Energie

 Nog even terugkomend op het niet meelopen met de muziek...... jaren geleden, toen ik nog wel meeliep gebeurde het een keer met Sinterklaas inhalen dat ik het niet meer redde. Het spelen is altijd moeilijk gegaan lopend, er komt dan gewoon niet veel geluid uit, maar het lopen is natuurlijk niet in mijn eigen tempo en paslengte..... dat lukt wel, maar hoe langer dat duurt. hoe lastiger het wordt. 
Die keer ging het dus niet, maar we leken gelukkig richting clubgebouw te gaan...... toch niet, we sloegen rechtsaf...... puf... hijg.... ah.... nu wel richting clubgebouw.... weer niet.... uiteindelijk natuurlijk wel, maar het had te lang geduurd...... het ging niet meer en achter mij zag al iemand dat het niet goed ging en vroeg of het nog lukte waarna de tranen bij mij kwamen.... nee, het ging niet meer, ik was moe, had het benauwd, mijn hart ging tekeer, ik voelde mij beroerd..... gelukkig waren we er toen bijna (echt, nog maar een paar meter voor ik er was stortte ik in). De hele week hield ik klachten die op hartklachten leken en de dokter stuurde mij meteen naar de cardioloog...... een aantal onderzoeken later was de uitslag dat ik gelukkig geen problemen met mijn hart had, maar het was waarschijnlijk overbelast geweest. 

Dat was een seintje dat ik dus beter naar mijn lichaam moest luisteren.... ik deed dat gewoonlijk wel, maar vooral als het om iets voor mijzelf ging.... als ik het gevoel had dat het vervelend voor anderen was ging ik veel langer door.... dingen afzeggen en beloftes niet nakomen doe ik niet graag. Daarna liep ik al minder vaak mee en soms stopte ik als het niet meer ging, maar het werd steeds moeilijk en ik stopte er helemaal mee..... nadat ik eerst nog wel eens op een plek ging staan waar we speelden.... toch was dat ook vaak niet lekker! Vaak ben ik dan te vroeg op die plek, dus dan hang ik daar een tijdje rond. Bij festiviteiten kan je de auto soms nergens kwijt, dus ging ik vaak lopend..... met die sax om mijn nek, dus dan had ik al wat energie verspeeld. Sax in de fietstas is ook geen succes.... zeker niet als ik ook fiets (lopend ernaast kan ik er voorzichtiger mee zijn, voordeel is dat ik hem dan niet om mijn nek heb hangen, want dat is best zwaar), zo'n instrument is te kwetsbaar om los in een fietstas te stoppen en dan ook te fietsen over alle hobbels heen. Ik heb er een rugtas voor, maar waar moet ik die laten als ik ga spelen? Die laat ik echt niet achter in mijn fietstas  ..... hij steekt er ver bovenuit, dus niet onopvallend en ik wil hem niet kwijt, die dingen zijn behoorlijk prijzig...... ik vertrouw dat niet. 

