Vrijdag...... weer een ritje naar Hoorn, weer nuchter. Natuurlijk was ik er weer vroeg en maakte daar een beetje een verkenningstocht, want ik had daar beneden nog niet veel gezien.... de eerste keer werd ik met een brancard naar binnen gebracht.... ik werd met de rolstoel naar buiten gebracht toen ik naar huis mocht..... zelf heb ik dus niet hoeven zoeken en dan zie je toch andere dingen. Vorige week bij de dagopname melde ik mij bij de receptie (meteen bij de ingang) en ik werd verwezen naar een lift daar dichtbij, dus weer geen zoeken. Prima natuurlijk, maar nu was ik zo vroeg dat ik tijd genoeg had om eens rond te neuzen....over anderhalve week moet ik daar weer ergens anders zijn en ik weet dus in dat ziekenhuis de weg nog niet echt..... ook altijd een reden om graag vroeg te willen zijn. Purmerend is kleiner en daar kwam ik wel eens vaker (bij de oogarts) en hoewel er wel het één en ander veranderd is is het daar meestal eenvoudiger te vinden. Ik kom er altijd en ik kan ook altijd vragen, maar zoeken als je op het nippertje binnenkomt vind ik nooit prettig.
Deze keer stond er niet dat ik mij moest melden bij de receptie, maar bij de vorige dagopname wel, dus ik meldde mij daar toch maar ook al moest ik nu naar een andere afdeling.... het was goed dat ik mij meldde .... ik stond op de lijst en een gastvrouw zou mij brengen. Het was nog steeds erg vroeg, maar de gastvrouw zei dat dat geen probleem was. Boven kreeg ik te horen dat ik wel erg vroeg was.... ach, ik wacht wel.
Ik zat niet lang in de wachtkamer toen ik al geroepen werd..... de patiënt voor mij moest nog op uitslagen wachten, dus ze waren blij dat ik er al was. Ik werd voorbereid op wat er komen ging.... operatiehemd aan, bloeddruk en zuurstof meten, infuusnaald erin etc. Ik was er al snel klaar voor.... ik keek op de klok.... eigenlijk hoefde ik mij over een kwartier pas te melden (om 5 voor 10) en dat is dan 3 kwartier voordat het echt ging beginnen. Blijkbaar liep er iets anders een beetje uit, want ik heb meer dan een uur daar gelegen. Geen probleem. Ik dacht dat als de vorige patiënt de uitslagen had zij misschien toch weer eerst ging, maar dat bleek niet zo te zijn, ik zou gewoon de volgende zijn, zo was de planning nu. Toch duurde het nog wel even, maar anders had het nog veel langer geduurd. Maar toen was ik dan toch aan de beurt. Overstappen van bed op tafel was geen probleem, ik werd in de juiste houding gelegd (op mijn buik, linkerarm omhoog, rechterarm naast mijn lichaam.... superwomannnnnn) en ik kreeg een soort bitje in.... en ze vroeg mij wat.... met moeite gaf ik antwoord met mijn mond zo geopend dus om dat bitje (daar gaat later de slang met apparatuur door naar de galblaas, best knap!).... ze had het door.... iets vragen terwijl ze daar mee bezig was was niet handig hahaha. Toch bleek ik nog redelijk verstaanbaar te zijn. Ik maakte duidelijk dat het niet helemaal goed zat, beetje scheef... ze snapte het.... even later zat het goed, dat voelde beter. Het scheelde maar een klein stukje, maar mijn kaak is al wat gammel, dus ik wilde het wel graag goed en ik wist dat het de vorige keer beter voelde..... tsja, als je ervaring heb heb je dat eerder door. Bovendien voelde ik dat hij in het begin erg tegen mijn plakkroon steunde en die wil ik graag heel houden.
Weer best gelachen daar. De dokter stelde zich voor..... ik dacht echt dat ik hem goed verstond, de naam die ik ook verwachtte, maar als hij het was dan lijkt hij totaal niet op zijn foto! Thuis nog eens gekeken..... volgens mij hebben ze de verkeerde foto geplaatst!
