65....lang zal ik leven....

Jawel, ik word vandaag 65 en daar mag ik 366 dagen van genieten! 

65 jaar....... een leeftijd om terug te kijken..... het vooruit kijken kan steeds minder ver 😉.

Ik werd geboren als stevige baby van bijna 8 pond..... de derde baby die dag in het toen nog erg kleine Monnickendam...... de vroedvrouw moet 's avonds bekaf geweest zijn.

Nel en Wim...... van harte gefeliciteerd met jullie 65ste verjaardag!

Ik ben geboren in het Zuideinde op nummer 4, met zicht op de Speeltoren, de Waegh en de haven.

Een maand na mij werd in Edam een neefje van mij geboren...... een vijfponder (als ik het goed onthouden heb).
Met mijn moeder ging ik daar eens kijken...... en ik werd even in zijn wieg gelegd....er kwam meer visite en die waren verbaasd.....zo'n stevig kereltje.....net geboren en dan al zo flink! Ze hadden de verwisseling niet door!
Na de kennismaking met mijn neefje vonden ze hem nog kleiner dan hij al was.

Als snel waren de rollen omgedraaid...... neef Marcel groeide flink, ik bleef achter. Ik was een slechte eter, altijd misselijk of buikpijn...... vaak ziek...... een kneusje ben ik dus altijd al geweest.
Ik kreeg zo ongeveer alle kinderziekten die er bestonden en misschien ook wel die nog moeten worden uitgevonden, een wondje aan mijn darmen zorgde voor nog heviger buikpijnen, zodra iemand griep had deed ik gezellig mee, blaasontsteking.....ik kreeg het allemaal. Ik was altijd snel moe.

Toen we een jaar of 4 waren mochten wij als minibruidspaar aanwezig zijn bij de bruiloft van een oudere nicht van ons, als bruidsmeisje en bruidsjonker.

Doordat ik vaak ziek was miste ik veel kleuterschoolfoto's.....ik heb alleen een groepsfoto en daar sta ik maar half op omdat er iemand met haar snufferd voor mij ging zitten! Jammer. Maar verder heb ik wel veel kinderfoto's, hoewel ik wel wat oude foto's mis. Eens vragen of iemand weet waar die gebleven zijn.

Ik ging samen met de andere 9 oktober 1954 kinderen naar dezelfde kleuterschool (er waren 2 kleuterscholen hier) en dezelfde lagere school (keuze uit 3 scholen toen in Monnickendam)...... groot feest als wij jarig waren! Drie keer wat lekkers...... daar had niemand moeite mee. We gingen alledrie elk jaar over en zo bleef 9 oktober heel bijzonder. Elk jaar gaven wij ook elkaar een cadeautje. Wij hadden niet het gevoel dat we aandacht misten omdat die verdeeld moest worden..... wij vonden het juist heel speciaal!

Mijn 11de verjaardag.....groot feest....ik kreeg eindelijk een hond!!!! Wat was ik verschrikkelijk blij.....ik wilde het al zo lang. Het werd een Spaanse zwerfhond,  door Nederlandse vakantievierders meegesmokkeld naar Nederland....waar hij geen goede combinatie bleek te zijn met hun eigen hond en zo kwam Pedro (Peter) bij mij. Ik wilde hem zelf een naam geven, maar hij luisterde al naar Pedro.... de klank moest er dus op lijken..... het werd Peter. Ik mocht mee om hem op te halen....een neef had een auto. De Schellingerwouderbrug in Amsterdam stond open......daarna startte de auto niet meer. Het was daar altijd druk, dus er stond een flinke rij auto's achter ons die geen kant op konden.....gelukkig lukte het na een tijdje toch nog.
Van tevoren werd er heel geheimzinnig gedaan over mijn cadeau....ik was razend nieuwsgierig...het zou de volgende dag gehaald worden hoorde ik en ik vroeg of ik het dan meteen mocht zien. "Dat zal wel moeten" zei oudste broer en ik snapte er niks meer van.....hoe groot moest dat dan zijn dat ze het niet verstoppen konden?

Na de lagere school (O.L.S. Prof. Dr. Ph. A, Kohnstammschool) gingen we allemaal naar een andere school. Wim verloor ik een beetje uit het oog (maar hij woont nog in de buurt weet ik) en Nel bleef ik min of meer regelmatig zien..... later wat minder, maar we zijn nog altijd facebookvriendinnen en sturen wel eens een kaartje.

