Mannen 2

Al eerder schreef ik over mannen die een poging waagden een rol in mijn leven te krijgen en waar ik zelf andere ideeën over had. (De namen zijn niet de echte namen) Die keer schreef ik over "Klaas" op de camping die blijkbaar meteen wilde samenwonen (en Edwin hoefde niet meteen de deur uit). 

 "Klaas" was niet de enige man die wat in mij zag. Er was al eerder een "Henk" 

Ik ging vroeger vaak met Edwin op zondag naar mijn moeder die ondertussen ook alleen was en niet zo mobiel. Op een dag vertelde mijn buurvrouw dat ze steeds als ik weg was op zondag zo'n raar figuur rond mijn huis zag.... hij liep ook achterom om naar binnen te kijken..... raar. Ze vond het een engerd en beloofde het in de gaten te houden. 


Ik was jarig, er was al visite toen de bel ging en er nog een paar mensen kwamen... ook iemand die haar zoon Henk had meegenomen.... we kenden elkaar al een tijdje. Hij was niet onaardig, maar ik vond hem wat wonderlijk. We kwamen de kamer in en ik zag mijn buurvrouw schrikken..... ze fluisterde mij toe..."Dat is die engerd die ik steeds zag". Ik had moeite om niet in de lach te schieten, want ik begreep heel goed dat zij het een engerd vond. Er zat nog een vriendin van mij met grote ogen naar hem te kijken... ze had zo'n blik van: "Wat heeft zij nu toch binnengelaten?"  
Henk voelde zich niet zo lekker en ging even wandelen en kwam een uurtje later weer terug. De mensen met wie hij meekwam wilden weer naar huis, dus Henk ging ook mee. 
Zodra de deur dicht was zei die vriendin: "Oh Ans, die moet je drogen, dan kan je hem bewaren, want zoiets zie je toch niet meer!" ..... we kregen de slappe lach en toen ging de bel.... daar stond Henk..... de auto wilde niet starten, of we even konden helpen. Met de tranen nog in onze ogen hielpen we duwen.... en daar gingen ze, nog even zwaaien en weer naar binnen, waar we weer begonnen te lachen. Nee, niet aardig van ons, maar we konden er echt niks aan doen. 


Ik vergat het weer en op een zondag toen ik wat laat was ging de bel..... daar stond Henk!
Hij liet mij trots zijn fiets zien.... een ouwetje, ik vroeg mij af uit welke sloot hij die gevist had en dacht dat hij een geintje maakte, maar hij bleek serieus te zijn, hij was echt trots op dat roestige ding. 
Hij had honger en dorst..... dus thee en brood klaargemaakt......  even gepraat en hij vertrok weer. 
De volgende zondag was hij er weer en weer had hij honger en dorst. Dat bleef een tijdje zo doorgaan, niet elke zondag, maar wel vaak en ik begon het een beetje zat te worden. Ik had niks met hem, kon niet goed met hem praten..... ik vond hem wonderlijk. 
Toen kwam er een zondag dat ik echt alleen nog maar een paar ouwe krentenbollen in huis had.
Er stond een pot lauwe thee op tafel..... hij had dorst..... : sorry, de thee is bijna koud, is dat ook goed?" Het was geen probleem en zelfs de oude krentenbol scheen hij te lusten.
Niet erg gastvrij, maar de zondagochtend wilden wij altijd even rustig aan doen voordat we naar oma gingen en vaak liepen wij nog in pyjama.... hij verstoorde dat telkens.  En hij was ook niet duidelijk in zijn bedoelingen.... hij zat er maar.... te eten en te drinken..... meer niet, wat wilde hij nou eigenlijk? 
Als hij wat duidelijker was had ik ook duidelijk antwoord kunnen geven, maar wat moest ik hier nou mee?  Nu zou ik denk ik wel zeggen dat hij niet steeds moest komen, maar toen had ik het lef niet. 
Zijn moeder lag een keer in het ziekenhuis en toen ik haar bezocht stelde zij mij aan haar zaalgenoten voor als haar schoondochter...... ik schrok ervan en hoopte stiekem dat ze haar zoon nog niet gezien hadden (één van haar zaalgenoten had bezoek dat ik vrij goed  te kende..... ik hoopte niet dat hij dacht dat ik echt iets met Henk had!). 