Volgens mij ging het supersnel, want ik was dacht ik rond half 12 al op de uitslaapkamer, maar na sedatie valt er niet veel uit te slapen, dan ben ik vrijwel meteen wakker..... hoewel ik wel merkte dat ik mij iets waziger voelde dan andere keren, maar ja.... vorige week algehele narcose en ook al eerder sedatie.... dat werkt toch een beetje door. Ik was niet echt suf of zo, maar het voelde net iets minder helder, meer alsof ik uit een heel diepe slaap was gehaald en nog bij moest komen (s morgens heel normaal voor mij), terwijl ik meestal na sedatie verbaasd ben dat het al gebeurd is omdat ik dan net zo wakker ben als daarvoor.
De stent was eruit gehaald, er zijn weer steentjes weggehaald, galblaas is weer schoon. De galblaas lijkt verschrompeld te zijn hoorde ik vandaag.... ik wist al dat hij waarschijnlijk erg klein was .... verschrompeld hadden ze nog niet eerder gezegd. Het zal wel..... raar, wie heeft er nou een verschrompelde galblaas? En hoe kan dat? Ondertussen opgezocht..... het komt vaker voor, ik ben niet uniek 😂 .... hij verschrompelt vaak na een ontsteking en als er dan geen steentjes meer inzitten kan hij meestal gewoon blijven zitten. Ik ben benieuwd. Daarom dacht die chirurg natuurlijk dat ik er geen last meer van zou hebben. Dan is de kans dus groot dat hij zijn messen voor mij niet meer hoeft te slijpen. Afwachten maar, de 10de hoor ik meer..... ik volg zijn adviezen op, hij weet er meer van, ik heb alleen Googlewijsheid op dit gebied..... dat is prima als achtergrondinformatie en dat is handiger tijdens een gesprek met een arts, maar omdat elk geval anders is weet de chirurg beter wat goed is voor mij. Wat niet wil zeggen dat ik elk advies van elke dokter klakkeloos opvolg, maar meestal wel.... vooral als een dokter mij echt het gevoel geeft dat ik hem kan vertrouwen en dat hij goed is. Maar zelf nadenken blijft altijd goed volgens mij ..... waar vroeger nauwelijks iets uitgelegd werd, doen ze dat nu gewoonlijk wel en overleg je vaak samen. Dat is wel beter. Zo heb ik dingen gemankeerd in het verleden die mij nooit gezegd zijn..... wel vermoedens, want als ik bij benauwdheid eindelijk een medicijn krijg dat helpt en ik lees dat dat alleen gegeven wordt bij alle vormen van astma, dan mag ik toch aannemen dat ik een vorm van astma heb/had. Als er verklevingen weggehaald worden, waarbij o.a. de eierstok weer 'open' gemaakt werd. dan is de kans groot dat het endometriose is..... ondertussen weet ik dat het ook echt zo is, maar dat was vele jaren later. Mogelijk komen die verklevingen bij mijn gal daar ook door denk ik dan.
Om 12 uur mocht ik eten... en geen minuut eerder! Een krentenbol en een lekker broodje kaas (maisbol dacht ik).... en koffie of thee.... ik mocht zelfs de smaak kiezen. Het was daar best een vrolijke boel en weer was er iemand die mijn 'schoenen/slippers' zo leuk vond. Mijn chauffeuse werd gebeld, op die afdeling wordt het gedaan door de verpleging en de chauffeur moet je ook van de afdeling halen, zodat je niet stiekem toch alleen gaat (denk ik). Dat was ook toen ik daar jaren geleden een darmonderzoek kreeg, maar toen moest ik al eerder naam en nummer doorgeven van degene die mij haalde, nu was dat vandaag pas.
Toen was het Edwin die mij haalde..... ik was met Geurtje aan het chatten toen ik die keer een intakegesprek had gehad en schreef wat er gebeuren ging en wat ik moest regelen..... Edwin zat in diezelfde groep, maar zat op zijn werk. Hij had meegelezen bleek even later, want ineens kwam er een berichtje van hem..... 'ik haal en breng je, ik heb al vrij gevraagd!' Heel lief...... want het is niet het meest logische natuurlijk, Arnhem ligt niet om de hoek...... ik zou het hem niet gevraagd hebben.
