Constructiefoutjes?

Echt, ik zit wat raar in elkaar! 

Zo heb ik bijvoorbeeld rare kromme vingers. Geen idee wat dat precies is, ze zijn krom en ze staan snel 'op slot'. Zelf noem ik het heksenhanden. Ik ben er mee geboren denk ik.... in elk geval was ik nog heel jong toen ik ontdekte dat ik rare vingers had...... ik zag dat iemand anders rechte vingers had en dat vond ik raar..... maar ja.... toen gingen we vergelijken met andere handen en ik was de enige met kromme vingers..... tsja.... toen begreep ik dat wat ik normaal vond dus niet normaal was!

Maar ook mijn tenen zijn raar, ik heb zwemvliezen. Nou is dat misschien wel handig bij iemand die graag zwemt, maar het zijn maar heel kleine zwemvliezen, dus veel nut zal het niet hebben.

  Syndactylie is wel iets wat nog redelijk vaak voorkomt, maar de meeste mensen hebben het niet. 
Het kan ook bij vingers voorkomen en dan kan het lastig zijn. Hier heb ik geen last van.... ik kan alleen geen teensokken aan, maar ik heb nooit de behoefte gehad om die te kopen, dus dat is ook geen probleem. Het is natuurlijk simpel om te laten verhelpen, maar waarom zou ik? 

Mijn kaak staat ook zo nu en dan 'op slot'  en dat is best vervelend..... dit is geen aangeboren probleem, dit is later ontstaan. 

Ik ben ook nog links...... zo'n 10 tot 15% van de bevolking is links, dus ik ben niet uniek, maar behoor wel  tot een minderheid. Bovendien zijn de meeste linkshandigen man. 

Ik heb 3 kruinen in mijn haar..... niet handig! 

Als kind zag ik de dagen in kleuren...... het werd niet begrepen en het was voor mij onmogelijk om het uit te leggen. De maandag was gewoon blauw, wat viel daar nou aan uit te leggen? Ik vond het raar dat de anderen dat niet zagen. Ik stopte met proberen het uit te leggen en praatte er niet meer over, waardoor ik het een beetje vergat en geleidelijk aan leek het te verdwijnen.

Toen ik een artikel over synesthesie las kwam het weer helemaal terug. 
Ik had 5 kleuren voor 7 dagen, geen idee waarom sommige kleuren voor 2 dagen hetzelfde waren, maar de maandag was dus blauw, de dinsdag groen woensdag en donderdag waren bruin, vrijdag was geel, zaterdag weer groen en de zondag wit. Waarom? Ik weet het echt niet!
Synesthesie is gewoon een beetje raar, maar bij mij is het alleen met de dagen van de week, bij sommige mensen gaat het veel verder! Het hoeft helemaal geen probleem te zijn en soms kan het zelfs handig zijn. 
Dat het vroeger niet begrepen werd is logisch, er was toen nog niks over bekend en het had nog geen naam.

Toen wij graag kinderen wilden en het niet lukte gingen we naar een gynaecoloog die ons via een neuroloog doorstuurde naar een oogarts. Zonder uitleg lijkt dat ook heel raar.

Ik praat hardop als ik alleen ben. Tegen mijzelf, maar ik verzin ook gesprekken, ik oefen gesprekken (die altijd anders verlopen in werkelijkheid) en dat allemaal hardop. Het is zo'n gewoonte geworden dat ik moet opletten het niet te doen waar anderen bij zijn! 

Vroeger zong ik de hele dag..... dat vond ik heerlijk en ging vanzelf. Tot ik wel heel vaak te horen kreeg dat het niet om aan te horen was en het verzoek kreeg mijn  mond te houden. Als kind hoorde ik dat al regelmatig, hoewel mijn vader het wel mee vond vallen en ik met hem tijdens de afwas regelmatig tweestemmig (zoals het ook hoort) het 'duet uit de parelvissers' zong. De tekst kende ik niet, maar dat maakte niet uit. Mijn muziekleraar op school was ook niet ontevreden over mijn 'zangtalent' en na het voorzingen mocht ik in het schoolkoor bij de sopranen (ik schatte mijzelf als alt in). 
Doordat ik niet alleen thuis maar ook elders mijn lieflijke stem liet horen en daar constant commentaar op kreeg probeerde ik mij in te houden.... met tegenzin. Het gevolg was dat ik ook als ik alleen thuis was steeds minder ging zingen. Jammer, ik vond het zo heerlijk..... ik zing nog wel, maar niet meer vanzelf! En doordat ik minder zing wordt het ook steeds beroerder. Ik wil het mijzelf weer aanleren, maar dan moet ik er bij nadenken.... en ik zing liever spontaan. Misschien komt het weer terug als ik begin met een vast tijdstip waarop ik zing. Proberen maar, want het voelde zo goed altijd. 

