Hoera, een zoon!

Bladerend in fotoalbums  komen herinneringen boven, het is als de dag van gisteren dat Edwin zich voor het eerst aan de wereld vertoonde..... nu bijna 39 jaar geleden! 

Deze foto liet facebook zien als herinnering. Ik blijf het een leuke foto vinden.
Aan de broek is te zien dat ik flink was afgevallen tijdens mijn zwangerschap..... ik woog nadat Edwin geboren was nog maar 48 kilo.

De foto is van zondag 4 november 1984 en ik sta op het punt om naar het ziekenhuis te gaan. 
Ik zou eigenlijk de volgende ochtend gaan, dan zou ik 'ingeleid' worden. Ik had zwangerschapsdiabetes en daarom mocht ik niet te lang blijven doorlopen. Ik was 3 november uitgerekend en de andere zwangere diabetici die ik kende moesten allemaal een week voor de uitgerekende datum komen, maar bij mij ging het zo goed dat ik iets langer door mocht gaan. Er waren tekenen dat het die zondag al zou komen en daarom ging ik alvast naar het ziekenhuis. 
Wie niet tegen bevallingsverhalen kan raad ik aan om hier te stoppen.... het is overigens geen gruwelijk verhaal, alles is goed verlopen, maar niet helemaal volgens de planning. Alleen voor Edwin was het zwaar, maar hij bleek nergens last van te hebben achteraf..... dus geen probleem! 

Het kind kwam toch nog niet en de volgende ochtend kreeg ik pillen om de bevalling op gang te helpen. Ik moest er voor alle zekerheid nuchter bij blijven. De pillen vielen niet goed, ik moest doodstil blijven liggen om niet al te misselijk te worden. Ik kreeg er wel weeën van..... allemaal even sterk en tot op de seconde nauwkeurig even lang na elkaar..... pilweeën, mijn lichaam moest het overnemen, maar deed dat blijkbaar niet. 
In de namiddag stopten we....... ik had 2 1/2 cm...... en kwam niet verder. Dinsdag een rustdag en woensdag verder. 
Woensdag mocht ik er een droog beschuitje bij eten, toen verdroeg ik die pillen beter. Weer weeën .... maar nu echte, wat minder regelmatig en niet allemaal even sterk.... dat vond ik prettiger. 
Maar ..... verder gebeurde er niks. Toen 's middags de gynaecoloog mij vertelde dat ik nog steeds 2 1/2 cm had vroeg ik hem vriendelijk: "Wat denk u, zou ik het nog redden voor Kerst?"  
Hij keek mij grijnzend over zijn halve brilletje aan en vroeg: "Zullen we er maar een keizersnede van maken?" "Nou, met deze vooruitgang lijkt mij dat geen gek idee".
Hij ging snel weg om alles in orde te maken en kwam nog even terug om te zeggen dat er tijd was voor een plaatselijke verdoving als ik dat wilde ..... en ja, dat wilde ik. Hij ging dan eerst even een paar kleine operaties doen tot ik voldoende verdoofd was.  
Ik was daar kind aan huis..... eerst omdat het niet lukte om kinderen te krijgen..... onderzoeken, operaties etc. en toen zwangerschapssuiker waarbij ik regenmatig een dag moest komen voor een dagcurve (nuchter bloed prikken, eten, weer prikken, lunchen, weer prikken, avondeten, en om 9 uur 's avonds de laatste keer prikken) en op het laatst was dat elke week. Ik kende de gynaecoloog goed en de anesthesist ook. Er hing een ontspannen sfeer. Ik vroeg hoe ze dat deden tijdens een lange operatie als ze honger of dorst hadden..... want even een beschuitje naar binnen schuiven is dan natuurlijk niet mogelijk, maar even een lunchpauze of zoiets houden kan ook niet en iedereen moet wel fit blijven. 
Ondertussen bleek de ruggenprik er al in te zitten.....ik had niks gemerkt, ook niet van de verdoving vooraf (de verdoving om de verdovingsprik te verdoven). Af en toe kwam de gynaecoloog even met zijn hoofd om de hoek om te vragen hoe het ging en te vertellen hoeveel patiënten er nog voor mij waren. Ondertussen waren we vrolijk aan het kletsen.
En toen was ik aan de beurt ..... Ed moest achter glas toekijken met een verpleegster naast hem.... ik vermoed om hem op te vangen als hij flauw viel. 
Het ging gebeuren, een heel lieve verpleegster ging naast mij zitten en leidde mij af..... ik wilde niet afgeleid worden maar had niet het lef dat te zeggen, ze was zo lief. Ik probeerde alles te volgen wat er verderop gezegd werd, ik kon niks zien en wilde wel alles weten. Ik werd wel op de hoogte gehouden, maar wilde echt niks missen. Het ging even anders dan de bedoeling was, want Edwin zat een beetje klem met zijn hoofd, hij kon niet verder en had ook nooit normaal geboren kunnen worden werd mij later verteld, ik was gewoon te smal. De keizersnede zat laag, op de plek van een eerdere eileider-operatie en dat zorgde ervoor dat de bocht moeilijk te maken was.... de tang kwam erbij en ondertussen duwden de anderen aan weerskanten op mijn buik.... ik denk om het vruchtwater versneld af te voeren, want daar is er vaak veel van bij diabetici en als Edwin ademde is dat onder vruchtwater niet zo gezond. Ik rolde een beetje van links naar rechts en weer terug op die smalle operatietafel...... ik was vanaf mijn middel verlamd door de verdoving, dus ik kon zelf niks doen, maar omdat er aan beide kanten meerdere mensen stonden ging ik er van uit dat als de ene kant te hard duwde, de andere kant mij wel op zou vangen...... maar toen liet de lieve verpleegster mijn hand los, ging aan het hoofdeinde staan en hield mijn hoofd vast terwijl ze zei: "Ze kunnen je er niet afduwen hoor, ik heb je hoofd vast"  Ik moest lachen..... zij kon mij aan mijn hoofd echt niet tegenhouden en in gedachten zag ik voor mij hoe zij mijn hoofd vast had terwijl de rest van tafel rolde. Dat gebeurde natuurlijk niet, maar in gedachten kan alles en het was een raar beeld..... maar weer had ik niet het lef om dat te zeggen, ze was zo lief, dan kan ik haar toch niet uitlachen of terechtwijzen? 

