Herinneringen

Lang geleden hadden we een clubblad genaamd 'De Nootkreet'  ....jawel, met een T ..... want bij een muziekvereniging horen nou eenmaal muzieknoTen.
 

Mijn oudste broer en mijn vader kwamen met het idee..... ik weet niet meer wie het eerste was, maar samen hadden ze plannen genoeg. 
Allebei konden ze leuk schrijven,  mijn broer kon goed tekenen,  maar ook mijn vader tekende aardig. 

Er kwam een tweedehands stencilmachine, met slinger...... en één keer in de 2 weken kwam er een groep mensen om te helpen. De stencilmachine op tafel in de huiskamer.
Als de verhalen en evt. tekeningen op stencil stonden kon dat in de machine.... inkt erin, papier erin en slingeren maar..... tot er genoeg waren en het volgende stencil erin kon. Gelukkig was er wel iemand die de verhalen op stencil wilde typen, dat scheelde weer werk en dat moest natuurlijk klaar zijn voor onze stencilavond (ik dacht op donderdag).
Ondertussen pakten anderen de papieren die al klaar waren om uit te zoeken, want er zaten nog wel eens blanco bladen tussen. Als alle pagina's klaar waren werden ze op volgorde op tafel gelegd en liepen we erlangs om er een complete Nootkreet van te maken die vervolgens aan elkaar geniet werd. Gelukkig werd dat al snel een elektrische nietmachine, dat werkte sneller en prettiger. 
Het was oorspronkelijk bedoeld voor onze leden, maar al snel hadden we honderden abonnees, dus we hadden ook bezorgers nodig, want op de repetitie uitdelen ging zo niet lukken. Elke honderdste abonnee werd gehuldigd en kreeg een herinneringscadeau. 

Er stond van alles in..... natuurlijk de agenda van de vereniging, maar ook gekke voorvallen, blunders. Het zielige hoekje vermeldde zieken en pechvogels. Er was iemand die een horoscoop maakte, oude verhalen vielen onder de categorie vergeelde bladen en iemand die nog oudere verhalen schreef maakte donker vergeelde bladen en natuurlijk stond alles erin wat met de vereniging te maken had. Maar omdat het door zoveel mensen gelezen werd kon het over iedereen in Monnickendam gaan..... als er wat over te vertellen viel. We waren gek op blunders...... iemand zag eens een kapellid met een rood hoofd uit de bus stappen die op de weg stopte waar geen halte was..... die was dus duidelijk in de verkeerde bus gestapt en daar viel wel een leuk stukje van te maken. Ik liep eens langs een kleuterschool waar twee mensen naar buiten kwamen, juf liep mee naar buiten en ik hoorde haar zeggen: "Dat is volgende week pas!" Aha...... dan zijn er verkiezingen en daar was altijd een stemlokaal...... ze waren dus een week te vroeg! Leuk voor een stukje...... ze waren abonnee, dus ze zouden het wel lezen. Inderdaad, ze lazen het en begrepen niet hoe we dat konden weten, maar we waren allemaal spionnen. Zo was er altijd wel iets, maar na verloop van tijd werd het steeds moeilijker om hem vol te krijgen...... eerst werden er nog regelmatig stukjes of tips ingeleverd, maar dat werd steeds minder. Er was veel werk aan en volgens mij zijn we later naar 1x per maand gegaan. 

Elk jaar kwam de hele ploeg een keer eten bij ons thuis.(toen ik net getrouwd was was het een keer bij ons in Purmerend).... maar iemand was een keer een week te vroeg......  een tegenvaller, want nu moest hij thuis eten en zijn vrouw at iets dat hij niet lustte. Bovendien had hij tegen een ander gezegd dat het deze avond was en die zou voor ijstaart zorgen..... maar ze hadden geen vriezer, dus die zouden ze snel op moeten eten vertelde hij...... "die krijgen een blauwe buik van al dat ijs!" 

