Sinterklaasherinneringen goud van oud

Mijn moeder was ook altijd enthousiast als we het Sinterklaasfeest vierden....... ze had ideeën genoeg, maar mijn vader moest het maken, want zij was niet zo handig.
Soms was het eenvoudig.....we hadden op zolder een grote houten kist, een hutkoffer. Dat werd de schatkist van Sinterklaas, hij werd beplakt met chocolademunten en volgestopt met cadeaus, geweldig!

Een andere keer maakte mijn vader een groot huis.....ik kon erin staan, zo groot. Kat op het dak.....en Sint had daar zijn cadeaus in verstopt.

Ze wilde ook een keer aan elk kleinkind een krat met cadeautjes geven......  ze kocht een stel vrolijk gekleurde kratten, mijn vader mocht van een wasmiddelton een locomotief maken, alle wagons (kratten) werden er achter gebonden en in de kamer was alleen een touwtje te zien.....waar één van de kleinkinderen aan mocht trekken en zo kwam de trein binnenrijden.

Voor een klein neefje stond een keer een groot pak in de keuken (volgens mij zat er een driewieler in).....het kind was razend nieuwsgierig, maar hij was nog niet aan de beurt, we gingen altijd eerst gezellig samen eten. Elke keer ging hij even kijken.....en voelen.....het gevolg was dat er een flinke scheur in het papier zat. Toen hij daarop aangesproken werd had hij meteen zijn antwoord klaar: "Dat hebben de ratten gedaan!"

Toen de meeste kinderen niet meer geloofden was het eerst alleen voor de kinderen en daarna kwam de bingomolen op tafel.....daar deed iedereen aan mee, ook de kinderen. Mijn moeder was het hele jaar bezig om prijzen te verzamelen en had altijd erg veel, want elke ronde moest iedereen een prijs winnen, maar de eerste had natuurlijk eerste keuze.  Steeds werd er een laken weggehaald zodat er weer nieuwe prijzen tevoorschijn kwamen en vaak speelden we 4 rondes of zelfs wel meer.
We waren elkaar altijd aan het plagen.....net doen of we iets kozen waarvan we wisten dat een ander dat graag wilde en uiteindelijk dan toch iets anders kiezen, want we hielden wel rekening met elkaar. Ze had eens ballonnen opgehangen waar ook prijzen inzaten.....één neefje had pech....op zijn briefje stond dat hij de afwas moest doen..... het hoefde niet echt en hij kreeg een ander cadeau, maar het was leuk om zijn reactie te zien, al probeerde hij zijn teleurstelling te verbergen.

Edwin (die toen nog in de Sint geloofde) zag een keer een radio in de vorm van een camera......dat was helemaal het einde en elke keer als iemand bingo had zat hij in spanning.....als ze maar niet "mijn" radio kiezen. Natuurlijk deden ze dat wel....om toch maar voor iets anders te kiezen....de opluchting was duidelijk van Edwin zijn gezicht te lezen. Uiteindelijk kreeg hij natuurlijk zijn radio.

Ik denk dat mijn moeder mij besmet heeft met het Sinterklaasvirus....... want ook ik ben er gek op. De gedichten (mijn moeder was daar erg goed in en mijn vader kon het ook, die was vooral goed in gedichten met plagerijen) de surprises, de cadeaus, maar vooral de gezelligheid.
De laatste jaren dat ik het met meer mensen vierde was dat met het Sinterklaasspel.....de dobbelsteen bepaalde veel.....elke keer lachen als je een verworven cadeau weer moest afstaan, of juist iets van een ander mocht pakken..... alle cadeaus een plaats naar rechts..... allemaal dat soort dingen en op het eind vaak toch iemand dat ene cadeau geven wat hij of zij zo graag wilde. Niet ruilen, gewoon geven. Een keer had ik op het eind helemaal niks.....ik hield natuurlijk mijn mond, maar toen iemand het door had kreeg ik van iedereen iets leuks en had uiteindelijk het meest van allemaal. Dat bedoel ik, zo leuk en gezellig, iedereen aardig en vooral veel lachen. En met dat spel is het eenvoudiger om cadeaus te verzinnen. Met Kerst is dat anders....is ook gezellig, maar daar horen van mij niet perse cadeautjes bij....het feest is zonder dat al gezellig en mooi. Cadeaus horen met Kerst luxe te zijn en in mooie glanzende verpakkingen te zitten ....vind ik. Doordat Kerstcadeaus soms toch een beetje de vervanging zijn voor Sinterklaas dat niet gevierd wordt veranderd dat wel een beetje.

Ooit kreeg ik een groot pak......het gedicht maakte mij niet duidelijk wat erin zat........het zou iets zijn wat ik altijd al wilde hebben en dat ik nooit kon krijgen (ondanks dreinen, ondanks dreigen).....wat zou dat nou zijn? Ik pakte het uit, maar het duurde even, want er zat veel papier om...het werd kleiner en kleiner..... er kwam een luciferdoosje uit omwikkeld met gekleurd papier waarop stond: "Het laatste woord, amen!"
Plagerij van mijn vader....er werd namelijk altijd gezegd dat ik steeds het laatste woord wilde hebben, waar ik het helemaal niet mee eens was, want dat namen de anderen juist. Als ik overtuigd ben van mijn gelijk geef ik niet snel op (dat wordt wel beter, ik denk nu sneller: 'dan geloof je het maar niet, jouw probleem!')...... dus als ik weer met een argument voor mijn gelijk kwam was er altijd wel iemand die zei: "Wil je weer het laatste woord hebben?" Witheet werd ik dan, want niet ik, maar zij namen het laatste woord door dat te zeggen.....en dan kreeg ik de schuld! Bovendien ging het mij niet om het laatste woord, ik wilde ze gewoon overtuigen en dat is echt niet hetzelfde (het punt is dat ik vaak niet geloofd wordt.....tegenwoordig valt veel op te zoeken op internet, dus kan ik als ik dat wil mijn gelijk bewijzen..... maar ik laat het vaak zitten, ik controleer het nog wel even voor alle zekerheid voor mijzelf, maar daar laat ik het meestal bij, ik weet dan dat ik blijkbaar meer weet dan de ander, die te dom is om zelfs geen twijfel toe te laten maar meteen beslist dat het niet waar is) 😂😁😄
Het cadeau met gedicht kon ik wel waarderen...... goed bedacht!

Behalve het beroemde poppenledikant dat ik ooit van de Sint kreeg ("Zo mooi, maar goed dat jij er geen ;e;en gemaakt hebt pap, want zo mooi had jij het nooit gekund!"), kreeg ik ook eens een prachtige wieg...... in de cadeautobbe zat een briefje dat er elders in huis een cadeau op mij stond te wachten......ik was in de wolken! Ik was een echte poppenmoeder, dus alles wat met met poppen te maken heeft was goed!

Ooi bestelde mijn moeder voor mij een Indianenpop met een kindje op haar rug....ze had dat in een blad gezien en dat was echt iets voor mij.  Het zou bij mijn opoe bezorgd worden en steeds ging zij kijken of het er al was......het kwam niet en op het laatste nippertje ging zij naar Amsterdam om toch nog een bijzondere pop voor mij te kopen.....en bijzonder werd het.......een negerpop (mag dat nog zo heten? In elk geval weet nu iedereen wat ik bedoel)...een verpleegster, lichtblauw jurkje aan met een wit schort, lange zwarte vlechten en in haar armen een blank baby'tje met blond haar......geweldig!!

                                

Foto van Herman Kemper
Monnickendam 2019