Ik groeide op in een gezellig gezin met 2 oudere broers.....pestkoppen, maar als ik ze nodig had hielpen ze..... en toen ik leerde niet meer zo driftig te reageren en terug plaagde ging het allemaal veel beter. We hebben altijd veel gelachen, mijn vader met zijn gekke invallen, de humor van mijn oudste broer, de wat rustiger tweede broer die er nog steeds altijd is als je hem nodig hebt, mijn moeder die ervoor zorgde dat ons huis 'de zoete inval' was.

Sinterklaas werd altijd groots gevierd.....gekke gedichten en alles wat erbij hoort. Ooit kreeg ik een poppenledikant.....het mooiste ledikantje dat ik ooit gezien had. Tweepersoons, lichtblauw met wit, nachtkastjes aan beide kanten....een dekentje met Ollie B. Bommel figuren....ik was er helemaal van in de wolken. Ooit had mijn moeder gezegd dat mijn vader er wel eens eentje zou maken en ik verwachtte dat dat dan een rode zou worden met een uitgesneden hartje.... volgens mij had iedereen er zo eentje, ik wilde liever iets bijzonders. Sinterklaas gaf mij dat bijzondere ledikant en ik riep: "O pap, wat goed dat jij er geen één gemaakt heb, want zo mooi had jij dat nooit gekund!" Pas jaren later begreep ik waarom iedereen zo moest lachen.....vele avonden was mijn vader bezig geweest om dit te maken als ik naar bed was....een laken bij de hand om er overheen te gooien als ik weer eens naar beneden kwam (dorst, wc, misselijk....er was altijd wel wat). Mijn moeder had de lakentjes gemaakt en de deken (van gordijnstof)......een mooie nieuwe pop lag er ook nog in toen ik het kreeg.
Ook de andere feestdagen waren altijd speciaal.
Een keer met Pasen.....qw zaten te eten.....eieren natuurlijk..... een smetteloos wit tafelkleed op tafel....met moeder had een nieuw wit vest aan.....mijn (speel-)tafeltje was een paastafel geworden....ook met een wit kleedje en de paaschocola die ik had gekregen stond er op uitgestald (wij mochten dat soort dingen altijd pas opeten na de feesdagen..... eerst mooi neerzetten...meteen opeten is zonde, dan konden ze beter een goedkopere reep chocola geven, je mag er best wat langer van genieten). Mijn vader vertelde dat je een rauw ei niet tussen duim en wijsvinger kon stukknijpen als je het bij de punten/polen vasthield. Jongste broer wilde dat wel eens proberen.....wat er mis ging weet ik niet, misschien speelde hij vals, misschien zat er een breuk in, maar even later zat alles onder  de eierstruif....het witte tafelkleed, mijn moeders witte vest, mijn paastafel.....niet te geloven, dat alles uit maar 1 ei. Mijn moeder was razend.....oudste broer vluchtte naar de bank waar hij de krant ging 'lezen'......ineens zag mijn moeder dat hij zo lachte dat de krant ervan op en neer ging....bovendien hield hij die krant op z'n kop..... toen kon mijn moeder haar lachen ook niet meer inhouden.
Zo ging het er bij ons vaker aan toe...... er gebeurde altijd wel wat!

Ik ging naar de MULO..... het eerste jaar ging prima...... ik had het naar mijn zin.
Het tweede jaar was slecht......in meerdere opzichten. Ik had heel veel nieuwe leraren gekregen en daar was er eentje bij die mij dagelijks treiterde. Dat het echt treiteren was begreep ik pas later, toen dacht ik nog dat hij dingen zei die een leraar mocht zeggen, pas later begreep ik dat hij echt te ver ging.
Maar het leren ging ook niet meer! Bij die ene leraar al helemaal niet, daar kon ik niks goed doen.....zelfs niet voor het vak waar ik vrijwel altijd een voldoende bij haalde (ik kreeg helaas meerdere vakken van hem), bij elk cijfer brulde hij dan door de klas da hij blij was eindelijk een voldoende voor mij te kunnen opschrijven. Maar toen mocht ik niet blijven zitten......ik werd achtervolgd door de MAVO en moest door!
Natuurlijk lukte het in de derde klas ook niet...... ik lag veel te veel op achter..... en kreeg de keuze: Van school af of terug naar de eerste klas! Jawel, van de derde naar de eerste!!! Dat zag ik natuurlijk niet zitten, dus ik ging van school (jammer, dat vind ik nog steeds, maar ik zou nu dezelfde keuze maken!!!).

Ik ging werken in een drogisterij...... ik vond het heerlijk....vooral de medicijnkant interesseerde mij en ik herinner mij dat ik eens iemand geen laxeermiddel wilde verkopen omdat ze niet wist wat er aan de hand was.....huisarts wist het ook niet. Haar klachten deden mij denken aan een niersteenaanval en ik vond dat ze toch nog maar eens naar de huisarts moest.
Later kwam ze mij vertellen dat ze inderdaad een kleine niersteen had en bedankte mij.....  leuk, ik wist dus dat ik het goed gedaan had.
Ik wilde drogiste worden....dat was het!!!!

