Kneusie

 

Het wandelen ging lekker..... na de dip in december toen ik overal last van kreeg tijdens het lopen en ik het wat rustiger aan deed ging het weer goed....... tot vrijdag. 
Ik had al een licht zeurend gevoel in mijn kuit..... ach, gaat wel weer over! Jas aan en wandelen...... ik was nog niet ver toen het ineens misging, plop.... auw.... mijn kuit! 
Ik was nog niet ver weg, dus ik kwam thuis.... daar pakte ik meteen krukken (die heb ik gelukkig) en te proberen hoe dat voelde..... en dat bleek wel iets te helpen, al moest dat wel even wennen.... ik ben dat niet gewend.
Rust leek mij op moment beter.....  en na het eten viel ik in slaap..... dat is echt rust, meer dan de bedoeling was. Uren later werd ik wakker en mijn kuit voelde beter. Vaag zat er nog wel iets en ik denk dat ik nog wel moet uitkijken, maar het was in elk geval een stuk beter.
Ik heb een vermoeden van de oorzaak.... eerder die dag stond ik lang op een keukentrapje om de bovenste plank van een boekenkast op te ruimen en schoon te maken. Behalve dat die smalle tredes niet prettig staan komt er ook bij dat ik geen held op zo'n trap ben.... ik heb hoogtevrees en niet zo'n beetje ook.... die was geen duizelingwekkende hoogte, maar toch sta ik wat meer gespannen en ik merkte al dat ik wiebelde, ik moest constant mijn evenwicht zoeken en dat voelde ik toen al in mijn kuiten ..... het zal teveel geweest zijn. Het lopen vergt natuurlijk ook wel wat van mijn kuiten, vooral omdat ik probeer tempo te maken. 

Eigenlijk heb ik altijd dat als het goed gaat het ook weer inzakt (om wat voor reden dan ook... blessures (nooit ernstig) of ziek)..... en dan holt mijn conditie vaak snel achteruit en het weer opbouwen gaat langzaam. Daarom weet ik ook dat ik het rustig aan moet opbouwen om problemen te voorkomen .... iets over de grens is prima, maar niet te ver want dat gaat het mis! Hollen wordt dan stilstaan en daardoor achteruitgaan. Daarom probeer ik wel te blijven lopen, maar even rustiger en minder.... eventueel met krukken. Met gewoon spierpijn is doorlopen geen probleem, maar als het heftiger is (zoals gisteren) zal ik echt even rustiger aan moeten doen tot het hersteld is, anders vererger ik het en kan ik nog veel minder. 
Gewoon in en om het huis is geen probleem.... de echte pijn is over..... en die kleine stukjes zijn volgens mij juist goed om zo normaal mogelijk te bewegen..... normale bewegingen zijn vaak beter dan aangepaste bewegingen want dan worden weer andere spieren ongewoon gebruikt die kunnen protesteren. 

Ach ja, ik ben nou eenmaal een kneusje...... het is niet anders! Mijn leven lang al kan ik vaak veel minder doen dan ik zou willen...... ik ben er aan gewend. Ik ben nu op een leeftijd dat dergelijke dingen er over het algemeen niet beter op worden..... ik hoor leeftijdsgenoten regelmatig mopperen dat iets niet meer lukt. Ook bij mij is het minder, maar het viel mij niet zo op omdat ik altijd al niet alles kon en periodes had waarin ik veel minder kon. Dat is dan nu een beetje een voordeel..... ik erger mij er niet zo aan, ik vind het normaal! Iemand die altijd alles kon zal het sneller doorhebben als dat minder wordt en het vaker een probleem vinden. 

Ik moet ineens denken aan een jaar of wat geleden..... ik vertrok van huis... lopend en even verderop voelde ik ineens een pijnscheut ik mijn been en zat ik ineens op de grond..... midden op de brug hier verderop..... dat was mijn hamstring ...... dat had ik nooit eerder gehad (en daarna ook niet)..... toen kwam ik echt strompelend thuis. Zo raar dat ik ineens op de grond zat, ik zakte zo ineens door dat been.....  ook toen even rustig aan.  

Toch mag ik niet mopperen, ik heb nog nooit wat gebroken! Ik val wel eens..... niet heel vaak, maar ik maak soms een rare smak. De laatste is al jaren geleden, volgens mij was dat op de fiets..... ik wilde afstappen aan de zijkant op een punt waar de stoep scheef liep naar opzij... de andere kant van waar ik stond..... ik dreigde te vallen, ik zag uit een ooghoek 2 mannen opstaan van een bank en weer gaan zitten toen ik het leek te redden.... en dat herhaalde zich een paar keer. Uiteindelijk viel ik toch en kwam ik bovenop mijn fiets te zitten (op handen en knieën). Een andere keer stapte ik af op een middenberm en bleef met mijn voet ergens achter hangen (ik stond al stil) en viel met de fiets bovenop mij.... er was gelijk genoeg hulp 😂, toen de fiets van mij af was kon ik zelf wel weer opstaan, ondertussen gebeurde er wel van alles.... iemand die te hulp schoot had zijn voortuig niet op de rem gezet en ik stuurde hem terug toen ik zijn (Piaggio?) scooter achteruit zag rijden.... waar ook alweer iemand achteraan ging. 
Mijn gekste val was toen ik op één of andere manier mijn evenwicht verloor.... ik wist mij nog een tijd te redden maar uiteindelijk viel ik toch.... op mijn knieën..... voor een accordeonist die daar zat te spelen.... alsof ik hem ten huwelijk wilde vragen..... de man keek niet, ik kan mij niet voorstellen dat hij het niet merkte. Het zal er raar uitgezien hebben.
O, de laatste val is korter geleden, volgens mij vorig jaar...... in de tuin, terwijl ik trots achterom keek naar mijn pas gekochte zak met prachtige violen struikelde ik met mijn bloemengieter over een parasolvoet! Die kwam wel erg hard aan.... op de (wat scherpe) grindtegels. Mijn knieën waren niet blij, mijn scheenbeen bloedde..... die was wel heftig, maar niks gebroken. Alles komt dus altijd weer goed!  Maar echt vaak val ik niet.... ik denk dat iedereen wel eens valt, maar bij mij gaat het meestal wat raar en daardoor onthoud ik het. Ooit had ik een jaar dat ik meerdere keren viel, toen kreeg ik van de goede Sint een schuimplastic valhelm met pleister en verband erop. 😁