, het is vaak zo snel en onverwachts dat de post te laat is, dan heb ik het al achter de rug...... maar ik krijg het ook steeds per mail en mijn complete ziekenhuisagenda is op internet te vinden, dus het maakt niet uit.
Het verband kon wel van mijn hand, het zat wat strak en begon vervelend te voelen....... deze keer was het niet blauw en er was maar een speldenprik bloed op het gaasje te vinden..... mijn andere hand is nog een heel klein beetje blauw van vorige week. Mijn buik is aardig aan het verkleuren naar wat lichtere tinten, maar ziet er nog niet uit. Onbelangrijk, maar het valt wel op.... nou ja, voor mij dan, want ik laat mijn buik gewoonlijk niet aan anderen zien. 😂. 

's Avonds belde Edwin nog gezellig, ze komen zaterdag even langs, dus weer wat leuks om naar uit te kijken. Ze kennen de regels, als ik rust nodig heb gaan ze (even) weg, ik doe niet veel (wel meer dan de vorige keer, toen kon ik amper op mijn benen staan en dat is nu veel beter, maar i.v.m. met de opname van vandaag kan ik mij wel wat minder fit voelen en dat zal dan vooral komen door de sedatie en eerder narcose.... en ik heb na de operatie van vorige week niet veel gedaan, dus even geen conditie verder opgebouwd, het was rustig aan tot alles genezen was. Dit onderzoek was onverwachts, dus vooral omdat het zo snel na elkaar is wat rustig aan.  Maar dat weten ze, de vorige keer ging dat ook prima.. 


Morgen zien we wel weer verder. 

Zaterdag......goed geslapen, eerst al vrijdagmiddag, toen een deel van de avond tot half vier 's nachts,,,,,, toen even wakker gebleven en vervolgens weer even 'nadoezelen'  De keelpijn was al minder.
Als ik fitter was had ik kunnen feesten....ik kon ergens naartoe waar een 40-jaig huwelijk gevierd wordt, maar dat is even een stap te ver. Als ik gisteren niks gehad had zou ik misschien heel even langsgegaan zijn, maar dat lijkt mij nu niet handig (dat bedacht ik al voordat ik wist dat de 'wijzen uit het oosten' zouden komen. Hetzelfde met een verjaardag.... ik neem tenminste aan dat hij het vandaag viert, maar daar ga ik ook niet naartoe.... vandaag nog rustig aan.
De Arnhemmers komen wel, maar dat kan ...... ik hoef zelf niet veel te doen en kan languit op de bank blijven liggen als dat nodig is en als ik slapen wil kan ik slapen.... dat is dus geen probleem en ze komen pas 's middags.  In mijn eigen huis zijn is dan toch prettig, ergens anders in een kamer vol visite kan ik moeilijk de mensen van de bank sturen omdat ik even wil liggen hahaha. 
Dus toch een beetje feestdag, want als Edwin komt vind ik dat altijd een beetje feest! 
De vorige keer moesten ze letterlijk alles zelf doen, nu was er evt. wel wat mogelijk. 

Rustig aan..... ik ging pas laat onder de douche. 
's Middags kreeg ik melding dat ze in de buurt waren en eerst boodschappen voor mij gingen halen. Ik had gevraagd of ze iets te snoepen/eten/knabbelen/drinken voor zichzelf mee wilden nemen, want ik had niet veel in huis..... en verder nog een paar dingen die niet echt belangrijk waren, want van de week kan ik wel weer zelf boodschappen doen, maar als ze toch in de winkel zijn..... 

Ze kwamen met van alles, niet alleen de boodschappen, maar ook cadeautjes, waaronder deze heel bijzondere mok van de Beatles met bijpassende schotel

en ik kreeg 2 zoute haringen.... dat had ik lang niet gehad en eigenlijk had ik daar wel weer eens trek in..... met veel uitjes en zuur, jammie. Smaakte prima. Later voelde ik mij toch niet zo goed, ik denk een combinatie van de haring, uitjes en toch wat vermoeidheid ..... we hadden net eten besteld voor 's avonds. Ach, wat ik had kan eenvoudig even opgewarmd worden, dus het komt wel op, is het vandaag niet dan kan het morgen nog.

 

Ik knapte ook wel snel weer op, even een kleine inzinking.... dat kan natuurlijk. Ze gingen ook snel na het eten weer weg om mij rust te gunnen en het gaat alweer helemaal goed met mij. Als het maar even is is het niet zo erg, dat kan.... dus geen probleem. Ik let nu natuurlijk ook extra op omdat ik instructies meekreeg bij welke klachten ik meteen moet bellen, en als je oplet dan voel je ook alles. Door al dat gedoe met mijn galblaas kunnen er dingen zijn die ik (tijdelijk) niet goed verdraag.... misschien is dat het. 

Het was in elk geval erg gezellig en dat is ook belangrijk. De bank was het grootste deel van de dag helemaal voor mij alleen.... even niet, maar toen ik toch languit wilde was hij weer voor mij..... voorlopig houden we het zo..... even egoïstisch zijn...MIJN BANK! 
Verder heb ik ook niet veel gedaan, ze deden het zelf en ze wisten wat er in huis was, want ze hadden het zelf meegenomen. Maar ik was wel actiever dan de vorige keer dat ze er waren. 

Komende week is rustig verwacht ik..... bloedprikken is zo gebeurd en ik hoef geen afspraak daarvoor te maken en eind van de week naar de kapster..... lekker, want het is nu wel erg veel haar! Dat is in de middag, dus ik hoef niet vroeg op te staan. Maar ja..... je weet het nooit, er zijn nu al zoveel dingen eerder gebeurd dat ik verwachtte of er kwam weer iets nieuws bij..... het blijft afwachten. Maar ondertussen knap ik toch weer lekker op, steeds een beetje beter en na het weekend kan ik weer gewoon rustig aan conditie opbouwen. Dan hoef ik niet meer zo voorzichtig te zijn. Lopen kan altijd al snel, maar lange stukken deed ik die eerste week na de operatie nog niet omdat ik toch voelde dat de wondjes dan gevoelig werden.... en dan dacht ik aan wat er binnenin gebeurd was en wat ik niet kon zien.... het moet dan daar ook invloed op hebben, dus in het begin alleen in en rond het huis scharrelen en pas later iets verder en na ruim een week kon het wel weer wat meer en dat ging prima, toen ook weer boodschappen gedaan. Het is steeds de middenweg zoeken..... wel dingen doen, maar niet overdrijven. Bij langere wandelingen in het begin (zeker als het zonder rollator is) in de buurt blijven om snel naar huis te kunnen als het niet zo gaat als verwacht. In mijn straat en buurt zijn veel mogelijkheden om kleine en grotere rondjes te maken, kleine wandelingen hoeven daardoor niet aldoor hetzelfde rondje te zijn.... ik blijf dan toch in de buurt van mijn huis. Dat heb ik na een griep al, dat ik dat weer moet opbouwen op die manier, dus die ervaring heb ik al, al is dat natuurlijk wel weer anders en dat gaat wel iets sneller na het eerste moeizame begin.  

Alles met elkaar ben ik weer tevreden met hoe het gaat en ik wacht op wat er verder komen gaat. Er zijn nog geen nieuwe afspraken op mijn ziekenhuisagenda bij gekomen, dus voorlopig ga ik er vanuit dat de 10de echt de eerstvolgende afspraak weer is... en dan is het met de chirurg die geprobeerd heeft mijn galblaas te verwijderen.  Daarna weer heel wat anders.... dan is gynaecologie aan de beurt en misschien kan ik hoofdstuk galblaas dan afsluiten.... hoop ik, maar dat is afwachten...... hopen mag altijd!

 

Ben er weer

 Ik ben weer terug en alles is goed gegaan. 

Onverwachts......

 Jawel... verrassing...... ik mag weer naar het ziekenhuis voor een dagopname! 
Deze keer om de stent uit de galblaas te halen. Wat er met de galblaas zelf gaat gebeuren hoor ik als het goed is 10 juli.  Nou ja..... prima. Het had geen haast maar ze hadden toevallig zowel donderdag als vrijdag een plekje..... donderdag vond ik wel erg snel als ik dat woensdagmiddag pas hoor, maar vrijdag.... doe maar.... het moet toch en dan meteen maar! 