's Morgens lukt het natuurlijk helemaal niet, maar dat is gelukkig alleen met koningsdag...... dan is saxofoon spelen geen succes voor mij. Ook daar ben ik dus mee gestopt..... en de eerste keer dat ik het niet deed kon ik eindelijk weer eens wat doen op die dag..... heerlijk! Ik sliep altijd 's middags. Soms ging ik nog heel even naar een rommelmarkt, maar hield dat dan ook niet lang vol.... dus naar huis en op de bank..... slapen. Zo is het vele jaren gegaan..... niet leuk dus.
Als zwarte Piet heb ik het wel steeds gedaan, maar dan hoefde ik niet te marcheren.... dat scheelde en ik stapte er altijd wat eerder uit. Toch, als ik eerlijk ben.... eigenlijk was het teveel.... maar het was zo leuk dat ik het toch steeds weer wilde proberen. Als we dat nog gaan doen moet ik nu ook afhaken.... het kan gewoon niet, ik moet echt toegeven dat het teveel was, het werd steeds moeilijker. Ik ben minder fit dan vroeger, maar fitter dan ik lange tijd was.....  het oude niveau..... ik ben bang dat dat er niet meer inzit (en toen was het ook al zwaar) drie jaar is alles heel moeilijk gegaan (ik weet de oorzaak) en het is echt wel beter sinds afgelopen zomer, maar niet zoals het daarvoor was en ik merk nu geen vooruitgang meer. Ik ben nooit onvermoeibaar geweest, maar in mijn jonge jaren was het wel beter en kon ik veel dingen nog wel doen door op tijd te rusten en er van tevoren al rekening mee te houden. Maar ik was 18 toen ik mijn leuke baan niet meer volhield en voor halve dagen in het zwembad ging werken..... daar heb ik ook met plezier gewerkt en ik knapte toen flink op, maar diep in mijn hart vond ik mijn eerdere baan leuker.... het werk zelf dan, verder had ik het daar prima naar mijn zin.  En later minderde ik steeds verder..... lange tijd nog 1 dag in de week gewerkt totdat dat ook echt niet meer ging. Dus het is niks nieuws.... het wordt er alleen niet beter op! Ik had echt wel meer/langer willen werken..... al was het maar om het financieel wat beter te hebben ....... toen ik stopte had ik een weduwe-uitkering die ik kreeg ongeacht andere inkomsten, pas veel later is die uitkering inkomensafhankelijk geworden en is het bedrag lange tijd bevroren waardoor het steeds moeilijker werd ..... ik ben erop vooruit gegaan nu ik AOW heb! 

Wat de paslengte betreft bij het lopen.... ik heb erg korte pootjes..... als er voorop kleintjes lopen is het soms precies goed, maar ook wel eens te kleine pasjes..... dat is vermoeiend, maar altijd nog beter dan te grote stappen en dan denk ik aan die ene keer..... dodenherdenking. Normaal altijd eerst een herdenkingsdienst in de kerk tegenover het monument, maar die keer werd die kerk gerestaureerd en moesten we naar een andere kerk.... maar daarna wel naar dat monument. 
De sprekers waren te lang bezig en we zouden waarschijnlijk niet op tijd bij het monument zijn, waar we natuurlijk marcherend naartoe gingen.... uiteraard niet spelend, maar met stille trom...je kan daar niet naartoe terwijl je een vrolijke mars speelt. 
Voorop 2 tamboers...... allebei erg lange benen..... erachter 2 altsaxofonisten, allebei klein en daar was ik er natuurlijk 1 van. 
De jongens voorop dachten: "We redden het niet, we moeten doorlopen!" En trokken hun denkbeeldige zevenmijlslaarzen aan....... hun stappen waren volgens mij minstens 2 keer zo lang als die van ons tweeën (terwijl wij toch erg ons best deden om grote stappen te maken)...... en het tempo lag ook wat hoger dan normaal....... met een hoogrode kleur van inspanning op ons gezicht probeerden wij ze bij te houden en de rest hield natuurlijk ons tempo en onze paslengte aan, want inhalen kan uiteraard niet, dat zou er raar uitzien, dus die bleven netjes achter ons, maar zagen het natuurlijk ook gebeuren. De afstand tot de jongens voorop werd steeds groter..... we konden niet roepen, dat was niet gepast onder deze omstandigheden..... ... ze waren ondertussen al meters op voorsprong toen er eentje omkeek en moeite had om niet al te hard te lachen en toen hielden ze even pas op de plaats tot we weer aansluiting hadden en gingen wat rustiger verder.... dan maar te laat!
Het is dus wel eens lastig, dat is duidelijk! 