Maar goed, na die zondag met lauwe thee en een keiharde krentenbol vond hij mij denk ik niet zo aardig meer, zijn bezoeken stopten! Ik zag hem nog wel eens, maar zijn zondagse bezoeken stopten gelukkig. 

En nu ik toch bezig ben..... ik had verderop een buurman, laat ik hem Paul noemen. Hij kwam wel eens langs als hij zijn sleutel binnen had laten liggen.... dan wilde hij iemand bellen. Het gebeurde eigenlijk wel wat vaak. Een keer hingen er slingers hier en hij vroeg wat er aan de hand was.... nou, Edwin was jarig. Hij vertrok en kwam later terug met een cadeau voor Edwin, hij was even snel naar de speelgoedwinkel geweest....Edwin had mazzel. Ach, geen onaardige man, maar daar heb ik dan alles wel mee gezegd. Ik wist dat hij een vriendin had.... zij woonde daar niet, maar kwam wel eens langs. 
Hij vroeg een keer of ik koffie kwam drinken (waarom toch altijd koffie? Ik kan er niet goed tegen, ik heb liever thee, maar goed, 1 kopje dan).  Ik besloot het te doen.... waarom wel naar een buurvrouw en niet naar een buurman? Gewoon doen dus. 
Hij wilde mij zijn huis laten zien.... ik kende het huis, ik had zo'n zelfde huis, maar dat van mij was veel voller. Hij bleek akelig netjes te zijn.... het tegenovergestelde van mij dus! Er stond alleen het hoognodige in zijn huis....kaal! 
In de slaapkamer vond hij dat ik even op zijn bed moest zitten, dan kon ik voelen hoe zacht het was..... ik deed het.. (heb ik wel eens gezegd dat ik onnozel ben in die dingen?).  Nu werd duidelijk wat hij wilde en ik kon dus duidelijk zeggen dat dat nou precies was wat ik niet wilde. Ik vroeg ook "Maar je hebt toch een vriendin?" Ja, maar hij wilde mij wel voor tussendoor! 
Ik bedankte vriendelijk voor de eer.... liep naar beneden en dronk toch nog maar mijn koffie op. hij was verder niet vervelend, ook niet geweest, want mijn 'nee' accepteerde hij netjes. 
Het was een tijdje rustig..... maar later vroeg hij toch weer of ik niet wat meer wilde.... nou, nee dus. 
Hij verhuisde en ik zag hem nog maar weinig.... hij belde een keer en weer maakte ik duidelijk dat ik niks wilde. 
Ik kwam hem een keer tegen met vriendin en toen wij elkaar passeerden vroeg hij enkel maar "Alleen?" 
Weer veel later kwam ik hem in zijn eentje tegen en we raakten aan de praat.....  zijn vriendin was in het buitenland..... en hij vroeg of ik nog steeds alleen was en of mijn huis niet te groot voor mij was. 
Ha, nu zag ik kans om hem voorgoed af te schrikken.....ik vertelde hem dat mijn huis te klein was en dat het helemaal vol stond. Ik vertelde hem hoe rommelig ik was "Je zou schrikken als je het zag!" ....  inderdaad heb ik daarna niks meer van hem gehoord. 

Dit waren toch wel de bijzonderste mannen die op (voor mij ongewild) mijn pad kwamen. 
Er was er nog één waarvan ik echt nooit begrepen heb wat zijn bedoelingen waren, maar ik had een hekel aan die man, dus deed ook geen poging om er achter te komen.... hij zocht regelmatig contact met allerlei vragen en bood vaak aan mij te helpen..... ik kwam hem ook overal tegen en hij deed altijd zo raar. Hij had vreemde verhalen, ik was het nooit met hem eens, ik ergerde mij te pletter aan hem. En ik weet dat meer mensen een hekel aan hem hadden, hij was gewoon lastig, maar ik kon hem niet altijd ontlopen.
Ineens was hij vertrokken...... daar was ik BLIJ om.  Nooit meer wat van of over gehoord, daar was ik vanaf. 

Blijkbaar trek ik idioten aan.