Het normale leven.... bestaat dat?

 Het normale leven is weer een beetje begonnen.... ik heb weer gezwommen en ben weer naar de kapel geweest. Dat laatste was wel op halve kracht, maar het begin is er. 
Zwemmen kon wel eerder...... maar het was een tijdje dat je je van tevoren op moest geven (er mochten niet teveel mensen binnen zijn) en dat vind ik minder leuk, dan voel ik mij verplicht om te gaan als ik mij opgegeven heb en moet ik bellen als ik echt niet kan...... misschien gek, maar daar heb ik geen zin in. Muziek kon ook, maar kon ik zelf even niet.... of in elk geval niet goed. 

Ik had zoveel andere dingen dat zwemmen net even teveel was., vooral omdat het voor mij nogal vroeg is.... en dan ben ik niet op z'n best. En als ik toch al een tijdje niet geweest ben dan lijkt er steeds sneller een reden te zijn om nog niet te gaan..... en nu kwam er al iemand aan de deur vragen of alles goed was.....toch lief dat mensen zich zorgen maken.  Maar ik ging nu weer en het was heerlijk. Eigenlijk is het watergym, maar daarna zwem ik ook nog even, dus ik noem het altijd zwemmen. 

Echt een normaal leven is moeilijk in deze tijd...... we kunnen wel normaal doen, maar bij de meeste mensen dringt de oorlog in Oekraïne steeds in hun gedachten. Veel mensen zijn bang.... bang voor kernwapens, bang dat we betrokken raken in de oorlog, bang voor problemen. Corona is nog niet echt uit het hoofd, maar de oorlog dringt zich meer op. Zelf vind ik het allemaal wel zorgelijk, maar bang ben ik nog niet. Ik vind het vreselijk wat er gebeurt en ik vertrouw Poetin voor geen meter, maar hoewel ik er veel aan denk leef ik nog niet in angst..... net als bij corona, daarbij had en heb ik dat ook niet. Ik hou wel rekening met wat er gebeuren kan, maar dat doe ik eigenlijk altijd al een beetje. 
Zo heb ik altijd een tas voor noodgevallen klaarstaan.  Als ik onverwachts naar een ziekenhuis of zoiets moet dan heb ik een tas klaarstaan. Af en toe moet ik die tas wel even nakijken of alles nog goed is en of er aanvullingen nodig zijn.... maar er is altijd iets om mee te nemen. 
Dat heb ik sinds ik alleen ben...... een ander zou niks kunnen vinden hier, dat is altijd lastig bij een ander en zeker als het even snel moet. Als ik zelf nog tijd  heb en in staat ben om snel wat in te pakken is de kans groot dat ik iets vergeet. Ben je met z'n tweeën dan is dat meestal geen probleem, dan pakt de ander het wel en wat vandaag vergeten wordt komt morgen wel.  Het geeft gewoon een rustig gevoel dat dat klaar staat. Om dezelfde reden leerde ik Edwin al vroeg hoe de telefoon werkte (toen nog draaischijf)en maakte ik een telefoonlijstje met nummers die hij bellen kon in geval van nood. Lezen kon hij nog niet, maar ik maakte er tekeningen bij waardoor hij begreep wat er bedoeld werd. Af en toe 'oefenden' we dat..... zodat hij wist wat hij moest doen als ik bijvoorbeeld van de trap viel en geen antwoord meer kon geven.
Dat wil niet zeggen dat er een angst is/was dat ik naar het ziekenhuis moet of van de trap val, maar ik hou rekening met de mogelijkheid. Dat was met corona ook zo..... geen angst, maar wel rekening houden met de mogelijkheid en daarbij probeerde ik de kans dat ik het kreeg zo klein mogelijk te maken (tot nu toe heb ik het gelukkig weten te ontlopen.... voor zover ik weet). En met deze oorlog is het ook zo... geen angst, maar geen garanties dat we er niet op een heel vervelende manier mee te maken krijgen.  Maar ik kan daar zelf niks aan doen.... ik heb dat nog minder in de hand dan corona!
En waar ik niks aan kan doen kan ik maar beter ook niet teveel over piekeren..... ik ga mij niet druk maken over iets wat misschien nooit gebeurt en wat ik niet voorkomen kan. 
We hebben tot nu toe vooral last van torenhoge prijzen en ik hoop dat het daarbij blijft. De ellende daar is steeds in het nieuws en er zijn hier al vluchtelingen waar regelmatig hulp voor nodig is..... 'wie heeft er dameskleding maat 42?' . 'we hebben kleding nodig voor een jongetje van 4', 'Er is speelgoed nodig voor een meisje van 6' ..... het is goed geregeld.... vaak gaat het om dingen die snel gevonden zijn. 
Geweldig dat er veel hulp is..... dat voelt goed na al dat coronagemopper! 
Maar er zijn zoveel berichten..... al zou ik willen, het valt niet te negeren! 
We kunnen alleen maar hopen dat het snel voorbij is daar...... dat ze weer kunnen opbouwen. Die oorlog heeft al veel ellende veroorzaakt, ellende die niet terug te draaien is! 

