Opoe vertelt

 Er kwam een herinnering aan Pasen van lang geleden bovendrijven in mijn geheugen. 
Ik heb er al eens eerder over geschreven, maar volgens mij al ergens in de oudheid. 

Mijn moeder maakte altijd echt wat van speciale dagen zoals Pasen.... ik had een klein tafeltje en stoeltje waar ik vaak aan zat te spelen en in de tijd voor Pasen werd dat omgetoverd tot 'paastafel'. 
Een wit kleed erover en wat ik kreeg aan chocoladehazen en -eieren e.d. werd daarop uitgestald (zo had ik in de Sinterklaastijd een Sinterklaastafel).  Er was toen niet zo veel, maar toch..... ik was er altijd trots op. Wij mochten thuis dat soort dingen nooit opeten vóór Pasen (of voor 5 december, Kerst) .... mijn moeder vond dat als het meteen opgegeten werd zij geen dure chocola ging kopen, als we er meteen de tanden inzetten kon ze net zo goed een reep chocola kopen. Ik ben het daar helemaal mee eens... nog steeds. Die speciale chocola is ook om naar te kijken en als het meteen na het krijgen  opgegeten wordt vind ik dat toch wel zonde..... dan wordt er wel erg kort van genoten en hebben ze nauwelijks gezien hoe het eruit zag, dan wordt er alleen chocola gezien.  In die tijd waren er geen supermarkten met goedkope chocoladefiguren, dus zeker in die tijd waren ze duur, want je kocht het bij de banketbakker of andere speciaalzaak. Nog steeds eet ik niet van de chocolade-eitjes die ik al vroeg in huis heb! 

Ik was er heel zuinig op, wel eens te zuinig, want ik zag een keer in de Sinttijd een chocoladebeeld bij de bakker van een jongetje op een po..... ik vond het helemaal geweldig.... en ik kreeg hem! Meestal kreeg ik goedkopere en kleinere chocoladefiguren, maar ik vond hem zo geweldig dat ik hem toch kreeg (ik weet niet of het van mijn ouders was of van opa en oma.... ik geloofde nog in die heilige man, dus ik kreeg het van hem). Ik was 'in de wolken' en vond het zonde om hem op te eten en bewaarde hem zo lang, dat de spinnenwebben erin zaten toen ik er eindelijk een hap van wilde nemen 🤣.

Maar goed.... het was Pasen..... mijn Paastafel stond er mooi bij, we zaten te eten... ontbijt of lunch, dat weet ik niet meer, maar er waren gekookte eieren en zoals altijd met de paasdagen een heerlijke duivenkater. Mijn moeder had mooi de tafel gedekt met een spierwit tafelkleed en voor de gelegenheid was zij op haar paasbest gekleed met een mooi nieuw wit vest. 

Links mijn geboortehuis waar ik tot mijn 9de gewoond heb.

Vooral bij mijn grote broers waren  de gekookte eieren geliefd en mijn vader wist te vertellen dat als je een rauw ei bij de beide polen met duim en wijsvinger vasthoud je het niet stuk kan knijpen. Dat wilde Jan wel eens proberen..... en ik weet niet waar het misging, maar bij Jan ging het ei wel stuk.... valsgespeeld? Het ei had al een breuk? Geen idee, maar de inhoud spoot alle kanten op.... op mijn paastafel, het witte tafelkleed, mijn moeders witte vest..... ongelofelijk wat er allemaal uit zo'n ei kan komen. Mijn moeder witheet natuurlijk..... en naar mijn vader riep ze: 'Vent, jij bent ook niet wijzer, jij altijd met je malligheid!' (het klopte dat mijn vader vol gekke streken zat, we hebben thuis veel gelachen, mede door hem)  broer Mart zocht dekking, die kreeg de slappe lach en wilde dat niet laten merken, dus hij ging van tafel en ging met de krant voor zijn gezicht op de bank zitten. 
Maar ja..... door het lachen schudde de krant op en neer en hij had hem ook nog op zijn kop. Toen mijn moeder dat zag moest ze ook lachen en was haar boze bui een beetje over. Natuurlijk was ze niet blij met de vele was die zo snel mogelijk gedaan moest worden en dat ze nu tijdelijk geen mooi wit tafelkleed meer had ..... voor de rest van de Pasen lag er een heel gewoon kleed op tafel.