Na afloop van zo'n stencilavond  zaten we altijd nog even gezellig met z'n allen na te praten. 
Een keer ging de bel, mijn vader deed open...... iemand voor een enquête. Hoewel mijn vader zei dat het niet zo goed uitkwam wilde ze toch haar vragen stellen. Bij de kamerdeur deinsde ze toch even terug leek het wel..... de kamer zat vol, niet alleen de stencilgroep, maar ook mijn oma die het niet goed meer wist en steeds haar rok oprolde en weer gladstreek, mijn schoonzus zat met een hoofd vol krulspelden, een broer was ziek en zat in kamerjas met zijn voeten in een bak warm water...... klodders inkt op tafel en veel kabaal. Mijn vader vroeg: "Duurt het lang?" "Nee hoor, een kwartiertje" "O, dat is lang genoeg om ook de griep te kunnen krijgen". zei mijn vader wijzend op mijn zieke broer.
 Ze zette toch door..... het ging over elektrische apparaten: "Heeft u een bandrecorder?" Jawel" "Heeft u die ter vervanging gekocht of is het uw eerste?" "Nou, ziet u.... onze papegaai was dood......"  Zo ging het steeds, iedereen bemoeide zich ermee, allemaal gekke antwoorden..... toen ze klaar was vergat ze haar papieren mee te nemen. Wij beweerden natuurlijk dat dat van schrik was..... geen idee wat zij dacht, misschien vond ze het juist leuk, maar misschien vroeg ze zich af waar ze in hemelsnaam in terecht was gekomen..... geen idee, maar wij hadden de grootste lol.

Een andere keer toen we na zaten te praten en weer de bel ging deed degene die het dichtst bij de deur zat open en even later stapte er een vrouw binnen die wij niet kenden. Jan (degene die opendeed.... niet mijn broer Jan overigens) kwam er achteraan. Wij vroegen hem fluisterend, mimend en met gebaren "Wie is dat?"  We dachten dat hij een vriendin had die wij nog niet kenden..... maar we vonden haar niet echt bij hem passen. Hij gebaarde terug dat hij het ook niet wist.... "maar jij laat haar toch binnen?"
"Ik dacht dat jullie haar kenden!" 

 "Ik lust wel een koppie koffie" zei ze terwijl ze ging zitten. 

Ze kreeg koffie en ze vertelde dat ze naar Lourdes ging en Lourdeswater voor ons mee wilde nemen, maar..... dat deed ze alleen voor goede mensen! Ondertussen begrepen we van Jan dat ze zo naar binnen gelopen was toen hij de voordeur open deed.... in de gang haar schoenen uitdeed en de kamer inging. Hij dacht dat ze dus wel bekend was bij ons. Ze bleef maar zitten en was duidelijk niet van plan om weg te gaan. 
Ondertussen vertrok de ene Nootkreetmedewerker na de andere, maar verschenen een oom en tante en die wisten wie het was. Ze woonde niet in Monnickendam, maar wel in de buurt..... in de woonplaats van die oom en tante. Ze wilden haar wel thuisbrengen, ze waren met de auto, ze wisten waar ze woonde, maar ze vertikte het. Pas na lang aandringen ging ze mee. 
Zo gebeurde er altijd wel wat..... en anders verzonnen we zelf wel wat geks. 

Oudste broer ging met een groep vrienden naar het schaatsen in Gotenburg en er werd een spandoek gemaakt in de hoop dat dat op tv te zien was: "Alle Nootkreetabonnees staan achter Jan, Art en Kees" Volgens mij zijn ze niet in beeld geweest, ik heb in elk geval niks gezien.. 

De slingerstencilmachine maakte plaats voor een elektrische en we mochten bij iemand op zolder stencilen, een ruime zolder waar het toch wat praktischer was dan in de huiskamer. Daar hebben we ook veel plezier gehad..... tot het doek viel. Hoe leuk het ook was..... steeds minder mensen moesten steeds meer werk doen..... steeds minder ideeën voor verhalen..... tijd om te stoppen.... maar hij wordt nog altijd gemist. Er zijn wel weer eens pogingen gedaan om weer te beginnen maar dat was van korte duur. Nu is er nog wel een digitale Nootkreet die alleen verschijnt als er wat te vermelden valt. Zo blijft de naam nog wel bestaan.  

Nog steeds als er iets geks gebeurt zeggen we wel eens tegen elkaar: "Dat zou een leuk stukje voor de Nootkreet zijn!" 

Bij ons thuis kon veel...... er werd veel gelachen.