"Wij zijn twee vriendjes..."

Lang geleden zong ik dit liedje wel eens als Edwin nijdig was.......het was een driftkikkertje, net als ik vroeger.  Als de dingen niet liepen zoals ze volgens hem moesten lopen dan kon hij een driftbui krijgen......hij kon dan helemaal over zijn toeren raken. Als er geen enkele reden was om zo moeilijk te doen zette ik hem in de gang......na een tijdje hoorde ik hem rustig worden en dan deed hij de deur een stukje open: "Ik kan weer normaal doen hoor!" 

Hij werd eens kwaad op iemand op het schoolplein die naar zijn idee hem geduwd had waardoor hij viel. Dat hij viel was niet zo erg, maar dat iemand het waagde hem te duwen was veel erger......ik had het zien gebeuren, hij was te snel met zijn oordeel en te fel, dus ik riep hem tot de orde.....die ander was zelf geduwd en viel daardoor tegen hem aan....hij ging dus tegen de verkeerde tekeer en bovendien was zijn reactie te heftig.....het was niet de bedoeling geweest dat hij viel. Hij bedaarde en zo leerde hij geleidelijk aan wel dat hij eerst even na moest denken. Net als bij mij vroeger werden de driftbuien minder. Ze zijn er vast nog wel eens (net als bij mij), maar dan is er gewoonlijk een goede reden voor en ze zijn ook minder heftig dan vroeger

Soms als hij boos was geweest zongen we na afloop het vriendenliedje...... dan was het weer helemaal goed.

Een keer waren we boven toen hij zo'n bui had dat er even niks meer met hem te beginnen was....ik denk dat hij een jaar of vier was.....i.p.v. in de gang liet ik hem maar even in de badkamer uitrazen....en ik hoorde hem mopperen...."Ik ga de politie bellen dat ik een heel gemene moeder heb" ....het kostte mij moeite om niet hardop te lachen.  

Ik heb moeten leren om op momenten dat hij moeilijk was niet zelf te schreeuwen, want dan werd het alleen maar erger en raakten we allebei overstuur. Dat was in het begin best moeilijk, maar al doende leert men.....als ik rustig bleef kon ik het bij hem ook in de hand houden.

Hij was nog heel klein toen we eens thuiskwamen en vanaf dat moment was het een drama, wat ik ook deed, hij was kwaad! Dat begon mij te vervelen, dus ik trok hem zijn schoenen weer aan en zijn jas.....hij keek mij stomverbaasd aan en vergat even om kwaad te zijn....."Kom, we gaan naar buiten en doen het opnieuw, maar nu normaal!" .....we gingen de deur uit.....kwamen weer binnen: "Zo Edwin, we zijn weer thuis, gezellig" .....boze bui was weg....het werkte. 

 Maëstro

Een andere keer, ook toen was hij nog erg jong zette ik hem op een trapkruk en vertelde dat de Indianen een regendans hadden, maar ik de vrolijkheidsdans.....en ik danste om hem heen, rare geluiden makend.......het moet er raar uitgezien hebben, dus hij schoot in de lach.....weg boze bui.....mijn vrolijkheidsdans werkte! 

Toen hij wat ouder werd zei hij in een boze bui wel eens dingen die hij niet meende....ook dat herkende ik van mijzelf...... hij schrok er zelf ook van en bood dan meteen zijn excuus aan.

Hij had dan wel zijn boze buien, maar verder was hij juist erg vrolijk, verveelde zich nooit, kon met bijna iedereen opschieten.
Ook toen hij opgroeide was hij niet echt moeilijk.....ja, moeilijke momenten, vooral als puber, maar dat hoort erbij, een echt lastige puber was het niet.
Hij was vaak behulpzaam, dat had hij als kleuter al......mijn vader had Parkinson en kon niet veel meer....wist ook niet veel meer....Edwin was 5 toen hij overleed, maar ik zie nog hoe Edwin opa een hand gaf: "Kom maar opa, ik help je wel over de drempel".  

Vandaag is hij jarig.....35 jaar geleden werd hij geboren en maakte ons heel gelukkig!
Ik ben nog steeds heel erg blij met hem....jammer dat hij niet in de buurt woont, maar er zijn groter rampen.....het is een leuk logeeradres. Deze zomer kwam er niet van, maar meestal ga ik in de zomervakantie een weekje naar Arnhem. 

Edwin, hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag!
En gisteren was er ook een jarige, mijn "bonuskleinzoon":

Wesley, van harte gefeliciteerd met je 16de verjaardag gisteren!!!!