Zwemmen

 'Het wordt zo langzamerhand tijd om weer te zwemmen' bedacht ik....'zaterdag worden de maatregelen weer flink versoepeld, laat ik dan maar weer beginnen'. 
Met de eerste lockdown was ik gestopt en daarna niet meer begonnen..... er waren mij teveel regels. Regels die heel begrijpelijk waren, maar waar ik gewoon geen zin in had. Er mochten niet teveel mensen in, thuis naar de wc gaan en badpak vast aantrekken (dat doe ik overigens altijd al, dus dat was het probleem niet) en na afloop geen haren wassen (logisch, dat duurt veel langer en zoveel douches zijn er niet) en meteen aankleden en naar buiten. Ik was altijd ook mijn haar en blijf daarna met mijn handdoek om nog even bij de volgende groep kijken.... als het nodig is help ik ergens mee. Zo droog ik ondertussen lekker op en dat is prettiger met aankleden. Ik heb daar altijd nog het gevoel dat ik zo ongeveer bij het interieur hoor.... ik heb er 17 1/2 jaar gewerkt, in de groep waar ik zwem zwemmen ook collega's uit die tijd. Mijn baas van toen heeft ook een tijd meegezwommen, totdat het niet meer ging, maar toen kwam hij nog wel vaak als we één keer in de maand koffiedrinken hadden. Helaas ik hij begin dit jaar overleden. Wat hebben we altijd veel gelachen, het was een prima baas en ook tijdens het zwemuurtje was het altijd lachen met hem.

Tringtring..... telefoon..... één van de vroegere zwemcollega's: "Hoe is het met je en kom je weer zwemmen?" . Leuk..... ik vertelde dat ik dat wel van plan was.
Even later liep ik naar buiten om een vuilniszak in de kliko te gooien..."Hé hallo" . ..... daar kwam mijn tweelingzus. Nee, ik heb helemaal geen tweelingzus, maar deze overbuurvrouw schijnt nogal op mij te lijken.... regelmatig word ik voor haar aangezien en tijdens een straatfeest kwam iemand enthousiast naar mij toe: " Wat leuk dat je tweelingzus er  ook is!" En ze wees naar mijn overbuurvrouw. Sindsdien noemen wij elkaar wel eens zus.  Of zij vaak voor mij aangekeken wordt weet ik niet maar in elk geval één keer.... al zal zij daar zelf niks van gemerkt hebben. Die keer stond een kennis van mij met iemand te praten die het even over mij had en daarbij 'mijn zus' aanwees.... waarop de kennis zei: "Maar dat is Ans Martis niet hoor!". 
Maar goed,  'zus' kwam dus even langs om te vragen hoe het met mij ging en of ik weer kwam zwemmen.  We bleven een tijdje kletsen en ik beloofde volgende week weer te komen (als er niks tussenkomt). 
Blijkbaar missen ze mij 😀.

Ik heb er weer zin in.... ik vind zwemmen heerlijk! (Het is eigenlijk watergym, maar ik zwem dan ook even). Ik was als kind geen held, vond het eng in het diepe.... kwam er een keer per ongeluk tijdens een les in terecht en was al heel wat keren koppie onder gegaan voor iemand mij eruit haalde.
Hier hadden we toen nog geen zwembad, we gingen altijd met een bus vol kinderen naar dat zwembad, maar ik heb er geen diploma gehaald...... ik was te bang en dat was er na die ene keer niet beter op geworden. Later was er nog eens iets voorgevallen waardoor ik niet meer wilde..... nee, ik was geen held. 

En toen ging ik in een zwembad werken..... bij de kassa. Daar had ik geen zwemdiploma voor nodig, maar ik zag ukkies A en B halen en ik vond dat ik dat dan ook moest kunnen! 
2 instructeurs zouden het mij leren..... zwommen met mij naar het diepe en lieten mij los. Paniekerig sloeg ik om mij heen: "Hou mij vast, hou mij vast!!!!" .... "O, het is echt" reageerden ze verbaasd. Daarna pakten ze het serieuzer aan.... ik had 2 armslagen tegen 1 beenslag..... waarschijnlijk door angst ontstaan..... zwemmen was voor mij overleven.....het maakte niet uit hoe.... een soort 'ik worstel en kom boven'. 
De juiste zwemslag lukte.... maar toen moest ik springen en duiken (in het diepe)..... ik durfde niet. "Kijk maar, wij doen het ook, er gebeurt niks!" zeiden ze terwijl ze doken en sprongen...... dat hielp niet... natuurlijk gebeurde er niks.... het waren zweminstructeurs....dat er met hun niks gebeurde vond ik niet meer dan logisch, maar of het met mij goed zou gaan was heel iets anders. Ik besloot op les te gaan.... bij een groep voor volwassenen. Dat was beter.... mensen die eigenlijk niet durfden sprongen en het ging goed.... ze doken en ook dat ging goed.... dan moest ik toch ook maar en dat  lukte. Gelukkig hebben we geen springplank, dat is mij te hoog (deze 'held' heeft ook hoogtevrees)..... ik vind de startblokken al te hoog en duik/spring altijd gewoon van de rand. Gelukkig kende ik wel een manier om te springen zonder koppie onder te gaan, dat was bij die eerste sprong wel prettig..... later was dat niet meer nodig. 

Ik heb mijn A en B gehaald en sindsdien vind ik het heerlijk om te zwemmen. 
En ik ga dus weer beginnen..... lekker...... alles weer bijna gewoon.

Edwin vond van kleins af aan zwemmen al heerlijk, hij was het liefst onder water. Lastig met de les natuurlijk, want onder water hoor je niet wat je moet doen. Hij heeft dat dus niet van zijn moeder. 

De muziek gaat ook weer goed, 2 avonden per week hou ik het vol tot het eind.... de ene keer wat beter dan de andere keer, maar het lukt! 
Ik ga nog wel met de auto..... het past allemaal (met moeite) in mijn fietstassen..... maar daar ben ik altijd wel even mee bezig (eerst alles erin en dan er weer uit, het past maar op 1 manier).....  ik vind het lekker om te fietsen, maar nu nog even niet na afloop van de repetities.... ik wil na afloop graag snel naar huis. 

En nu de regels versoepelen wil dat niet zeggen dat ik ineens geen afstand meer hou. Ik blijf toch altijd nog wat voorzichtig! En ik weet dat ik niet de enige ben!
Mijn QR-code heb ik uitgeprint.... ik heb geen internetabonnement op mijn phone, ik gebruik alleen wifi..... dus ik ga er vanuit dat de app dan niet altijd en overal werkt (er is wel een mogelijkheid, maar dat is nogal omslachtig, vooral omdat ik niet handig ben met de phone). Dan is uitprinten handiger..... ik zal het lamineren (dubbelgevouwen), dat lijkt mij beter, dan blijft het netjes.