Verlegen

 Als kind was ik erg verlegen en vooral toen ik nog kleuter was was ik gewoon schuw.
Ik was geen buitenkind, dat kwam voor een deel omdat wij geen tuin hadden en de straat was erg druk. Ik mocht dan wel op de stoep voor het huis spelen, maar de straat daarnaast liep schuin.... rond, wij noemden dat de rollaag. Er was een trappetje van twee treden naar de steeg langs ons huis en dat van buurvrouw en even verder eentje bij de andere buren. Verderop in de straat was dit niet, maar daar was en is nog steeds een vrij diepe goot tussen stoep en straat.
Omdat het de doorgaande weg naar Marken was kwamen er ook bussen en vrachtwagens langs,  de straat was smal en daardoor moesten ze wel eens op tegenliggers wachten en dat was vaak bij ons voor..... op dat schuine stuk! Als ik als ukkie op de stoep speelde en er stond daar een vrachtwagen of bus dan moest ik binnen komen, want mijn moeder was toch altijd wel bang dat er eens één zou kantelen. 
Verderop woonden een paar meisjes van ongeveer mijn leeftijd en als zij naar buiten kwamen ging ik naar binnen..... ik zei dan dat die rotmeiden er weer waren. Het waren helemaal geen rotmeiden, maar ik durfde niet goed, ik vond het eng, ik kende ze niet goed. Ik was denk ik een jaar of 9 toen wij verhuisden naar een nieuwbouwwoning..... veel groter en een voor- en achtertuin! En een douche met lavet en een kolenhok.... wat een weelde! Mijn kamertje werd wel kleiner, maar verder was alles groter. 
De straat was veel rustiger, er stonden wel veel geparkeerde auto's, maar het was niet druk verder. In de straat woonden een paar klasgenoten met wie ik naar school liep en onderweg liepen we nog langs het huis van een andere klasgenoot die dan ook meeging. Die meiden kende ik natuurlijk wel goed en ik was ondertussen ook wat ouder. Met hen speelde ik wel, maar een echt buitenkind was ik nog steeds niet en soms wilde ik liever alleen binnenspelen. 
Nou was ik ook vaak moe, waardoor het wel eens beter was om lekker te gaan lezen of zoiets i.p.v. samen spelen,  maar dat vond ik zo tuttig klinken, dus ik verzon wel eens een smoes. 
Met mijn verlegenheid is het helemaal goed gekomen. Mijn energievoorraad is altijd beperkt gebleven, maar daar ben ik aan gewend, ik weet het meestal goed te doseren. 
Ik was al een jaar of 16 toen ik minder verlegen werd en dat ging steeds beter....... maar ik herken bij een ander verlegenheid meestal snel, ik ken alle trucs om verlegenheid te verbergen. Vaak zijn verlegen mensen juist brutaal, ook hoesten ze vaak op momenten dat ze niks weten te zeggen en zo zijn er veel meer trucs.. 
Een beetje verlegen is niet erg, maar het moet natuurlijk niet te erg worden. Ik ben blij dat ik het niet meer heb, nou ja, bijna niet.... een heel enkel keertje is het er soms weer even, maar dat stelt niet veel meer voor en is geen belemmering meer.