Het liep anders.....net na mijn 16de verjaardag werd ik ziek....griep..... zware griep.....hardnekkige griep....dit kan geen griep meer zijn. De huisarts kwam in zijn vrije weekend met penicillinespuiten.
Uiteindelijk werd er bloed afgenomen en een paar uur later stond de huisarts ineens voor mijn neus (hij had een loper waarmee hij zichzelf altijd binnenliet) met de mededeling "De uitslag is binnen en de ziekenwagen is onderweg". Ik kwam in de badkamer van het ziekenhuis te liggen.....er was verder geen plaats!
Ik had al wekenlang niet gegeten.....was te beroerd om mijn ogen open te doen, laat staan om te eten. Mijn koorts was zo hoog dat mijn vader het niet wilde zeggen en gekke antwoorden gaf als ik er naar vroeg.. Ik was al mager, maar in die periode was ik echt vel over been! Toen ik alweer een beetje at hebben ze mij daar gewogen.... als ik het goed onthouden heb was ik 35 kilo (met dezelfde lengte als nu....1.52). Daar schrok ik van....ik wilde altijd al dikker worden dan de 40 a 42 kilo die ik al jaren woog, maar dit kon echt niet langer en ik ging eten naar binnen proppen! Lekker of niet, het moest naar binnen, desnoods kokhalzend. Het gevolg was wel een betere eetlust uiteindelijk.
Ik bleek iets aan mijn lever te hebben...... "Hoe ging het op school?" werd mij gevraagd......"Nou, ik ben nu een jaar van school, maar vanaf de tweede klas ging het helemaal niet meer" Dat vonden ze logisch...... dat hoorde erbij en ik liep er al jaren mee rond! Wat het precies was is een onduidelijk verhaal..... niets was zeker.... "maar dat is zeer dubieus" zei de internist steeds, maar waarschijnlijk één of andere ontsteking in de lever. De internist zei mij dat ik altijd wel ergens last van zou hebben, altijd wel een pijntje of probleempje, een krakende wagen was ik volgens hem. Zelf noem ik het een kneusje....maar hij had gelijk....ik heb vaak wat en ben zelden vrij van pijntjes en ongemakken.
Maar ach......krakende wagens leven het langst........maar hopelijk kraakt het niet te erg!
Na ruim 5 weken ziekenhuis mocht ik weer naar huis....opgeknapt en van mijn verlegenheid af (dat realiseerde ik mij pas later)...... het leven was in het ziekenhuis zo anders..... dat had mij geholpen van mijn verlegenheid af te komen!

 6 jaar later deed mijn lever weer moeilijk (minder heftig dan de vorige keer) en sinds die tijd drink ik geen alcohol meer! Niet dat ik voor die tijd een zuiplap was, maar ik vond het allemaal wel lekker, dus op feestjes e.d. dronk ik wel. Ik wist dat alcohol slecht voor de lever is, dus ook al was er geen dokter die mij het gebruik ervan afraadde....ik besloot geen alcohol meer te drinken (pas na jaren dronk ik een heel enkel keertje een glaasje.....gemiddeld eens in de 4 jaar denk ik 😋. Tussen beide leverontstekingen door kreeg ik ademhalingsproblemen..... het heeft een jaar geduurd voor ik medicijnen kreeg die hielpen, een astma-medicijn. Daarvoor had ik vooral veel kalmerende middelen gekregen, men vond mij zenuwachtig....ja, omdat ik het benauwd had!!!

Mijn eetlust was dus beter en ik bereikte uiteindelijk de 50 kilo..... daar bleef ik steeds in de buurt..... toen ik trouwde 💕(met Ed, op 19 augustus 1978) was ik iets lichter, daarna een paar kilo zwaarder. Prima, voor mij was dat toen een goed gewicht.

Kinderen kwamen er maar niet..... maar na een eileider-operatie en nog zo het één en ander, aangevuld met hormonen werd Edwin op 7 november 1984 geboren. We waren in de 7de hemel!!!

