Edwin was geen moeilijk kind, maar natuurlijk waren er de nodige aanvaringen. Hij was een driftkop, dus hij ontplofte snel en was dan niet tot bedaren te brengen.... hij liep soms helemaal blauw aan (had ik zelf ook als kind). Het beste werkte om hem dan in de gang te zetten.... hij mocht dan terugkomen als hij weer normaal kon doen. Blijkbaar gaf dat een soort schrikreactie, want dan bedaarde hij snel en ging al snel de deur op een kiertje: "Mamma....snik.....ik kan...snik.... weer normaal doen...snik....hoor!" dan was het voorbij.
Soms was hij moeilijk zonder dat er ook maar enige reden voor was. Ik kwam een keer met hem thuis en vanaf dat moment was er geen land meer met hem te bezeilen. Ik werd het zo zat dat ik zijn jas en schoenen weer aantrok..."Kom op.... naar buiten en we doen het opnieuw, maar nu normaal!" Stomverbaasd ging hij braaf met mij mee naar buiten..... en weer naar binnen.
"Zo, daar zijn we weer, doe je jas en schoenen maar uit". Het werkte, hij was helemaal vergeten dat hij dwars was.
Een andere keer had hij ook weer eens zo bui.... ik zette hem op de trapkruk en vertelde hem dat ik een vrolijkheidsdans kende..... net zoiets als een regendans bij de Indianen, maar dan om mensen vrolijk te maken.
Ik maakte wat rare geluiden en sprong om de trapkruk heen..... al snel schoot hij in de lach, want het zag er natuurlijk niet uit. "Zie je wel.... het helpt, want eindelijk lach je!"
Maar we hadden ook het vriendenliedje........ als we kwaad op elkaar waren besloten we soms het vriendenliedje te zingen om het weer goed te maken "We zijn twee vrienden...jij en ik..." (Marsipulami).
Toen hij ouder werd deed ik dit soort dingen natuurlijk niet meer, maar ook zijn driftbuien werden anders..... hij zei in zijn drift wel eens dingen die niet aardig waren, maar daar schrok hij zelf van en hij bood dan meteen zijn excuses aan...... ik begreep het, ik herkende er veel van mijzelf in, ik had het zelf ook en eigenlijk nog steeds. Ik ben niet meer de driftkikker die ik als kind was, maar een enkel keertje ben ik zo verschrikkelijk kwaad dat ik ook wel eens dingen zeg waar ik onmiddellijk spijt van heb.... en ook tegen Edwin is dat wel eens gebeurd. Ik begreep daardoor heel goed dat hij niet meende wat hij zei, als je zo'n bui hebt doe je er alles aan om duidelijk te maken hoe kwaad je wel bent....nadenken is er dan even niet meer bij.... totdat je schrikt van je eigen woorden!
Susanne Bout
BeantwoordenVerwijderenIk heb een kort lontje. Ik kan snel ontploffen. Maar het duurt dan gelukkig ook maar kort. Ik zeg (op zeer directe wijze) mijn zegje. En dan is het klaar voor mij en ben ik het al snel daarna weer vergeten.
Ans Dekker-Martis
Susanne Bout Als kind was mijn lontje erg kort met twee oudere plagende broers, maar ik leerde dat dat niet werkte, ze vonden dat leuk en gingen door, rustig blijven en meelachen werkte beter en dat lukte na wat oefening meestal wel.
Maar als ik f is het heftig. Of ik er klaar mee ben dat hangt er vanaf wat er gebeurd is.
Geja Staal
.....en fijne paasdagen
Ans Dekker-Martis
Geja Staal Bedankt, jullie ook fijne paasdagen!
Yvonne Willen
jij reageerde op zijn gedrag, en veroordeelde hem daar niet mee....denk dat dat het beste is, dat het zo moet. Herken er wel wat in, hoewel mijn dochters niet echt driftkikkers waren, maar ik heb jarenlang in de jeugdhulpverlening gewerkt.
Ans Dekker-Martis
Het voordeel was denk ik dat ik zelf een driftkikker was, dus ik begreep het. Als je zelf totaal niet driftig bent is dat moeilijker. In de jeugdhulpverlening zal je ook heel wat meegemaakt hebben....mooi, maar vaak moeilijk werk.