Maar het was wel heel fijn voor mij.....we kennen elkaars reacties..... en omdat ik meteen de uitslag kreeg is het dan prettig om er iemand bij te hebben waarbij je je goed voelt. Ik had er wel vertrouwen in, ik wist hoe klein de kans was dat het echt heel mis was, maar zekerheid heb je pas als de uitslag binnen is... en er was niks aan de hand, maar ook dan kan ik huilen en dan is het fijn als Edwin er is.... die snapt het...ik had er toen geen last van, maar dat is bij mij onvoorspelbaar. Met de één voel je je nou eenmaal prettiger dan met de ander, zeker met dergelijke dingen! Maar dat was 6 jaar geleden..... het voelt veel langer geleden, maar het staat in mijn dossier. Dat was toen op dezelfde afdeling. Ik herkende de bedden ook nog, waar je onderin al je spullen kan leggen en dat gaat dan aldoor met je mee.
Ik kreeg nu de nodige instructies mee voor de rest van de dag.... geen alcohol (ik ben van de blauwe knoop), niet autorijden (mag ik toch al niet), niet alleen wandelen (neuh.... vandaag niet meer, dat snap ik) en niet fietsen (was ik niet van plan). Logische dingen na een sedatie, dat moet eerst goed uitgewerkt zijn... en daar kan je je soms wel in vergissen, dus diezelfde dag gewoon rustig aan. Geen punt..... lekker een lui middagje. Ze hadden de planning goed voor elkaar daar..... ze hadden gezegd dat ik half 1 opgehaald mocht worden en ik was precies om half 1 klaar. Weer netjes aangekleed, bloeddrukband eraf, infuusnaald eruit en een flink verband erom. En ik werd naar de wachtkamer gebracht waar ik al snel door chauffeur Yolanda opgehaald werd (die Edwin al had gemeld dat ik het achter de rug had....top!).
Ze bracht mij weer netjes thuis en we bleven nog even kletsen.
En daarna? Lekker niksen..... ik viel al snel in slaap..... lekker lui! Tegen de avond kreeg ik wel wat keelpijn, maar ja..... dat is niet zo gek als ze met apparatuur je keel ingegaan zijn. Ik had er steeds geen last van gehad, maar deze keer voelde ik het wel. Zal wel weer over gaan. Wel voor alle zekerheid koorts opgenomen, want ik had het warm (maar kon ook van de zon komen die zich door mijn gordijnen niet liet tegenhouden) ..... ik was gewaarschuwd dat ik het in de gaten moest houden.... bij duidelijke koorts meteen bellen.... dus dan toch maar het zekere voor het onzekere. Nog onder de 37, dus niks aan de hand.... vermoedde ik al, maar ja.... je weet maar nooit. Doordat ik toch nog altijd wel wat zwakker ben heb ik het wat sneller warm of koud, dat wisselt soms wat snel en voelt dan wel eens wat koortsig, het doet mij soms ook aan opvliegers denken.
Het gaat goed hoor, niks te mopperen, maar ja.... ik kwam van ver en dan heeft het tijd nodig en dan aldoor onderzoeken en operaties geven meestal ook geen fitter gevoel, dus er zijn echt wel momenten dat ik merk dat ik nog lang geen marathons kan lopen 😉😂. In elk geval is er weer iets klaar, dit kan ik afvinken. Dit is geen naar onderzoek (ERCP).... natuurlijk omdat je er zelf niks van merkt, het lijkt mij niet prettig als je er met je volle verstand bij aanwezig bent, maar dit is echt niet iets om vreselijk tegenop te zien. Natuurlijk, niets is 100% veilig...... dat is het hele leven niet.... als je gaat bedenken wat er allemaal fout kan gaan heb je geen leven meer.... dus gewoon doorgaan is het beste en geen onnodige risico's nemen. Je kan doodgaan aan een ingescheurde teennagel als er een infectie bijkomt, maar die kans is niet groot. Dit onderzoek kan je ook als veilig zien, je kan geen rekening gaan houden met allerlei onwaarschijnlijkheden.... en ik had het eerder gehad, dus wist wat mij te wachten stond.