Ik was weer onder de 50 kilo gekukeld, omdat ik op een diabetesdieet was gezet tijdens mijn zwangerschap.....geen zout, geen suiker en vetarm....en afgepaste porties (zoals een halve banaan van middelmatige lengte). 8 maanden dat dieet..... daar val je wel van af!! Ze hadden niet afgewacht of ik echt zwangerschapsdiabeet was, maar ik was voor alle zekerheid op een dieet gezet (ik had er grote kans op).
We wilden niet te lang wachten met nummer 2....ik verwachtte dan hetzelfde dieet te zullen krijgen, dus moest zorgen dat er wat kilo's bijkwamen voor die tijd. Ik gaf borstvoeding en dat wilde ik niet zo snel opgeven, maar zodra ik daarmee stopte hoopten we dat ik snel weer zwanger zou zijn..... volgens de gynaecoloog kon dat! We maakten een afspraak met hem voor als Edwin 8 maanden was..... dan zou ik gestopt zijn met borstvoeding en behalve een gewone controle was dat ook het moment om met hem over een tweede kind te praten.

Het liep weer anders....Edwin was 7 maanden toen Ed ziek werd....leukemie (acute lymfatische leukemie).... er was kans op genezing.... vrijwel geen kans op meer kinderen (maar dat was op dat moment niet belangrijk).

Ik deed mijn verhaal bij de gynaecoloog...... het werd dus alleen een controle, gelijk de laatste.
Ondanks zijn ziekte hadden we een goede tijd. Klinkt gek, maar toch is het zo! We waren er voor elkaar.

Als snel ging het goed met Ed, hij was helemaal schoon (zoals dat heet)...... helaas stierf in die tijd zijn moeder (zij lagen tegelijk in verschillende ziekenhuizen)....het werd dus een rare tijd voor ons.
 Ik was nog een maand langer doorgegaan met borstvoeding, dat leek ons in die chaotische tijd een goed rustpuntje voor Edwin.
Net toen Ed in januari aankondigde weer halve dagen te willen werken werd hij weer ziek....het was terug! Zwaardere kuren, flink ziek, uitslag was redelijk...meer kuren....uitslag was weer slechter...... "we hebben niks anders meer, alleen een experimentele kuur, maar daar valt meer ellende dan goeds van te verwachten". Hij koos toch voor die kuur..... een strohalm, je weet maar nooit....en het idee dat als hij er niks aan had dat een ander er misschien iets aan had.
Voor hem was het belangrijk tijd te rekken....voor Edwin! Hij had dat kind niet op de wereld gezet om het vervolgens in de steek te laten....... hij wilde meemaken hoe hij opgroeide, hij wilde dat Edwin zich hem later zou herinneren..... elke maand meer is er één.  Natuurlijk was het voor mij anders......ik wilde hem ook niet kwijt, maar ik wilde ook niet dat hij zo ziek was...... we hebben er veel over gepraat en ik vond dat het zijn beslissing moest zijn....doorgaan of niet!
We hebben in die weken nog steeds veel gelachen samen, we hadden het goed, genoten van ons kind dat in het ziekenhuis zijn eerste stapjes los had gelopen. Zonder ergens om te vragen hadden ze een kinderledikantje op Ed zijn kamer gezet, een aankleedkussen in de 'sluis' gelegd en ik mocht de afdelingskeuken gebruiken om eten voor Edwin te maken, zo lief allemaal. Een kennis maakte voor Edwin een isolatiepakje, zo kon Edwin vaker mee. Veel mensen wilden oppassen, ik beperkte het tot een paar, de rest hield ik als reserve, dat leek ons voor Edwin wat rustiger. Vaak was hij bij de maakster van het isolatiepakje...... dan haalde haar man na zijn werk Edwin op uit het ziekenhuis en daar haalde ik hem dan later op de avond weer op..... hij ging daar ook naar bed als dat nodig was.
Geweldig al die hulp, al het meedenken....... het was heel belangrijk voor ons.

Ed ging door met kuren, de experimentele kuren....maar kreeg een hersenbloeding....dat komt vaker voor bij leukemie.... door de kuren was er geen bloedstolling.... moeilijk. Toch leek het nog goed te gaan en we besloten door te gaan met de medicatie..... de volgende dag is hij overleden....10 maanden nadat hij ziek werd, 35 jaar oud...op 5 april 1986.

Natuurlijk was het moeilijk, maar ik redde het! Als het moet kan er veel en als je wil ook!
Edwin was eigenlijk ook wel een beetje mijn redding....voor hem moest ik wel door, voor hem moest ik op tijd opstaan. Als avondmens blijf ik graag lang op bed 's morgens en zonder Edwin zou dat misschien te vaak en te lang gebeurd zijn.