En ik doe het nu dus echt niet meer..... of het nou begrepen wordt of niet...... zal mij een zorg zijn (nou ja.... ik heb natuurlijk liever dat het wel begrepen wordt, maar zo niet dan trek ik mij daar niet veel van aan en doe wat voor mij het beste is), ik voel hoe zwaar het voor mij is en ik weet dat ik dat gewoon niet meer kan (en eigenlijk ging het nooit echt goed, maar toen hield ik het nog redelijk vol.... nu niet meer.... van een gewone repetitieavond ben ik al bekaf en dan zit ik op een stoel!). 
Ik kan mij soms wel oppeppen voor ik iets doe en dan gaat dat goed, maar daarna....... dan ben ik gewoon af! Dat moet ik dus niet steeds doen... af en toe is prima, maar ik moet dat wel beperken.

Ik kan wel wandelen, maar ook dat gaat de ene dag beter dan de andere dag..... en het tempo is ook niet altijd hetzelfde, maar dat kan ik aanpassen aan hoe ik mij die dag voel. Soms gaat het goed en loop ik best een flink stuk..... soms wil het niet en zorg ik dat ik niet te ver van huis raak...... rondjes in de buurt en steeds een ander rondje waarbij ik elke keer weer dicht bij mijn huis ben...... als het dan echt niet meer gaat ben ik snel thuis. Ik probeer dan wel iets verder te gaan dan lekker is, maar niet te veel omdat ik dan meer afbreek dan ik opbouw! En met wandelen heb ik niks mee te sjouwen, hooguit een schoudertas, meestal alleen een telefoontasje..... dat scheelt echt! 
Ik wandel meestal 's middags of 's avonds laat...... vooral 's avonds laat, want dan ben ik op z'n fitst en loop ik vaak lekker. Soms wil ik wel eens 's morgens wandelen, het lijkt mij heerlijk om vroeg te wandelen.... de vogels die net wakker worden horen fluiten....maar dat valt vrijwel altijd tegen.... ik merk zelf dat ik dan niet gewoon loop, ik voel dat ik mijzelf vooruit duw.... dat is anders. Ik wil wel, maar het gaat niet echt.... dus soms doe ik dat een klein stukje.... omdat ik het zo leuk vind!  Omdat ik niet altijd in het donker wil lopen loop ik vaak 's middags en dat lukt ook wel, maar meestal gaat het later beter (maar niet na een drukke dag en/of avond). 
Ik vind dat ik nu op een leeftijd ben dat ik niet meer het onmogelijke moet willen blijven proberen.... natuurlijk moet ik wel in beweging blijven en dingen blijven doen, maar ik moet niet meer te ver over mijn grenzen gaan.... dat werkt niet..... ik heb er soms een paar dagen last van.... dagen waarop ik weinig doe omdat het niet lukt...... per saldo beweeg ik dan minder ..... want 1 dag teveel en daarna 2 of 3 dagen nauwelijks bewegen is echt minder dan gewoon elke dag doen wat ik kan! Ik ken mijn grenzen..... en soms moet ik er wel eens overheen gaan omdat er toch wel eens dingen moeten (daar valt niet aan te ontkomen), maar ik probeer het zoveel mogelijk te beperken, het gaat echt het beste als ik zelf kan bepalen wat ik wel of niet kan! Wat dat betreft was de lockdown wel erg fijn..... toen was ik behoorlijk fit.... er moest niks, ik mocht alles zelf bepalen! De wandelingen waren toen langer dan nu.... niet tijdens de eerste lockdown, toen was ik vaak nog behoorlijk gammel, maar bij de laatste lockdown ging het al heel goed en het ging steeds beter. Nu moet ik mijn tijd weer anders indelen.... er moet weer meer.... en dat merk ik! Het is allemaal leuk, maar soms teveel. 
Ik merk ook dat ik steeds meer slaap nodig heb.... dat zal te maken hebben met dat alles gewoon steeds meer moeite kost en ik dus vermoeider ben..... denk ik. Als het echt nodig is zal ik moeten minderen of stoppen met iets...... natuurlijk blijf ik de leukste dingen het langst doen, ik stop echt niet zomaar met alles, maar als het niet gaat dan gaat het niet.