De post bracht mij die avond een brief van het ziekenhuis.... over wat er vandaag gebeuren ging en hoe laat en waar, incl de folder erover. Dat is mij al meer gebeurd, het is vaak zo snel en onverwachts dat de post te laat is, dan heb ik het al achter de rug...... maar ik krijg het ook steeds per mail en mijn complete ziekenhuisagenda is op internet te vinden, dus het maakt niet uit.
Het verband kon wel van mijn hand, het zat wat strak en begon vervelend te voelen....... deze keer was het niet blauw en er was maar een speldenprik bloed op het gaasje te vinden..... mijn andere hand is nog een heel klein beetje blauw van vorige week. Mijn buik is aardig aan het verkleuren naar wat lichtere tinten, maar ziet er nog niet uit. Onbelangrijk, maar het valt wel op.... nou ja, voor mij dan, want ik laat mijn buik gewoonlijk niet aan anderen zien. 😂.
's Avonds belde Edwin nog gezellig, ze komen zaterdag even langs, dus weer wat leuks om naar uit te kijken. Ze kennen de regels, als ik rust nodig heb gaan ze (even) weg, ik doe niet veel (wel meer dan de vorige keer, toen kon ik amper op mijn benen staan en dat is nu veel beter, maar i.v.m. met de opname van vandaag kan ik mij wel wat minder fit voelen en dat zal dan vooral komen door de sedatie en eerder narcose.... en ik heb na de operatie van vorige week niet veel gedaan, dus even geen conditie verder opgebouwd, het was rustig aan tot alles genezen was. Dit onderzoek was onverwachts, dus vooral omdat het zo snel na elkaar is wat rustig aan. Maar dat weten ze, de vorige keer ging dat ook prima..
Morgen zien we wel weer verder.
Zaterdag......goed geslapen, eerst al vrijdagmiddag, toen een deel van de avond tot half vier 's nachts,,,,,, toen even wakker gebleven en vervolgens weer even 'nadoezelen' De keelpijn was al minder.
Als ik fitter was had ik kunnen feesten....ik kon ergens naartoe waar een 40-jaig huwelijk gevierd wordt, maar dat is even een stap te ver. Als ik gisteren niks gehad had zou ik misschien heel even langsgegaan zijn, maar dat lijkt mij nu niet handig (dat bedacht ik al voordat ik wist dat de 'wijzen uit het oosten' zouden komen. Hetzelfde met een verjaardag.... ik neem tenminste aan dat hij het vandaag viert, maar daar ga ik ook niet naartoe.... vandaag nog rustig aan.
De Arnhemmers komen wel, maar dat kan ...... ik hoef zelf niet veel te doen en kan languit op de bank blijven liggen als dat nodig is en als ik slapen wil kan ik slapen.... dat is dus geen probleem en ze komen pas 's middags. In mijn eigen huis zijn is dan toch prettig, ergens anders in een kamer vol visite kan ik moeilijk de mensen van de bank sturen omdat ik even wil liggen hahaha.
Dus toch een beetje feestdag, want als Edwin komt vind ik dat altijd een beetje feest!
De vorige keer moesten ze letterlijk alles zelf doen, nu was er evt. wel wat mogelijk.
Rustig aan..... ik ging pas laat onder de douche.
's Middags kreeg ik melding dat ze in de buurt waren en eerst boodschappen voor mij gingen halen. Ik had gevraagd of ze iets te snoepen/eten/knabbelen/drinken voor zichzelf mee wilden nemen, want ik had niet veel in huis..... en verder nog een paar dingen die niet echt belangrijk waren, want van de week kan ik wel weer zelf boodschappen doen, maar als ze toch in de winkel zijn.....