In de laatste fase van Ed zijn ziekte was ik al onregelmatig gaan eten..... van niet lusten tot een kilo patat eten.....alles of niks....lange tijd was het vooral niks...... niet bewust, maar ik dacht gewoon niet aan eten.....en ik at toch al niet gelijk met Edwin, want die at zo verschrikkelijk langzaam....ik at liever later, maar dat vergat ik dan. Dat rare eten bleef doorgaan, niet bewust, het gebeurde gewoon....toen nog vooral het niet eten.
Mijn superburen pasten 2 avonden per week met de babyfoon op Edwin zodat ik naar mijn muziekrepetities kon.....zij gingen minimaal 1x per avond even kijken bij hem of alles echt in orde was.......jarenlang hebben zij dat gedaan. Buurman deed klusjes als ik het zelf niet kon.....ik hoefde het nooit te vragen.....geweldig!!! Nog steeds zijn het mijn buren en ik ben blij met ze!

Bijna 7 maanden later (26 november), net na Edwin zijn 2de verjaardag kwam het bericht dat Christina was overleden na een ongeluk op haar eigen kamertje....mijn nichtje van 13..... maar eigenlijk was zij meer mijn dochter, zo vaak was ze hier. Als 7-jarige was zij samen met haar 5-jarige zusje ruim 5 maanden bij ons in huis en sinds die tijd was zij hier zo vaak dat mensen dachten dat zij mijn dochter was en zij vond dat prachtig. Ze was ook gek op Ed (allebei trouwens, haar zusje ook) en ze was Edwin zijn vaste oppas.

Christina had een jonger zusje Nelly en haar broertje Cor(-nelis) was nog een stuk jonger, kinderen van mijn oudste broer. Cor kreeg toen hij 22 was een ongeluk en heeft een hoge dwarslaesie.
Nelly heeft 2 zoons. Mijn andere broer heeft 2 zoons die allebei 2 kinderen hebben.

Christina was in 2 1/2 jaar tijd het 10de sterfgeval in mijn familie en kennissenkring.....ik had het gevoel dat er niemand meer overbleef.....en besloot dat ik mijzelf moest verwennen, want er bleef niemand meer over om mij te verwennen! Blijkbaar was het nodig mijzelf te verwennen met eten. Dat werden al snel echte vreetbuien....het naar binnen proppen had ik lang geleden al geleerd.....ik was niet meer te stoppen.
Ik heb dat jarenlang volgehouden, maar na vele jaren begon het langzaam aan normaler te worden. Ik kan nog steeds goed eten..... maar dat volproppen is er al lang niet meer bij. Ik lust bijna alles, maar kan mij vaak wel inhouden (alleen bij ijs kost het erg veel moeite en gebak vaak ook).....soms heb ik een eetbuitje...... niet te vergelijken met de vreetbuien van vroeger. Ik ben nu bijna 15 jaar diabeet...... dat was al voorspeld toen ik nog jong en slank was....toen was mijn suiker al "gestoord" . De eerste 10 jaar was ik heel stabiel..... daarna kreeg ik er steeds een pil bij...... en naar mijn idee heeft dat nauwelijks effect, nou ja, de bijwerkingen, die merk ik wel!!!. Mijn suiker stijgt niet alleen als ik eet, maar ook als ik niet eet (niet op tijd of te weinig)...... dat maakt ook dik..... geen wonder dat het afvallen dus moeilijk gaat, ook al eet ik niet veel (en dat is ook geen stimulans om mij altijd aan mijn dieet te houden, ook al doe ik dat meestal wel).....toch ben ik de laatste jaren (ik denk 6 of 7 jaar) 10 kilo afgevallen....heel langzaam....... zo langzaam dat bijna niemand het ziet, maar dat vind ik prima..... zo wordt er ook niet steeds naar gevraagd. Snel afvallen wil ik niet eens, maar dit is erg langzaam en het gaat met horten en stoten......toch ben ik er tevreden mee....ik ben al blij als er niks bijkomt.

Edwin kan zich zijn vader natuurlijk niet herinneren, hij was te jong (17 maanden). Ik vertelde hem veel over zijn vader en niet alleen de mooiste dingen, maar ook bijvoorbeeld blunders, ik wilde geen heilige van hem maken. Edwin dacht tot hij een jaar of 8 was dat hij zich zijn vader herinnerde.....maar ineens besefte hij dat het mijn herinneringen waren die hij had overgenomen.

