Waterlanders in Waterland

 Al een tijdje volg ik "Het kleine huis op de prairie" weer. Veel afleveringen had ik al eens gezien, maar ik heb er ook wel veel gemist merk ik en wat ik wel zag is lang geleden en ik kijk ernaar alsof ik het voor het eerst zie. De doos tissues naast mij op de bank.... echt, ik hou het niet droog bij die serie. 
Mijn tranen zitten los...... als ik een ander zie huilen doe ik mee, ook als ik niet weet wat er aan de hand is.  Ik heb dat ook met lachen.... ik doe gewoon mee, of ik wil of niet. En ik kan ook huilen van het lachen en lachen van het huilen ...... dat laatste is dan omdat ik het soms gek vind dat ik huil en daar dan ineens om moet lachen. Dat heb ik wel eens als ik mij niet fit voel of moe ben, dan kan ik echt overal om huilen en daar dan weer om lachen.

 
Heel vervelend als er anderen bij zijn, want dan moet ik zeggen wat er aan de hand is en dat valt niet uit te leggen...... en dan ga ik alleen maar harder huilen. Ik kan huilen van ontroering, van verdriet, van woede, van teleurstelling, van het lachen, van vermoeidheid, van blijdschap, van medeleven en dat alles in alle mogelijke combinaties. Als ik terugdenk aan een moment dat ik moest huilen begin ik zo weer.
Edwin weet het, als ik ineens begin schrikt hij er niet van.... "O, heb je het weer?" grijnst hij dan als hij wel doorheeft dat er geen problemen zijn. En vaak begin ik dan te lachen.... uiteindelijk lach en huil ik vaak tegelijk wat ik zelf  belachelijk vind, maar waardoor ik niet meer kan stoppen.... zoiets als de slappe lach....maar dan anders. 

Gelukkig lach ik ook veel, dat maakt dan weer een hoop goed.... een huilbui op z'n tijd is prima, maar het moet geen waterballet worden. Ik mag dan een Waterlander zijn, maar ik zou graag mijn waterlanders wat meer in toom houden..... maar helaas, het is alleen maar erger geworden i.p.v. minder.  Mijn emoties vliegen vaak alle kanten op en laten zich niet vangen. 
Bij zo'n serie of film huilen is anders..... dat voelt ook wel weer goed.