Het gaat snel ineens.....volgende week ben ik al aan de beurt!

Dinsdag ging de wekker al vroeg.... ik moest naar Purmerend voor een EEG en ik moest voor die tijd mijn haar wassen en drogen.... het moet schoon en droog zijn, anders kan ik weer naar huis. Het is niet zo snel droog, dus ook even de föhn erbij.... de rest droogt vanzelf wel, ik heb nog een paar uur. 
Toch maar weer een bus eerder voor alle zekerheid, er zijn steeds zoveel vertragingen en bussen die helemaal niet komen..... dat kan ik niet hebben met een bus die net op tijd hoort aan te komen, ik heb meer speling nodig. 

Ik keek op de OVinfo-app die ik op mijn phone geïnstalleerd had.... o..... die eerdere bus vervalt, i.v.m. file/verkeer.  Dan de volgende maar, die is ook ruim op tijd nog, die daarna is te krap.
Die bus was te laat, maar ik had nog genoeg speling en was ruim op tijd in het ziekenhuis. 
Inchecken.... piep...... alweer gelukt. 
Ah, ik was aan de beurt. Ze vroeg waarom ik een EEG moest en ik vertelde het hele verhaal, ook dat ik al ziek was en net thuis was toen de ambulance weer voor mij kwam..... en dat ik het nooit eerder gehad had. "Het kan ook stress zijn hoor" zei ze... en dat is precies wat ik steeds meer ga vermoeden..... stress, slaaptekort en zwakte/ziek zijn. Over het algemeen heb ik niet zoveel stress, maar toen toevallig wel, dat kan wel eens gebeuren.
Ik moet natuurlijk de onderzoeken afwachten, dan pas weet ik zeker of het zou kunnen kloppen of dat er meer aan de hand is. Als er niks gevonden wordt is de kans groot dat ik het goed heb, maar zekerheid is er natuurlijk niet, het valt niet aan te tonen. 
Lang geleden had ik al eens een EEG gehad.... ik wist dus zo ongeveer wel wat het was en bovendien had ik natuurlijk de folder gelezen.  
De vrouw die het deed was erg aardig en gezellig, maar ja, tijdens het onderzoek konden we niet kletsen.
Ze maakte mijn hoofd weer schoon na afloop (voor zover dat gaat)..... " Er zijn nog wel wat rode plekjes hoor, maar dat trekt meestal snel weg" ..."Ach, dat staat interessant!" ..... er zit nog wat spul in het haar, dat is gel met zout, kan je zo uitspoelen thuis of laten drogen en wegborstelen".
Thuis zag ik al niks meer, het stelde ook allemaal niet zoveel voor. Er wordt wel regelmatig gezegd dat iets vervelend kan zijn of misschien wat pijn doet, maar dat valt allemaal wel mee. Dat viel mij al eerder op.... zo vaak werd ik gewaarschuwd voor iets dat niks voorstelde. Toen ik die drain net had werd er ook steeds gevraagd of ik er veel pijn van had..... nou ja, ik voelde dat ze daar bezig geweest waren en ik lag op wat harde dingen die er aan vastzaten, maar dat was allemaal pijn die te verwachten was..... en geen heftige pijn. Met bloedprikken, trombosespuiten en al dat soort dingen 'komt ie hoor'.... het zijn allemaal dingen die niet zo erg zijn. Natuurlijk is dat niet voor iedereen hetzelfde, dat snap ik, maar voor de meeste mensen is het geen drama. 

Het volgende op het programma is de MRI .... af en toe ben ik het spoor wel eens bijster en moet ik mijn agenda erbij pakken. Daarna volgen allemaal belafspraken met neuroloog, anesthesist en MLD-arts. Wat daarna komt weet ik nog niet..... nou ja, een operatie, maar wanneer is nog niet bekend en één en ander hangt natuurlijk ook van de uitslagen af. Eigenlijk wil ik nog wel even naar de kapster, maar ik weet niet goed wanneer. Even maar het gesprek met de anesthesist afwachten.... die zal ook nog geen datum weten, maar toch weet ik misschien dan wel iets meer.  

's Middags heb ik wel een paar uur geslapen, dat had ik even nodig, maar ik was ook vroeg opgestaan. 
Verder niet zoveel gedaan en de volgende dag was ik ook nog wat gaar. Het EEG was ook best wel inspannend... nou ja.... een marathon lopen is inspannender, ik lag rustig op een bed, maar dan weer 3 minuten lang diep inademen, dan weer felle lichtflitsen..... snel, langzamer, weer snel.... ogen open en weer dicht.... dat soort dingen..... dat is dus vermoeiend voor mijn koppie, niet lichamelijk! 
Ach ja.... dat kan gebeuren, dan nog maar een dagje wat rustiger aan..... niet niks doen natuurlijk, maar niet overdrijven. Visite die langs wilde komen stelde ik uit.... wel gezellig, maar nu toch maar liever niet.
De post bracht mij nog een lieve beterschapskaart...... altijd leuk. 