Edwin zijn tweede verjaardag, met Neefje Ron en nichtje Christina

Edwin groeide op.... bleek een goed ritmegevoel te hebben en ging al jong es-hoorn spelen (later bugel). Hij was een wijsneus.... dacht overal over na, vooral als het om taal ging! Geen moeilijk kind (meestal 😂).  Hij was vrolijk en maakte zich nergens druk om...."komt wel goed".
Naar een dokter, tandarts of examen.... niks om je druk over te maken "mama, wanneer mag ik weer eens naar de tandarts?" was een vraag die hij mij als kleuter eens stelde..... gek kind. Hij ging naar mijn oude school (ander gebouw, nog één meester uit mijn tijd) door naar de MAVO, eerst hier in Monnickendam en later in Purmerend, daarna naar het Grafisch Lyceum in Rotterdam voor de opleiding av-techniek (licht, beeld en geluid). Hij had daar een mooie tijd, het lukte hem om in de 'Music class' komen.... dat betekende dat hij vanaf januari tot de zomervakantie 1x in de week muziekles kreeg op het conservatorium van studenten daar.....op een instrument naar keuze (voor zover daar leraren voor waren). Hij begon met toetsen, daarna drums en vervolgens zang (van een leraar/student die later vrij hoog eindigde bij Idols). Hij had een leuke klas, zeer uiteenlopende mensen, maar als klas één geheel! Ze konden allemaal heel goed met elkaar opschieten. Toen de roostermakers eens de fout gemaakt hadden ze op maandag in te roosteren tot 11.00 terwijl ze pas om 19.00 uur op het Conservatorium moesten zijn gingen ze met z'n allen dezelfde sport doen in die tussentijd....ik meen dat ze toen naar een klimmuur gingen. Dat was mooi geregeld op die school......ze moesten gedurende hun schoolloopbaan daar minimaal een bepaald aantal uren sporten, maar er was geen maximum! Aangeraden werd om het aantal uren in het eerste jaar te doen, omdat ze daarna bijna de hele week stages hadden. Ze mochten zelf kiezen en er waren heel veel mogelijkheden: Tennissen, skiën, wandklimmen, fitness, skeeleren etc. ..... bij voldoende aanmelding ging het door! Als hij dichterbij gewoond had zou hij vast wel meer sporten gedaan hebben.
Het was een 3-jarige MBO-opleiding...... maar veel uit zijn klas wilden meer...... ook in klassen met aanverwante opleidingen waren er van die enthousiastelingen en als proef mochten ze een vierde jaar doen, waarbij een paar opleidingen (die met elkaar te maken hadden) bij elkaar gegooid werden. Deze opleiding heette podiumtechniek. Leuk, want zo had hij eigenlijk met 1 opleiding 2 diploma's: AV-techtniek MBO 3 en Podiumtechniek MBO 4.....dat staat leuk op zijn CV.

Tijdens zijn eerste stage had hij de tijd van zijn leven.....hij kwam te werken bij de voorstelling 'Telkens weer het dorp' met Tony Neef, Jenny Arean, Joke de Kruijf , Marnix Kappers en combo Ruud Bos..... door heel Nederland kwam hij in theaters en elke nacht kwam hij met enthousiaste verhalen thuis!
Zijn volgende stage was ook prima, bij een geluidsverhuurbedrijf in het congrescentrum in Scheveningen..... ze deden niet de techniek daar in het theater, maar hij kwam overal (Kurhaus, Okurahotel etc.) Hij had ondertussen zijn rijbewijs, wat al een stuk handiger was, hoewel hij meestal met de trein ging, maar hij moest daar regelmatig rijden met een bedrijfsbus. Het voordeel van zijn stages was dat ik nogal eens vrijkaarten kreeg, heerlijk!

Zijn vervolgopleiding op het HBO ging niet helemaal goed....ik vermoed dat dat voor een groot deel kwam doordat hij met andere dingen bezig was.....hij kreeg verkering in Arnhem (en dat kost tijd) en al snel verhuisde hij.
Een andere opleiding daar lukte ook niet echt, jammer, maar soms loopt het zo. In die tijd had hij wel zeer uiteenlopende studiebaantjes..... prima, overal leer je van, als is het maar dat je leert dat je dat niet de rest van je leven zou willen doen en leer je respect te hebben voor de mensen die dat wel doen! Hij was bijvoorbeeld verhuizer, in de bediening op een rijnschip, nam grondmonsters in weilanden, schakelde antennes uit op hoge gebouwen en was een paar keer privéchauffeur (bracht iemand naar de andere kant van Nederland met haar eigen auto en ging met de trein terug..... een week of zo later haalde hij haar en haar auto weer op).

Hij heeft een vriendin Geurtje (niet dezelfde waarvoor hij verhuisde) en zij heeft een zoon van nu 15 (bijna 16).....Wesley, hij zit in VWO 4.
Ze wonen niet samen.
Edwin heeft 2 honden, de kleine Laila en de grotere Dinar en Geurtje heeft 2 kattenbeesten, Bella en Amy.

Hij werkt nu bij het waterleidingbedrijf, heel iets anders....eerst aan de telefoon, nu vaak administratie...... hij vind het allemaal prima.....hij is niet moeilijk.
Hij is regelmatig dj op feestjes .....een hobby die hij hier al had, maar nu is het allemaal wat uitgebreider.

