Ed

                                           5 april, het blijft altijd en dag vol herinneringen. 


Vandaag is het 33 jaar geleden dat mijn man Ed stierf.  Nee, ik ga niet de hele dag zitten treuren, dat heb ik nooit gedaan, maar in de eerste jaren was het wel moeilijker dan nu. Ik ben 64, waarvan 33 jaar weduwe.....het hoort ondertussen bij mij!
Ooit zei iemand mij dat ik op die dag beter het leven kan vieren....tsja, dat doe ik alle andere dagen van het jaar al..... voor mij is dit geen dag om iets te vieren, maar een dag om herinneringen op te halen aan de goede tijd die we samen hadden. Herdenken dus eigenlijk....er zijn gewoon momenten dat het goed is om dat te doen....en 5 april is zo'n dag.
 4 mei heeft z'n 2 minuten (en vaak gaat daar een uitgebreidere herdenking aan vooraf), dat gaat over mensen die ik niet eens gekend heb en ik vind het heel normaal om daaraan mee te doen!

Ed werd geboren in Amsterdam op 7 september 1950 en groeide op in de Dapperbuurt. Later ging hij met zijn ouders in Purmerend wonen.

 Hij werkte bij Bart Smit en leerde zo mijn moeder kennen die daar in de Sinterklaastijd werkte. Toen ik een keer langskwam tijdens een middagje winkelen was hij opvallend behulpzaam.
Toen mijn moeder daar stopte beloofde hij haar een keer op te zoeken.....hij had pech....toen hij kwam (januari 1976) zat ik in Oostenrijk. Later kwam hij nog eens langs en snel daarna nog een keer, waarop mijn vader tegen mijn moeder zei: "Nou Wil, dit jongen komt niet voor jou!"
Kort daarna nodigde hij mij uit voor een feest van zijn werk en dat was het begin!

We trouwden in 1978 en woonden tijdelijk in Purmerend, tot we een kleine 2 jaar later het huis konden huren waar ik nu nog steeds woon.

Kinderen lieten even op zich wachten, maar het is ons toch gelukt, er waren wel wat ziekenhuisbezoeken voor nodig, maar op 7 november 1986 werd Edwin geboren, we waren in de 7de hemel.

Eind juni 1085 werd Ed ziek en al snel wisten we dat het leukemie was. Zijn moeder lag in een ander ziekenhuis en stierf daar op 24 juli...... Ed kon wel bij de begrafenis zijn gelukkig.

Het ging al snel heel goed met hem, weinig bijwerkingen van de chemokuren, maar verder was hij al snel "schoon". Wel wat zwakker, snel moe e.d., maar het zag er allemaal heel positief uit en dat waren we dan ook. In januari 1986 ging hij naar een vergadering van zijn werk en gaf aan wel weer  voor halve dagen te willen werken. Onderweg naar huis kreeg hij pijn, het hield aan en dus namen we contact met de dokter op..... het bleek weer helemaal terug te zijn. Zwaardere kuren volgden, nu kreeg hij serieuzere bijwerkingen, maar zodra de chemo erin zat zakte het weer, dus hij was niet doorlopend ziek.  Na de eerste kuur bleek bij controle dat er een flinke verbetering was....na de volgende was het weer helemaal terug......nu was er alleen nog een experimentele kuur, wat hem min of meer afgeraden werd, maar het alternatief was naar huis en wachten op het einde....dus toch gedaan. Hij kreeg een hersenbloeding en zelf dat bleek nog mee te vallen, hij kon nog alles, alleen trager..... helaas had hij door het kuren geen bloedstolling, dus ze konden weinig doen. Niet lang daarna stierf hij, het was goed zo, geen pijn meer, geen ellende meer.... het was over.
Ik was de laatste week in het ziekenhuis gebleven, Edwin (bijna 17 maanden oud) was bij oom en tante en bij oma......  in de tijd dat Ed ziek was hadden we een paar vaste adressen waar Wdwin regelmatig verbleef als ik in het ziekenhuis was. Soms ging hij mee en dan werd hij wel eens opgehaald door iemand, perfect geregeld, hij at daar en ging daar naar bed en ik haalde hem dan 's avonds weer op.
Ja, ik heb heel goede vrienden en kennissen, er werd mij heel veel hulp aangeboden, top!!!!

Daarna wilde Edwin bij niemand meer naar bed....... ik vermoed omdat ik hem in die week niet opgehaald had..... mij zag hij na een week weer en zijn vader zag hij helemaal niet meer....het was alsof hij dacht "dat flikken ze mij niet nog een keer!"  Vaak wordt gedacht dat zo'n ukkie het allemaal niet doorheeft..... maar ze hebben vaak meer door dan we denken, ik merkte het aan zijn gedrag, alleen heeft hij er geen herinneringen aan.

