Herinneringen....opoe vertelt....

 Het valt mij op dat het al een tijd geleden is dat ik flink blunderde/flaterde. Misschien omdat de afgelopen 2 jaar de wereld een beetje rustiger leek te draaien en ik veel meer thuis was, of misschien ben ik eindelijk volwassen geworden en denk ik eerst na voordat ik iets doe of zeg. Niet dat ik voorheen aan de lopende band blunderde, maar het is nu zo lang geleden dat ik niet eens meer weet wat de laatste blunder was. Nou heb je blunders en blunders..... soms overkomt het je gewoon en kan je er zelf niet veel aan doen, dat voelt soms wel als blunder, maar erger vind ik het wanneer het gewoon een stommiteit van mijzelf is.... dat behoort tot de echte blunders!
Ik herinner mij vooral van die rare voorvallen van lang geleden, zoals die keer dat ik afrekende in een winkel.... het was er nogal klein.... ik draaide mij om om naar buiten te lopen en voelde dat ik omhoog kwam, ik stond op een verhoging..... gelijk voelde ik twee sterke mannenarmen om mij heen en een stem vroeg in mijn oor "Gaat het?" ....... ineens had ik het door.... ik stond boven op iemands voet en de sterke armen van de eigenaar van die voet zorgden ervoor dat ik niet viel. Ik had dus niet gekeken waar ik liep. 
Het was op de dag dat Bokito ontsnapte en toen ik later die dag vertelde wat mij overkwam kreeg ik te horen: "Die man dacht vast dat Bokito op zijn voet stond!" En bedankt! 

Heel lang geleden zat ik eens ergens een kop koffie te drinken.... mijn boodschappen tas stond op de stoel naast mij en daar zat mijn portemonnee in...... een beetje bovenop zodat ik hem kon zien. 
Er liepen een paar mensen voorbij.... ik keek naar mijn tas en zag mijn portemonnee niet meer..... meteen riep ik "MIJN PORTEMONNEE IS GESTOLEN!" .... ondertussen grabbelde ik in mijn tas en zei er bedeesd achteraan "O nee.... toch niet." 

 En hier kon ik echt niks aan doen.... ik liep in een grote supermarkt en keek naar de vruchtensappen op de bovenste plank.... wat zou ik in huis halen voor de verjaardag die naderde? .....Echt, ik keek alleen maar..... maar ineens kwam alles van die bovenste plank naar beneden..... glas vloog in het rond en het vruchtensap spatte tegen mijn benen. Een vrouw zei zachtjes tegen mij: "Niks zeggen, gewoon doorlopen" Ik was zwaar beledigd en maakte duidelijk dat ik niets aangeraakt had! 
In diezelfde winkel pakte ik uit de diepvries een keer een zak paprikastukjes .... iemand had het opengemaakt en de diepvriesartikelen lagen bezaaid met rode paprikastukjes doordat ik het pakte. 
Weer diezelfde winkel (allemaal kort na elkaar).... ik loop naar buiten met een volle kar...... en de klep van de kar die bij het in elkaar schuiven naar binnen klapt..... klapte nu naar buiten! Alles lag op straat..... een fles cola had een piepklein gaatje in de dop waar de cola uitspoot alsof ik net een oliebron had aangeboord...... alles vies en de wespen vlogen er meteen op af. Ik ging nijdig met die lege kar terug: "Nou, die kan naar de schroot!" "O, zet daar maar neer!" "Uhhhh zet daar maar neer? Alles ligt op straat en is vies van de cola.....!"  Ik kreeg wel vergoed wat niet meer te gebruiken was.
In de familie werd al gevraagd of ze mij niet bij de deur op stonden te wachten bij die winkel: "Nee.... blijf asjeblieft buiten!" 

Of die keer dat Edwin en ik door mijn schuld in de verkeerde trein zaten. Edwin moest voor een intakegesprek naar een school in Rotterdam..... hij wilde graag naar die school, dus het was belangrijk. Ik zou meegaan naar Rotterdam en ondertussen lekker winkelen, later zouden we er dan nog samen een gezellig dagje van maken. We waren vroeg op het station.... er stond een andere trein.... ik dacht gezien te hebben dat het een stoptrein naar Rotterdam was..... we hadden tijd genoeg, we konden ook met de stoptrein gaan..... en dat deden we.  Al snel werd er omgeroepen dat het volgende station het voorlaatste station was......en wat het laatste station was..... en dat laatste station was nog heel veel van Rotterdam vandaan. Ik zocht de conducteur op..... die begon eerst te lachen en raadde aan bij het laatste station uit te stappen en de trein naar Sloterdijk te nemen en daar op een trein naar Rotterdam te wachten...... nou, dat schoot lekker op..... als we hierdoor nou maar niet te laat waren. 
Edwin bleef rustig, die is van het type "Komt wel goed" .....maar ik schoot in de stress. Het laatste station naderde, de conducteur hield zijn praatje en eindigde met: "En reizigers voor Rotterdam moeten hier ook uitstappen!" 
We waren uiteindelijk nog op tijd.....maar net aan! Edwin werd binnen geroepen, hing op zijn gemak zijn jas over een stoel en ging zitten zonder dat hem gezegd werd dat hij kon gaan zitten..... hij nam aan dat dat de bedoeling was, want waarom zou hij niet mogen zitten? Er stond toch een stoel? Tsja, Edwin voelt zich vrijwel overal thuis en doet dan ook of hij thuis is.... met zo'n vanzelfsprekendheid dat niemand er kwaad om wordt.
Hij werd aangenomen, hij mocht daar naar school en mocht zelfs naar de speciale klas waar hij zo graag naartoe wilde. Hij heeft daar een fantastische tijd gehad. Het  kwam dus inderdaad goed. 

We misten nog een keer de trein, maar nu was het niet mijn schuld. Ik was naar een voorstelling in Utrecht geweest, Edwin werkte daar (stage) en we zouden samen met de trein naar huis gaan.... hij mocht iets eerder weg....... maar we waren net te laat, ik hoorde de trein al wegrijden toen we bij de trap waren. Er ging nog een stoptrein naar Amsterdam....... maar dan waren we te laat voor de laatste bus.
Ik mopperde en Edwin zei kalm dat dat geen zin had......er viel niks meer aan te doen..... zijn kalmte maakte mij eigenlijk nog kwader.... al had hij natuurlijk wel gelijk. 
In Amsterdam gingen we op zoek naar een bus waarmee we in Amsterdam-Noord konden komen...... we zaten er lang in, want de bus maakte een soort toeristische route. Er was ons al vertelt dat we niet bij de halte kwamen die we het beste kende..... maar ineens zagen we het politiebureau..... dat was bekend, daar gingen we eruit..... en dan maar lopen naar Monnickendam, er zat niks anders op.... geld voor een taxi hadden we niet.... ook niet in huis.... dus lopen! 
Maar....... we mochten natuurlijk niet op de weg lopen en ik zag geen voet- of fietspad in het donker (het was midden in de nacht ondertussen)..... er brandde licht in het politiebureau..... daar dan maar vragen. Die agent begon uit te leggen maar onderbrak zichzelf door te vragen waarom iemand op dat tijdstip naar Monnickendam zou willen lopen. Ik legde uit dat we de laatste bus gemist hadden...... hij zei niks..... pakte zijn jas, liep naar buiten en gebaarde dat we mee moesten komen..... even verderop mochten we wachten en al snel kwam hij in een politieauto voorrijden en maakte duidelijk dat we moesten instappen. Edwin stapte natuurlijk voorin, die vond de apparatuur erg interessant, dat kon hij nu mooi eens bekijken. 
De agent zei dat we voortaan beter op onze tijd moesten letten, maar zou ons een stukje op weg helpen.... dat was aardig.... en het liedje "De politie is je beste kameraad" hoorde ik in gedachten en ging die nacht niet meer uit mijn hoofd!.
Ik dacht..... het zal wel tot 't Schouw zijn, volgens mij is dat zo ongeveer het einde van zijn gebied,, nou, dat scheelt al een stuk. ..... maar hij reed er voorbij....... en voorbij Broek in Waterland..... hij bracht ons keurig naar Monnickendam en ik bedankte hem natuurlijk uitbundig, want dat stuk lopen zag ik echt niet zitten en zeker niet midden in de nacht!
Alleen het uitstappen was nog lastig..... de deur ging niet open.... tsja..... daar zitten vaak arrestanten, die moeten niet zomaar uit kunnen stappen. Gelukkig begreep Edwin dat hij mij moest bevrijden...... en wij kunnen in elk geval zeggen dat wij een keer door de politie zijn thuisgebracht. 
Ik denk dat niemand het gezien heeft, want er zijn mij geen roddels ter ore gekomen.

Roddels..... ze kunnen zomaar ontstaan. Ik werkte in het zwembad en daar hadden we ook zwangerschapszwemmen..... ik deed vaak mee, want zo'n groep heeft natuurlijk een sterk verloop en soms waren er maar weinig..... zelfs wel eens maar eentje.... en als ik dan meedeed was het prettiger lesgeven en voor degene die les kreeg was het ook fijner. Dat werd al snel een gewoonte..... handig bij oefeningen die door tweetallen gedaan moesten worden.... als we met een oneven aantal waren deed ik gewoon iets voor mijzelf, zo hoefden we nooit halverwege te wisselen omdat anders niet iedereen aan de beurt kwam.  
Op een dag werd ik door mijn oudste broer gebeld die enthousiast zei: "Zeg... ik word net gefeliciteerd door iemand omdat jij zwanger bent, maar mag ik even weten van wie????" Tsja...... iemand had mij daar gezien.... ik had/heb een buik.... en ze trok conclusies.....
 Voor je het weet wordt er over je geroddeld! (Ik kon hier wel om lachen en het was gewoon een foutje, niet om vervelend te doen of zo, ik begrijp heel goed dat zij dit dacht).