Na de galblaasverwijdering-operatie:
"Je zal wel lekker opgeknapt zijn nu je galblaas eruit is"
"Nou, ik heb hem nog!" 
"Oooo, je bent dus niet geopereerd?"
"Jawel, ik ben wel geopereerd, maar ik heb hem nog!" 

Na de epileptische aanvallen: 
"O, je hebt dus epilepsie?" 
"Nee, ik heb geen epilepsie"
"Maar je had toch die aanvallen?"
"Klopt, het waren epileptische aanvallen, maar het is geen epilepsie!" (gelukkig).

Leg dat allemaal maar steeds uit! Raar!

Klein..... ja, ik ben klein! Mijn formidabele lengte van 1.52 is nou niet bepaald imponerend.... ik word regelmatig over het hoofd gezien. Nou zorgde mijn omvang er wel voor dat ze toch niet om mij heen konden...... compensatie! 

Die lengte heb ik al sinds mijn 11de.... ik vond het wel genoeg toen.  Lastig? Tsja.... ik kan nergens bij en door mijn hoogtevrees kom ik met trapjes nog steeds niet echt hoog, maar in winkels is dat geen probleem.... mensen pakken soms al spullen voor mij als ik er alleen maar naar kijk (en dan ligt er soms iets in mijn winkelwagen wat ik niet wilde, maar dat is wel leuk!)...... dus geen probleem, ze willen altijd helpen en het voordeel is dat ik mijn hoofd niet zo vaak stoot. Je moet overal het voordeel van zien te ontdekken! 

Ik heb moeite met links en rechts...... o, ik weet echt wel aan welke kant van de weg ik moet rijden en welke kant er voorrang heeft, maar ik denk niet in links en rechts. Bij dingen vind ik het nog lastiger, want wat is nou de linkerkant van de bank? Is dat als je erop zit of als je er voor staat? Ik heb dat met veel dingen. Ik weet ook nooit naar welke kant ik moet draaien om een schroef los te draaien.... ik moet er ook niet over gaan nadenken want dan weet ik het helemaal niet meer.... net als met kranen. Als ik niet nadenk gaat het uit gewoonte meestal goed.

Sommige dingen zijn prima te verklaren, dan is het ineens minder raar. Sommige dingen zijn aangeboren, andere dingen zijn later ontstaan of mij overkomen. En soms 'zit het in de familie'. 
Mijn moeder was ook links en mijn moeder en broers zijn geboren met soortgelijke tenen met zwemvliezen. Mijn vader dacht ook niet in links of rechts. 
 Ik was altijd de kleinste in ons gezin, mijn moeder was 2 cm. groter, maar de langste was 1.70 m. (hij zal ondertussen wel wat gekrompen zijn) .... thuis was mijn lengte dus niet heel erg afwijkend. En ach.... in de kabouterwereld zouden wij reuzen zijn. 
Ik heb dus wat fabricagefoutjes, maar de garantie is al lang geleden verlopen, dus ik moet het er maar mee doen! 

Edwin doet ook aan die malligheid mee

..... zijn geboorte ging al anders dan volgens mij gebruikelijk is.... het werd een tangverlossing via een keizersnee.  Volgens de arts zou hij 24 uur met rust gelaten moeten worden omdat hij het moeilijk gehad had en flink misselijk zou zijn..... hij niet.... nergens last van. Toen al eigenwijs dus. 
Al heel vroeg bleek hij bang voor vuil te zijn, ook raar.... maar het is gelukkig overgegaan. Echt, ik kon hem een hele week dezelfde witte lange broek aantrekken..... na een week was hij nog steeds smetteloos wit! 
Hij mocht ook jarenlang geen (toegevoegde) suiker eten of drinken..... anders werd hij doof! (had niks met diabetes te maken)
En zo had hij wel meer vreemde dingen.... hij kroop pas toen hij al lopen kon. Hij was laat met praten, maar toen hij eenmaal begon riep hij de hele dag 'inderdaad'.  Hij ging graag naar dokters en tandartsen.... wonderlijk. Toen hij eens aan twee kanten tegelijk ingeënt werd en ik hem toen hij wegliep riep omdat hij zijn trui weer aan moest vroeg hij: "Wat is er? Mag ik nog een keer?"
Hij dacht dat hij (behalve drop) geen snoep lustte.... ik maakte hem niet wijzer. Zo had hij wel meer ongebruikelijke dingen. 

Beetje raar allemaal dus, maar ach...... normaal zijn is ook niet normaal en vooral erg saai. Perfect zijn is zelfs slaapverwekkend saai! 

Bestaan er eigenlijk wel normale mensen?