Dat de wondjes van vorige week woensdag nog vrij vers zijn was geen probleem, dus gaan met die banaan. Ik moet wel weer opgehaald worden maar dat heb ik al geregeld, dat kan maar beter meteen, want het is al zo kort dag. . Heen ga ik nu echt met de bus .... ik heb het er met de dokter over gehad.... die vond het een prima idee! Ik mag zelfs terug met de bus (dat hoorde ik later), maar dan moet ik wel een begeleider hebben. En vorige week..... hij vond dat dat ook met de bus had gekund. Ik wilde het toch even van een deskundige horen, want er wordt zo snel gezegd dat ik weer eigenwijs ben, maar die dokter vond het heel normaal om met de bus erheen te gaan! O, het was best lekker met de auto hoor, geen probleem verder, maar ik wilde toch even weten of het echt onverantwoord was om met de bus te willen.... ik weet zelf toch het beste hoe ik mij voel... en dat is veel beter dan het geweest is, echt heel veel beter. Het kan natuurlijk nog beter, maar dat bereik ik door gewoon te doen wat ik doen kan. Er zijn wel eens dagen, als ik voor zover ik weet niks mankeer dat ik mij beroerder voel! Ik ben nog niet in conditie, dat kost wat meer tijd, maar dat komt ook wel weer goed, daar heb ik alle vertrouwen in. Ik heb zoveel dokters, verpleegkundigen, anesthesisten en weet ik veel wat nog meer ontmoet die mij echt het gevoel gaven dat ze hun best voor mij doen, dat ik ook echt het gevoel heb dat dat gaat lukken! En ik ben al flink opgeknapt.

 

De afgelopen week wat rustig aan gedaan om het de kans te geven om te genezen..... want wat er vanbinnen aan de hand is kan ik niet zien, dus liever iets te voorzichtig dan te roekeloos. Maar het beetje pijn dat ik had stelde weinig voor en is al weg (alleen als ik erg rare bewegingen maak voel ik soms iets), de zichtbare wondjes genezen goed... ik heb alleen een donkerpaarse  buik..... best een mooie kleur, maar niet voor mijn buik hahaha. Het wordt al wat lichter..... ach, dat gaat vanzelf weer weg..... geen probleem. En of er littekentjes zichtbaar blijven van de kleine wondjes zal mij een zorg zijn.... niet belangrijk. 

Weer een dagje nuchter dus..... maar..... niet zo lang, want als ik wakker ben krijg ik gelijk een lekker broodje! Ik ben snel wakker, want het is in tegenstelling tot vorige week geen complete narcose..... ik heb dit al eerder gehad, toen werd die stent geplaatst en alles werd even goed bekeken en de galblaas werd toen schoongemaakt is mij verteld en ze hebben gelijk om maar de drain geplaatst, ze waren toch bezig....... nu is het alleen die stent verwijderen. Als ze klaar zijn ben ik snel weer wakker..... even wachten, even eten en drinken en dan melden dat ik opgehaald kan worden. Dit is even een tussendoortje..... stelt echt niet zo veel voor. Zelfs de vorige keer dat ze dit deden, toen ze dus eigenlijk veel meer deden en ik nog flink ziek was had ik er ook weinig last van, nou.... dan moet dit nu ook goed gaan. Als het mij lukt te huppelen ga ik er huppelend naartoe! 

Van herinneringen tot het hier en nu.... vakanties en andere dingen.

 Ik ben weer verwend zondag.... ik kreeg een prachtig boeket....zulke mooie kleuren! Heel blij mee! Gezellige visite en mooie bloemen, mijn dag was weer goed! 

Het is  zomer geworden, ik durf het haast niet te zeggen, maar van mij had het wel wat minder gemogen. 
Ik weet dat veel mensen er juist bij mee zijn, maar het is mij te warm. Ja, ik ben vervelend wat dat betreft.... ik ben duidelijk niet gemaakt voor de tropen maar meer voor de Noordpool of zo. Ik kan gewoon echt niet tegen hitte en doordat alles mij nu toch al wat meer moeite kost lijk ik de hitte extra te voelen..... en het is nu nog niet eens boven de 30 graden geweest. Gelukkig koelt het 's avonds wel voldoende af, dat maakt het weer goed. 
 Maar ik begrijp best dat anderen wel blij zijn  met deze temperaturen, want zo extreem is het nog niet. 

Als ik aan vakantie denk, ik bedoel dan een vakantiereis, dan zie ik Noorwegen meer zitten dan Spanje. Ik wil alles wel eens zien..... maar Noorwegen is prachtig en de temperatuur daar is over het algemeen prettiger voor mij dan Spanje of wat voor gangbaar vakantieland naar de zon dan ook. Als ik de kans zou krijgen de hele wereld af te reizen zou ik de warmere landen niet in de zomer bezoeken..... in de tropen wordt dat lastiger, daar is het altijd warm...... maar als er periodes zijn dat het toch wat minder is zou ik dan gaan. Ik heb  nog niet veel van de wereld gezien..... wel in boeken en op tv, maar niet in het echt met eigen ogen. Maar als ik ga zou mijn eerste keuze een niet warm land zijn. Liever regen dan hitte! Een strandvakantie is ook niks voor mij. Natuurlijk vanwege de warmte en het snelle verbranden van mij..... maar ook omdat ik meer wil zien! Als ik met vakantie ga dan wil ik mooie natuur zien, mooie gebouwen, musea, leuke winkeltjes, de mensen zoals ze daar leven en niet alleen de toeristische dingen. Aan het strand liggen is leuk voor een uurtje als het niet te warm is. Een strandwandeling is leuk buiten het seizoen om, lekker even uitwaaien. In het zonnetje zitten is lekker in een mild voorjaarszonnetje en dan geen uren. Maar even lezen, wat drinken..... dat is wel lekker, maar uren bakken in de hitte.... nee! 
Ik was eens in Spanje.... jawel, daar ben ik ooit geweest.... en het weer was zo slecht dat de strandtenten weggehaald werden, dat waren ze in dat seizoen niet gewend (het was nog voor de zomer). Maar daar waren mensen in het hotel die altijd binnen zaten te kaarten..... altijd op dezelfde plek. Ik heb ze alleen daar gezien... tsja, dan ben je in Spanje geweest, maar had je net zo goed thuis kunnen zitten naar mijn idee..... zet desnoods een bandje (toen had je nog cassettebandjes) op met zee-geluiden en zoek nog wat dingen die een vakantiegevoel kunnen geven.... leg wat schelpen op tafel..... bestel eten... dan is het toch nog goedkoper dan een vakantiereis. 
Ik ben ook in Portugal geweest.... toen was het wel warm. Ik heb geen kans gezien toen naar de achteraf straatjes te gaan, waar de mensen woonden en waar het anders was dan direct bij de kust waar de hotels stonden, maar dat had ik graag gewild, maar ja.... soms moet je je aanpassen als je de enige bent die dat wil. 

Ik ben toen ook wel even aan het strand geweest, maar daar was het erg warm. Op het dak van ons hotel was een zwembad, daar zouden we een keer naartoe gaan.... we waren er al eens geweest en dat water was heerlijk koud. Maar die keer kwam ik daar, keek naar het water en zei dat ik er niet inging.... het werd niet meteen begrepen, maar ik zei dat ik lang genoeg in een zwembad had gewerkt om niet dit water in te gaan. De anderen zagen niks raars en als ik het mij goed herinner zijn ze er wel even in geweest. De volgende dag gingen we weer.... we kwamen boven...... zwembad afgesloten.... het water was nu groen en niet zo'n beetje ook. Ik vermoed dat ik toch wel wat triomfantelijk gekeken heb.... ik had gelijk gehad, ik was niet gek! 

Maar hoewel ik best meer van de wereld wil zien vind ik het geen enkel probleem als ik geen stap meer buiten Nederland zet.... echt niet. Ik vind een vakantie thuis ook heerlijk..... een stuk fietsen ...broodjes, een appeltje en drinken  mee en een boekje en nog zo het één en ander..... niet op de klok letten, gewoon lekker fietsen, af en toe een leuk plekje opzoeken om te zitten, wat drinken in een leuke theetuin of ander terrasje ... heerlijk. Toen Edwin klein was deden we dat ook vaak en dan moest de verrekijker mee en een natuurboekje en meestal ook een balspelletje. Nog steeds neem ik op dergelijke dagen regelmatig een verrekijker mee en een natuurboekje. Edwin wilde altijd naar de vogelkijkhut, prachtig vond hij dat. 

Dat waren leuke dagen en die voelden echt als vakantie en nog steeds voelt dat zo, ook als ik  het alleen doe. Een dagje met de trein.... leuk naar een museum, maar ook gewoon rondkijken in een andere plaats en winkelen en terrasjes opzoeken is nog steeds leuk. Dat deden we vroeger ook en dan gingen we vaak wel iets extra's doen wat Edwin erg leuk vond (maar die vond winkelen ook leuk), we gingen naar het Land van Ooit en naar het Archeon (wat toen groter was dan nu en dat vond Edwin prachtig.... we hebben daar zelfs een rondvaart gedaan), sprookjeswonderland, met de boot naar Pampus en naar verschillende musea en dierentuinen.... ik weet niet eens meer waar we allemaal geweest zijn. Dat was ook vakantie.... vooral omdat er niks hoefde, we hoefden niet op de tijd te letten, wat we hoefden alleen maar naar huis te gaan en we aten als we trek kregen, maar niet steeds  op die klok kijken. 

Nog altijd vind ik dat leuke dingen.... ook gewoon in een trein stappen en wel zien waar we naartoe gaan. Ergens uitstappen, wat rondkijken en weer in een andere trein stappen. 

De laatste jaren is er van sommige dingen wat minder gekomen, het was wat drukker dan anders, er waren klussen die af moesten, er waren weer eens werkzaamheden van de woningbouwvereniging of ik was wat minder fit, maar ik zorgde toch wel voor dat vakantiegevoel! Vaak ga ik in de zomer een weekje naar Edwin.... Arnhem is een mooie stad..... veel prachtige parken om te wandelen, veel musea (het openluchtmuseum blijft prachtig), een geweldige dierentuin, leuke winkels, veel terrasjes...... heerlijk! Edwin nam mij wel eens mee om in Duitsland te winkelen, soms met z'n allen, soms wij tweeën en ging een keer als verrassing naar een plaats waar ik wel eens van vertelde dat ik daar eens op de boulevard gelopen had..... en ja, hij had niks gezegd, maar ineens waren we in die plaats en toen ik zei dat het tijd werd voor een lunch wilde hij eerst nog even verderop de hoek om.... en daar was die boulevard (hij wist dat)...... zo leuk om weer te zien. Ook al was het erg veranderd en naar mijn idee een beetje vergane glorie, het was een erg leuke verrassing. Dat is ook vakantie! In het centrum van Arnhem weet ik al aardig de weg, maar er zijn plekken waar ik minder bekend ben..... ik ben wel eens een dag op zoek geweest naar dergelijk plekken, heel leuk en verrassend en dan blijken er leuke plekken te zijn vlakbij straten waar ik altijd al kom.

 

Edwin weet veel over Arnhem, hij interesseert  zich (net als ik) voor veel dingen en wil zeker veel weten van de plaats waar hij woont. Zoekt veel op, kent mensen die er veel vanaf weten.... en hij vertelt dat dan weer aan mij. Maar toch had ik een keer tijdens zo'n zwerftocht foto's gemaakt van een kerkje dat hij niet kende..... vlakbij plekken die hij wel kende.... dat vind ik dan leuk! Toen hij de honden nog had lieten we die 's avonds laat altijd samen uit en ook dan wees hij van alles aan en vertelde erover. Als alles goed gaat ga ik er een weekje naartoe als ik jarig ben.... en ik ben al blij als ik gewoon in het centrum kan winkelen en terrasjes bezoeken..... als het terrasjesweer is, het seizoen is dan eigenlijk voorbij, maar een cappuccino bij de Hema vind ik ook prima. En als het winkelen nog teveel is voor mij, dan hou ik dat beperkt en ga lekker zitten lezen in zijn huis, lekker rustig..... dat lijkt mij dan ook heerlijk. Even bijkomen, even een weekje 'niks moet en alles mag' voor zover dat mogelijk is. En stiekem toch een klein beetje mijn verjaardag vieren, maar dan heel beperkt. Anders dan ik gewend ben, maar dit jaar wil ik dat..... even mijzelf zijn zonder dat er dingen moeten. Vakantie..... even bijkomen van deze rare tijd! O, ik kom deze tijd best door hoor, wat mot dat mot en ik maak er geen probleem van, maar ik ben even mijn eigen baas niet meer en daar heb ik het meeste moeite mee. Zolang ik mijn eigen gang kan gaan ook al gaat niet alles goed en moet ik regelmatig naar ziekenhuizen e.d. dan gaat het allemaal wel, maar ik moet wel zelf dingen kunnen beslissen en daarom wil ik even een weekje helemaal niks..... gewoon doen waar ik zelf zin in heb..... bij Edwin kan dat! Natuurlijk is hij het ook niet altijd met mij eens en dan zegt hij dat ook wel, maar daar blijft het dan bij..... hij zegt het en dan kan ik er over nadenken of hij gelijk heeft! Als het al beslist wordt kan ik er niet eens over nadenken en dat werkt benauwend. Ik ben al sinds 1986 weduwe en ben gewend alles zelf te doen en te beslissen.... en ongetwijfeld zal ik wel eens niet de beste beslissing hebben genomen, maar het was dan wel MIJN beslissing. Natuurlijk vroeg ik ook wel eens advies, maar uiteindelijk moest ik toch zelf beslissen. Toen Edwin was ouder was had ik veel aan hem, hij was rustig, dacht logisch na en we hadden vaak lange gesprekken (en zoals het hoort met een opgroeiend kind hadden we natuurlijk ook wel eens ruzie), dat was een heerlijke tijd. 

Ik heb helemaal niks te mopperen, ik word aan alle kanten geholpen (maar dat kan ook wel eens teveel zijn) en ik had het heel goed in de beide ziekenhuizen..... de verpleging was super, de dokters zijn aardig en geven mij het gevoel dat alles goedkomt (dat hoeven ze niet te zeggen, ze zijn niet helderziend tenslotte, dus ze zullen dat ook niet snel zeggen, maar ze geven mij wel het gevoel dat ze er alles aan zullen doen!)..... er is veel gelachen.... echt, ik had het goed! Maar toch..... even een weekje naar Arnhem.... even geen anderen (behalve Edwin, Geurtje en Wesley natuurlijk, maar die laten mij mijn gang wel gaan), even niks..... daar kijk ik naar uit. Dat wordt mijn vakantie van dit jaar. Of ik nog aan treinritjes toekom of aan fietstochtjes, ik weet het niet.... maakt niet uit, ik doe wat kan en wat niet kan.... volgend jaar beter. Een treinritje kan ik natuurlijk zo vermoeiend maken als ik zelf wil..... gewoon van de ene trein naar de andere trein (waar zitplaatsen genoeg zijn) en tussendoor lekker ergens wat eten of drinken hoeft niet heel vermoeiend te zijn, maar zou nu nog net even teveel zijn. 
 Als het met mij goed gaat dan ben ik al lang al blij..... de leuke dingen komen wel weer en eigenlijk zijn er nu ook zat leuke dingen..... vaak kleine dingen... maar daar geniet ik wel van..... gekke situaties, ik hou ervan. Praten met wildvreemden en dan een heel leuk gesprek hebben.... heerlijk (en dat gebeurt in ziekenhuizen nog wel eens met medepatiënten). Bijna niks is alleen maar naar..... overal zitten wel betere kanten aan en als ik weinig kan doen kan ik nog wel genieten en blij zijn. Maar soms..... is wat anders ook wel erg leuk! Dus ik kijk er naar uit en hoop dat het door kan gaan (de meeste medische dingen hebben voorrang vind ik) en anders stellen we het logeren nog even uit! Maar mijn verjaardag vier ik in elk geval niet..... niet gewoon thuis! Even wat anders. 

Mijn gekregen zonnebloemplantjes waren uitgebloeid, maar er zaten al veel nieuwe knoppen waarvan er een paar nu opengaan. 

Zelfs mijn orchideeën bloeien volop......  ik zal toch geen groene vingers krijgen? 

Gelukkig zijn er ook goede uitslagen..... we gaan gewoon weer verder... en het wordt tijd voor wat anders!

Vrijdag kwam er weer eens een vragenlijst van het ziekenhuis..... er was ook alweer een afspraak bijgekomen, dit keer met een gynaecoloog, want op dat gebied zijn ze ook iets tegengekomen waar naar gekeken moet worden...... is het eerste wat ik in moet vullen: 'Voor welke klacht heeft u een afspraak?'  Ik kon hem niet openlaten...... dus dan maar alles invullen, want ik kon niet ontdekken of dit voor een bepaalde afspraak bedoeld was. Mogelijk voor de gynaecoloog, omdat dat weer nieuw is, maar als dat er niet bij staat vul ik alles maar in. 
Sommige dingen stonden al ingevuld, zoals of ik rookte of alcohol of drugs gebruikte en er werd ook gevraagd of de contactpersonen nog klopten, anders moest ik het veranderen. Leuk, maar ze stonden er niet bij..... waarschijnlijk zou ik ze wel te zien krijgen als ik op veranderen zou klikken, maar het is toch handiger als het er staat. Nu is dat allemaal kort geleden ingevuld en zelfs meerdere keren, er is niemand verhuisd of van telefoonnummer veranderd, dus ik weet wat er ingevuld is, maar als het van langer geleden is kan het zijn dat ik niet meer weet of het telefoonnummer nog klopt en als je 6 broers hebt die in de buurt wonen weet je dan nog welke je dan ingevuld hebt ..... dus handiger als ze dat er meteen bij vermelden. Dat zijn dus allemaal dingen waarom ik een hekel aan vragenlijsten heb..... tot nu toe waren ze eenvoudig, maar die eerste vraag al.... voor welke klacht ik kom.... ik weet niet welke afspraak ze bedoelen en wat gynaecologie betreft..... ik heb geen klachten! Ze hebben gewoon toevallig een cyste ontdekt waar ik voor zover ik weet geen last van heb. 
Volgens mij allemaal dingen die bekend zijn..... sterker nog..... waar ze in het ziekenhuis al meer van weten dan ikzelf! Ze hebben mij daar al behoorlijk binnenstebuiten gekeerd..... ik zie en voel alleen de wondjes. 
Ik vind het een prima ziekenhuis hoor, maar steeds die vragenlijsten wordt wat veel.... en bij deze weet ik dus niet eens waarvoor hij is en naar mijn idee heb ik niks ingevuld wat nog niet bekend was. 
Later ontdekte ik dat ik een sms had gekregen "Voor uw bezoek aan ons ziekenhuis staat een vragenlijst klaar" ..... dus ook zonder vermelding voor welk bezoek. Nou is het misschien ongebruikelijk om met alles tegelijk bezig te zijn, maar bij mij is dat nou eenmaal zo. 
Ondertussen ontdekte ik dat mijn afspraken voor tandarts en diabetescontrole en week eerder waren dan ik uit mijn hoofd meende te weten..... dus ik moest de tandarts afzeggen want dat is dan gelijk met de chirurg.... en de diabetescontrole is dan een dag erna en weer een dag later moet ik naar de gynaecoloog...... pfffff...... je moet wel heel gezond zijn om al die bezoeken aan de medische wereld te kunnen volhouden. Misschien stel ik die controle dan wel uit.... ik kijk het even aan..... hij is al eerder uitgesteld omdat ik in het ziekenhuis lag, dus ik laat hem liever doorgaan..... maar we zien wel. 
Tandarts moest ik in elk geval afzeggen, dus meteen een mailtje gestuurd. 
Al snel kwam er een leuk mailtje terug..... ze mailt mij over een paar weken hoe het gaat en dan zien we wel verder. De tandarts kan echt niet, de diacontrole past er net tussen als ik fit genoeg ben.... maar dat kan vast wel over een paar weken. 

Daarna wachten op het telefoontje van de neuroloog...... die zou rond 12 uur bellen..... dat werd half 4..... maar goed..... hij had redelijk goed nieuws.... er zijn geen tekenen van epilepsie gevonden, waarschijnlijk was het een uitgelokte aanval, dus door omstandigheden uitgelokt. Nou valt niks met zekerheid te zeggen, dus toch nog doorgaan met de medicijnen.... jammer, maar het is niet anders. 
Over een half jaar terugkomen tenzij ik weer wat raars krijg en als er niks gebeurt  kunnen we dan waarschijnlijk medicijnen afbouwen. Er zijn wel wat beschadigingen gevonden, maar dat is slecht te zeggen waar het van komt.... vaak te zien bij rokers, maar ik heb nooit gerookt, bij diabeten, dat ben ik wel, maar dat is redelijk onder controle..... niet altijd goed, maar nooit extreme uitslagen, maar het kan een oorzaak zijn. Hoge bloeddruk ook, maar mijn bloeddruk is meestal goed.... wel eens wat aan de  hoge kant, maar als ik dan terug moet komen is het perfect.... met een 24-uurskastje gemeten zelfs laag ..... dus hoog is hij gewoonlijk niet, alleen bij stress. Na die aanval was hij bijvoorbeeld heel hoog, maar dat vond ik logisch, ik was mij te pletter geschrokken. 
Het half jaar niet autorijden is nu 3 maanden geworden (daar is al ruim een maand van om), ik heb geen meldingsplicht, maar hoor het voor de wet wel te weten, dus doe ik het toch en er gebeurt iets dan heb ik een probleem. Nou, ik wacht nog wel even met rijden. Ik ben graag voorzichtig, ook al mocht het wel, dan zou ik het liever nog niet doen..... even afwachten nog of het echt niet terugkomt. Ook een uitgelokte aanval kan natuurlijk vaker voorkomen. Als ik elke keer als iemand boe roept zo schrik dat ik een aanval krijg dan is het ook niet goed (dat verwacht ik niet)...... maar dat kan ik dus beter even afwachten, het lijkt erop dat ik het alleen kreeg door pure pech dat er meerdere dingen samen kwamen... ik was natuurlijk behoorlijk verzwakt en dan kan er snel iets mis gaan. Het zal dus wel goed gaan, maar zekerheid voor alles! Als het in een auto mis gaat kan het meteen dramatisch zijn en daar heb ik geen zin in.
Maar de auto.... ik hou toch al niet van autorijden.... ik ben wel heel blij dat ik een auto heb, maar ik rij nooit alleen omdat ik het leuk vind, ik rij omdat het soms handiger is om met de auto te gaan. 
Dus zeker in het begin geen verre ritten (maar dat doe ik sowieso al weinig) en ik heb al het aanbod dat als ik het eng vind de eerste keer er iemand meegaat. Heel lief!!! Ik denk niet dat het nodig is, maar ik weet dat het kan en dat voelt al fijn. In het donker rijden word ik nu nog voorzichtiger mee, ik had toch al de indruk dat dat langzaamaan moeilijker werd, dus...... nu even niet, alleen waar het echt kan..... bijvoorbeeld naar ons clubgebouw. Alles goed verlicht onderweg, niet ver en ik ken elke straatsteen en zijweg etc. Meestal op de fiets, maar een keertje met de auto bij slecht weer of als ik meer moet meenemen dat kan nog wel. Maar andere ritten, ik merkte al dat ik het spannender ging vinden in het donker.... nou ja, vooral inspannender.... en spanningen moet ik nu niet hebben. De staar zal natuurlijk toch langzaam aan verergeren, ook al noemen ze het al heel lang beginnende staar. Verder heb ik er weinig last van. Een klein beetje dubbel beeld, ik kan er gewoon van lezen (als het niet te donker is), maar muziek lezen is wel lastig, want soms zie ik 10 lijntjes op de notenbalk i.p.v. 5 .... en welke noot is het dan? Maar een bril versterkt alleen de echte lijnen, dus meestal lukt het wel met bril. 

Jaja, ouder worden kan wat krakkemikkigheden met zich meebrengen, maar het kan erger..... jonge mensen kunnen ook van alles hebben, op mijn leeftijd is het minder gek, laat ik er maar vanuit gaan dat het erbij hoort.  Nu zit ik even goed in de lappenmand omdat ik alles tegelijk heb en niet alles volgens plan verloopt, maar ik ga er vanuit dat het wel weer goed komt, of in elk geval goed genoeg en ik ben al heel blij dat het er naar uitziet dat ik geen epilepsie heb! Een pijntje hier en een pijntje daar kan ik wel hebben, vermoeidheid ben ik aan gewend...... ik ben al in de 7de hemel als ik gewoon mijn normale leven weer kan oppakken zoals ik het deed..... en zoals ik het wil blijven doen! 
Nu is het nog wat moeizaam, ik zit nog volop in de onderzoeken e.d. en na mijn (mislukte) operatie moet alles eerst even genezen, dus ik zit nog wel in die lappenmand,  maar ik heb tenminste een lappenmand..... je zal maar ziek en zielig zijn en niet eens een lappenmand hebben waar je even lekker in kan liggen..... toch?

En zolang ik nog kan lachen valt het allemaal wel mee! Gelukkig kan ik dat nog steeds en heb ik dat steeds gekund. Ik heb het in beide ziekenhuizen heel goed gehad..... de heerlijke eenpersoonskamer in Hoorn, ik vond dat wel prettig. In Purmerend lag ik met nog 3 anderen, maar dat was ook prima..... het bracht ook wel gezelligheid met zich mee, al vond ik zo'n privékamer wel erg fijn. Nu met de dagopname was ook top..... ik ging lachend de ok in, ik vind het heerlijk als ik de mensen om mij heen hoor lachen en gek doen..... serieus als het moet, maar ruimte om te lachen en dan doe ik graag mee.
Ik hoorde de afkorting voor mijn operatie...... heel goed, het was zo'n mond vol, dat kan je beter afkorten tot lapchol ..... dat klinkt beter dan laparoschopische cholcystectomie.  Ik kreeg dus een lapchol, althans dat was de bedoeling en zei dat ik dat een veel beter woord vond. 

Volgende week alleen een dokter die belt..... dat valt mee en dan een week met weinig medische dingen..... wel bloedprikken, maar daar heb ik geen vaste dag voor, dat kan een dag eerder of later zijn, zonder afspraak. Het lukte mij om in die week een afspraak met mijn kapster te maken...... heerlijk, daar ben ik aan toe. Ik heb gekeken, het valt te belopen vanaf de bushalte, gewoon rustig aan..... dit zou ik vorige week ook gekund hebben, dus dat lukt dan ook wel weer, dan is alles wel weer goed genoeg genezen.

Ik ben nu nog voorzichtig..... de wondjes aan de buitenkant genezen goed, maar wat binnenin gebeurt weet ik niet, dat is niet te zien en dat is veel belangrijker dat het goed gaat.... dus even de kans geven dat dat ook goed gaat. 
 Die week erna veel afspraken, maar ook afspraken waar weer nieuwe afspraken uit voort kunnen komen....... daarom wilde ik graag daarvoor nog naar de kapster. Allemaal weer geregeld! Lekker..... zo wordt ik weer steeds meer mijzelf. Juist nu is het belangrijk om er een beetje fatsoenlijk uit te zien, daar voel ik mij ook beter door. Dus ook steeds vaker weer oorbellen e.d. in, soms wat nagellak..... van die kleine dingetjes die mij het gevoel geven dat ik vooruit ga! Mijn kettinkje met onze trouwringen weer om, dat moest af bij de MRI en de operatie, maar dat miste ik echt. Al die kleine dingen zijn op dit moment echt wel belangrijk. Ik kan ook een hele dag lekker in pyjama rondlopen en hooguit een borstel door mijn haar halen.... die dagen mogen er ook zijn, maar niet elke dag! 

Zaterdag
De wondjes lijken goed te genezen, dan zal het aan de binnenkant ook wel goed gaan...... maar ook hier ga ik uit van zekerheid voor alles, dus nog wel voorzichtig. En ik voel ook nog duidelijk dat de beste man behoorlijk bezig is geweest daarbinnen....manoeuvrerend met de apparatuur door allerlei spierlagen heen (en als het moeilijk gaat zal dat vast er wat heftiger aan toe gegaan zijn)...... maar volgens mij wordt dat al minder. Echt erg is het nooit geweest, meer als een soort spierpijn en van de wondjes is er eigenlijk nog maar één die ik nog duidelijk voel  (maar niet als ik rustig zit, dan voel ik niks). Maar duidelijk voelen is niet hetzelfde als echt pijn hebben...... dus nog steeds geen pijnstillers gebruikt! Ik herinner mij uit mijn jeugd dat mijn vader eens een spuit morfine van de huisarts kreeg..... eindelijk geen pijn meer en hij zei later tegen die huisarts dat hij daar wel vaker wat van wilde.... waarop de huisarts zei: "De pijn is weg, maar de waarschuwing ook, die voel je niet meer, de patiënt gaat lachend de hemel in, dus dit krijg je niet vaak!"  Bij paracetamol komt een heftige pijn er natuurlijk wel doorheen, maar toch..... de kleinere veranderingen voel je niet.... ook dat is voor mij een reden om het alleen te nemen als het echt nodig is en niet alleen omdat ik wel eens wat zou kunnen voelen. In het ziekenhuis heb ik er 2 keer 2 genomen omdat dat erbij hoorde, maar verder niet! 

Ik heb wat verband vervangen, eentje zit er nog (een eilandpleister), daar kijk ik later wel naar, maar die zit nog helemaal goed en die leek het meest nodig te zijn. Ik heb op mijn buik onder die eilandpleister  een blauwe/zwarte plek alsof hij met een pot verf mijn buik bewerkt heeft..... dit heb ik nog niet eerder gehad.... maar ja, ik vermoed dat dat ook komt omdat het moeilijk ging, dan is het niet simpelweg even naar binnen en klaar, maar zal er veel meer beweging daarbinnen zijn om het wel te laten lukken. Nou, dat zal wel weer wegtrekken, maar het ziet er nu echt niet uit. Nee, daar plaats ik geen foto van (ik maakte er wel een foto van)..... dat gaat wat te ver. 

Zo.... en nu wordt het tijd voor andere dingen! De komende tijd verwacht ik weinig nieuws op gezondheidsgebied, dus nu is het wel even mooi geweest...... over en tijdelijk sluiten wat betreft het gezondheidsfront! 
Ik ga zo een stukje wandelen, dus ik kom weer buiten...... alles weer een beetje normaal! En hopelijk maak ik weer wat leuke dingen mee die niks met gezondheid te maken hebben!!!!

En daar ben ik weer .......ennehhhh...... het liep anders dan verwacht!

 De dag voor opname.... ik zou gebeld worden door anesthesie..... daar ging de telefoon..... hij hoorde mij niet, ik hem na een tijdje wel. Hij belde opnieuw..... toen ging het goed. 
Mijn medicijnen van 's morgens mag ik gewoon innemen, de rest is pas later. Mijn prik Ozempic die ik altijd op woensdag zet moet ik na afloop pas nemen.... dus dat is als ik weer thuis ben. Ik ben net aan een nieuwe spuit toe en die moet in de koelkast bewaard worden, pas na gebruik hoeft hij niet meer in de koelkast. Daar zal ongetwijfeld een reden voor zijn, maar ik snap hem niet.  Ik heb nog 1 pen buiten de koelkast, maar daar zit niet genoeg in voor 1 keer (ik spuit de restjes ook omdat het zo schaars is.... ik tel dan het aantal klikjes tot ik hem niet verder kan draaien..... en vul dat met een nieuwe spuit aan tot ik samen aan 74 klikjes kom).  
Ik kreeg een brief van anesthesie in 'mijndijklander'  en zag daar ook dat ik weer online kon inchecken.... gedaan en de QR is weer binnen. Ik keek even verder op de site. Afspraak operatie.... klopt, dat is morgen. Afspraak opname..... huh? 18/6 om 9.01 Dat was 2 uur geleden! 
Dat kan niet..... ik heb aldoor begrepen dat ik op de dag van de operatie opgenomen zou worden. Ze hadden het ook steeds over een dagopname.  Toch maar even gebeld..... ze konden alleen die van woensdag vinden, dus hoe dit er op kwam te staan is een raadsel, maar het klopt dus niet. 