Hij was al jong gek op geluid!

Jammer dat hij zo ver weg woont, maar ik zie hem regelmatig.....ik kan gerust wel zeggen dat ik het heb getroffen met hem! Toen hij klein was vond ik dat heerlijk, zo'n ukkie, maar tegelijk kon ik hem wel groot 'kijken'.....bang dat er iets met mij gebeurde waardoor hij alleen kwam te staan. Ik probeerde hem daarom al jong zelfstandigheid bij te brengen. Als ukkie wist hij al hoe hij moest handelen als er iets gebeurde..... hij kon nog niet lezen, maar de telefoonnummers had ik voor hem opgeschreven..... een tekening van een zwaailicht was het noodnummer, een rood kruis de dokter, gezicht met korte krulletjes was oma, met lange krulletjes was buurvrouw..... we repeteerden dat in het begin regelmatig.

Ik heb jarenlang gewerkt bij het zwembad hier, achter de kassa.

Ik kwam daar werken voor halve dagen toen ik 18 was, mijn baan in de drogisterij ging niet meer..... ik redde het niet, kwam bekaf thuis en sliep al voor mijn moeder het eten op tafel had....dag in dag uit en elke dag ging het beroerder, tot ik echt ziek werd en na een paar weken rust weer opgeknapt was....klaar voor de volgende keer. Die halve dagen deden mij goed, maar na mijn trouwen was het toch teveel...... ik kon minder werken.....en later ging ik naar nog maar één dag in de week. Er kwam een tijd dat zelfs dat teveel was en uiteindelijk stopte ik.... jammer, maar het ging echt niet! Nu doe ik al jarenlang 'niks' meer.  Maar ik ben wel EHBO-er en ik ben bij de fanfare, het opleidingsorkest (als hulp) en de Gouwzeekapel,

Invaller bij de Kaaskapel en ik help mee in het clubgebouw (niet meer zoveel als voorheen....ooit was ik daar gemiddeld zo'n 20 uur per week bezig....dat werd natuurlijk weer teveel....ik ben gaan minderen, en nog meer gaan minderen...nu is het niet zoveel meer, maar meer dan niks!)
  Ik zwem, fiets en wandel.

Verder heb ik mijn handen vol aan mijn huis en tuintje (dat lijkt wel een rimboe op dit moment)...ik moet natuurlijk alles zelf doen en dat is voor mij vaak best wel veel..... ik moet mijn energie doseren, kan niet achter elkaar doorgaan!  Dit jaar zorgde de hitte ervoor dat ik weinig kon doen..... alleen het noodzakelijke! Nog altijd ben ik van mening: Ik vind mijzelf belangrijker dan mijn huis.....mijn gezondheid gaat voor! Ik hoop van de winter veel klussen in huis af te kunnen maken.....maar voorlopig staat mijn agenda voor de komende tijd al erg vol!

Ik ben een avondmens, pas 's avonds voel ik mij vaak echt fit (dat wordt wel minder merk ik), zelfs als ik ziek ben zakt 's avonds mijn koorts. Als het moet sta ik vroeg op, maar liever niet en het duurt lang voor ik wakker ben. Het is niet zo dat ik altijd laat opsta..... het kan zomaar gebeuren dat ik om 6 uur al de was buiten ophang of om 7 uur buiten loop....... maar dan ben ik meestal niet van de wekker wakker geworden en mijn tempo ligt dan nog laag!

Mijn vader stierf in januari 1990, 69 jaar oud en al lang ziek (Parkinson o.a.)
Mijn moeder stierf augustus 2005, 81 jaar oud en helaas dement.
Mijn oudste broer stierf in het jaar dat hij 65 zou worden.....7 jaar geleden. Jan en ik zijn van ons gezin nog als enigen over. Jan is nu 70.

Terugkijkend op deze 65 jaar kan ik alleen maar zeggen: "Het gaat goed! Ik ben gelukkig!"
 Natuurlijk had het beter gekund, maar dingen lopen nou eenmaal niet altijd zoals we graag zouden willen. Ik kijk liever naar wat ik wel heb en niet naar wat ik niet heb!
Er is veel moois in mijn leven, natuurlijk is Edwin het belangrijkste voor mij, ik bof echt met zo'n zoon!!!! Edwin wordt volgende maand  35...... 7 maanden later (-2 dagen) is hij net zo oud als zijn vader geworden is..... raar idee. Hij lijkt erg op zijn vader, zelfs zijn stem lijkt hetzelfde.