Hij was laat met praten, had ooit wel eens papa gezegd, maar dat was het. Wonderlijk..... hij riep toen ineens de hele dag "papa, papa!" Ik dacht dat het toeval was.....maar ruim een half jaar later had hij  soortgelijk gedrag toen mijn nichtje Christina onverwachts stierf.

Christina was bijna altijd hier en veel mensen dachten dat zij onze dochter was....ze was ook de vaste oppas van Edwin. Zij stierf door een ongeluk op haar eigen kamertje, kort na Edwin zijn tweede verjaardag.  Haar naam kon hij nog niet zeggen, te moeilijk, daar begon hij niet eens aan. Haar zusje Nelly lukte nog wel, dat werd Nejjy.... maar Christina was te moeilijk. Maar toen ging hij Nelly ineens Zizina noemen..... en als we het over Nelly hadden schudde hij met zijn hoofd..."Nèh.....Zizina!" ...... wonderlijk, dit kon geen toeval meer zijn!

Edwin lijkt in veel opzichten op zijn vader. Uiterlijk lijkt hij op ons beiden, mensen die Ed gekend hebben vinden hem op Ed lijken, de overigen zeggen dat hij op mij lijkt. Zijn gedrag lijkt in veel opzichten op Ed, het rustige...geen paniek, zijn handigheid met techniek, het luisteren naar muziek, zijn bewegingen...... en nu hij wat ouder is zelfs zijn stem....het is echt opvallend!
Niet met alles....... Ed was gek op spruitjes (ik griezel ervan) en toen Edwin dat hoorde (hij zal een jaar of 10 geweest zijn) was hij ervan overtuigd dat hij ze ook lekker vond. Nou was Edwin geen enthousiaste eter, dus ik besloot spruitjes met hem te eten..... zelf nam dan ik er ook maar een paar (arghh).....het zou mooi zijn als het lekker vond, dan zou hij tenminste wat meer eten.
Daar kwamen de spruitjes op tafel...... hij nam enthousiast een hap......zijn ogen werden groot, zijn gezicht betrok en er ging een rilling door hem heen...... hij griezelde ervan! Jammer....maar het voordeel was dat ik die dingen nooit meer hoefde klaar te maken.

Ed is ooit een keer overvallen toen hij geld in de nachtkluis van de bank wilde gooien...... ze duwden hem opzij en er werd geschoten.
Hij was erop bedacht, had een paar jongens aan een motor zien sleutelen en vertrouwde het niet helemaal.... wachtte eerst even en besloot toen om maar één geldcassette te storten, de tweede liet hij in de auto. Zijn ogen en oren hield hij goed open, zodra hij voetstappen snel dichterbij hoorde komen haalde hij snel de handel over....net op dat moment werd hij opzij geduwd....de cassette was al weg en snel gingen de jongens er vandoor.  En wat hij toen deed ben ik ik nog steeds verbaasd over....hij liep terug naar de auto en pakte de tweede cassette die hij vervolgens stortte..... pas daarna ging hij naar de winkel terug om de politie te bellen. Toen ik daar mijn verbazing over liet blijken zei hij droog dat ze toch al weg waren!  Hij heeft er geen nacht minder door geslapen.
Edwin is net zo....die ziet iemand lopen waar iets raar mee was.....houd het even in de gaten en het bleek een verdachte van moord te zijn..... het was best even heftig wat er allemaal gebeurde, maar ook Edwin sliep die nacht (en volgende nachten) prima.
Zelf ben ik ook wel redelijk nuchter...... maar zo kalm als Ed en Edwin ben ik echt niet!

Ed en ik hadden het goed samen. Hij had graag zijn zoon zien opgroeien en wilde alles doen om het leven in elk geval zo veel te rekken dat Edwin herinneringen aan hem zou hebben, maar het heeft niet zo mogen zijn.

Het klinkt allemaal nogal dramatisch en dat is het eigenlijk ook wel, maar ons leven is zeker niet één groot drama!  Er zijn moeilijke dingen gebeurd, maar er zijn ook heel veel mooie dingen gebeurd!
 En er zijn mooie herinneringen aan de tijd toen alles nog goed was..... herinneringen die ik koester!
De mooie dingen in het leven beleef ik nadrukkelijk....ik zeg altijd: "Door de mooie dingen te zien kan ik de slechte dingen beter aan!" ...... de nare dingen vergeet ik niet, maar de goede dingen zorgen voor het evenwicht! Ik kan blij worden van een madeliefje in het gras..... en echt.... dat werkt om veel dingen aan te kunnen. Toen Ed ziek werd zijn wij bewust begonnen met het zoeken naar de mooie dingen...... extra goed te kijken of te luisteren naar alles wat mooi is.... en dat werd al snel bij mij een tweede natuur...... daar heb ik heel veel aan gehad! Hoe moeilijker het leven is, hoe belangrijker de mooie dingen zijn.