Verder deze week rustig wat afspraken betreft, even rust..... volgende week is het drukker, maar ik hoef maar 1x naar Purmerend, verder zijn het belafspraken..... maar, het zou nog drukker worden dan ik verwachtte!

Donderdagochtend zat ik nog rustig op de bank, het was half 10 of zo toen mijn mobiel ging.... het nummer zei mij niks..... het ziekenhuis in Hoorn, afd. opnames..... of ik woensdag al kan komen voor de operatie, dan bellen ze maandag voor de tijd. Dat was heel onverwacht, ik ging uit van juli....... er ging van alles door mij heen.... ja, maar ik heb maandag nog een MRI.... ennehhh, vrijdag volgende week belt de neuroloog..... o, maar dan ben ik als het goed is weer thuis..... en dinsdag belt anesthesie... nou, dat is dan net op tijd... ennehhh.... ja, ik neem voor alle zekerheid een tasje met wat spullen mee... en... en.... en.... 
Ja, ik wilde graag, maar dit overviel mij even, juist omdat het al zo'n drukke week was. En de MLD-arts zou de 26ste bellen..... dat doet hij misschien evengoed wel, maar dan is het dus niet vóór de operatie. 

Toen moest er van alles geregeld worden..... veel mensen die het weten moesten stuurde ik een berichtje..... en die stuurden weer wat terug en dan ik weer .... etc. 
Eentje was mij voor en belde..... ook gezellig.... bijna een uur. Iemand met wie het altijd gezellige gesprekken zijn. 

Ondertussen bericht van KPN... herinnering dat de monteur volgende week komt..... grrrr.... daar lezen ze de mail dus niet. Dan maar weer proberen de afspraak een paar maanden te verzetten. Nu had ik het door, ik moet heel vaak klikken en dan tussendoor lang wachten want hij laadt slecht. Nu op tweede helft september gezet..... dan zou het moeten kunnen en anders verzet ik het gewoon weer!

Na vele berichtjes moest ik ook vervoer regelen..... dat was snel voor elkaar, de eerste zei al meteen ja. Ze moeten natuurlijk ook kunnen, er zijn er zat die het willen, maar ja.... als ze wat anders hebben gaat het niet. 
Ondertussen kwamen er ook berichten met het aanbod om mij te vervoeren, zelfs van iemand die niet in de buurt woont. Lief! Heerlijk zoveel mensen die het willen doen..... dan hoef ik ook niet aldoor dezelfde te vragen als het nodig is.... en heb ik reservevervoerders als iemand niet kan. 
Als het niet nodig is vraag ik het niet..... dat wordt mij wel eens verweten (door meerdere mensen), maar als het nou niet nodig is..... 
Er wordt van mij verwacht dat ik nu conditie opbouw, wandelen is goed..... maar als ik met de bus naar het ziekenhuis ga voor een onderzoek dan is dat kleine stukje naar het ziekenhuis wandelen ineens eigenwijs..... want er zijn mensen die mij willen brengen. Dat is met meer dingen..... maar de gewone dingen doen hoort ook bij conditie opbouwen. Moet ik dan blijven zitten en mij laten halen en brengen en alle boodschappen laten brengen en meer van dat soort dingen? Ik kan beter in beweging blijven! Maar ik mag dan wel wandelen, fietsen en zwemmen, dat is wel goed. Ik combineer het liever..... als dat kan.... en dat bevalt mij goed! 
Maar goed, alles is nu geregeld...... dat is voor elkaar. Nu thuis nog wat dingen doen..... volgende week heb ik nog even een paar drukke dagen voor de operatie, dus wat ik nu al kan doen is dan maar klaar. De tas staat al klaar, dat had ik eerder al geregeld..... de tas voor het geval ik toch wat langer moet blijven. Naar mijn gevoel heb ik nu iedereen gemeld dat ik woensdag al geopereerd word, maar ik kan best iemand vergeten zijn.... sorry dan, ik hoop dat je het dan hier leest.  Soms zie ik door de bomen het bos niet meer. 
Eigenlijk had ik nog voor de operatie naar de kapster gewild, maar dat ga ik niet redden. Ik ben nu 3 maanden geleden voor het laatst geweest en het wordt echt wel weer tijd.... dus ik dacht 'lekker fris geknipt voor de operatie', maar dat wordt dus een tijd later.  Nou ja, dan kan ik misschien ondertussen een paardenstaart maken. 

Ik zie er niet tegenop, ik ben blij dat dat ding eruit gaat! Natuurlijk zal er wel iets van spanning zijn, maar dat stelt niet veel voor, ik ben wel vaker geopereerd en heb het nooit een probleem gevonden. 

Ik ga uit van het meest positieve scenario, maar hou er wel rekening mee dat het ook anders kan zijn.
Gewoon alles over mij heen laten komen!
Het kan zijn dat ik hier een poosje niets schrijf..... ik weet het niet. Misschien val ik jullie dagelijks lastig met mijn belevenissen, misschien heb ik het eerst te druk en heb ik daarna geen fut..... afwachten maar! Het wordt in elk geval een rare week. 
Tot later!