Ook al was het veel te kort....ik ben blij dat ik Ed gekend heb....... liever kort en goed dan lang maar moeilijk! Ik ben blij dat ik verdrietig kan zijn om het verlies.....als ik niet verdrietig zou zijn zegt dat niet veel goeds over onze relatie!
 Hetzelfde met Christina...... het waren mooie jaren...... mooie herinneringen.

Mooie herinneringen pakken ze mij niet meer af...... die zijn binnen! Bovendien kan ik blij worden van heel kleine dingen....... dingen waar een ander vaak aan voorbij loopt.

Vorig jaar plaatste ik op facebook elke dag iets waar ik blij van werd...... een foto, een plaatje, meestal met uitleg. Ik wilde daar niet eindeloos mee doorgaan, maar ik mis het wel eigenlijk....en mensen vragen er nog wel eens naar. Ik deed dat toen omdat ik veel negatieve dingen op facebook zag en besloot het op deze manier wat op te vrolijken. Ik hoopte dat mensen gingen nadenken over dingen..... dat ze ook meer mooie dingen gingen zien. Geen idee of dat gelukt is, maar bij mij is er nog steeds elke dag iets om blij van te worden!
Sommige mensen vinden dat gek....omdat er toch ook dingen tegenzitten, maar ook dan zijn er mooie dingen. Een lieve reactie van iemand, een cadeautje, de geur van gemaaid gras, mooie muziek, een madeliefje in het gras, dieren, een leuke opmerking van een kind........echt, er is zoveel!!! Dat maakt dat ik moeilijke dingen beter aankan...... ik zie het mooie en dat verzacht alles wat moeilijk is. Ik stop verdriet niet weg, het is alleen niet enige in mijn leven..... er is nog heel veel om blij van te worden en heel veel om te lachen!

Ik hou van: Lachen😂, muziek (maken en luisteren) 🎵🎶🎷🎹, eten, gezelligheid, lezen, de kleur geel, kinderen, zuurkool, knutselen, EHBO-en, herfst, humor, lente, theater, sneeuw, thee, winter, openbaar vervoer 🚆🚇🚋🚌🚎, familie, vrienden, dieren 🐶🐱🐹🐸🐷🐴🐵🐰, natuur🌳🌲, wandelen 🚶, fietsen🚲 , zwemmen, tv📺, winkelen, geld 💶, gele theerozen , een warm bad 🛀, Sinterklaas, rommelmarkten, gekke pyjama's, mijn poppenhuis, rozengeur (en maneschijn 🌛), lavendel, kerst 🎅🎄, wolken, alle soorten ijs 🍦🍧🍨, zingen (tot verdriet van velen), de ondergaande zon🌞,  cappuccino, Monnickendam, lentezon 🌞, gek doen, loempia's, cadeautjes leuk inpakken en nog veeeeel meer.

Ik hou niet van: Roze koeken, witte chocola, zwarte koffie, blauwe bonen 😂, groene spruitjes  en bier in welke kleur dan ook🍺, tuinieren, hittegolven, opruimen, vroeg opstaan.

Ik haat: Leugenaars, hypocrieten, chagrijnen, narcisten, ikke-ikke-ikke-mensen, vechten, complottheorieën , gezeur, spinnen , schreeuwen, wekkers ⏰❕❗❕

Hoewel ik mij niet oud voel, zal ik in de ogen van velen toch echt oud zijn...... prima, dat mag best gezegd worden! Net als dik......ik ben dik en niemand hoeft te zeggen dat ik stevig ben of gezet of zoiets..... ik heb er geen moeite mee, het is nou eenmaal zo, zeg het dan maar gewoon zoals het is!!! Waarom zijn mensen vaak toch zo bang om de woorden dik en oud te gebruiken❓❔❓❔ 

     En nu stort ik mij in het feestgedruis!!!

LANG zal ik leven....🎵🎶🎵 in de gloooooooriiiiiiiaaaaaaaa🎶🎵🎶🍰

Een lang verhaal, maar 65 jaar is ook niet niks! Zoals altijd vier ik mijn verjaardag op de dag zelf en de hele dag ('s morgens krijg ik bijna nooit iemand meer, dus zonder melding kan het zijn dat ik nog niet helemaal klaar ben als je vroeg komt!), ik nodig niet uit, ik zie wel wie er komt.....meestal ben ik in het weekend nog een keer jarig voor de mensen die door de week niet kunnen en soms ben ik zelfs nog vaker jarig......gezellig Dit jaar ben ik zaterdag de 12de nog eens jarig en de 26ste weer! Ik heb al getrakteerd bij ons zwemclubje en nam wat lekkers mee naar de fanfare....en vrijdag is de kapel aan de beurt.

😀