Verder lekker gerommeld in huis.... gezorgd dat het netjes is..... nou ja, echt netjes is het bij mij nooit, maar dat de dingen in orde zijn die in orde moeten zijn. Dus even stofzuigen, alle vuilnis in de kliko (normaal wacht ik tot de zak vol is), schoon dekbed ligt klaar om het bed morgenochtend te verschonen. Mijn bank is nog steeds mijn bed.... dat voelt beter. Alles bij de hand, dicht bij de voordeur, de keuken etc.  en tv om bij in slaap te vallen. 
Allemaal dat soort klusjes. Nog even naar de kledingcontainer om wat weg te doen, heb ik gelijk een laatste wandelingetje, Een paar buren keken verbaasd naar mij......ze hadden de dunnere versie van mij nog niet gezien, dus hebben we even staan kletsen. Ook nu werd er weer hulp aangeboden en die waar ik het langste mee stond te praten snapte zo goed dat ik zelf wil doen wat ik zelf kan...... het voelt veel beter om het zelf te doen en mensen in te schakelen voor dingen die niet nodig zijn voelt juist niet goed. Ook vond zij het logisch dat ik Picnic laat komen en alleen een vergeten boodschap laat halen door een ander.... wat zij ook altijd wil doen. Ik vertelde haar wie mijn vaste helpster in nood is bij een vergeten boodschap en dat vond zij ook een logische keuze, maar zo nodig...... 
Heerlijk toch dat ik overal terecht kan? 
De laatste afwas was weg..... ik was er klaar voor. 
Er kwamen veel sterktewensen binnen..... lief!!!!!
Na het eten viel ik nog even in slaap, zo'n anderhalf uur.... dan heb ik dat vast gehad, want ik moet vroeg op en meestal val ik niet in slaap op een logisch tijdstip..... terwijl dat nu wel zou moeten. 

De volgende dag kwam broer al vroeg...... hij was eigenlijk met vakantie, maar was er weer even en mijn plan om met de bus te gaan werd afgekeurd, dus hij kwam. Eigenlijk had ik dat stukje lopen naar de bus best wel lekker gevonden, maar dit was weer eenvoudiger...... dat geef ik dan maar voorrang.... en hij heeft wel een lekker zittende auto.  Alles heeft z'n voor en z'n tegen


Ik meldde mij bij de centrale receptie. En ik mocht naar een huiskamer op 5-hoog gaan. Daar kreeg ik even laten een intakegesprek en ik werd naar een kamer gebracht waar ik in bed kon wachten met zo'n 'elegant' operatiehemd aan. 
Na een tijdje werd ik opgehaald.... alles werd weer gecontroleerd en er werd gevraagd of ik een warm laken wilde.... ik dacht van een warme stof, maar hij bleek echt warm te zijn.... die kende ik nog niet, maar het is ook ongeveer 40 jaar geleden dat ik voor het laatste naar een OK moest. Heerlijk zo'n warm laken.... ik had het daarvoor niet echt koud, maar ook niet warm en dit voelde heerlijk.

Angst voor de operatie was er niet. Wel was ik natuurlijk wat gespannen, daar valt denk ik niet aan te ontkomen....maar mijn bloeddruk was helemaal niet slecht, bovendruk een tikkie te hoog, maar nauwelijks, dus dat viel mee, hartslag was wel wat hoog, maar dat heb  ik snel.  Helemaal zonder spanning lukt het niet denk ik. Ook door alles wat er de laatste tijd allemaal gebeurd is ....... het was wat veel en ook al ben ik aardig opgeknapt, ik ben toch nog zwak en dat maakt ook dat ik minder hebben kan wat emoties e.d. betreft. Dat maakt ook dat ik wat sneller overal ja en amen op zeg.... ik kan het niet aan om er tegenin te gaan als ik het ergens niet mee eens ben, dus als het niet heel belangrijk is..... laat maar zitten..... is goed en evt. kom ik er later wel op terug. Dat geeft natuurlijk toch ook wat spanning. Hoe sterker ik word hoe minder ik dat zal hebben.... en dan kan ik mij weer laten gelden als dat nodig is hahaha. Nu ben ik nog in de fase dat boe roepen tegen mij al een probleem kan zijn 😂. 
Ik heb dat ook altijd als ik moe ben..... dan kan ik overal om huilen..... vaak weet ik zelf niet waarom. Edwin weet dat..... dat is prettig, want hij weet dat hij daar niet teveel aandacht aan moet besteden...... het gaat dan om gewoon even een korte huilbui.... er is niks aan de hand, dus het is zo weer over.... als er echt wat is duurt het veel langer en werkt het lang door, maar die huilbuitjes om niks als ik moe ben.... Edwin grijnst eens en zegt: "O, heb je het weer?"  en vraagt niet door.  Bij Edwin kan ik mijzelf zijn zonder uit te leggen. 

En ik verklap het maar vast...... ik heb besloten mijn 70ste verjaardag niet te vieren, niet zoals anders. Ik heb er dit jaar geen zin in en ga een week in Arnhem logeren als alles volgens plan verloopt (ja, ik ben nog niet van alle afspraken af, dus het is afwachten of het ook kan). Even wat anders! De mensen die het weten moeten krijgen er nog wel bericht van t.z.t., maar het is nu nog vroeg..... de plannen zijn nog maar net gemaakt, er kan nog van alles anders lopen en het duurt nog maanden voor ik jarig ben. 