Ze kwamen met van alles, niet alleen de boodschappen, maar ook cadeautjes, waaronder deze heel bijzondere mok van de Beatles met bijpassende schotel
en ik kreeg 2 zoute haringen.... dat had ik lang niet gehad en eigenlijk had ik daar wel weer eens trek in..... met veel uitjes en zuur, jammie. Smaakte prima. Later voelde ik mij toch niet zo goed, ik denk een combinatie van de haring, uitjes en toch wat vermoeidheid ..... we hadden net eten besteld voor 's avonds. Ach, wat ik had kan eenvoudig even opgewarmd worden, dus het komt wel op, is het vandaag niet dan kan het morgen nog.
Ik knapte ook wel snel weer op, even een kleine inzinking.... dat kan natuurlijk. Ze gingen ook snel na het eten weer weg om mij rust te gunnen en het gaat alweer helemaal goed met mij. Als het maar even is is het niet zo erg, dat kan.... dus geen probleem. Ik let nu natuurlijk ook extra op omdat ik instructies meekreeg bij welke klachten ik meteen moet bellen, en als je oplet dan voel je ook alles. Door al dat gedoe met mijn galblaas kunnen er dingen zijn die ik (tijdelijk) niet goed verdraag.... misschien is dat het.
Het was in elk geval erg gezellig en dat is ook belangrijk. De bank was het grootste deel van de dag helemaal voor mij alleen.... even niet, maar toen ik toch languit wilde was hij weer voor mij..... voorlopig houden we het zo..... even egoïstisch zijn...MIJN BANK!
Verder heb ik ook niet veel gedaan, ze deden het zelf en ze wisten wat er in huis was, want ze hadden het zelf meegenomen. Maar ik was wel actiever dan de vorige keer dat ze er waren.
Komende week is rustig verwacht ik..... bloedprikken is zo gebeurd en ik hoef geen afspraak daarvoor te maken en eind van de week naar de kapster..... lekker, want het is nu wel erg veel haar! Dat is in de middag, dus ik hoef niet vroeg op te staan. Maar ja..... je weet het nooit, er zijn nu al zoveel dingen eerder gebeurd dat ik verwachtte of er kwam weer iets nieuws bij..... het blijft afwachten. Maar ondertussen knap ik toch weer lekker op, steeds een beetje beter en na het weekend kan ik weer gewoon rustig aan conditie opbouwen. Dan hoef ik niet meer zo voorzichtig te zijn. Lopen kan altijd al snel, maar lange stukken deed ik die eerste week na de operatie nog niet omdat ik toch voelde dat de wondjes dan gevoelig werden.... en dan dacht ik aan wat er binnenin gebeurd was en wat ik niet kon zien.... het moet dan daar ook invloed op hebben, dus in het begin alleen in en rond het huis scharrelen en pas later iets verder en na ruim een week kon het wel weer wat meer en dat ging prima, toen ook weer boodschappen gedaan. Het is steeds de middenweg zoeken..... wel dingen doen, maar niet overdrijven. Bij langere wandelingen in het begin (zeker als het zonder rollator is) in de buurt blijven om snel naar huis te kunnen als het niet zo gaat als verwacht. In mijn straat en buurt zijn veel mogelijkheden om kleine en grotere rondjes te maken, kleine wandelingen hoeven daardoor niet aldoor hetzelfde rondje te zijn.... ik blijf dan toch in de buurt van mijn huis. Dat heb ik na een griep al, dat ik dat weer moet opbouwen op die manier, dus die ervaring heb ik al, al is dat natuurlijk wel weer anders en dat gaat wel iets sneller na het eerste moeizame begin.
Alles met elkaar ben ik weer tevreden met hoe het gaat en ik wacht op wat er verder komen gaat. Er zijn nog geen nieuwe afspraken op mijn ziekenhuisagenda bij gekomen, dus voorlopig ga ik er vanuit dat de 10de echt de eerstvolgende afspraak weer is... en dan is het met de chirurg die geprobeerd heeft mijn galblaas te verwijderen. Daarna weer heel wat anders.... dan is gynaecologie aan de beurt en misschien kan ik hoofdstuk galblaas dan afsluiten.... hoop ik, maar dat is afwachten...... hopen mag altijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten