Dinar

Dinar, de grootste hond van Edwin is vannacht overleden. Hij leefde nog toen Edwin thuiskwam, maar er was duidelijk iets niet in orde, hij reageerde nauwelijks en even later stierf hij.
Je weet dat als het goed is je je huisdieren overleefd, maar het is toch altijd triest. 
Dinar was echt een lieve hond, heel aanhankelijk, kroop graag dicht tegen iemand aan en was altijd de eerste die doorhad dat de baas eraan kwam.... hij leek ook te kunnen klokkijken (oké, Edwin heeft geen klok hangen, maar toch....), want vaak stond hij al op de uitkijk. Hij was een schoothond, hoewel hij daar eigenlijk te groot en te zwaar voor was.
Hij trok altijd erg als ik hem uitliet, maar dat werd minder toen hij ouder werd. 
Ooit liet ik hem uit toen hij even weigerde mee te komen en zijn kop zo door zijn halsband schoot.... ik schrok.... gelukkig was het ergens waar hij niet meteen de weg op kon lopen, maar toch... het was wel mogelijk! Maar hij merkte niet eens dat hij los was, dus ik kon hem zo pakken, alleen vastmaken was nog wel lastig omdat ik Laila ook mee had, dus ik had mijn handen niet vrij. Later hadden ze allebei een tuigje, wat natuurlijk veel prettiger voor ze is. 

Het was al duidelijk te merken dat hij ouder werd.... stapte hij voorheen zo soepel op de bank dat je het amper merkte, nu ging dat stunteliger en plofte hij neer. Zo waren er meer dingetjes.... hij werd duidelijk ouder. 
Het zal voor Laila (het veel kleinere hondje) ook vreemd zijn. Lila lijkt zich altijd minder te hechten aan anderen, maar haar maatje weg zal toch vreemd voor haar zijn lijkt mij. Laila is een 'lang leve de lol'-hondje .....die lijkt soms nauwelijks door te hebben wat er om haar heen gebeurt...... als het maar gezellig is. 

En voor Edwin zal het zeker wennen zijn..... Dinar was zijn grote vriend!