En daar was Edwin dan....... 7 1/2 pond! Ik kreeg hem even mij bij en hij ging flink tekeer..... geluid genoeg! Daarna ging hij met de kinderarts mee en ging de gynaecoloog verder, want ik moest weer dichtgemaakt worden en hij hield mij af en toe op de hoogte en vroeg regelmatig hoe het ging. . 
De anesthesist keek ook even over het scherm nadat het een tijdje stil was geweest: "Ik ga even kijken wat hij aan het doen is hoor.... en meldde even later.... "Hij is nu het spek aan het hechten!" 
De aardige gynaecoloog die altijd keurig sprak keek ook even over het scherm en meldde: "Hij bedoelde het onderhuids vetweefsel".  Leuk! 

Ik was klaar ..... en mocht terug naar zaal. Edwin moest 24 uur met rust gelaten worden, hij had het moeilijk gehad en zou waarschijnlijk misselijk zijn. Het kind had nergens last van en de verpleging legde hem later toch even bij mij in bed. Het kind bleek een maag van plaatstaal te hebben..... hij wordt 7 november 39 jaar oud en de keren dat hij misselijk was zijn op de vingers van 1 hand te tellen.... echt. 
Wij waren in de 7de hemel...... eindelijk een kind..... een zoon! 

 
Het was het toppunt van ons geluk dat helaas niet heel lang mocht duren..... 17 maanden later stierf Ed nadat hij 10 maanden eerder ziek was geworden...... maar die topmaanden pakken ze ons nooit meer af.... de andere goede herinneringen ook niet en dat maakt heel veel goed! Liever kort en goed dan lang en moeizaam! 

Edwin werd een beetje mijn redding..... voor hem moest ik doorgaan, elke dag. Ik denk dat ik zonder Edwin wel eens een dag in bed gebleven zou zijn, maar dat kan niet met een kind. 
Hij maakte zoveel goed.... hem had ik in elk geval, het zou zonder hem veel moeilijk geweest zijn. 
Het was een vrolijk kind..... wat hebben we altijd veel plezier gehad.