Infuus aangelegd, naar de OK, kennisgemaakt met de chirurg, gekkigheid gemaakt daar en het ging beginnen. Ineens werd ik wakker gemaakt.... in de uitslaapkamer. Ik was meteen helder en had hele gesprekken. Ik voelde mij wel duf en slaperig, maar voor de rest goed. Ik kreeg weer een heerlijk perenijsje..... jammie..... een kwartier later kwam het eruit.
Naar een zaal gebracht..... niet waar ik normaal zou komen, maar het was zo druk dat ik daar maar gestald werd. Ik stuurde berichtjes naar wat mensen dat het achter de rug was en Broer en Edwin reageerden later met 'Je hebt je galblaas nog hè' Huh? Wasdanou? Nou ja, de chirurg zou nog langskomen, maar die had het ook loeidruk, hij stuurde uiteindelijk een collega. Ik zei tegen de verpleging dat ik wel wat vragen had, want het thuisfront wist dat ik mijn galblaas nog had. Dus toen die chirurg kwam zeiden ze: "Mevrouw weet het al". Ja, dat was al  een paar uur later. 
Hij legde uit dat het daar erg geïrriteerd zat en vol met verklevingen, dus het was teveel risico om door te gaan. Oké.... het loopt weer eens anders! Het was wel een tegenvaller, maar ik kon er eigenlijk ook wel om lachen.  Nou ja, ik mocht naar huis als ik geplast had. Ik zat vast aan het infuus, dus zo eenvoudig was dat niet.... ik kleedde mij voor een deel aan, maar waar dat infuus voor in de weg zat liet ik maar even. Het was ondertussen wel aan een verrijdbare paal gehangen, dus ik was al vrij om gewoon naar de wc te gaan .... en dat lukte, geplast, dan mag het infuus eraf en mag ik naar huis.  Het was daar ook druk, dus op het laatst brak ik maar even in met het verzoek.... 'als je tijd hebt mag het infuus er dan af? Ik heb geplast en dan kan ik mij verder aankleden en naar huis... ik zie dat je het druk hebt, maar voordat je weg bent... als het kan...."  Ze belde een ander om mij te helpen. Gordijnen hoefden niet dicht van mij, ik kleed mij verder wel in de badkamer om, zo klaar.  Ik sprak af met mijn chauffeuse dat ik het zou melden als ik er klaar voor was en dat ze zich niet hoefde te haasten..... ik zat daar goed, dus rustig aan. 
Dus even een berichtje dat ze vertrekken kon. Ik had ook nog even gevraagd waar ik lag, want ik wist alleen dat ik niet lag waar ik hoorde te zijn en dan zoekt zij zich te pletter.... en ze hebben liever dat ze mij van zaal komt halen. Achteraf kwam het mooi uit.... want mijn eigen chirurg kwam nog even lang met een uitgebreidere uitleg en ik was er dus nog.... "Ah, u heb ik geopereerd vandaag" "Ja geopereerd, maar toch weer niet helemaal, maar alles alles gewoon gaat is het zo saai". "Ja, zo kan je het ook bekijken" zei hij grijnzend. Hij vertelde dat hij wel een stuk van de galblaas losgemaakt had van de lever en dat dat al moeilijk ging, maar verder werd het nog moeilijker en vond hij het risico te groot en is dus gestopt en daar ben ik blij om.... als het risico te groot wordt is het goed dat hij stopte!  Waarschijnlijk is mijn galblaas abnormaal klein, maar doordat alles met elkaar verkleefd was is dat ook niet goed te zien. 
Volgende maand op de poli bij hem bespreken we het verder en proberen ze met een echo te zien wat nu niet te zien was.... nu ze weten waar ze moeten kijken is er een kans dat het nu wel zichtbaar kan worden gemaakt, dit hadden ze niet verwacht en dus zijn de gebruikelijke beelden eerder gemaakt, maar niet speciaal hierop gefocust.... logisch, dit was niet te voorzien. Hij verwacht eigenlijk dat de galblaas mij geen problemen meer gaat opleveren, maar wil het toch allemaal nog even bekijken en dan met mij overleggen... er is natuurlijk niks zeker.
Dit schijnt  heel bijzonder te zijn, dus totaal onverwachts. Ach ja, laat mij bijzonder zijn hahaha. 

Vlak daarna kwam mijn vervoer...... een gezellige chauffeuse waar ik heel blij mee was. Ik weet dat zij altijd bereid is te helpen en omdat ik een hele lijst heb kan ik het een beetje afwisselen. Veel kan ik zelf al, maar soms heb ik hulp nodig en dan heb ik 'voorraad'.
We hebben flink zitten kletsen onderweg..... we zien elkaar niet heel vaak, maar kennen elkaar heel goed..... nog uit de tijd van zwangerschapsgym, onze zoons schelen maar een paar dagen. 
Ze zette mij voor de deur af en zette zelfs mijn tas binnen..... top. Er was een pakje in mijn schuur gezet wat zij even pakte (en een tweede paste door de brievenbus, die vond ik pas later)..... en toen ging ze er weer vandoor. Ik lig nu lekker op de bank.... in pyjama, die had ik al klaarliggen. 
Bedankt voor het halen!!!

Heerlijk gegeten...... een bakje bami...... alles opgegeten.... dat is een goed teken en ik had daarna nog honger. Ik had vandaag alleen maar een schaaltje fruit en een beschuitje rookvlees gehad.....  eerst moest ik nuchter zijn, daarna wilde ik nog niet veel, maar nu had ik weer trek. 

Pijn heb ik niet.... nou ja, geen echte pijn! Hij is natuurlijk wel flink bezig geweest daarbinnen, dus ik voel wel wat, vooral als ik mij beweeg, maar daar heb ik geen pijnstiller voor nodig, echt niet. En voor de wondjes van de kijkoperatie al helemaal niet, die kleine gaatjes voel ik niet eens.  Ik krijg zo wel een stippelbuik, een paar weken geleden zijn ze ook al op die manier bezig geweest en ruim 40 jaar geleden ook, maar volgens mij waren de gaatjes toen niet rond. 
Op advies van het ziekenhuis had ik een flinke doos met Paracetamol in huis gehaald, maar ik denk niet dat ik ze nodig heb. Dus buren.... heb je nodig en heb je het niet in huis, kom gerust wat halen, want voorlopig heb ik het niet nodig. Ik heb er 50 van 500 mg. ik denk niet dat ik daar veel van ga gebruiken! 

En toen kwam er nog een ontzettend gekke en lieve kaart.... zo leuk.
Er kwamen een paar keer wat mensen langs, 's avonds een lang en heel gezellig telefoongesprek, heel veel appjes, en andere berichtjes.... ik word niet vergeten. En ..... als het mij teveel wordt zeg ik het...... als visite teveel wordt zeg ik het als ik moe word en ook bij een telefoongesprek.... maar het gaat steeds beter. Het hangt er wel vanaf met wie ik spreek natuurlijk..... als het heel gezellig is hou ik het meestal wat langer vol. 

Tsja...... en hoe het verder gaat zien we later wel! 

En iedereen die ik vergeten ben een berichtje te sturen over het hoe en wat..... sorry...... ik kreeg zoveel berichtjes dat ik misschien wel eens wat over het hoofd zag.

MRI

Kijk, als dit nou in mijn tuintje groeide zou ik het niet uitschelden voor onkruid! 

Dan liet ik het staan omdat ik het mooi vind.... en niet omdat het mij  niet lukt om het allemaal weg te krijgen (sinds ik ziek werd heb ik er niks meer aan gedaan. 
Bij mij bloeit het gras en er hebben alweer veel paardenbloemen gebloeid.... nou vind ik paardenbloemen niet lelijk, maar ze woekeren teveel en zijn slecht met wortel en al weg te halen, vooral tussen de tegels is dat een probleem. Ook erg veel haagwinde, kleefkruid en wat brandnetels. Soms speenkruid, maar dat vind ik ook wel mooi en ook vaak iets met kleine roze bloemetjes waarvan ik niet op de naam kan komen, maar dat is niet lelijk en heel eenvoudig te verwijderen, dus laat maar staan.... maar ja, er staat zoveel wat ik niet wil! Maar dat komt wel weer goed.... ik begon dit jaar goed door vroeg te starten, voordat alles in bloei stond..... als ik opknap begin ik weer met elke dag iets weg te halen en volgend jaar kan ik in de herkansing!


 Maandagochtend..... wachten op het telefoontje: Ik wordt woensdag om 7.45 in het ziekenhuis verwacht. 
Dat is geen probleem, gaat lukken. 
Daarna met de bus naar Purmerend...... voor alle zekerheid weer een bus eerder..... er was er daarvoor alweer één uitgevallen en de volgende had vertraging..... ook de bus die ik had had vertraging, maar ik had speling genoeg. Ik wacht liever in het ziekenhuis met de zekerheid dat ik op tijd ben dan thuis steeds op de klok kijkend of ik al weg moet en dan tot de ontdekking komen dat de bus te laat is of helemaal niet komt.... nee, laat mij maar lekker op een bankje zitten in het ziekenhuis..... mensen kijken! 