Maar dat bedoel ik dus.... het normale leven is niet normaal. En hoewel alles duurder wordt hebben we hier nog niet echt te mopperen.... niet als we het vergelijken met de ellende daar. 

En toch pak ik geleidelijk aan steeds meer het normale leven op na 2 jaar coronatoestanden. 
En nog steeds knap ik verder op.... het gaat langzaam en het duurt lang, maar het is ook lang niet goed gegaan en ik ben nu al een tijdje op de goede weg! 

Ik wandel nog steeds veel en het weer werkt mee. Ik sla wel eens een dagje over, maar dan doe ik wel iets sportiefs in huis.... oefeningen, extra traplopen of wat dan ook. Dat deed is voorheen ook dagelijks.... maar ja, dat stopte/verminderde toen ik mij steeds beroerder ging voelen en de vaste regelmaat daarvan heb ik nog niet te pakken. 
 Het streven is nog steeds om weer op het oude niveau te komen.... of in elk geval zo ver mogelijk en zorgen dat het niet terugvalt. Ik ben wel nog steeds sneller moe, maar ik doe wel veel meer..... dus dat is toch een vooruitgang..... moe van niks is beroerder dan moe van redelijk actief zijn! 

Mijn huis wordt heel langzaam aan ruimer..... er zijn al heel wat dingen weg! Het meeste is naar anderen gegaan, ik ben blij als iemand het wil hebben. Toch zijn er ook dingen weggegooid, maar dat doe ik alleen als echt niemand er meer iets aan heeft en het dus ook geen zin heeft om naar de kringloop te brengen. Dingen zijn soms stuk gegaan.... ja, dan kan het weg. Ik heb weer wat plastic bakken met deksel besteld..... dan kunnen er weer dozen weg. Die bakken zijn beter.... het blijft er schoon en droog in, ze zijn doorzichtig en dus is het sneller te zien wat er inzit en ze zijn beter te stapelen dan dozen..... ook als de bovenste wat zwaar is. 
Binnenkort sta ik (als het weer meewerkt) weer op een rommelmarkt, hopelijk raak ik daar ook nog wat kwijt. Nee, ruim is het nog lang niet...... maar wel ruimer.... en het is de bedoeling dat het overzichtelijker wordt!  Langzaam aan werkt het beste bij mij.... allereerst omdat ik gewoon niet lang kan doorgaan, maar ook omdat ik anders door de bomen het bos niet meer zie..... niet te lang doorgaan en de volgende keer weer duidelijk zien wat het eerst moet...... anders ga ik dingen heen en weer zetten..... dat schiet niet op. 
Ik verzamel ook dingen voor het grof vuil..... ik laat ze niet voor 1 dingetje komen. Er staan al wat dingen klaar en als Edwin hier weer eens is mag hij iets naar beneden slepen wat voor mij te zwaar is. En ik heb nog een ander klusje voor hem wat ik zelf niet kan..... niet veel werk voor hem, maar voor mij niet te doen. Dan kan ik ook weer meer opruimen daarna.
Alles bij elkaar gaat er veel meer de deur uit dan dat er in komt..... en dat ruimt dus echt! Nee, niet alles gaat weg, vaak zeggen mensen dat wat je een jaar niet gebruikt weg kan, maar dat vind ik onzin..... soms gebruik ik iets heel lang niet om het ineens juist weer vaak te gebruiken.... dat heb ik bijvoorbeeld met de boormachine. Maar er zijn meer dingen.... en ook met kleding heb ik dat. Weggooien om daarna weer nieuw te kopen is niet de bedoeling..... en sommige dingen wil ik gewoon niet kwijt. Er zijn dingen met herinneringen..... goede herinneringen..... die gaan ook niet weg. Nee, echt ruim wordt het nooit.... maar dat wil ik ook niet.... dat zou niet als mijn huis voelen. Maar nu kan ik te vaak iets niet vinden en dat werkt niet! Als ik mij zo blijf voelen als nu komt het goed en blijft het goed.
Het wordt ruimer en georganiseerder..... ooit! 😂💪

En in huis ruikt het heerlijk naar hyacinten..... ik ben er gek op! 
Daar word ik altijd blij van.