Ook ruzies, want we waren allebei driftkikkers en ik heb moeten leren dat ik rustig moest blijven dan werd hij dat ook.... hard tegen hard werkt niet. Het kalm blijven lukte echt niet altijd en dan gingen we flink tekeer.... zeiden we dingen die we niet meenden, maar hadden daar allebei achteraf spijt van, wat we dan ook tegen elkaar zeiden.
Hij was niet moeilijk, maar ook makkelijke kinderen hebben hun moeilijke momenten. 
Soms lukte het op een andere manier om boze buien te doorbreken...... een keer kwamen we thuis en vanaf het moment dat we binnen waren deed hij moeilijk. Er was niks met ukkie te beginnen en ik zei: "Kom op.... schoenen aan, jas aan en naar buiten.... we doen het overnieuw en nu normaal!"  Toen we de tweede keer binnen kwamen was het over.... ik denk dat hij te verbaasd was om nog moeilijk te doen. 
Een andere keer had hij ook zo'n bui.... gezicht op onweer en maar moeilijk doen. Ik zette hem op de trapkruk en zei: "De Indianen hebben een regendans, maar ik heb de vrolijkheidsdans" en ik danste om hem heen terwijl ik gekke geluiden maakte...... hij schoot in de lach (het zag er natuurlijk niet uit) en ik zei: "Zie je wel? Het helpt, nu ben je weer vrolijk!" En alles was weer normaal. 
Soms werkt een gekke oplossing het beste. 
Kleine kinderen zijn goed in verkeerde opmerkingen maken .... en de bekendste van Edwin is die keer dat 2 meisjes die regelmatig op hem pasten een keer voor de gezelligheid langs kwamen.
Hij was denk ik 3 en zat stiekem bovenaan de trap te luisteren..... blijkbaar herkende hij hun stemmen niet, want ineens hoorden we zijn stem van boven: "Mamma.....welleke meneer is er vanavond bij je?" 
De oppasmeiden kenden mij goed en we keken elkaar verbaasd aan om vervolgens de slappe lach te krijgen! Gelukkig dat zij er waren, ik kan mij situaties voorstellen waarbij deze opmerking heel pijnlijk geweest zou zijn, maar deze meiden wisten dat het niet was zoals het klonk. 
Al heel jong bleek Edwin een goed maatgevoel te hebben  .... door zijn motoriek lukte het niet altijd om in de maat te blijven en dan werd hij kwaad. 
Kwam dat maatgevoel omdat ik zelf altijd zachtjes de maat tikte op mijn buik tijdens mijn zwangerschap? 

Hij was ook gek op zwemmen, bij voorkeur onder water. Voor hij uit het zwembad klom liet hij zich altijd nog even naar de bodem zakken, waardoor hij tijdens de les nooit hoorde wat hij moest doen.

Hij was/is gek op verkleden, fietste graag een flink stuk, hield van de natuur..... eigenlijk vond en vindt hij bijna alles leuk

Op VOC-schip 'de Amsterdam" bij het Scheepvaartmuseum in Amsterdam.

Op de boot naar Pampus.
Foto is gemaakt door Amerikaanse toeristen.

In Burgers zoo

Eddy Gobo

Karate

Zwaanlopen.... hij won de eerste prijs.... maar was de enige deelnemer 😂

Edwin was een lezer..... als kind verslond hij boeken. Wilde alles weten en was gek op spreekbeurten en werkstukken. Bij werkstukken werden heel veel boeken gezocht..... hij vond het heerlijk!

Hij bleef leergierig, maar vooral in dingen die hij niet voor school hoefde te weten. Nog altijd heeft hij een uitgebreide algemene kennis, ik vind dat heerlijk. 

Hij ging al jong hoorn spelen

en later bugel 

 Na de Mavo ging hij naar het Grafisch Lyceum in Rotterdam voor de 3-jarige opleiding AV-techniek (audiovisueel..... licht, beeld en geluid), gevolgd door podiumtechniek. Hij kwam in de music-class waar hij 1x in de week les kreeg op het conservatorium door leerlingen daar op een instrument naar keuze (voor zover dat mogelijk was), hij begon met toetsen, daarna drums en tenslotte zang....  natuurlijk waren het te weinig lessen om alles goed onder de knie te krijgen, maar de basis is er!

Hij doet heel ander werk, maar is nog wel te huren als dj op feestjes en dat heeft dan weer wat meer met zijn opleiding te maken. 

Hij woont al jaren in Arnhem..... natuurlijk had ik hem liever dichterbij gehad, maar ik heb daar wel een leuk logeeradres ..... bij mij tellen de voordelen altijd zwaarder dan de nadelen! 

Nog altijd ben ik blij met mijn zoon..... de rust zelve...... "komt wel goed" lijkt zijn lijfspreuk te zijn. 
Heerlijk met hem praten over allerlei onderwerpen..... zo leer ik ook weer wat. 
39 wordt hij dinsdag....... zijn vader werd maar 35 .......  hij is daar dus al ruim voorbij. 
Het leven loopt niet altijd zoals we het willen, maar het is vrijwel nooit alleen maar ellende...... als je er naar zoekt zijn er altijd wel mooie dingen te ontdekken..... hou die mooie dingen vast! Die zijn belangrijk...... zolang je het mooie ziet kan je het moeilijke beter aan, echt! 
En het mooiste is voor mij natuurlijk Edwin! Ik heb veel goede mensen om mij heen, maar Edwin is en blijft voor mij de belangrijkste. Ik had graag meer kinderen gehad, maar 1 is veel meer dan geen, dus ik ben hier heel blij en tevreden mee! 
Ik hoop dat we nog vele jaren samen goede gesprekken kunnen hebben. Op naar de 40 (en ik naar de 70).