Ik liep naar poli 9, daar kon ik mijn QR-code scannen en dat apparaat was gelijk voor meerdere poli's. 
Wachtkamer 3 ..... uh..... nee, niet in deze gang.... o wacht..... die kant op.... wachtkamer 1 .......  2 ...... ..... niks ..... niks..... door de schuifdeuren, hoek om, volgens mij weer schuifdeuren..... hé, nu ben ik aan de andere kant van het winkeltje.... linksaf achter de schuifdeuren zag ik een 3. Gelukkig had ik mij niet aan de regel gehouden dat ik mij 5 minuten van tevoren mocht inchecken, maar was ik een kwartier eerder naar binnen gegaan..... want als je niet snel loopt red je dat niet in 5 minuten, vooral omdat je loopt te zoeken en twijfelt of je niks over het hoofd ziet. 
Ik was aan de beurt...... bh uit, want daar zitten metalen haakjes en oogjes aan.... ik had nog gezocht naar eentje zonder metaal, maar vrijwel alles heeft toch nog een haakje van metaal of een oogje waar de bandjes aan vastzitten .... en wat wel kon was te groot geworden, dus dat hielp ook niet. Nou ja, geen probleem..... verder alleen schoenen uit. De tafel kon ze erg laag laten zakken waardoor ik niet hoefde te klauteren.... ik lag in een prettige houding, met iets onder mijn knieën. Ik had van tevoren al de nodige informatie gehad en zij legde ook nog wat uit.... het ding maakt veel herrie... ja, dat wist ik. Of ik muziek wilde..... daar had ik van tevoren over nagedacht..... ik weet dat de herrie van het apparaat de muziek overstemt.... dat was mij al door een medelezer uitgelegd. Het apparaat klopt en tikt natuurlijk niet in de maat, waardoor het volgens mij juist irritanter is met muziek en .... ik ken mijzelf..... als ik naar muziek  luister ga ik vaak zonder dat ik het zelf merk met mijn voeten of vingers de maat tikken en het liefst wil ik mijn hoofd dan ook bewegen, maar dat heb ik misschien eerder door als ik in dat ding lig..... maar ook andere bewegingen kunnen zorgen dat het hoofd niet helemaal stilligt, dus.... doe maar geen muziek. Ik kreeg oordopjes, die zij keurig op maat kneedde..... en een koptelefoon..... ze plaatste een soort schermpje voor mij.... en vroeg iets...... uhhhhh..... het was niet door de koptelefoon en met al die gehoorbescherming kon ik het niet verstaan..... een tweede keer wel.... 'ziet u de schaapjes?'

Hoorde ik dat nou goed? Ik keek..... o ja...... schaapjes....... door het schermpje zag ik een foto met schaapjes. 
Hahaha, zou dat een test zijn en moet ik ze tellen? Vraagt ze na afloop hoeveel het er zijn? 😂😂. 

\

Ik kreeg een bal aan een slangetje in mijn handen, dat bleek de alarmbel te zijn..... nou, dat voelt ook goed om dat te hebben......gewoon knijpen als het niet goed gaat! 

Ik werd naar binnen gerold..... het apparaat is ongeveer anderhalve meter..... en omdat het voor mijn hoofd was moest ik er dus helemaal in.... ik denk niet dat er nog iets uitstak want ik ben ook ongeveer anderhalve meter. 
Door mijn zicht op de schaapjes had ik niet het gevoel dat ik opgesloten zat.... de herrie..... ach.... met die gehoorbescherming viel het wel mee..... ik was er goed op voorbereid.... natuurlijk was het geen gezellig geluid, maar ik had er geen probleem mee. "Gaat het nog goed met u" "Ja hoor, prima!" "Het apparaat gaat nu meer herrie maken en niet schrikken, het bed kan meetrillen". Wow...... het trilde eerst een heel klein beetje mee terwijl ik geluiden hoorde alsof er een motor niet goed wilde starten...... hij deed het even en stopte dan weer.... en nog eens en nog eens..... ineens maakte hij meer herrie..... en toen trilde mijn bed echt mee...... zo erg dat de schaapjes wazig werden, rare motor! . Dat wisselde een keer of wat. Vreemde ervaring, maar niet heel naar...meer gek. Vooral omdat ik zo ongeveer wist wat er gebeuren ging was het niet naar. 
En toen was ik alweer klaar. Ik vond het niet echt vervelend..... hoewel ik natuurlijk liever naar een feestje ga, maar als ik nog eens moet zie ik er totaal niet tegenop! Iedereen ervaart het natuurlijk anders en het maakt ook verschil waarvoor de MRI gemaakt wordt..... als het voor de knie is dan hoeft je hoofd er bijvoorbeeld niet in, dan is het sowieso al anders. Deze was voor mijn hoofd i.v.m. epilepsie... .... en dat is toch wat anders dan een knie..... dat zal toch een andere ervaring zijn. En de ene knie is ook de andere niet..... als je flink last van je knie hebt  terwijl je in dat ding ligt is het ook alweer een stuk moeilijker, dan wil je misschien graag een andere houding maar het kan/mag niet.  

Ik dronk even een cappuccino en vertrok richting bus..... en zag de mooie bloemen...... geweldig, daar word ik vrolijk van...... alle tijd om even te blijven staan en te genieten..... een paar fotootjes maken.
Terug ben ik meteen maar boodschappen gaan doen, ik had dat in het weekend willen doen, maar ik dacht 'als ik langer wacht is de houdbaarheidsdatum ook gunstiger!' 
Dat lukte toch maar mooi achter elkaar..... natuurlijk was ik wel moe, maar dat lijkt mij heel normaal..... het heeft tijd nodig en toen ik nadat ik de boodschappen opgeruimd had even op de bank zat voelde ik de vermoeidheid al snel minder worden. Het was meer vermoeidheid in mijn hoofd dan in mijn lichaam. Dat komt natuurlijk ook doordat mijn leven een beetje op z'n kop staat..... allemaal afspraken, ik word geleefd voor een groot deel, ik zal blij zijn als ik weer gewoon mijn eigen gang kan gaan, afspraken kan maken die ik zelf wil en dan wanneer het mij uitkomt..... gewoon alles weer zelf kan doen en laten wanneer, waar en hoe ik wil..... de regie kwijt zijn vind ik het ergste van dit alles, daar word ik echt moe van, maar dat is moe in mijn hoofd.

Maar ja.... hier moet ik even doorheen.  En daarna...... wil ik iets raars doen.... ik weet nog niet wat, maar raar en dwars! Even als reactie op alles...... nu alleen nog wat bedenken!  

Allemaal lekkere dingen gekocht waar weinig werk aan is voor de eerste dagen..... geen gezonde zelfgemaakte maaltijden, maar lekker alleen maar opwarmen. Moet kunnen voor een paar dagen. En het hoeft niet elke dag, sommige dingen zijn goed tot in juli en anders hebben we de vriezer nog.... ik zie wel hoe het loopt, maar het is goed om het in huis te hebben. Verse dingen ruim van tevoren halen is niet handig en lang in de keuken staan die eerste 2 dagen ook niet, ik verwacht dat het daarna snel beter zal gaan. Dan zijn er zat gezonde verse dingen waar ook niet veel werk aan is... dus dat komt wel goed. Ik ben van tevoren goed in training geweest, dat helpt ook..... het weer kunnen wandelen is heerlijk! Niet alleen een prettige manier om moe te worden, maar het is ook heel ontspannend..... dus ik ga dat zo snel mogelijk weer doen. Ik merk dat ik het van en naar de bus lopen al ontspannend vind.
Misschien eerst weer heel kleine stukjes, maar dat is ook al goed.  Liever 2 of 3 keer een heel klein stukje dan 1 keer (te) ver. 
Maar ik zal na de operatie vast beter lopen dan de vorige keren toen ik thuiskwam!  

Morgen nog wachten op het telefoontje van de anesthesist...... en dan gaat het woensdag gebeuren. 

Dan vrijdag de uitslagen van de neuroloog, dan hoop ik te horen of ik wel of geen epilepsie heb.... en ik hoop natuurlijk dat ik die medicijnen mag afbouwen, maar ja.... dat is afwachten. 
Dan zal ik nog wel één of meer controles krijgen i.v.m. de galblaas, waarschijnlijk nog een afspraak met een gynaecoloog, bloedprikken voor diabetescontrole, de controle zelf is dan een week later, ik heb nog een afspraak met de tandarts (een dag voor de diacontrole), of ik nog naar de neuroloog moet weet ik niet, geen flauw idee.  Maar dan ...... augustus..... hoop ik weer een beetje voor mijzelf te hebben. In elk geval heb ik binnenkort de meeste afspraken achter de rug. 

 Of ik nou helemaal fit ben of niet, maar ik hoop dan toch van (bijna) alle afspraken af te zijn en weer voor een groot deel zelf kan bepalen wat ik doe....of het nou verstandig of onverstandig is/lijkt.  
En egoïstisch...... alleen doen wat ik helemaal zelf wil, geen verplichtingen! Ik wil vrij zijn!